Beach Hunt[+Leah]

Bruno Hoffman

Schijnbaar zat hij nu met twee Pokémon opgescheept. Ditmaal niet door Jake, maar als presentje van zijn buurman. De zoon van hem was zijn “Pokémon” avontuur begonnen en schijnbaar was hij teruggekeerd met een ei. Enkel omdat hij geen tijd had om op de slijmerge ei te letten kreeg hij hem plotseling. Zelfs de vader van de knul beweerde geen tijd ervoor te hebben. Hoezo had hij dan wel tijd voor zijn kiezen? Zelfs de buurman wist dat hij Pokémon verafschuwde. Bruno sloeg een zucht en leunde de palm van zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. Het was nogal toevallig dat hij binnen drie dagen al twee van zulke wezens op zak had. Zo snel als hij maar kon zou hij ze zeker weg doen. Verkopen scheen de beste optie te zijn, zeker voor dat slijmerige geval dat uit het ei gekomen was. Het scheen een van de drie starter Pokémon te zijn. Dus, het verkocht vrij snel. Het erge was nog wel dat er steeds meer geld van zijn rekening verdween, puur voor hun onderhoud. Hopelijk zou hij dan winst maken.

“Wat een rotweek,” zuchtte Bruno, terwijl hij naar het slijmerige geval keek. Het vermaakte zich zo te zien in het ondiepe zeewater. Hij was dan écht de enige. Verveeld keek hij maar toe hoe de Pokémon zich naar hem omdraaide en op het zand liet vallen. Het oogde zorgeloos wat haast onmogelijk was, althans… voor intellectuele. Idioten hadden het er makkelijk mee. Wat deed hij hier eigenlijk aan het strand? Dat vroeg hij zich telkens weer af, maar weer had Jake hem daartoe gedwongen. Die kerel wilde echt dat hij Pokémon leuk zou vinden. Of dat zou werken was een tweede. Een golf knalde neer tegen het onderlijf van het wezentje, waarna deze het zeewater ingetrokken werd. Nietsvermoedend bleef deze liggen. Met een frons prikte hij met een aangespoelde tak tegen de Pokémon. “Niet slapen,” snauwde hij, wetend dat de Pokémon al veel te snel in slaap viel als deze eenmaal lekker lag. Gelukkig ontwaakte de Pokémon, gaapte luid en kwam weer overeind. Zoekend keek deze echter om zich heen na met zijn vin-vormige aanstulping bewogen te hebben. Na een tel sprintte de Pokémon recht op een schim af. “Ho, blijf!” Met de tak nog in zijn hand rende hij achter de trage Pokémon aan. Hij had geen idee wat de Pokémon nou weer bezielde om plotseling weg te rennen. Het kon eten zijn of zelfs een mens of andere Pokémon. Het was in ieder geval de eerste keer dat het mormel wat leven toonde.

Bruno Hoffman

Schijnbaar rende de Pokémon regelrecht naar een persoon. Dat betekende dus weer gezeik aan zijn hoofd. Daar had hij geen zin in. Zeker na het “commentaar” van Jake die hij naar zijn hoofd gegooid kreeg. Na enkele stappen scheen het persoon een dame te zijn met roze haar. Ze knielde vlak voor de slijmerige Pokémon en aaide hem zelfs. Met een verafschuwd gezicht benaderde hij haar. Waarom aaide ze het oerlelijke misbaksel? Het was een mysterie voor hem waarom het een starter Pokémon was. Zelfs kinderen zouden niet op basis van uiterlijk voor dat geval gaan. Ondanks dat scheen de charme van de Pokémon effect te hebben op de dame. Eenmaal bij haar aangekomen kwam hij kort bij. Het was verstandig om wellicht weer te gaan hardlopen. De Pokémon was namelijk amper moe na dezelfde afstand gerend te hebben, terwijl hij even naar adem moest happen. Bovendien had het kortere ledematen. Eenmaal weer op adem keek hij haar aan. “Sorry voor meneer slijmbal hier,” excuseerde hij zich, proberend zijn irritatie in te houden. Hij zat bovendien ook net prima, maar de Pokémon had natuurlijk andere ideeën. Bruno fronste lichtjes op de vraag van de dame. Refereerde ze zojuist naar de Pokémon als “lieverd”? Hij zag echt niet hoe dat geval aandoenlijk uit kon zien. Dat ontging hem volledig. “Pardon?” begon Bruno die een wenkbrauw vragend optrok, “Het is geen ‘lieverd’. Ik zie het eerder als een slijmerige Pokémon met twee vinnen op zijn lijf,”
Inmiddels keek de Pokémon in kwestie hem vragend aan, maar bleef hij bij de dame staan. Waarschijnlijk voelde de Pokémon zich daadwerkelijk aangesproken. Met een zucht keek hij hem weer aan en porde hem zachtjes tegen zijn zij met de tak. “Val de dame niet lastig,” De Pokémon stapte echter wat naar achteren om vervolgens op zijn rug te liggen. Die… vermaakte zich duidelijk zo te zien. Het slijmerig wezentje wees met zijn poten naar zijn buik en spoorde de dame aan om zijn buik te aaien. Zo kalm was die Pokémon bij een vreemdeling. Het was echt een idioot dan, hoewel dat geen verassing meer was.

Bruno Hoffman

Het slijmbal had schijnbaar de dame niet lastig gevallen. Althans, het maakte haar weinig uit. Persoonlijk had hij het weerzinwekkend gevonden, wanneer een dergelijke Pokémon op hem af schoot. Hij zou woest tekeer gaan tegen zijn eigenaar om de Pokémon bij zich te houden. De gedachte dat de Pokémon los rond liep bezorgde hem al kippenvel. Zeker als het een hele groep was. Báh. Bruno bande de gedachte weg. Dat was niets iets waar hij nú over na wilde denken. Nooit eigenlijk. Nogmaals werd hij echter eraan herinnerd dat hij niet vatbaar was voor hun ’schattigheid’. De dame vond namelijk zijn kijk op het slijmerig schepsel zeker niet fijn. Het ergerde hem echter dat zij hem de les wilde lezen. Al wist hij nu dat het een.. Mudkip was? Wat een suffe benaming. Het was samengesteld uit de woorden ‘mud’ als in ‘modder’ en het woord ‘kip’. Dit schepsel was verre van een vogel, dus de logica ontbrak. Grmpf. Alsof iets in de maatschappij voor de hand liggend was. Zou voor het eerst wezen. De dame maakte echter de opmerking waarom ze hem dan had, als hij het wezen zo zag. Bruno slaakte haast direct een vermoeide zucht. Dat vroeg hij zich ook al af. De ‘aanbod’ van de buurman kon hij eenmaal niet weigeren. “Was niet mijn keus, ik kreeg hem van een bekende,” lichtte hij haar toe, waarna hij kort zijn blik vermeed. Die dwingende blik van de buurman doemde als een nare herinnering in zijn gedachte op. Leuke kerel. Echt geweldig. De dame begon hem echter ook al te corrigeren dat de Mudkip niet slijmerig was, maar enkel een vochtige huid had. Geagiteerde hief hij zijn wenkbrauw op. Het was niet iets wat hij duldde, maar hij wist dat ze het goed bedoelde. Hij was de onwetende hier. Toen zij echter na het porren ook al het commentaar gaf dat hij er niet zo mee moest omgaan naderde ze de grens. Bruno gaf toe dat hij er weinig van begreep, maar om door iemand continu op de feiten gedrukt te worden? Meestal deed hij dat. Bovendien kon je een Mudkip toch gerust porren met een tak? Hij wilde dat wezen gewoon niet aanraken. Zo scherp was de tak ook verder niet. Het viel ook niet onder Pokémon mishandeling en als toekomstige politieagent kende hij wel de wetten bijna uit zijn hoofd. Bijna, helaas. Onder dat kopje wist hij het echter exact. Het ‘vochtige’ wezen had geen wonden of mentale pijn. Helemaal niets. “Hij lijkt er amper last van te hebben, dus het probleem zie ik er niet in…” Direct na zijn woorden vroeg de Mudkip overduidelijk om aandacht. Tot zijn verbazing aaide de dame zijn vochtige buik. Hoe durfde ze de Pokémon aan te raken? Deze maakte echter instemmende geluiden en opende continu zijn bek. Het leek haast alsof deze lachte. Wat een simpel naar aandacht hunkerende Pokémon was dat. Als hij affectie wilde dan kon hij maar ver uit zijn buurt blijven. Nooit te timmer zou hij hem aanraken. Bij nader inzien hoefde dat niet. Zijn buurman zou er amper tegenkomen als hij niet met de Mudkip rondliep. Zo vaak zag hij hem ook weer niet. Ook scheen zij de Mudkip te kunnen bieden wat hij nodig had.

Dan kwam hij tot een makkelijke conclusie; hij zou beter bij de dame terecht kunnen. Daar had hij aandacht en kennis over zijn soort. En bovendien hield ze meer van Pokémon. “Je wilt niet toevallig de Mudkip onder je hoede nemen?” opperde Bruno met opgeheven schouders, duidelijk makend dat het geen probleem was. Echter sprong de Pokémon direct overeind, half besmeurd met zand en keek hem strak aan. Had hij serieus gehoord wat hij zonet gezegd had? En verstaan? De Pokémon schudde zijn kop heen en weer en liep recht op hem af. Wat was dat wezentje nou weer van plan? Dacht hij serieus dat hij beter bij hém af was dan bij haar? “Je bent écht een rare,” De vochtige Pokémon hield niet-begrijpend zijn kop schuin en knalde weer vlak voor de dame neer in het zand. “Ehm,” Bruno hield de palm van zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. Het was de vreemde timing, waardoor het leek alsof de Pokémon hem verstaan had. Het was echter duidelijk een leeghoofd. Het was écht naïef van hem om dat te denken. Ook begreep hij niets van Mudkip’s lichaamstaal. Het was haast Chinees voor hem. Maar goed, hij was beter af bij haar. “Je mag hem écht hebben,” zei Bruno maar, en deze keer reageerde de Pokemon amper. Het was echt toeval geweest. Verder had hij amper een band met de Mudkip opgebouwd, dus weggeven werd geen enkel probleem. Met een soepele beweging wist hij de Pokéball los te wringen van zijn riem. Sinds kort had hij ook een speciale riem gekocht voor zulke objecten. Het liep net wat fijner dan het te vervoeren in zijn rug- of zakentas. Gelukkig kostte het weinig, maar hij was nog steeds geld aan kwijt. Zijn eigen loon ging hieraan op. Net zo goed kon hij het gebruiken om avondeten te halen. Maar natuurlijk had hij twee Pokémon op zak. Gelukkig ging er eentje elk moment weg. Nou was het hopen dat de dame het accepteerde. Bruno greep de Pokéball al vast, gereed om het aan haar te overhandigen. Ergens ging hij er wel van uit dat ze hem wilde. Ze had hem zo verdedigd en zo niet, dan kende ze vast iemand die er meer plezier aan had. Hij hoefde geen Mudkip. Plotseling bewoog echter de Mudkip weer en rolde op zijn zij. Zijn kraaloogjes keken strak richting de Pokéball, waarna hij opeens weer overeind kwam. Oh man, wat ging er nu weer gebeuren? De blauwe Pokémon was duidelijk iets van plan. Het volgende moment sloeg de Pokémon zand met zijn staart naar de Pokéball. Verrast stapte hij naar achteren en keek met een frons van de Pokémon naar de dame. “Wat nu weer?!” De blauwe Pokémon kwam overeind en kraamde ineens geluiden uit die ontevreden klonken. Meer kon hij er niet van maken. Het had enkel te maken met hem en de Pokéball. Verward keek hij de dame aan. Het was ergens wel logisch. De Pokémon wilde wellicht toch bij hem blijven, maar dan was zijn vorige reactie niet logisch. “Begrijp jij hem?” vroeg hij maar tot de Mudkip’s ergernis die enkel strak naar hem opkeek.

Bruno Hoffman

Net had hij nog toegelicht waarom hij de Mudkip had. Schijnbaar was de dame daar ook kritisch over. Dit werd nog een lange dag als hij haar uit moest horen. Bovendien raakte haar kritische houding op zijn zenuwen. Iemand die hem de les leerde. Nee, dat werkte buiten zijn schoolcarrière niet. En dat was al gedwongen. Gewoon kalm blijven, Bruno. Dat vereiste al veel inspanning. Maar goed, hij gaf toe dat ze een punt had. Dat was het erge. Echter wist hij helaas beter. Het aanbod weigeren was nogal pittig met die kerel. Een ‘nee’ was vragen om problemen. Dat wist ze natuurlijk niet. En een adoptiecentrum? Die waren al overvol deze dagen en bovendien zaten een boel geclassificeerde in deze regio. Zelfs de beste was aan de matige kant. De ruimtes waarin de Pokémon zaten waren nét groot genoeg. Voor de rest was het erger dan een Pokémontuin. Hij verafschuwde Pokémon, maar het was zelfs net té erg voor zijn doen om de Pokémon daar achter te laten. De cijfers voor adoptie waren ook aan de lage kant. Dus, in principe wilde hij de slijmbal daar niet zien sterven. Daar was het verre van de juiste plek voor. “Geloof me, dat lukt je niet,” begon Bruno met een diepe vermoeide zucht, “En een adoptiecentrum is net té bruut, niet waar?” Toen ging het echter weer over zijn behandeling met de Mudkip. Hij zag het probleem niet in het porren met een tak. Het was wettelijk gezien legaal. Bovendien reageerde het wezentje er amper op, alsof het een aangespoelde kwal was. Tja, gezien hun vochtige huid leken ze ook veel op elkaar. Het scheelde echter dat de Pokémon hem niet kon steken. Veel zin in een bezoekje bij de ziekenhuis had hij niet. Weer lichtte de dame hem in dat menselijk contact zeer belangrijk tussen de twee wezens was; de mens en de Pokémon. Het was niet de eerste keer dat hij dat hoorde. Alsnog hief hij zijn wenkbrauw wat vragend op. Het waren wilde wezens die prima zonder mensen konden leven. Menselijk contact was niet levensbelangrijk. Natuurlijk begreep hij haar kant van het verhaal wel. Zij was vast goede vrienden met haar Pokémon en zag dat in. Daar had hij respect voor. Het was echter niets voor hem. Hij wilde er geen band mee. Bevrijd wilde hij degelijk zijn van de Pokémon. Dat ging nog het beste zonder een band. Dan was het minder emotioneel. “Ja, natuurlijk, maar ik wil niets met ze te maken hebben. Het is een nogal… persoonlijke kwestie,” antwoordde hij, wellicht kortaf. Hij wilde niet lukraak zijn verleden prijsgeven aan vreemden. Tegenwoordig gebruikte men dat tegen je via de media. Dat zou dan zeker geen goed begin van zijn carrière dan zijn. Iedereen zou hem aanspreken als ‘de Pokémon hater’ op zijn zacht gezegd. En de politie moest al vuile blikken ondergaan. Fijn.

Nadat hij had aangeboden de Mudkip te geven aan de dame, reageerde ze verrast. Natuurlijk kwam het uit het niets. Alsnog reageerde ze positiever dan hij verwacht had. Niet té hebberig of vol afschuw. Ze reageerde als een dagelijks Pokémon Trainer zou doen. Dat kwam je helaas niet vaak tegen. Zo te horen had dus de Mudkip een thuis gevonden. Zo, klaar met één. Nu nog de tweede. Helaas ging het niet zo makkelijk. De slijmbal voerde vreemde capriolen uit. Hieruit kreeg hij haast de indruk dat het bij hem wilde blijven. Waarom was nog maar de vraag. Dit was een van de eerste keren dat hij met de Pokémon rondliep. Echt een band had hij er niet mee opgebouwd. De vorige keer had hij enkel de Pokémon uitgebroed. Nou. Het kwam direct na de eerste aanraking uit en zag hém waarschijnlijk als zijn moeder. Toen had hij hem enkel wat eten gegeven en nu pas liep hij ermee rond. Het was echter zijn rol als ‘moeder’ of beter gezegd, ‘vader’ waarom de Mudkip no bij hem wilde blijven. Als hij dat ei toen niet aangeraakt had, huh? Waarschijnlijk had het zijn buurman dan als ouder gezien. En kon hij hem ter plekke makkelijk bij de dame achterlaten. Wat een dag. Niets ging naar wens. Hij streek wat van zijn zwarte haar naar achteren en luisterde naar de dame. Zo te horen had ze twee theorieën waarom de Mudkip dát gedrag vertoonde. Of hij wilde bij hém blijven of hij wilde niet in de Pokéball zitten. Hopelijk was het de tweede. Dat scheelde een boel en kon zijn humeur nog redden. Het was duidelijk dat zij even de tijd nam om op een idee te komen om dat te testen. Voor de verandering liet hij het denkwerk maar aan haar over. Pokémon en alles omtrent hen was gewoon wartaal voor hem. Het was al knap dat hij de starters meende te herinneren. De dame kwam met de suggestie om afstand te maken tussen hen twee te maken en vervolgens de Mudkip een kant te laten kiezen. Dat tweede zouden ze testen door op zijn reactie te letten indien de dame de Pokéball vast had. Klonk vrij simpel en zou kunnen werken. Niet geschoten was altijd mis. De eerst scheen handig te zijn om mee te beginnen. Het had een duidelijk uitkomst. Direct klikte hij de Pokéball weer aan zijn riem. Het geluid trok direct de Mudkip’s aandacht en direct stapte hij naar achteren, totdat er uiteindelijk evenveel ruimte tussen hem en de Pokémon zat als met de dame. Niet-begrijpend keek de Pokémon met zijn kraaloogjes naar de twee. Na enkele tellen hield deze zijn kop scheef. ‘Mud?’ kraamde deze verward uit. Bruno vond het knap dat het niet duidelijk was. Zelfs de vochtige Pokémon kon zoiets begrijpen, toch? Of was dát ook weer naïef? “Kies iemand uit,” commandeerde hij, zijn frustratie klinkend in zijn stem. Kom op, zo moeilijk was het toch niet? Schijnbaar wel. Nog steeds begreep de Mudkip er niets van. Serieus? Hij sloeg een diepe zucht, proberend het ‘duidelijker’ te verwoorden. Het was hem gelukt om minder geagiteerd te klinken. “Kies degene uit waar je een band mee wilt opbouwen,” Hij had zo zijn twijfels of de Pkémon dát beter begreep. Er zaten meer woorden in en het was de vraag hoever de Mudkip er iets van begreep. Tot zijn verbazing knipperde de Mudkip en sprong kort de lucht in. Was dat een ‘ja, ik begrijp het’? Vermoeid door de hele situatie haalde hij weer zijn vingers door zijn zwarte haar. Hoelang zou het duren, voorda- Aah! Het vochtige wezen rende op hem af en sloeg de vin op zijn kop heen en weer. Bijna zou hij zegge dat het een hond was. Met een van afschuw getrokken gezicht stapte hij naar achteren. De Pokémon stapte echter direct ook naar voren. Betekende dit nou… ? Nee, hea. De Mudkip wilde bij hem blijven. Nou zaten zijn broekspijpen ook onder het water en zand. Báh. “Uitslag is duidelijk,” mompelde hij vo tegenzin, waarna hij oogcontact met de dame maakte, “Hij wilt bij mij blijven,” Ter plekke had hij alles willen vervloeken. De Mudkip had niets in de gaten en keek hem vrolijk aan met zijn kraaloogjes. Wat had hij verkeerd gedaan dat hij werd aangetrokken door Pokémon? Waaraan had hij dit verdiend? Maar goed, de tweede test was er nog. Veel minder belangrijk, natuurlijk. Bruno wierp direct de Pokéball in een boogje naar de dame toe. “Probeer dat ook maar uit,”

Bruno Hoffman

De Mudkip wilde bij hem blijven. Dat was nou zeker vastgesteld. Dit betekende enkel dat hij dus dat hij meer geld eraan kwijt raakte. Zijn blik gleed kort nar de slijmbal die zeer enthousiast scheen te zijn. Vaarwel loon, je werd besteedt aan Pokémon voer. Natuurlijk kwam er meer bij kijken, zoals verzorging, ziektekosten en aandacht. Hiervoor had hij zeker niet gekozen. Of hij nog een keuze had was een tweede. Het was tegenwoordig moeilijk om van een Pokémon af te komen. Althans, in een betrouwbare omgeving. Kort fronste hij echter op de dame’s opmerking. Ze beweerde dat hij toch iets goeds voor de Mudkip deed. Haast direct had hij willen vragen wat dát dan in hield. Het enige wat hij tot nu toe met de Pokémon had gedaan was zijn ei zien openbreken en de trip naar het strand. Dat was het. Al was het duidelijk zijn vaderschap, waardoor hij affectie jegens hem toonde. Het was triest dat hetzelfde gold met mishandelde jonge honden. De naam van de exacte Pokémon wiste hij niet. Ze schenen echter toch uitgehongerd in een broodfokkerij mensen geweldig te vinden. Hij kwam er gelukkig maar eenmaal in contact ermee, toen hij een dossier moest doorlezen. Bruno duwde de gedachten alweer weg, gezien de tweede test gedaan moest worden. Hield de slijmbal van een Pokéball? De dame reageerde duidelijk verrast toen hij de Pokéball haar kant op wierp. Schijnbaar was ze aardig afgeleid of had ze gewoonweg niet zitten opletten. Fijn. Zo te zien was haar schrikreactie nogal… afwijkend. Niet het meest vreemde wat hij ooit gezien had, maar het kwam aardig in de buurt. Vervolgens maakte ze vreemde handgebaren. Bruno zuchtte vermoeid, maar hield de Pokéball nauwlettend in de gaten. Als zelfs dat voorwerp besmeurd zou worden met zand, dan had hij thuis meer schoonmaakwerk op zich wachten. Eerst de Mudkip natuurlijk en dan dát nog. Het leek er aardig op dat het de grond zou raken, maar duidelijk met een boel inspanning wist de dame het op te vangen. Dat scheelde al een boel. Het duurde even voordat ze weer ‘normaal’ stond en de Pokéball voor zich hield.

Tijd voor de tweede test. Echter zat de Mudkip in kwestie nog zijn met zand besmeurde poten op zijn broekspijpen af te vegen. Oja, dat moest hij ook nog wassen! Hij stapte naar achteren en keek het vochtige wezen strak aan. Echter schoot de Mudkip weer naar zijn voeten toe. Kom op, zeg. “Pokéball, ja of nee?” snauwde Bruno geërgerd en stapte ditmaal opzij. Wellicht werkte dit, al had hij het vermoeden dat het hopeloos was. Tot zijn verbazing veraste de beweging de Mudkip zodanig dat ze direct hem aankeek met zijn kraaloogjes. Eindelijk was er contact. “Wil je wel of niet in de Pokéball?” vroeg hij, ditmaal wat rustiger. Deze hield weer zijn kop scheef, maar bewoog de vin op zijn kop. Direct erna keek de Pokémon strak naar de dame en schoot op een rap tempo naar haar toe. Zo te zien.. wel? Had dat wezen hem dan ditmaal wel begrepen? Het leek hem stug. De slijmbal bleef hem echter verbazen. Deze sprong met zijn kleine poten richting de Pokéball en tikte deze uit haar hand. Het voorwerp kwam neer in het zand en rolde nog een stukje zijn kant op. Dat was dus een ‘nee’. “Zo te zien niet,” mompelde Bruno en greep de Pokéball van de grond af en veegde de laatste restjes zand ervan af. Toen hij echter weer naar de Mudkip keek zat deze weer tegen de dame op te springen. Grrroo. Een vreemd, borrelend geluid weerklonk uit de buik van de Mudkip. Moest het overgeven of was het honger? De slijmbal oogde gezond, dus gokte hij dat laatste. Met tegenzin liep hij op de dame af. “Weet jij wat ze eten?” Het was vervelend om vragen te stellen aan een wildvreemde, maar het was niet alsof hij zich ooit met Pokémon had bezig gehouden. In de supermarkt passeerde of vermeed hij ook hun speciaal ingerichte afdeling.

Bruno Hoffman

De enige die vrolijk was met het resultaat was de Mudkip en zo te horen, de dame ook. Hij was de enige die hieronder leed. Ook weer fijn om te weten. Ze keek er té positief naar, maar ze hield natuurlijk van Pokémon. Hoewel, er waren liefhebbers die ze strikt in hun Pokéball lieten. Wacht eens even. In de meeste openbare ruimten moesten Pokémon in hun Pokéball zitten. Dit betekende dus meer gedoe en niet enkel buiten zijn stage om. Hij kreeg hier haast hoofdpijn van. Hij moest de Mudkip geven die zomaar vrij dacht rond te lopen. Met als gevolgen dat het hem meer in de problemen zou laten komen. Straks deed hetzelfde zijn behoefte zomaar op openbare plekken. Báh. Afschuwelijk. Bruno trok een vies gezicht toen de dame beweerde dat ze wandelingen konden maken. “Leuk,” mompelde hij, duidelijk niet geamuseerd. Allereerst moest hij dus op de slijmbal letten. Dan wellicht dragen, gezien het duidelijk een lui kreng was en dan nog zijn behoefte opruimen. Daar bovenop kwam nog de kans dat het met andere Pokémon ging socialiseren. Of dat nog goed ging wilde hij liever niet testen. Als hij later weer op stap ging haalde hij maar een halsband of iets dergelijks om dat mormel niet aan te hoeven raken. Het zou ook niet veel spierkracht kosten om zoiets kleins te weerhouden om we te rennen. Dat was iets om gerust over te zijn.

Toen hij over het voedsel van een Pokémon begon schonk de dame weer aandacht aan de slijmbal. Nogmaals; hoe kon ze de vochtige Pokémon aandoenlijk vinden? Ach, niet dat hij het direct zou begrijpen. Maar zo te horen schenen ze ‘PokéBlocks’ en ‘PokéPuffs’ te eten. Eens had hij ze wel in een kraampje gezien in een markt. Gek genoeg leken de PokéPuffs op cupcakes, oftewel menselijk voedsel. In tegenstelling tot Pokéblocks welk enkel blokjes waren en duidelijk uitzagen als Pokémon voedsel. Zo te zien moest hij maar weer een vraag stellen. Daar had hij zoveel zin in. Werkelijk waar. Eerst liet hij haar maar uitpraten. Zo te zien schenen ze ook fruit te eten. Hmm, dat klinkt nog logisch. Dat scheelde ook moeite om een winkel te vinden. Of het echter een goed idee was? Was teveel fruit niet schadelijk dan Pokémon bestemd voer? Ach, ene kant wel, maar anderzijds niet, het was natuurlijk voedsel. “Weet je waar ik ze kan halen? Die PokéBlocks en PokéPuffs,” Vlak onder hem sprong de Mudkip als een dolle hond op en neer. Het wilde zo te zien écht aandacht. Deze keek kort met zijn kraaloogjes naar hem op en plotseling maakte hij een vreemd geluid.

‘Mud! Mudkip!’ Het lijfje van de slijmbal spande aan en vijandig keek deze recht naar voren. Zo zag een geagiteerde Mudkip eruit, dus. Zo te zien was er echter wat dreiging. Kort keek Bruno over zijn schouder en zag een schuimbekkende grijze hond op hem afrennen. Niet uit enthousiasme echter, maar uit… Nee, het was automatisch. Was het rabiës? Het was een kwaal wat ervoor zorgde dat een Pokémon de laatste paar uur niet kon slikken, volop schuimbekte en enkel één ding deed; bijten. Zo verspreidde het zich naar andere Pokémon en zelfs mensen. Wat deed het schepsel echter hier op het strand? Het was met zijn nette vacht geen schatje, maar duidelijk niet wild. Bruno trok zijn ogen tot spleetjes. Het was iemand’s verantwoordelijkheid. Echter kwam de hond al razendsnel op hem af. Zijn hartslag nam toe en hij had geen idee wat hij het beste kon doen. Hij was geen held of arts om te weten wat je moest doen. Hoewel.. hij was een agent in opleiding. Het beste was om te vluchten, elk contact met de Pokémon moest vermeden worden. “We moeten gaan! Hij zal zich focussen op zijn zicht dan zijn reukvermogen,” informeerde hij haar haastig, waarna hij recht naar de slijmbal keek. Hij zou hem maar terugkeren. Het was enkel extra gewicht. Bruno drukte op de knop en liet de straal richting de slijmbal gaan. Koppig sprong de Pokémon weg, draaide nar hem om en gromde zacht. Weer de vijandige houding, maar ditmaal tegen hem. Het was wel heftiger dan eerst. Dit was echter een noodsituatie, maar hij wilde het zo te zien niet begrijpen. Hij was echter trager dan die hond. Oké, dan. Zijn kleren gingen toch vanavond de was in. Met tegenzin greep hij de Mudkip bij zijn romp vast en drukte die met één hand tegen zijn borst aan. Ieuwl, het was alsof hij een kwal vasthield. Een vreemde, maar smerig gevoel. Maar goed, wáár gingen ze heen? Ehm, hij kon allereerst naar de boulevard rennen van daaruit de situatie onder de controle te houden? Ach, wie hield hij voor de gek. Dit kon hij beter overlaten aan zijn toekomstige collega’s. “Hup, de boulevard op!” commandeerde hij haar, waarna hij richting de trap rende. De hond zou daarover minder snel zijn; hij kreeg niet genoeg lucht daarvoor. De keel was één grote blokkade en elk moment kon de Pokémon zelfs uitgeteld zijn. De hond kwam echter te dichtbij en hapte nog nét niet in zijn broekspijp. Een tel lang had hij het gevoel dat hij ervan kant gemaakt was. Genoeg om hem volledig wakker te schudden en hem hartkloppingen te geven. Oké, rustig maar. Het is maar een hond met een dodelijke virus. Niet veel beter. Meneertje slijmbal begon enkel aanmoedigende geluiden te produceren en met zijn poten uit te halen. “Je help… niet mee,” kraamde hij hijgend uit, nu zijn keel zeer deed en de trap tamelijk hoge treden had. De Pokémon had ook amper een nuttige bijdrage. Met geluk bereikte hij de boulevard en hoopte dat de dame vlak voor hem stond. “G-Gaat.. het?” Hopend dat ongedeerde was, besloot hij echter zijn aandacht op de zwartgrijze hond te richten. Met een ruk draaide hij zich naar de trap om, waar de hond onhandig de trappen opsprong. Zo te zien had het mormel er echt moeite mee. Oké, snel melden aan de rest. Tot zijn verbazing wurmde de slijmbal zich los uit zijn armen en liep ze regelrecht op de trap af. Wat een domme slijmbal! “Wat ben je-“ Tijdens zijn woorden liep hij al op de slijmbal af, maar deze stond stokstijf stil. Uit angst? Nee, toen hij vlak naast de slijmbal stond en op de trap neerkeek zuchtte hij luid. Automatisch maakte hij een kruis op zijn borst. “Rest in Peace, hond,” De Pokémon lag met zijn bek open aan de voet van de trap, duidelijk teruggerold toen het teveel werd. Zijn ogen waren gelukkig gesloten.

Bruno Hoffman

Zo te horen waren de twee voedselwaarden vrij makkelijk verkrijgbaar. Dat moest ook wel in een Pokemon-gericht maatschappij. Zo te horen kon je Pokéblock’s kopen in een supermarkt, halen bij een boer of… zelf maken? Hij wist nog net genoeg dat het uit bessen bestond, maar meer niet. Dat mocht hij later ook uit gaan zoeken. Meer onbetaald werk. Natuurlijk kon hij ook een ‘boer’ vinden. Of je die echter veel zag? Enkel tijdens het toeristenseizoen hier en daar. Het waren echter ongure types. Duidelijk dat hij het amper overwoog. Zo te horen kon hij makkelijker aan de PokéPuff’s komen. Geen verassing, het was een Pokémon cupcake. Die had hij vaak genoeg gezien in de schappen. Dat was een prima optie. Het was echter zeker ongezond, maar hé, een dikke Mudkip bewoog minder. Het vrat enkel meer, maar hij was meer geld aan kwijt. Moeilijke beslissing, maar verder dacht de zwartharige er niet meer na.
Gelukkig was de dame veilig met hem op de boulevard. Het zou haar dood direct betekenen indien ze toch gebeten was. Niet iets wat hij haar toe wenste. Bruno sloeg een vermoeide zucht en haalde maar zijn oude mobiel tevoorschijn. Het was een jarenoude Samsung wat nog het koelkast model had. Zijn vrienden hadden er veel commentaar op gegeven. Het deed hem echter niets. Hun mobieltjes waren splinternieuw en hoe vaak waren ze al stuk gegaan? Een keer en toen moesten ze een nieuwe kopen. Dat zei al genoeg. Direct tikte hij het nummer in van de politie en wendde zich even van de Mudkip en dame af. ‘Hey, Bruno.. wat is het probleem?’ Bijna had hij uit woede zijn mobiel weggesmeten. Hij had Jake aan de lijn van alle agenten. ‘Ugh,’ Gefrustreerd staarde hij kort naar de zee, waarna hij met enige tegenzin de situatie toelichtte. Zonder al teveel oponthoud zou elk moment de Pokémonambulance komen opdagen en zou een kleine agentenploeg de locatie desinfecteren. Bruno hing op en voegde zich weer bij de dame.

“De Pokémonambulance komt eraan en-“ begon hij, maar spoedig zweeg hij toen hij het gezicht van de dame zag. Ze oogde vrij somber over de dood van de Pokémon. Het beestje werd bestuurd door een virus en stierf hierdoor. Geen pretje om te zien. Echter behield hij een stalen gezicht. Emoties tonen op zulke momenten konden agenten eenmaal niet. Zij waren de mensen die de kalmte moesten bewaken en emoties stonden die eenmaal in de weg. De dame vroeg echter om een doek om het lijfje te verhullen. Natuurlijk! Het was geen smakelijk gezicht namelijk, zeker voor de enkeling die op de boulevard liep. Direct ging hij zijn broekzakken langs en vond enkel een zakdoekje. Zo te zien had hij niets.
Echter kwam juist de Mudkip met een oplossing; de slijmbal was aan een kartonnen doos gekomen. Gezien de staat van het doos was het vuilnis geweest. Smerig mormel. De blauwe Pokémon sprong de treden af en wierp deze op ruime afstand naar de hond. “Niet zo dichtbij komen!” snauwde Bruno, terwijl hij strak de slijmbal aankeek. Straks kreeg die iets van het speeksel en dus het virus binnen en stierf het misbaksel. De Pokémon draaide zijn kop naar hem om en sloeg vrolijk zijn staart heen en weer. Wie hield hij in de maling. Dit was een idiote Pokémon. Op dat moment hoorde hij echter al de sirenes in de verte loeien. Zo, dat ging eindelijk eens snel. “Kom, laat de mensen hun werk doen,” commandeerde hij en gek genoeg volgde de Mudkip hem wel gehoorzaam op. Met kleine sprongen klom de slijmbal de trap op en vestigde zich aan zijn zij. Alsof hij iets verwachtte keek deze met zijn kraaloogjes naar hem op. “Ik heb géén eten,” antwoordde Bruno stug en direct liet de Pokémon de vin op zijn kop teleurgesteld zakken. Wat een suf beest. “Ben je voor de rest geheel ongedeerd?” besloot Bruno maar te vragen aan de dame, de Pokémon negerend. Eerder had hij het natuurlijk niet goed gezien.

Bruno Hoffman

Het scheelde al wat dat de dame zelf niets overkomen was. Geen extra hondsdolheidpatiënt konden ze vast appreciëren. Ergens was hij al blij om Jake zelf niet ter plekke te zien, die zat vast nog op kantoor. Waar hij thuis hoorde. Bruno slaakte een opgeluchte zucht, waarna hij weer naar de door de doos bedekte Pokémon keek. Het was écht een triest gezicht, maar meer konden ze niet meer doen. En op dit punt wist hij ook niet wat hij tegen de ander kon zeggen. Natuurlijk had hij nog vragen die hij wilde stellen. Of dit echter een goed moment daarvoor was? Ach, om langer bij de dood stil te staan was verspilde tijd. Je had er niets aan, al had iedereen daar verschillende ideeën over. Een vraag over Pokémonvoer stellen of de slijmbal op zich was wellicht net té. “Ik ken een goede café in de buurt, ik trakteer wel,” Daar kon hij wel geld aan kwijt, zolang ze niet tien kopjes koffie zou bestellen. Of iemand was die teveel luxe verwachtte, maar daar zag hij haar niet voor aan. De slijmbal keek op dat moment weer nieuwsgierig op, ditmaal naar hem en de dame kijkend. “Als je dat wilt, natuurlijk. Ik zou wat meer vragen aan je willen stellen over Pokémon, namelijk,” voegde Bruno eraan toe met een wat zachtere toon in zijn stem.