[Poké fair] Not in the mood

Met rustige passen wandelde het meisje verder. Haar grijsachtige ogen stonden even gericht op de lichten verderop. Het was kermis... Maar hoe graag ze ook wilde gaan, ze... Ze durfde eigenlijk helemaal niet zonder Nath, Riddle of August zo klakkeloos naar zo'n groot publiek te gaan. Stel je voor dat ze daar even helemaal gek werd. De enige die haar nog maar zo had gezien was Riddle en Nathan... Maar zij hadden haar die ene keer kunnen stoppen en de vorige keer... Kort sloeg ze haar armen rond haarzelf waarna ze haar benen wat optrok. Ze besloot dat ze even hier, op de rand van de dijk, kon gaan zitten. Het was niet zo stijl naar beneden... Daar was wat strand en daarachter lag het gezouten water dat tegen het land aanbotste. Ze hoorde wel de mensen verderop, hoe ze plezier hadden. Maar voor haar was dat al lang ontdaan. Het blauwe oog was gelukkig al wat verdwenen... Naja, eigenlijk bijna volledig. Kort knipperde ze even. De schotwonde genas ook redelijk goed... Ze wandelde er best goed mee om eerlijk te zijn. Maar als ze zo bleef doorgaan. Iedere keer gewond raken door stomme dingen... Dat was geen slimme zet van haar en dat besefte ze jammer genoeg maar al te goed. Ze loste haar grip op haarzelf wat en staarde kort op naar de hemel. Arceus... Sinds wanneer was ze... Zo? Misschien sinds alles opeens zo veranderde. Nog steeds kon ze het niet plaatsen... Het leek alsof ze geen plaats had in deze wereld. Haar leven bleek een groot leugen te zijn... En haar geheugenverlies hielp haar dus ook niet echt bij. Kort slikte het blonde meisje even. Sinds ze dit alles weet, liet ze haar plan om opnieuw te beginnen vallen... Aangezien ze nu wel een kans kon krijgen... Maar niet zoals ze gehoopt had. Wilde ze dit wel? Ergens wel... Ergens niet. Ze had haar hele leven allerlei tegenslagen gehad... En nu kwam het er dus op neer dat ze allemaal leugens waren. Kort zuchtte ze wederom nogmaals, want ze kon verder niet veel doen. Kort liet ze haar blik afdwalen van de zee... Om onbewust even naar de kermis te kijken... Nee Tawn, je mocht niet van jezelf, want dit was gewoon zo. Kort trok ze haar benen op en kwam ze terug overeind. Met rustige passen wandelde het jonge meisje verder. Haar korte haren vielen slordig naar voren. Ze moest hoognodig weer eens doen aan dat kapsel, ze zag er immers zo echt niet uit. Kort liet ze een hand door haar haren gaan. Zo kwamen ze niet in haar gezicht, een stuk beter zo dus. Ze zuchtte nogmaals, yeah, ze zuchtte echt vaak... Hatelijk soms. Ze liet haar blik naar de grond gaan en staarde er even naar. Misschien moest ze maar even bellen naar Nathan, vragen of ie misschien in de beurt was. Ze wilde echter wel heel snel terug naar Kalos gaan... maar eerst zou ze die ene gast zoeken, de roodharige, August. Hij moest mee... Dat was een feit, yeah. Kort stapte ze verder, maar al snel kwam ze tegen een muurtje tot stilstand. Ze leunde er even tegen, haar ogen gericht naar de grond. Haar handen zaten in haar zakken gepropt. Sinds ze niet langer het verband rond haar borstkas droeg leek ze al een stuk meer op haar oude zelf. Naja... Het was oncomfortabel geweest... Maar voor haar eigen doen was het vrij normaal? Geen flauw idee eigenlijk. Ze wist niet goed hoe ze dan zou zijn. Was ze anders voor ze van dat ding viel? Of was ze nog hetzelfde? En was ze echt heel erg veel veranderd of lag dat enkel maar aan bepaalde mensen? Ze snapte het eigenlijk niet meer zo goed, of niet helemaal. Kort zuchtte ze, nu lichtjes van frustratie. Waarom was dit allemaal zo verdoemd ingewikkeld? Kon ze dan niet gewoon het normale tienermeisje zijn? Schijnbaar niet. Ze was dan ook niet zoals de meesten dachten dat ze was... Kort slikte ze even waarna haar ogen even naar haar handen staarden, die ze kort uit haar broekzakken had gehaald om ernaar te kijken. Kort balde ze deze tot vuisten. Geweldig gewoon... Eigenlijk niet echt. Voorzichtig slikte ze licht nerveus. Ze duwde zich lichtjes van het muurtje af.
Maar toch ging ze niet wandelen... Nee in de plaats daarvan zakte ze door haar benen en ging ze er tegen zitten, haar rug netjes tegen de stenen gedrukt. Ze had haar benen opgetrokken. Zoveel dingen was ze te weten gekomen de laatste tijd en alles viel ook langzaam terug op zijn plaats, wat wel mooi was, maar aan de andere kant ook een beetje frustrerend... Gewoon, omdat het allemaal zo lang duurde en ook nog eens zo moeilijk te verstaan was met momenten. Kort knipperde ze even rustig met haar ogen. Ze zat te kijken naar haar handen, die ze had laten rusten op haar knieën. Ze had haar benen dus ook opgetrokken en nu ze zo lichtjes gebogen zat, vielen haar goudblonde lokken weer wat in haar gezicht. Maar zo werd haar gezicht ook even niet zichtbaar voor voorbijgangers. Ze zag er vast veel zieliger uit dan dat ze in werkelijkheid was... En ze vodle zich vast ook verschrikkelijk, omdat zij het erg had... Ze had gewoon heel erg veel zelfmedelijden, daar kwam het eigenlijk op neer om eerlijk te zijn. Een zucht liet haar schouders kort rijzen bij de ademhaling, maar deze zakten al snel toen ze uiteindelijk de zucht over haar lippen kon dragen. Ah... weer een zucht... Great. Ze leunde al snel terug naar achter, zodat haar achterhoofd kort tegen de stenen kwamen. Ze keek kort op naar de al redelijk donkere hemel. het was ergens tegen de avond toe, nuja, het was vast al rond 9 uur... De kermis bleef vast een tijdje open in de avond waardoor er nog zeker wat volk heen en weer zou voorbij gaan. Kort volgden haar ogen vanaf haar positie hen, alsof ze met hen mee wilde, maar dat zou ze niet doen. Ze bleef gewoon zitten waar ze zat, alleen... Als een loner, zielig enzo. Nuja, ze was niet echt het zieligste ding in de wereld, dit zat gewoon allemaal tussen haar oren en dat wist ze verdomd goed... Nuja... Eigenlijk niet, want ze wist niet of ze dit al eens vergeten was, of het herhaling was... Geen flauw idee.

{Avril Pierce}

De vier wieltjes van haar longboard maakte een zacht geluid terwijl ze over de betonnen straten reden. In de verte waren de felgekleurde lichtjes van de kermis te zien. Zou ze er naar toe gaan? Misschien. Alleen was het niet leuk om over zo'n kermis te lopen, dat moest je met vrienden doen. Of nou ja vrienden, het kon eigenlijk met iedereen wel. De roodharige zou iemand moeten vinden om mee te gaan, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er waren natuurlijk altijd mensen in de buurt die wel wilde gaan maar ook niet alleen. Het was alleen zo onhandig om iedereen te moeten gaan aanspreken en dan vragen of ze niet toevallig mee wilde naar de kermis. Mensen gaan bellen leek haar ook geen geweldig idee. Gewoon omdat het veel werk was, ze misschien mensen er mee irriteerde en er waarschijnlijk toch niemand in de buurt was. Zuchtend klikte ze het scherm van haar holocaster aan, geen berichten. Er was dus ook niemand die haar mee vroeg. Geschrokken maakte ze een krappe bocht opzij bij het zien van een persoon dat recht op haar af kwam gelopen. De man gaf haar een boze blik mee aangezien ze hem bijna had aangereden. Avril trok zich er niets van aan maar stopte wel haar holocaster terug in haar broekzak zodat ze niet nog eens iemand bijna aan zou rijden. Enkele meters verder stopte ze door haar voet hard op de grond te zetten. Toch maar aan mensen gaan vragen of ze met haar mee wilde. Zoekend keek ze in het rond, de meeste mensen liepen met z'n tweeën of in groepjes. Enkele mensen alleen, de jongere kinderen en oudere mensen zou ze niet mee vragen, ze zocht iemand van haar leeftijd. Haar blauwe ogen vielen op een blond meisje dat ergens tegen een muur aan zat. Avril zette een keer af en rolde zo langzaam richting het meisje. "Hey wil je misschien mee naar de kermis?" Vroeg ze aan het meisje zonder ook verder iets te zeggen. Misschien was het slim geweest om zich voor te stellen of om haar naam te vragen. Dat zou echter ook weer veel tijd kosten en daar had ze dan weer geen zin in. Beter recht door zee en snel.

{Sorry voor de flutpost >.<}