[poke fair] Let's go to the fair [cooper brimstone]

“Sorry, Jetpack, maar je zal hem toch echt om moeten,” zei Cooper terwijl hij probeerde om een touwtje om het middel van zijn roze Pokémon vast te knopen. Zijn Hoppip had haar wangen in protest opgeblazen, waardoor ze nog meer op een ballon leek dan ze normaal al deed. Alhoewel Cooper zijn Hoppip al vaker als een ballon op sleeptouw had genomen, scheen ze er de laatste tijd meer problemen mee te hebben dan voorheen. Waarom? Hij had geen flauw idee. Hij was op het moment enkel dankbaar dat het nog niet zo ver was gekomen dat ze een aanval op hem afvuurde als hij probeerde om haar in een ballon te veranderen. Het zou zelfs nog een stukje erger kunnen dan dat, Jetpack zou hem zelfs kunnen bijten. Alhoewel hij geen idee had of zijn Pokémon überhaupt wel tanden had, had hij geen flauw idee wat ze allemaal in haar mond stopte. Als het al even erg was als de dingen waar Truck op kauwde, Arceus mocht weten wat het allemaal was, dan wilde hij absoluut niet gebeten worden. “Ah, kom op, Jetpack, doe niet zo flauw. Ik wil je gewoon niet kwijtraken in de drukte. Bovendien, als je geluk hebt, dan krijg je misschien wel wat lekkers van Yara omdat ze je schattig vind, okay?” zei hij, hopend dat het genoeg was om zijn Pokémon over te halen. Cooper had geluk, want zijn Hoppip blies de lucht uit haar wangen, waarna ze haar trainer aankeek met een ‘ik hoop het voor je’ blik. Haha, oh Jetpack toch. Altijd even charmant, net als haar trainer.

Geschrokken keek Cooper op zijn Holocaster, waar hij de horror zag die de tijd was die het apparaat aan gaf. Ai ai ai, hij was laat! Niet super laat, maar laat genoeg om er voor te zorgen dat hij zijn kamer uit stormde en met twee treden tegelijk de trap af sprintte om niet nóg later te zijn. Bij de laatste treden sprong hij zelfs van de trap af, om wonder boven wonder niet uit te glijden op de pas schoon gemaakte vloer. Ha! Dat beweest maar weer, hij had inderdaad genoeg talent om bij het circus te kunnen. Zijn balans was er in ieder geval goed genoeg voor. Hij wilde bijna luid ‘tadaah!’ roepen, toen hij zich herinnerde dat hij laat was voor een afspraak. Zijn Hoppip had hij nu stevig in zijn armen gesloten, want hij was bang dat hij het humeur van zijn Pokémon nog wat erger zou verpesten als hij haar tijdens het rennen achter haar aan zou laten wapperen. Ze scheen echter al een wat beter humeur te hebben sinds ze het hotel verlaten hadden, want er zat inmiddels weer iets op haar gezicht dat vaagjes op een glimlach leek. Óf ze keek uit naar het lekkers dat ze misschien zou krijgen, óf ze was aan het bedenken wat ze hem aan zou doen als ze niets zou krijgen. Het was in ieder geval één van de twee opties. Welke van de twee het was, zou hij waarschijnlijk ergens aan het eind van de dag wel te weten komen. Het was maar de hopen dat het de eerste van de twee was.

Hij hoefde nauwelijks het hotel uit te gaan, of hij werd al begroet door de eerste kraampjes van het festival. Ah… Hij rook popcorn. Kon hij misschien…? Nee. Hij zou niet nóg later komen omdat hij zo nodig popcorn moest kopen. Als hij te laat kwam omdat hij voedsel wilde kopen, dan kon hij het beter op een stijlvolle manier doen. Hij begon te lopen in de richting van de plaats waar ze hadden afgesproken, om onderweg het kraampje te vinden waar hij naar had gezocht. Een ijskraam. Zou Yara eigenlijk wel van ijs houden? Hij hield in ieder geval wel van ijs. Bijna iedereen hield wel van ijs. Yeah. Okay. Hij zou een ijsje kopen. Als Yara haar ijsje niet lekker vond, wel, dan had ze voor deze ene keer gewoon pech. Hij zou het dan zelf wel opeten ofzo. Nee, beter nog, hij zou hem aan Jetpack geven. Misschien zou ze dat ook wel accepteren als vredesoffer. Netjes sloot Cooper achteraan in de rij, er geen acht op slaand dat hij waarschijnlijk echt echt te laat zou komen door een ijsje te gaan kopen. Het was warm, dus het zou het waard zijn. Punt. Een kwartier in de rij staan was niets in vergelijking met de zoete bevrijding die het ijs zou brengen. “Twee hoorntjes met chocolade graag. Doe maar… 3 bolletjes?” zei hij dan ook toen hij eindelijk aan de beurt was. Ah… dit was het deel van het festival waar hij het meest naar uit had gekeken.

Okay, misschien was het toch niet zo’n heel erg goed idee geweest om eerst ijs te halen. Haha. Hahaha. Misschien had hij eerst Yara moeten zoeken voordat hij naar de ijskraam was gegaan, want hij had het idee dat al het ijs gesmolten zou zijn voordat hij het zwartharige meisje bereikt zou hebben. Ah… het was zo warm… Hij wilde wel sneller lopen, maar durven deed hij het niet, want hij was er vrij zeker van dat alle bolletjes er af zouden vallen als hij ook maar iets sneller zou gaan als dat hij nu deed. Misschien had hij maar voor één bolletje moeten kiezen, want op het moment was het veranderd in een race tegen de tijd. Hij zag de eerste druppel ijs al langzaam langs het hoorntje naar beneden komen druipen, maar hem er af likken durfde hij niet, want hij was bang dat hij zou likken aan het ijsje dat Yara wilde hebben. Dat zou gewoon vies zijn. “Yara!” krijste hij in de hoop dat hij haar zo sneller zou vinden. Met samengeknepen ogen keek hij naar een zwartharig meisje in de verte. Was dat Yara? Hij hoopte het. “Yara!” gilde hij nogmaals. “Yara, ik heb ijs meegenomen!” schreeuwde hij, zenuwachtig kijkend naar de bolletjes ijs, die met elke seconden dat hij in de zon stond harder leken te smelten. Shit. Zijn handen zouden waarschijnlijk onder het ijs zitten tegen de tijd dat hij het ijs aan Yara kon geven, of niet soms?

Waah… Hij dacht Yara gezien te hebben, maar nee. Hij was de persoon die hij voor het zwartharige meisje aan had gezien al weer uit het oog verloren. Shit… Er was niet veel tijd meer over voor hij met twee hoorntjes chocomel rond zou lopen in plaats van twee hoorntjes met chocolade ijs. Sure, chocolademelk was ook lekker, maar op een warme dag zoals deze was ijs toch nét ietsje lekkerder. “Yara!” riep hij nogmaals, hopend dat ze hem op de een of andere manier zou horen. Nope, geen Yara. Er was echter wel iets anders dat hem tegemoet was komen lopen; een Torchic, waar hij zelfs bijna op was gaan staan als hij haar niet op het laatste moment nog had zien staan. Nee, dit was niet zomaar een Torchic, dit was… Dit was Chiyo! Yara’s Torchic! Cooper lachte van opluchting. Als Chiyo hier was, dan kon Yara niet ver weg zijn! De ijsjes waren gered! Hij had gelijk, want het duurde niet lang voordat hij ook het zwartharige meisje uit de mensenmassa tevoorschijn zag komen. “Hehe! Yara! Daar ben je!” riep hij terug toen ze zijn naam riep. Breed grijnzend hield hij de ijsjes wat omhoog. “Sorry dat ik te laat ben, maar ik heb ijsjes gehaald! Chocolade ijs! Je… je vindt chocolade ijs wel lekker, toch?” vroeg hij toen ze eenmaal dichtbij genoeg was om hem te kunnen horen zonder dat hij de longen uit zijn lichaam hoefde te gillen. Hij wilde haar een van de ijsjes aanreiken, maar hij had zijn arm precies op het verkeerde moment uitgestoken; iemand botste ruw tegen hem aan, waardoor de ijsjes als in slow motion uit zijn handen vlogen, regelrecht op het zwartharige meisje af.