{Laverre City}{Aiden Stark} Little Baby's <'3

Taking this to the grave

Met langzame passen liep een roodharige jongen richting Laverre City. Al was het de hele andere kant op geweest dan hij eigenlijk op had willen gaan, had hij besloten een kijkje te willen nemen in de stad, voor hij aan zijn terugweg richting Cyllage City zou beginnen. Aangezien hij via de hele andere kant Lumiose had verlaten, was zijn route nu heel vreemd aan het lopen. Gelukkig had hij – ondanks zijn angsten – toch besloten via Shalour City naar Laverre te gaan door middel van zijn Aerodactyl, waardoor hij een flink stuk in een korte tijd had weten te reizen. Laverre City zou voor hem dan ook een omweg van nog geen dag zijn, aangezien hij van plan was op dezelfde manier terug te reizen, iets wat heel veel sneller ging dan lopen.

Eenmaal aangekomen in de stad had hij zijn Aerodactyl terug laten keren. Het ei had hij nog altijd in zijn armen. Onderhand was het een week geleden dat hij het ei had meegekregen, het ei van zijn Charmeleon en de Squirtle van een jong meisje. In zijn armen hield hij een blauw ei, wat vast en zeker een Squirtle warm hield, aangezien Charmanders de eieren hadden in een oranje kleur, net als hun eigen huid. Het was niet zo dat hij Squirtles leuker vond dan Charmanders, dat hij ervoor had gekozen, het leek hem gewoon makkelijker om een Squirtle en een Charmeleon te hebben, aangezien een Waterpokémon altijd goed van pas kon komen, vooral als je al een vuurpokémon had. Zo zouden dubbelgevechten makkelijker worden, aangezien de twee Pokémon samen heel wat types aan zouden kunnen. Types waar de één sterk tegen was, waren de zwakte van de ander. Toch had hij geen idee hoe het werkte. Hoe lang duurde het voor een Pokémon kon vechten na de geboorte? Hoe zat het allemaal in elkaar? Hoe zorgde hij voor zo’n jonge Pokémon? Kon het al meteen gewoon Pokémonvoer eten, of moest deze op speciaal dieet? Hij hoopte hier in Laverre Town ook wat antwoorden op te krijgen, er zou immers vast en zeker wel een Pokémon Center te vinden zijn.

Toen het ei een keer wit gloeide in zijn armen, kwam hij geschrokken tot stilstand. Hij keek er met opengesperde ogen naar het ei. Langzaam verplaatste hij het gewicht van het ei in zijn ene arm, zodat hij een Pokéball kon pakken met zijn vrije hand. Hiermee liet hij de Charmeleon eruit, wie verbaasd om zich heen keek toen deze uit de ball mocht. Toen deze echter de situatie van zijn trainer zag, keek deze met een doordringende blik naar de jongen. Deze besloot door zijn benen te zakken, om het ei tussen hen in te leggen. Voorzichtig legde de Charmeleon zijn hand even op het ei, waarna een frons zijn rode kop sierde. Opnieuw gloeide het ei licht en deze keer begon het van vorm te veranderen, waardoor de Charmeleon geschrokken een stap achteruit deed. Uit het ei kwam een kleine Squirtle, wie op de grond zat met gesloten oogjes. Het opende zijn oogjes voorzichtig, waarna zijn blik naar de Charmeleon gleed en vervolgens naar de jongen die naast hem zat. ‘Squir!’ kwam er enthousiast uit, waarna het ding wat moeizaam opstond en met een grijns van oor tot oor een stapje naar de Charmeleon deed. Deze keek wat fronsend naar de kleine Pokémon, voor het zijn hand uitstak en zachtjes op het hoofd van de Squirtle klopte, liefkozend. Aiden grijnsde even kort, blij dat de Charmeleon het nieuwe teamlid zo makkelijk accepteerde. Nu nog hopen dat hij het ook zou accepteren als de Pokémon gebruikt zou worden in gevechten, al zou dat vanzelf wel komen, hoopte hij.

Eenmaal aangekomen in de stad, met de Squirtle in zijn armen en de Charmeleon aan zijn zij, had hij wat informatie gevraagd in het Pokémon Center. Hij had wat voedingsrijker voer gekregen en hem was uitgelegd dat de Pokémon het vanzelf duidelijk zou maken, mocht deze klaar zijn voor gevechten. Het beste scheen te zijn als hij de Pokémon de gevechten liet zien, waardoor deze zag waar het over ging en niet voor verrassingen kwam te staan. Dit was iets waar Aiden even over na had moeten denken, maar toen had hij besloten dat de Squirtle veel tijd door zou brengen buiten de Pokéball, zodat het alles kon leren en zien, voor hij het ‘volwassen’ leven in zou gaan en zou deelnemen aan de gymgevechten, gevechten met trainers en hem zou helpen met het vangen van eventuele wilde Pokémon.
‘Squirrttt!’ riep de Squirtle, voor deze uit de handen van de jongen sprong. “Hey, Ronan!” riep Aiden luid, voor hij erachteraan rende. De Squirtle scheen echter andere jonge Pokémon te hebben gevonden en strekte zijn korte armpjes uit naar een andere blauwe Pokémon, wie in geen enkel opzicht op hem leek. Langzaam kwam Aiden tot stilstand. “Het spijt me,” sprak hij met een fronsje. “Hij zag je Pokémon en moest echt even kijken,” sprak hij toen rustig. Hij pakte zijn Pokédex erbij, welke hem vertelde dat de onbekende Pokémon een Shinx was. Ook had ze een zwarte Pokémon, wat schijnbaar een Poochyena heette. Eevee’s kende hij al, aangezien dit Pokémon waren die in Kanto vrij populair waren in al hun vormen: Jolteon, Vaporeon en Flareon waren vooral bekend geweest in het gebied, al had hij ook weleens een Espeon voorbij zien komen.
“De Squirtle is Ronan en dit is Tyrion,” sprak hij rustig, knikkend naar de Charmeleon, welke met een kleine frons naar de Shinx keek. Tyrion was een enorm vriendelijke Pokémon, maar hij leek niet op zijn gemak te zijn aangezien de Squirtle nog jong was en hij het idee had dat hij erop moest letten. “En ik ben Aiden,” glimlachte hij toen, waarna hij een blik wierp op de Shinx. “Heb je die hier gevangen?” besloot hij nieuwsgierig te vragen. Wat een gaaf uitziende Pokémon! Normaal was hij niet zo gek van Electric type Pokémon, maar deze zag er wel heel leuk uit. Hij was benieuwd of de evoluties net zo gaaf waren!

Taking this to the grave

Het meisje mompelde enthousiast iets over zijn Charmeleon, waarna ze zei dat het niet uitmaakte dat zijn Squirtle was komen kijken, aangezien ze nieuwsgierig waren. Aiden glimlachte droogjes. Ach, ja. Het was een Pokémon. Die deden dat soort dingen eenmaal.
Ze stelde zich voor als Claire, waarna ze de namen van haar Pokémon gaf. Als antwoord op zijn vraag zei ze dat Shinx een Pokémon was die in Sinnoh voor kwam en dus niet hier. Awh, het leek hem zo’n interessant ding! Hij had er best één gewild. Spijtig toch weer. Ze vertelde over hoe ze Kitty had gekregen en dat de Shinx er een dochter van was. Overigens zocht deze nog een huis. Ah. Zou dit hetzelfde zijn als wat er met zijn Charmeleon was? Dat ze ermee gefokt had? Hij keek even met een fronsje naar de Shinx. Had hij… Interesse?
Het meisje vertelde dat Shinx een Pokémon was die uitgroeide tot een machtige Pokémon, al had ze dat zelf nog niet ondervonden. Wel zei ze dat de Shinx en zijn Squirtle erg avontuurlijk leken. Hij fronste even. Zou hij dat aankunnen, twee baby’s?
Zijn Charmeleon werd gecomplimenteerd en ze zei dat ze het jammer vond nooit een Charmander opgehaald te hebben. Hij glimlachte rustig. “Ja, die keuze was ook snel gemaakt,” glimlachte hij rustig. “Al heeft Tyrion een veel minder… Vurig karakter dan de meeste Charmeleons,” merkte hij toen op. Oh, ja. Dat konden echt gemene krengen zijn.
Zijn blik richtte hij op de Shinx. “Je bent een breeder dan, neem ik aan?” vroeg hij met een fronsje. “De Shinx lijkt me… Interessant,” concludeerde hij vervolgens. Een elektrische Pokémon zou geen kwaad kunnen en hij was aardig benieuwd naar wat de eindevolutie van deze Pokémon zou zijn.

Taking this to the grave

Het meisje zei te hopen binnenkort nog andere Pokémon te gaan breeden, maar dat ze eerst van plan was rond te reizen, zodat ze een geschikte plek kon vinden voor haar ranch. Hierna nam ze aan dat hij een trainer was, waarop hij rustig knikte. “Helemaal correct,” sprak hij rustig. Ja, hij was echt niet het type voor een coördinator of breeder.
Plots zei het meisje dat hij de Shinx mocht meenemen. Wat? Ze ging door dat het op één voorwaarde mocht: dat als ze geëvolueerd zou zijn, hij haar op zou zoeken en dat de Shinx heel Kalos te zien zou moeten krijgen. Het meisje stak haar hand uit en Aiden fronste even, nog niet van plan de hand aan te nemen. Het was immers zo… Spontaan? Hij kon nauwelijks geloven dat dit echt was. Wat nou als er één of andere rare prijs aan zat, of dat het een soort test was?
“Weet je het heel zeker?” vroeg hij met een fronsje. “Het is namelijk niet zomaar iets,” zei hij toen, waarna hij zijn blik richtte op de Squirtle, die enthousiast vriendjes aan het maken was met de jonge Shinx. Zou het echt zo makkelijk zijn om aan een Pokémon als die te komen?

Taking this to the grave

De roodharige meid sprak haar eigen Shinx ook te hebben en zei dat de kleine Shinx graag bij zijn Squirtle zou blijven, waarop hij even kort fronste. Ze zei dat haar andere speelvriendje al weg was en dat ze gelukkiger bij hem en Ronan zou zijn. Hij moest toegeven geïnteresseerd te zijn in een Pokémon als de Shinx, dus waarom zou hij een aanbod als dit afslaan? Als het zo makkelijk ging, zou hij er gewoon voor zorgen dat hij hierna genoeg tijd en energie in de Pokémon zou steken, om het gebrek hieraan bij het verkrijgen goed te maken.
Ze ging door en zei dat hij haar goed moest verzorgen en trainen, zodat ze zou uitgroeien tot een sterke Pokémon. De ball van de Shinx werd naar hem toegehouden en hem werd verteld dat hij het moest aannemen, dat het een once in a lifetime aanbod was. Hij knikte met een fronsje en pakte de ball langzaam aan, waarna hij zijn blik even kort op de Shinx liet vallen, maar vervolgens weer op het meisje.
“Ik zal ervoor zorgen dat ze een enorme hulp wordt in mijn komende gevechten, een onmisbaar deel van het team,” glimlachte hij. “Als ik ooit nog iets voor je kan doen, mag je onthouden dat ik bij je in het krijt sta,” knipoogde hij toen, waarna hij even naar zijn Squirtle keek en toen weer naar het meisje. Zijn Charmeleon maakte een enthousiast geluid en hij aaide het even over zijn kop.

Taking this to the grave

Het meisje zei dat het al goed was en vertelde dathet geluk van de Shinx haar prioriteit was. Ze zei dat het ging om het feit dat de Pokémon het fijn zou hebben, waarna ze vroeg of de Pokémon een naam zou krijgen. “Ik geef al mijn Pokémon een naam, voor een… Persoonlijker gevoel,” sprak hij toen. Met een lichte frons keek hij naar het vrouwelijke Shinxje. Shinx. Sookie? “Sookie.” Hij twijfelde niet, al zijn namen kwamen van een simpele opwelling. Tyrion, Garrett, Altaïr (wat per toeval ‘the flying one’ had betekend), Ronan… Nooit dacht hij erg lang na over een naam, dat zou enkel leiden tot iets wat minder bij de Pokémon paste dan hij in gedachten had.
Toen de Eevee zielig begon te doen, zei het meisje niet op hem te letten. Ze vertelde dat de Pokémon vaderlijke gevoelens had ontwikkeld over de Shinx, waarop Aiden kort glimlachte. Hij knielde even neer en keek de Eevee met een glimlachje aan. “Je ziet haar wel weer,” grijnsde hij naar de Pokémon, voor hij deze over zijn kopje probeerde te aaien. Vervolgens stond hij weer op en keek hij naar de Charmeleon, die al die tijd rustig was blijven staan. Wat was het toch een makkelijke Pokémon.
“Dan hoop ik zeker dat we elkaar nog eens tegen zullen komen. Ik weet vrij zeker dat ze hard zal groeien,” glimlachte hij, een rustige blik werpend op de kleine Shinx. Ja, hij was benieuwd tot wat ze uit zou groeien…