The world is filled with problems. [&BRUNO HOFFMAN]

Een lichte glimlach ontstond om de lippen van Rose terwijl ze met haar handen tegen de bovenkant van de boot leunde. Haar blauwe ogen keken uit over de blauwe zee. Het was vandaag de bedoeling om naar Hoenn te gaan zodat ze kon vieren dat ze haar eerste badge gewonnen had. Ze was van plan om Jayce te bezoeken, maar dat ging moeilijk worden omdat ze zijn nummer niet had en geen idee had waar hij uithing. Nou ja, dat was niet zo heel erg. Ze had een volledig weekend om hem te zoeken. En anders zou ze vast wel weer andere vrienden maken. Het hebben van een Board Pass maakte het haar zo makkelijk om van Hoenn naar Kalos en weer terug te reizen. Doordat ze haar aandacht zo op de zee had gevestigd had ze niet in de gaten dat er achter haar een man stond die aandachtig naar haar keek. Hij had zwarte handschoenen aan en een zwarte muts op, wat op zich al vreemd was omdat de temperaturen hier vreselijk stegen. Het meisje had er echter niet al te veel van in de gaten en bleef een beetje in gedachten verzonken naar de mooie zee kijken. Ze schrok op toen er werd geroepen dat ze dadelijk aankwamen en zag tot haar vreugde het bekende strand van Slateport City al verschijnen. Het meisje wilde zich omdraaien zodat ze weg kon stappen van het hogere gedeelte van de boot, maar plotseling werd ze tegengehouden door een man. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en keek hem fronsend aan, want hij stond te dichtbij haar. De boot voer ondertussen op zijn gemakje aan in Slateport City. ‘Je Pokémon of je leven, nu,’ sprak de man met een lage ondertoon en Rose zag dat hij een mes vasthield. Zonder na te denken greep ze de hand van de man vast, duwde deze naar achteren en probeerde hem een knietje te geven. De man hield gauw zijn hand voor zijn edele delen en sloeg met de andere haar hard in haar gezicht. Vervolgens graaide hij met zijn vrije hand naar haar heup en greep de Poké Ball vast die hij het snelste kon vinden. Hij rukte deze van haar riem en rende vervolgens weg. Rose, wie waarschijnlijk een blauwe plek op haar wang had, draaide zich terug en keek hoe de man het laatste stukje gewoon uit de boot sprong en in het water belandde. ‘Houd hem tegen! Hij heeft mijn Pokémon gestolen!’ riep ze uit terwijl ze zelf ook uit de boot wilde springen. Verdorie!

Haar pogingen om van de boot te komen werden gestaakt door omstaanders die haar vastgrepen. Ze keek woedend over haar schouder en keek recht met haar blauwe ogen in de bezorgd staande ogen van een jonge vrouw. De vrouw had haar arm nog steeds stevig vast zodat ze niet van de boot kon springen. Rose keek achter zich en zag dat verschillende omstaanders haar bang aankeken. Wat dachten ze nu dat ze ging doen? Zelfmoord plegen? ‘Je bent nog zo jong,’ zei de jonge vrouw medelijdend. Een geërgerde blik verscheen in haar ogen. Ze dachten werkelijk dat ze zelfmoord ging plegen. Ze hadden niet doorgehad dat haar Pokémon gestolen werd. Ze waren enkel met fotograferen bezig geweest en hadden haar niet eens horen roepen. Dit bracht enorm veel frustraties met haar mee. Ze rukte haar arm los van de vrouw, geen aandacht bestedend aan het feit dat deze enorm over de zeik leek te zijn. Als de vrouw wilde geloven dat ze zelfmoord wilde plegen door van die boot te springen, dan was dat maar zo. Ze had betere dingen om zich op te concentreren. Ze wilde weten welke Pokémon er weg was. Maar eerst moest ze haar andere Pokémon weer terugkrijgen. Terwijl ze aan haar heup voelde, draaide ze zich weer om en liet haar blik over de mensen glijden. Ze kon in de massa’s mensen die zich aan het strand bevonden de dief niet meer zo gauw vinden. Ze vloekte en schold de vrouw in haar hoofd helemaal verrot. Haar hand bleef ondertussen haar heup afzoeken terwijl ze met haar vinger langs de Poké Ball’s gleed. Ze begon te tellen. Ze merkte dat het om haar Horsea ging en werd helemaal bleek. Haar Horsea zou echt helemaal gek worden van angst als ze zou merken dat ze niet meer in de buurt van haar trainster was!

Rose merkte in haar paniek niet echt op dat de massa mensen die zich hadden verzameld op het strand naar één bepaalde persoon keken. De vrouw had zich weer achter haar verplaatst en trok opnieuw aan haar arm. Rose keek over haar schouder en zag dat de vrouw tranen in haar ogen had. Ze leek niet echt als iemand die er mentaal wel helemaal gezond bij was, maar dat gaf Rose niet echt het idee dat ze op een normale manier moest reageren. Ze had zojuist haar Pokémon verloren en men verwachtte dat ze medelijden toonde naar een vrouw die dacht dat ze zelfmoord ging plegen? Echt niet! Ze rukte haar arm weer los en duwde de vrouw met haar schouder wat naar achteren. Ze draaide zich weer om en keek naar het strand. Ze fronste haar wenkrauwen toen ze politieagenten het strand op zag rennen. Nu pas zag ze dat een jongen aan het worstelen was met een figuur en ze kneep haar ogen samen. Dat was haar belager! Snel duwde ze de vrouw opnieuw weg, rende van de boot af en sprong het strand op. Haar redder kwam inmiddels al op haar afgestapt. Rose stak haar hand uit zodat hij haar Pokémon bij haar af kon leveren en een opgeluchte glimlach verspreidde zich om haar lippen. ‘Dank u wel,’ fluisterde ze tegen hem. Ze deed haar best om haar tranen te onderdrukken. Ze had echt gedacht dat ze haar Horsea kwijt zou zijn. Ze stopte de Poké Ball gauw weg bij de andere Poké Ball’s. Ze wilde net zijn vraag beantwoorden, toen er opeens weer geschreeuw weerklonk. Ze wilde haar redder waarschuwen voor haar belager, maar opeens verscheen er een witte flits en werd haar aandacht opgeëist door een Mudkip.

De Mudkip had haar belager op de één of andere manier weten te vloeren zodat hij weer bij de agenten terechtkwam die hem kwamen halen. Vervolgens evolueerde de blauwe Pokémon, maar daar leek zijn trainer niet al te veel mee bezig te zijn. Ze voelde verontwaardiging bij haar opkomen toen ze de zielige blik van de net geëvolueerde Mudkip zag. Ze wist dat er net een heleboel gebeurd was, maar kon zijn trainer niet even blijk van appreciatie geven? Al was het maar om de Pokémon gerust te stellen. Aan de andere kant kon ze best begrijpen dat de man prioriteiten wilde stellen en dat die duidelijk bij haar lagen. Ze had zijn vraag nog niet beantwoord en hij wilde weten of ze oké was. Ze wist niet of ze zich daardoor gecharmeerd moest voelen of dat ze boos op hem moest zijn omdat hij weinig aandacht besteedde aan de evolutie van zijn Pokémon. Ze had echter niet echt het idee dat ze hem een uitbrander moest geven. Hij had immers haar Pokémon gered en zonder haar was ze Horsea voor eeuwig kwijtgeraakt, want het was niet dat de andere mensen zo snel hadden gereageerd. Geërgerd gleden haar gedachten weer terug naar de vrouw. ‘Ik ben in orde,’ zei ze tegen hem. ‘Mijn wang doet enkel wat zeer, maar dat gaat snel over.’ Ze glimlachte dankbaar naar hem. ‘Bedankt nogmaals voor het redden van mijn Pokémon. Ik dacht echt dat ik haar kwijt zou zijn,’ zei de zwartharige opgelucht. Daarna richtte ze haar aandacht op de blauwe Pokémon. ‘Wat cool dat je bent geëvolueerd. Je ziet er nu echt zoveel beter uit!’ Ze glimlachte vriendelijk naar de Pokémon en gaf het een vriendschappelijk zetje tegen zijn schouder. Ze vond dat de Pokémon ook wel wat aandacht verdiende omdat hij de man immers had laten vloeren toen deze zijn trainer terug wilde pakken op een onbewaakt moment. Ze sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze naar de schreeuwde man keek die zowel naar haar schreeuwde als naar de man voor haar. Hij leek mentaal niet helemaal in orde te zijn, net zoals die vrouw van daarnet. Ze draaide haar hoofd en ving de blik van de vrouw die haar nog steeds bezorgd aankeek. ‘Vind je het erg als we wat dieper in de stad van Slateport City kunnen gaan? Die vrouw denkt dat ik zelfmoord wilde plegen. Ik word haast bang van haar,’ mompelde de zwartharige tegen de man.