Beach Hunt[+Leah]

Bruno Hoffman

De dame reageerde instemmend, maar wilde voor haar eigen deel betalen. Dat vond hij best: scheelde geld voor hem. “Is goed,” sprak Bruno met een knikje. Nou was het de vraag wat ze ervan vond dat hij een nieuweling op het gebied van Pokémon zou spelen. Nou, niet direct wellicht, maar het kwam op hetzelfde neer. De meest onbenullige vragen zou hij aan haar stellen. Niet bepaald fijn om dat te moeten doen in een wereld waar een 8-jarige knul meer dan hém wist. Met een frons keek hij de ander aan toen ze enthousiast knikte. Schijnbaar vond ze het geen probleem. Al hoefde dat enthousiasme er niet bij. De opmerking dat het ‘slim’ van hem was negeerde hij maar. Nu wilde hij eerlijk gezegd maar vertrekken naar dát café. Ook de ander scheen dat te willen en maakte extra duidelijk dat de locatie haar humeur niet bepaald goed deed. Ze keek namelijk vrij somber en staarde naar de grond. Bruno zuchtte, en was er eerlijk gezegd mee eens. Kort nam hij het strand en de boulevard weer op. Wat er zonet gebeurd was, was vrij heftig geweest. Dat kon hij oneindig blijven herhalen. Bemoedigend legde hij haar hand op haar schouder en glimlachte naar haar. “Na een kopje koffie of thee kikker je er wel weer van op,” Hij liet haar schouder weer los en liep al op trage pas naar het café toe. De slijmbal volgde hem gehoorzaam, maar draaide bezorgd haar kopje telkens om naar de dame. Ach, dat mormel volgde ten minste. Zijn blik gleed naar het café wat nog een stukje lopen was; ruim vijf minuten. In de tussentijd kon hij anders wel wat meer over haar te weten komen? Na zijn stap verlaagd te hebben om naast de dame te lopen trok hij maar zijn mond open. “Mijn naam is trouwens Bruno, wat is die van jou?” vroeg hij beleefd, al lukte het hem niet om te glimlachen. Hij raakte maar afgeleid door de Mudkip die vrolijk tussen hen liep en onnozel uit zijn kraaloogjes staarde. Geweldig mormel.

Bruno Hoffman

Hij had beter moeten opletten met zijn acties. Het meisje oogde namelijk al tweemaal verrast. Kon hij ook al niet meer normaal met anderen om gaan? Dan had hij echt weer een dieptepunt bereikt. Natuurlijk kon het ook aan de ander liggen, en niet aan hem. Zelf geloofde hij dat amper. Nadat hij zich voorgesteld had vertelde de dame haar naam: Leah. Apart. Die hoorde je niet vaak. Om het echter direct buitenlands te noemen, was een stap té ver. “Mooie naam,” complimenteerde hij haar gemeend, terwijl hij haar aan keek. Het was beter dan hij vaker hoorde, zoals ‘Sarah’ of iets simpels als dat. Al had je uitschieters zoals ‘Goud’. Dan mochten de ouders wel flink wat uitleggen indien hun kind in de krant stond: “Oranje wint goud”. Het waren meestal ook kinderen van beroemdheden. Maar goed, hij kon anders het moment gebruiken om verder te vragen over haar. Wat wilde hij echter meer van haar weten? “Welke Pokémon heb je trouwens, en ben je al heel lang op reis?” vroeg hij met een vragende blik, terwijl het café verderop opdoemde. Waarschijnlijk kende hij de Pokémon zelf toch niet, maar het kon geen kwaad er naar te vragen. Ook herinnerde hij zich dat Trainer’s gymbadges verzamelde door naar de gymgebouwen te gaan en een strijd te winnen. Die gebouwen lagen wel verspreidt over vele steden in de regio, dus een reis hoorde er eenmaal bij.

Bruno Hoffman

Ze bedankte hem voor het compliment en hij glimlachte kort. Lang hoefde hij niet te wachten op een antwoord van zijn vragen. Echter was het niet alsof hij het direct kon volgen met al die onbekende Pokémonnamen. Zou ze al vergeten zijn dat hij amper wist hoe ze heette? Hij trok vragend zijn wenkbrauw omhoog, nadat ze de lijst van Pokémon na gegaan was. Het klonk inderdaad als een boel. “Kan je een beeld scheppen voor hoe die Pokémon eruit zien die je hebt?” Natuurlijk kon ze hen ook laten zien, maar of hij daar zin in had was een tweede zaak. De Mudkip zou zeker door het dolle heen gaan, dus dat had hij liever niet. Ze vervolgde met dat ze pas sinds maart op reis was, wat dus vijf maanden al in hield. Dat was niet niets. Zeker toen ze vertelde dat ze trainde voor de tweede en derde gym. Dat moest betekenen dat ze er in ieder geval één had. Hoe oud zou ze echter uiteindelijk zijn als ze één badge per vijf maanden haalde? Er waren er zeker acht, en als ze tegen het einde al ruim boven de twintig zag werd een baan vinden wat moeilijker. Dus óf je was succesvol in je Pokémoncarrïere, of je had al die tijd aan onbenullige tijd met die wezens besteedt. Geweldig. Vervolgens vroeg zij aan hem wat hij deed in zijn dagelijks leven. “Ik loop stage bij de politie, en hoop dus eens een agent te worden. In mijn vrije tijd speel ik weleens gitaar, al vinden mijn buren dat niet al te fijn,” Het laatste sprak hij met een zwak gegrinnik, waarna hij plotseling het slijmbal richting het café zag lopen en direct deze in liep. Natuurlijk kon hij geen rustige conversatie houden, zonder dat hij weer de benen moest nemen. Vermoeid slaakte hij een zucht, en liep eveneens het café in. “Wat neem jij, trouwens?” vroeg hij maar aan Leah, in een poging zijn frustraties jegens de Mudkip in te houden en niet keihard uit te schreeuwen.