{Laverre City}{Amanda Clarke} Amazing~!

Haar blik viel op een Growlithe die voor het raam lag, zijn ogen loerden naar buiten en alsof hij een soort beschermengel was voor de anderen, ging hij voor de andere Growlithes staan wanneer iemand te dichtbij hun verblijf kwam. Hij was geen grote Growlithe, maar iets aan zijn blik en houding zei al genoeg. Krachtig vanbinnen, dan was ook heel belangrijk. Amanda had hem meteen opgemerkt en het had even geduurd voordat de Growlithe haar ook opmerkte, aan de andere kant van het glas had ze gestaan toen de kleine pup over de anderen deels heen sprong en deels over ze heen liep, om zo snel als hij maar kon voor zijn nestgenootjes te gaan staan en ze te beschermen tegen wat voor gevaar er ook maar mocht komen. Met zijn voorpoten wijd uitelkaar, zijn tandjes ontbloot en zijn ogen vernauwd zou hij zo iedereen kunnen intimideren, maar Amanda schrok niet van hem. Een kleine, zuinige glimlach verscheen op haar gezicht – het was niet eens een gemaakte glimlach, want deze pokémon liet haar oprecht glimlachen. Hij beschermde zijn nestgenootjes, agressiviteit kon ze niet aan hem opmerken. Plots ontdekte ze dat de eigenaar van de winkel naast haar kwam staan en verdween de glimlach meteen, haar donkerbruine ogen op de man naast haar richtende toen deze begon te spreken. ”Het spijt me, hij vertoont enkele agressieve eigenschappen.” Agressief? Weerklonk meteen als tegenvraag in haar hoofd, maar ze stelde hem niet en liet de man verder spreken. ”Als je wilt haal ik hem wel weg, dan kun je tenminste de andere growlithes een beetje bekijken.” Het leek wel alsof de man er meteen vanuit ging dat ze wilde dat hij de growlithe weghaalde van zijn nestgenootjes, zodat zij hen kon bekijken, en pakte de pokéball van de growlithe om vervolgens op het knopje te duwen. De pokémon probeerde het nog te ontwijken, tevergeefs natuurlijk want hij was nog maar een kleine pup, en wilde met alle macht blijven staan om zijn nestgenootjes te beschermen, waarna hij de strijd tegen de pokéball verloor en erin verdween. Amanda keek naar de andere growlithes. Spelend en ongedeerd, naïef als ze leken. Nee, dat waren geen pokémon voor haar. Haar Squirtle Zoia leek het met haar eens te zijn en keek haar met een enigszins verwijtende blik aan dat ze de pokémon in de pokéball had laten verdwijnen, alsof het haar bedoeling was geweest. ”Nee, dat is helemaal niet wat ik wilde.” Ze zei, zich nu volledig naar de man draaiende. ”Ik wil hem kopen!” Voor een fractie van een seconde leek hij verbijsterd te zijn. Waarom zou ze hem kopen als ze nog zoveel anderen had met meer potentie dan deze agressieveling? Maar die blik maakte al snel plaats voor de blik van een verkoper, natuurlijk zou hij haar hierbij niet tegenhouden! Hij wilde die pokémon liever kwijt dan hier in zijn winkel houden, natuurlijk! Samen liepen ze naar de balie, waar ze hem het bedrag van vijftig punten betaalde om vervolgens de pokéball van de Growlithe in haar bezit te krijgen. ”Growlithe, laat je zien!” Ze haalde de pokémon meteen uit zijn pokéball, want ze wist dat hij het haar nooit zou vergeven als ze hem geen afscheid liet nemen en hem niets uit legde van tevoren. De growlithe keek verbaasd op zich heen, om vervolgens een woedende blik op haar te richten. ”Rustig,” Weerklonk haar stem koeltjes. ”Ik ben je nieuwe trainer, je hoeft je nestgenootjes hier niet te bewaken, mensen zijn je vijanden niet.” Een glimlachje verscheen op haar gezicht toen hij haar even vol ongeloof aanstaarde. ”Dat beloof ik.” Zei ze in een ademhaling, zachtjes zodat hij het net kon horen. ”Dit hier is Zoia, mijn Squirtle en tot nu toe mijn enige pokémon.” Zoia leek hem even geïnteresseerd aan te kijken en de Growlithe leek haar precies zo te bekijken, maar leek haar interesse in de Growlithe al snel weer te verliezen en keek arrogant weer weg, haar neus ophalend voor hem. Zijn ogen werden groot van de verbazing en Amanda grinnikte. ”Kom,” Zei ze tegen de twee, met de bedoeling dat ze haar zouden volgen, waarna ze de growlithe zachtjes iets toefluisterde: ”Ze is niet zo heel sociaal, ze wordt vast nog vriendelijker tegen je, neem het niet persoonlijk op. Zo doet ze namelijk tegen iedereen.” Zo verliet ze de winkel met twee pokémon aan haar zijde. Haar Squirtle en Growlithe.

---
Je zou denken dat het fokken van een pokémon bij een beginnende trainer nog wel even zou duren voordat hij of zij dit deed, maar het was eigenlijk haar eerste actie als trainer in Kalos. Ze had het afgesproken met ene Aiden Stark, een wat oudere trainer die ze was tegengekomen op de haven. Het was heel raar geweest om het voor te stellen, maar het was haar gelukt om hem zover te krijgen zijn Charmeleon met haar Squirtle te fokken. Daarbij hadden ze drie prachtige pokémon gekregen. Eén Squirtle, die Aiden nu in zijn bezit had, en twee charmanders, waarvan zij de Charmander had gekozen die haar het meest beviel. Een Charmander precies zoals zijn vader, enthousiast en vrolijk en een perfecte aanwinst voor haar team. Een beetje enthousiasme en vrolijkheid kon ze wel hebben en misschien zou het haar Squirtle wel wat meer opwarmen. Nu had ze drie pokémon. Een Squirtle, growlithe en charmander. Mevrouw chagrijn, meneer beschermengel en meneer vrolijkheid – het perfecte team, niet waar? Het meisje stapte vrolijk over het veld heen en haar Squirtle leek opeens enthousiast heen en weer te springen toen ze water zag, zonder dat Amanda haar toestemming gaf of wat dan ook, stoof de pokémon op het water af en sprong erin. Haar meteen mengende met twee andere pokémon die een watergevecht aan het houden waren – waarom was ze altijd zo sociaal in het water en chagrijnig erbuiten? Ze begreep haar Squirtle serieus niet meer, de pokémon had zoveel verschillende eigenschappen die samen gewoon niet eens konden kloppen. Aan het meer zag ze een meisje en haar blik viel meteen op een poochyena, die uit het water sprong en enthousiast haar naderde, maar begroet werd door haar Charmander die net zo enthousiast op de Poochyena afstapte. De pokémon begonnen vrolijk te spelen, iets wat jonge pokémon heel goed konden, en een kleine glimlach verscheen op Amanda’s gezicht. Haar aandacht werd echter gericht op het meisje. ”Hallo,” Zei ze. ”Is deze Poochyena nog een jonkie?” Het was haar opgevallen dat deze pokémon iets kleiner was dan een normale Poochyena, dat kon zijn omdat hij gewoon klein bleef of dat hij nog moest groeien.