Hard to be a saint when you're full of sin. | & Miku!

Taking this to the grave

Met slome passen liep een jongeman door het bos. Om zich heen had hij al verschillende geluiden gehoord, allen duidelijk afkomstig van insectpokémon. Hij had het niet zo op de kleine wormpokémon en de andere soorten die hier in het bos leefden. Nee, als hij een insectpokémon uit moest kiezen, had hij liever gewoon een grote, sterke Scizor. Al begon het er de laatste tijd op te lijken dat Tyrion hem in ging halen, dat de kleine Charmander eindelijk sterker werd dan de grote Scizor, al zou Aiden hebben gedacht dat dit pas zou zijn gelukt nadat de Charmander geëvolueerd was. Maar, schijnbaar niet.
“Tyrion, Garrett, kom maar,” sprak hij rustig. Twee Pokéballs werden de lucht in gegooid en een Scizor en Charmander lieten zich zien. Het was één van de weinige keren dat de Scizor enthousiaster leek om de omgeving te zien dan de Charmander, aangezien de Scizor direct nieuwsgierig om zich heen keek, terwijl de salamander zijn trainer enkel met een schaapachtige grijns aankeek.
Rustig knielde de jongen neer voor de Charmander en legde hij even kort zijn hand op zijn hoofdje. “Je doet het echt heel goed, jongen,” complimenteerde hij de kleine Charmander, wie enthousiast een kreet slaakte. Toch hoopte Aiden dat de kleine Pokémon binnenkort een grotere variatie aan vuurtype aanvallen tot zijn beschikking zou krijgen. Voor nu was het enkel Ember.

Ondertussen was de Scizor zelf op pad gegaan. Al zorgde hij ervoor dat hij zijn trainer bleef horen en/of zien, ging hij steeds een beetje verder weg, snuffelend aan bessen en zich interesserend in de verschillende kleine insectpokémon. Met zijn één meter tachtig hoog kon hij vrij goed bij wat hogere plekken, aangezien zijn vleugels niet veel hulp boden. Deze waren immers meer bedoeld om zijn lichaamstemperatuur mee op peil te houden, dan om te vliegen.

302 words | Miku only! | ORANGE CARAMEL ! @ ATF

MIKU AYANO

'Weet je zeker dat ik je vanaf hier alleen moet laten?' Haar oom had een zorgelijke frons op zijn gezicht toen hij zijn auto stopte en naar achter keek. Miku zat op de achterbank en knikte vol overtuiging. "Jahaa," zei ze voor de zoveelste keer. "Het is de bedoeling dat ik dit alleen doe." Hoe vaak had ze dit wel niet moeten zeggen. Haar oom vond het prachtig dat ze op reis ging, maar ze was Miku. En als je Miku was liet men je het liefst niet alleen om te voorkomen dat je weer eens in de problemen raakte. Maar, dit was goed voor haar. Ze moest dit doen. "Bovendien, ik heb Damon, dus ik ben niet alleen!" Haar oom keek even twijfelend naar de pokéball die ze in haar fijne handjes omhoog hield. Ze had hem niet in de auto los gelaten, omdat dat niet zo goed zou eindigen voor de bank, maar zodra ze het bos in zou gaan zou ze hem meteen bij zich laten. Dat leek de man uiteindelijk te overtuigen. De Charmeleon had dan misschien een rothumeur, hij was wel heel beschermend over Miku. 'Oké dan, maar bel me zodra je iets nodig hebt,' bromde hij, terwijl hij de autodeur open klikte. Ze knikte, dat was hetzelfde wat ze haar ouders ook beloofd had, en sprong toen opgewonden de auto uit. Ze zwaaide haar oom nog even uit, en draaide zich toen richting het bos. Santalune Forest, het startpunt van bijna elke trainer. Misschien zou ze hier wel een Pokémon vangen. Ze grijnsde opgelaten en gooide toen met een zwaai de pokéball van Damon in de lucht. "Laten we gaan," zei ze, terwijl ze vastberaden knikte en toen het beschutte pad op liep.

De groene omgeving die verlicht werd door de felle zon gaf haar het gevoel alsof ze op vakantie was. Alleen wist ze nu niet wat haar bestemming zou zijn. Wat ze eigenlijk wel zou moeten weten, maar Miku was geen ster in het lezen van een kaart. Maar, heel veel trainers sliepen gewoon onder de open sterrenlucht toch? "Damon wat doe je?" vroeg ze, terwijl ze moeilijk opkeek van de map. De Charmeleon was stil gaan staan en gromde waarschuwend. Meteen rezen de haren in haar nek omhoog toen ze zich het Zubat incident herinnerde. Wat was het nu, een zwerm Beedrills? Er vloog een grote schaduw voorbij en meteen verborg Miku haar gezicht weer achter de kaart, deze nu als een soort schild gebruikend. "Aaah, alsjeblieft eet me niet op!" piepte ze angstig naar de grote rode insect.

Taking this to the grave

‘Aaah, alsjeblieft eet me niet op!’
De plotselinge stem deed Aiden even geschrokken opkijken. Eet me niet op? Hij zuchtte even. Zou dit weer zo’n overdreven meisje zijn met een insecten-angst, gillend om een simpele Caterpie? Je had genoeg van zulke types op deze aardbodem rondlopen en hij moest toegeven dat ze hem op zijn zenuwen werkten. Gelukkig hadden ze vaak niet door dat de Scizor een insect waren, omdat ze over het algemeen niet bijster intelligent waren. Hij had er ook al een aantal gehad die dachten dat zijn Charmander een draaktype was, dus dat was ook origineel.

In alle rust, zonder enige haast, liep hij af op de richting van het geluid. Toen hij echter zag om welke Pokémon het meisje gilde, kon hij een lach niet onderdrukken. “Garrett, pest dat meisje eens niet zo,” sprak hij rustig tegen de één meter tachtig hoge Pokémon, wie hem geschrokken aankeek. Het was duidelijk dat hij onder de indruk was van de reactie van het meisje, aangezien hij zichzelf nou ook weer niet zo eng vond. Aiden knikte even met zijn hoofd, gebarend dat de Scizor achter hem moest komen staan, waarna hij rustig op het meisje af liep. Met een kleine grijns pakte hij haar kaart beet, om hem zachtjes naar beneden te duwen, zodat ze hem ook zou zien. “Kom op, zo eng is ‘ie niet, toch?” vroeg hij, al was er duidelijk in zijn stem te horen dat deze hele situatie hem amuseerde.
Hij ging weer recht staan en zag hoe ook zijn Charmander naast hem kwam staan, waarna hij één enkele wenkbrauw ophief naar het meisje. “Ik mag aannemen dat mijn Scizor je geen kwaad heeft gedaan?” vroeg hij rustig, just to be sure. Wie weet had de Pokémon zichzelf wel grappig gevonden en haar met opzet laten schrikken.

303 words | ORANGE CARAMEL ! @ ATF

MIKU AYANO

Ze verstopte zich achter de tekening van kronkelweggetjes en gekleurde stipjes waar ze toch niet wijs uit werd. Er klonk een stem en ze spiekte voorzichtig met haar roodbruine ogen over de rand om te zien waar die vandaan kwam. Een jongen liep haar kant op, en hij was net zo lang als de grote rode insect. De Pokémon gehoorzaamde hem ook meteen, dus hij was vast zijn trainer. Nieuwsgierig keek ze hem aan toen hij zijn hand op haar kaart legde en die voorzichtig naar beneden duwde, zodat hij haar gezicht kon zien. 'Kom op, zo eng is ‘ie niet, toch?' vroeg hij zacht. Miku knipperde even en tuurde toen weer naar de grote rode insect. Die keek haar nieuwsgierig aan en leek inderdaad geen aanstalten te maken om haar op te eten. Ze glimlachte voorzichtig. "Nee, hij is niet eng," bevestigde ze toen. Damon was haar kant op gelopen en keek nu wantrouwend naar de trainer. Zijn ogen stonden dreigend, al had hij besloten hem en zijn insect niet meteen te roosteren om Miku een hartstilstand te besparen. Oh en kijk, hij had ook nog een Charmander. Damon keek het kleine beestje even met opgetrokken wenkbrauwen aan, er niet echt om gevend dat hij een soortgenoot was tegengekomen. 'Ik mag aannemen dat mijn Scizor je geen kwaad heeft gedaan?' Miku liet haar armen nog verder zakken en schudde toen met haar hoofd. Grappig, normaal was zij degene die dat altijd moest vragen. Of nee niet eens vragen, meestal werden er meteen al diepe verontschuldigingen geëist omdat haar Charmeleon zich weer eens niet in toom had kunnen houden. Ze keek weer naar de trainer, diep onder de indruk omdat de grote rode insect zo braaf luisterde. Een Scizor dus. "Heb jij die getraind?" vroeg ze toen.

Taking this to the grave

Het meisje zei dat hij niet eng was, waardoor Aiden zijn wenkbrauwen even ophief. “Dat bleek niet uit je eerdere reactie,” zuchtte hij, maar hij schudde zijn hoofd al snel glimlachend. Oké, ze was redelijk interessant. Immers was Garrett groot, dus het was minder erg om daarvan te schrikken dan van een Caterpie.
Zijn blik viel op de Charmeleon van het meisje en hij hief opnieuw een enkele wenkbrauw op. Hij zag hoe zijn Charmander onmiddellijk op de grotere Pokémon afliep en zijn handje enthousiast de lucht in stak, om de grotere Charmeleon te begroeten. Aiden viel meteen het verschil in karakter op, aangezien zijn Charmander veel vrolijker en enthousiaster leek dan de Charmeleon. Hij had ook nog nooit een enthousiaste Charmeleon gezien, dus hij begon zich langzaam af te vragen of zijn Charmander ook zou veranderen na de evolutie. Dan zou hij liever voor altijd een kleine, zwakke Charmander hebben.

Nadat hij haar had gevraagd of Garrett haar kwaad had gedaan, schudde ze haar hoofd. “Dat dacht ik al,” mompelde hij en hij keek even achterom naar de Scizor, die rustig achter hem stond. Het meisje vroeg hem of hij de Pokémon getraind had en hij fronste licht. “Deels,” begon hij rustig. “Ik heb Garrett hier gekregen in een ruil. Zijn vorige trainer zei dat hij onhandelbaar was, maar dat valt best mee,” glimlachte hij droogjes. Maar goed. Zijn vorige trainer was een jaar of tien geweest en had, naast de Scizor, alleen een Wartortle. En die luisterde ook niet. Dus, de trainer was blij geweest toen hij de Scizor – destijds een Scyther – had kunnen ruilen voor een Growlithe.
“Een Charmeleon… Geven ze in Kalos ook al Charmanders als starters?” vroeg hij met een klein fronsje. Hij had zijn Charmander immers gewoon uit Kanto…

295 words | ORANGE CARAMEL ! @ ATF

MIKU AYANO

Ze blies haar wangen bol toen de jongen niet geloofde dat ze niet bang voor zijn Pokémon was. Toegegeven, ze had net een behoorlijke andere indruk gegeven, maar mooi niet dat ze dat zou opbiechten. Ze was gewoon nog wat zenuwachtig omdat ze net begonnen was met haar reis. Zo'n fout kon iedereen maken toch? Koppig keek ze even een andere kant uit, maar toen de jongen weer over zijn Scizor begon, liet ze haar blik toch weer nieuwsgierig zijn kant op glijden. 'Ik heb Garrett hier gekregen in een ruil. Zijn vorige trainer zei dat hij onhandelbaar was, maar dat valt best mee.' Er schemerde bewondering in haar roodbruine ogen. Onhandelbaar hu? Misschien kon ze nog wel eens wat van deze trainer leren. Zij en Damon hadden nog aardig wat training nodig voordat ze de eerste gym konden gaan uitdagen. In ieder geval zodat ze kon voorkomen dat haar Charmeleon het gebouw plat brandde. Ze had gehoord dat het om een Bug gym ging en dat betekende vast veel flora en fauna. 'Een Charmeleon… Geven ze in Kalos ook al Charmanders als starters?' Miku keek op naar de trainer. "Huh? Oh nee, ik heb Damon van een tante uit Kanto gekregen," zei ze, terwijl ze weer even op haar Pokémon blikte. Die had zijn armen in elkaar gevouwen en negeerde de kleine Charmander volledig. Damon was nooit aardig geweest, ook niet toen ze hem als Charmander had. Om nu zo'n enthousiast soortgenoot tegen te komen was voor haar een heel verschil. "Jij komt dus uit Kanto?" concludeerde ze toen verrast. "Waarom ben je dan helemaal hier naartoe gekomen?" Kalos was dan zeker niet om de hoek. Ze vroeg zich af waarom de trainer niet eerst gewoon door zijn eigen regio was gaan reizen. Of misschien had hij daar alles al gezien? Het wekte meteen haar nieuwsgierigheid.

Taking this to the grave

Het meisje vertelde Damon, wat dan de Charmeleon moest zijn, gekregen te hebben van haar tante uit Kanto. Aiden glimlachte even kort. Dus toch Kanto, wat interessant om dat helemaal hier tegen te komen. Al moest hij zeggen dat hij wel meer bekende Pokémon had gezien. Hij had bijvoorbeeld een Pidgey en een Caterpie gezien en hij had ergens horen vallen dat een trainer een Onix had. Dit waren allen Pokémon die hem bekend waren, dus het was fijn om te weten dat hij niet compleet verloren was.
Het meisje vroeg haar of hij dus uit Kanto kwam en waarom hij dan helemaal hierheen gekomen was. Hij glimlachte even kort. “Soms is het fijn om ver van huis te zijn,” sprak hij rustig, er zeker op hopend dat dit genoeg was. Hij had vrij weinig zin om een excuus te verzinnen en was zeker niet van plan het meisje aan haar neus te hangen dat zijn vader werkte bij een organisatie die Pokémon stal. Dan zou ze dadelijk nog rond gaan roepen dat hij haar niet op moest eten en dat zou weer zo’n rare indruk wekken voor omstanders…
“Het is wel leuk om eens de evolutie van mijn Charmander te zien, al lijken ze een compleet ander karakter te hebben,” zei hij rustig. De Charmeleon leek meer op de Scizor qua karakter, al leek de Scizor net wat volwassener gezien zijn enorme rust en het feit dat hij altijd wel een poging deed iemand te accepteren. Geen grote poging, want vaak nam het maar enkele seconden voor hij besloot dat de ander irritant was, maar het was een begin.

De Charmander keek met een kleine frons naar de Charmeleon, welke hem niet al te erg leek te waarderen. Een boos fronsje ontstond op de kop van de Charmander, waarna hij zich omdraaide, alsof hij wilde laten zien dat hij het ook zo kon spelen. Met kleine pasjes liep hij weg en ging hij naast zijn trainer staan. Hij vroeg zich af waarom er zoveel Pokémon in een slecht humeur waren.

341 words | ORANGE CARAMEL ! @ ATF

MIKU AYANO

Tot haar teleurstelling liet hij niet zoveel doorschemeren over zijn tijd in Kanto. Geen verhalen over coole Pokémon, overwinningen bij gyms of misschien zelfs wel de league. De jongen was een stuk ouder dan haar, dus hij had op z'n minst toch al een paar dingen meegemaakt? Ze keek hem verwachtingsvol aan, maar toen bleek dat hij haar echt niet meer ging vertellen en van onderwerp veranderde, besloot ze het maar op te geven. Misschien dat ze hem later nog een aantal dingen kon vragen.. 'Het is wel leuk om eens de evolutie van mijn Charmander te zien, al lijken ze een compleet ander karakter te hebben,' zei de jongen rustig. Miku glimlachte even met een ongemakkelijke frons op haar gezicht. Hij moest eens weten.. Het verbaasde haar dat Damon nog geen Ember had gelanceerd naar de vreemde. Ze vroeg zich af waar die plotselinge tolerantie vandaan kwam. Misschien had de Charmeleon eindelijk zijn lesje geleerd de vorige keer met het slaappoeder. Ze wipte even wat zenuwachtig op haar tenen en keek toen naar de Charmeleon die zich gekwetst omdraaide. Ze vond het zielig voor de kleine Pokémon, maar ze kon Damon toch niet overtuigen aardig te doen. Als hij iemand niet mocht dan was dat vaak permanent. En dat waren er nogal veel. "Sorry, Damon heeft het niet zo op vreemden," zei ze dus maar. In reactie keek de Charmeleon haar even aan en liet hij toen een gesnuif horen. Ze zei maar wat ze wou, het maakte hem niet uit. Zo lang die kleine hagedis hem maar met rust liet.

Taking this to the grave

Al was Aiden blij te zijn begonnen in Kanto, had hij een enorme hekel aan terugdenken aan de tijd die hij daar had doorgebracht en was het ook zeker niet zijn favoriete gespreksonderwerp, waardoor hij blij was dat het meisje intelligent genoeg leek om niet verder door te vragen naar zijn niet zo subtiele hint dat thuis niet de beste plek op de wereld was. Al was Kanto een enorm mooie regio, waren er altijd herinneringen blijven hangen. De dood van zijn moeder, de fouten die hij had gemaakt bij zijn Pokémon en bovenal zijn levende, achterlijke vader. Nee, hij was blij in Kalos te zijn. Hij stond er liever alleen voor dan te steunen op een persoon die hij verafschuwde.

Het meisje vertelde dat haar Charmeleon het niet zo op vreemden had en Aiden richtte zijn blik even kort op de Charmeleon. “Interessant…” sprak hij fronsend. Hij keek even naar zijn Charmander, die nog altijd beledigd keek. Wat was het toch een schattig ding. “Was hij voor zijn evolutie ook al zo?” vroeg hij toen. Als dit niet zo was, wat betekende dat het dus per evolutie erger leek te worden, wenste hij haar succes als het eenmaal een Charizard was. Hij was sowieso nieuwsgierig naar hoe zijn Charmander zou veranderen na de evolutie. Hij had nog nooit een Pokémon echt voor en na hun evolutie gehad, aangezien zijn Scizor tijdens de ruil evolueerde, dus hij wist niet echt hoe hij daarvoor was, behalve dat hij als ‘onhandelbaar’ bestempeld was.

251 words | ORANGE CARAMEL ! @ ATF

MIKU AYANO

'Interessant..' Damon trok zijn wenkbrauw op toen de trainer naar hem keek alsof hij één of ander voorwerp was uit het museum. Hij onderdrukte de neiging om te gaan grommen en bedacht zich dat hij nog wel de kans zou krijgen om die vervelende snuiter te laten zien hoe 'interessant' hij wel niet was. Miku keek even met een moeilijke blik naar haar Charmeleon en richtte zich toen weer naar Aiden, die vroeg of hij altijd al zo was geweest. Ze knikte. "Al vanaf dat ik hem als Charmander heb," zei ze. Ze verzweeg echter dat het sinds de evolutie erger was geworden. De woede-uitbarsting van haar Charmeleon toentertijd was iets wat ze niet zomaar uit haar herinneringen verdween. Het was sindsdien niet meer gebeurd, en ze verweet hem niks, maar de enorme vlammenzee had zijn littekens achter gelaten. Miku schudde even met haar hoofd om het beeld weg te drukken, en vouwde toen haar armen op haar rug, terwijl de kaart nog tussen haar handjes bungelde. "Waar ga jij heen? Ga je de gym uitdagen?" vroeg ze toen, terwijl ze even op haar tenen wipte en nieuwsgierig het antwoord van Aiden afwachtte. Nee, het was niet opvallend dat ze nogal veel vroeg.

Taking this to the grave

Met een kleine frons keek de jongen naar de Charmeleon, terwijl het meisje zei dat hij al zo was sinds het een Charmander was. Dus, misschien was zijn Charmander gewoon een apart geval, met zijn vrolijke karakter? Waren alle vuurtypes dan zo vurig qua karakters? Hij zuchtte eventjes. Oké, zolang het ding zo zou blijven en niet alles en iedereen zou gaan flamberen, was hij tevreden. Hij had vrij weinig zin om erin belemmerd te worden zijn Pokémon gewoon los te kunnen laten. Altijd hadden zijn Pokémon geluisterd en dat was iets waar hij liever geen verandering in zag.
Het meisje vroeg hem waar hij heen ging, waarna ze vroeg of hij de gym uit ging dagen. Even knikte de jongen kort. “Ja, dat is wel mijn bedoeling,” glimlachte hij. “Met een insect als Garrett en mijn Charmander, heb ik een flink voordeel,” glimlachte hij toen. “En jij? Ook onderweg daarheen?” vroeg hij, één wenkbrauw opgeheven. Al vroeg het meisje redelijk veel, waren haar vragen niet storend. Zolang ze over zijn Pokémon en niet over hem gingen, vond hij het allemaal maar prima. Zodra mensen over hem zelf gingen vragen, haakte hij echter af.

194 words | ORANGE CARAMEL ! @ ATF

Gesponsorde inhoud