Alone

Het was een tijdje stil, waarschijnlijk lag ze dus te slapen. Gelijk had ze, want tja... Dat was wat hij tegen haar had gezegd, toch? Jason zuchtte even, het liefste had hij nu Leon op zijn schoot maar... Was tegen de regels van het ziekenhuis. Hij had het al niet zo op ziekenhuizen, maar om mensen te helpen met een glimlach zat gewoon in zijn bloed. Toen hij in zijn ooghoek de blauwe arm van Tawnee omhoog zag gaan keek hij even verbaasd op, was ze nu al weer wakker? Dat was snel. Hij hoorde haar zwak lachen, heel kort, maar toch lachte ze. Jason stond rustig op van de stoel in de hoek van de kamer en liep naar het bed. "Hey," zei hij zachtjes, "Lekker geslapen voor die korte minuten?" vroeg hij vervolgens zachtjes aan haar, het zou vast moeilijk zijn om in een ziekenhuis te slapen, blegh.

"Hey," hoorde ze opeens en even liet ze haar blik over de kamer gaan. Huh? "Lekker geslapen voor die korte minuten?" Ze ontmoette zijn ogen en keek even naar hem. Langzaam knikte ze naar hem. ze lachte even zachtjes en keek toen terug naar het raam. Ze hield ervan om uit het raam te staren. Ze had nog geluk dat dit raam uitkeek op de haven en er was dus redelijk wat beweging. Ze zag vaak van dei rare dieren voorbij gaan. Maar ze keek gewoon naar hen. Ze wist niet wat ze waren. Opeens vloog een witachtige vogel aan het raam voorbij, wel heel dichtbij. Even werden haar ogen groot en keek ze daarna even vragend naar jason. Een mengeling van vraag en angst lag in haar blik.

Jason glimlachte toen ze knikte en naar hem glimlachte. "Mooizo." zei hij gemeend. Tawnee begon uit het raam te kijken, waardoor Jason ook naar buiten ging kijken. Wow ze had echt een mooi uitzicht hier! Dayum. Jason fronste even toen er een wingull tegen het raam aanvloog, domme pokémons dat het waren. Toen hij zuchtte en naar Tawnee keek zag hij verwarring in haar ogen, haar ogen waren groot en vragend. "Dat was gewoon een wingull." zei hij met een glimlachje, "Het komt wel goed met de pokémon." zei hij daarna met een knipoog.

Ze fronste even lichtjes en keek hem toch even met een mengeling van angst en wantrouw aan bij zijn uitleg. Een wingull? Wat was een wingull? En huh... was dat een Pokémon? Wat was een Pokémon? Al die vragen tolden door haar kop en lieten haar even duizelen, hierdoor keek ze terug licht verward naar buiten. Wat? Ze snapte er niks van. Hoe. Wat. Huh? Twijfelend keek ze terug naar de bruinharige, opnieuw lag er zoveel angst in haar blik. Het was een mindere reactie dan die keer dat dat gouden wezen er was... of die keer met het blauwe ding... ze slikte even. Ze zagen er allemaal maar eng uit... kort sloot ze haar ogen en trilde ze kort. Ze waren schijnbaar niet gevaarlijk... so... moest ze dan bang zijn? Zo voelde ze zich anders wel...

Tawnee ging weer naar het raam kijken, terwijl Jason's ogen op Tawnee gericht waren. Ze was echt ... anders. Toen hij de angstige ogen van Tawnee weer ontmoette begon hij weer te fronsen. "Pokémons, weet je wel, die lieve dieren die je knuffelen en je vrolijk maken." sprak hij met een bemoedigend glimlachje. Als ze het niet meer wist dan... moest ze weer een goede beleving krijgen met pokémons. Dan zou hij haar een goede eerste ervaring geven met pokémons, ookal is dat tegen de regels van het ziekenhuis. Dan zou hij Leon uit zijn pokéball halen.

Een frons, daarna een uitleg over deze wezens... Pokémon. Even fronste zij terug naar hem. Knuffelen? Knuffelen met een vogel? Waarom zou je knuffelen met een vliegend beest? Of met die blauwe hondding... hij had allemaal een soort van pinnen gehad... dat wilde je toch niet knuffelen? En dan had je nog die gouden, met de vlammende staart en scherpe tanden en klauwen... nee dat wilde ze niet zo graag omarmen... naja ze waren wel aardig geweest maar ze zagen er zo vijandig uit, als monsters. Ze fronste enkel naar hem, ze snapte hem echt niet. Wat bedoelde hij hiermee en wat wilde hij hiermee bereiken? Draaide deze hele wereld plots om deze beesten? Om deze 'Pokémons'? Want zover ze zich kan herinner was er nergens een spoor te bekenen van de wezens. Enkel een vaag gevoel dat er ergens iets onbreekte. Maar zoiets groots kon ze dan toch niet vergeten? Agh... teveel vragen...

Ze fronste, nee dus. Jason zuchtte even lichtjes, waarna hij snel om zich heen keek. Zonder iets te zeggen pakte hij de pokéball van zijn riem en liet hij Leon eruit komen. Jason pakte de pokémon op en zette hem op zijn schoot. "Kijk, dit is een pokémon." sprak hij rustig, terwijl de Litleo vol enthousiasme naar Tawnee keek, duidelijk dat hij haar had herkent. "Dit is Leon, hij is een Litleo. Vroeger zei je dat je met hem zou gaan trouwen." zei hij met een lachje, terwijl hij de Litleo tegen zich aandrukte en hem een knuffel gaf. Hij zou haar niet teveel vertellen in één keer, dat kon teveel worden. Daarom maar eerst even alleen kennis maken met één pokémon. Dat was al genoeg.

Opeens pakte hij iets van zijn riem. Haar ogen werden groot. Nee, vuurmonster leefde daar... Oh wacht... wat... Dat was best schattig. Haar ogen werden licht nieuwsgierig en ze knipperde enkele keren toen ze zijn ogen ontmoette. Wat een schattig beesie was dat. "Kijk, dit is een pokémon." zei hij als uitleg... Wat was ie schattig... Ze draaide haar hoofd wat meer zodat ze meer van deze Pokémon kon zien. Het was een stuk schattiger dan degene die ze al had gezien. Hij zag er ook ongevaarlijk uit. "Dit is Leon, hij is een Litleo. Vroeger zei je dat je met hem zou gaan trouwen." Langzaam keek ze even naar Jason en knikte ze even langzaam... Okay dan... Leon, een Pokémon, een Litleo... En ze had van hem gehouden? Langzaam verscheen een zwak lachje op haar lippen en kreeg ze een vrolijk gezicht. Hehe, wat leuk.

Jason zag de blik van Tawnee veranderen, meer nieuwsgierig en er verscheen zelfs een glimlachje op haar gezicht. Jason moest ervan glimlachen en liet de Litleo rustig naar Tawnee lopen, die zijn kopje zachtjes tegen de hare duwde en met vrolijke oogjes naar Tawnee keek. Leon was de beste keuze die Jason kon maken, het was een schat. Naja, meestal dan. Maar nu was hij een schat. Leon ging vervolgens tegen Tawnee's blauwe arm liggen en begon deze rustig te likken, alsof hij deze beter wou maken. "Zie? Hij is hardstikke lief." zei hij met een glimlach.

Het diertje... Of Pokémon... Kwam van Jason af en kwam naar haar toe. Ze tilde even een arm op en aaide hem achter zijn oren toen ze een kopje kreeg. Dit was fijn. Hij was een leuke Pokémon en ook nog eens zacht... De lach op haar lippen werd wat groter en kort sloot ze haar ogen. Toen ze opeens voelde hoe hij opeens naast haar ging liggen, opende ze haar ogen en begon ze hem weer zachtjes te aaien. "Zie? Hij is hardstikke lief." Ze keek even naar hem en knikte kort naar hem. Ze aaide de Litleo even rustig en lachte toen weer een zachtjes. Langzaam knipperde ze en keek ze terug naar hem. Opeens flitste er iets door haar kop heen... Maar ze kon het echt niet zien... Het was te vaag. Kort keek ze licht verbaasd voor zich... Wat?

Jason glimlachte toen ze zag hoe ze met de Litleo om ging en hoe Leon met haar omging. Ja, het was een goede keuze om Leon uit zijn pokéball te laten, want Tawnee had een glimlach op haar gezicht. Ondanks de conditie waar ze nu in lag, Leon toverde zo een glimlach op haar gezicht. Leon was echt geweldig, meestal. "Je hebt allerlei verschillende pokémon, jij hebt ook pokémon." zei hij op een kalme toon, met een glimlach op zijn gezicht. Ja, die zullen haar ook wel missen op dit moment.

"Je hebt allerlei verschillende pokémon, jij hebt ook pokémon." zei hij opeens. ze keek even naar hem... Zij had pokémon? Had zij dan ook leuke? Of waren ze maar enge monsters? Even vertrok haar gezicht bij die gedachte. Hoe en wat zou ze dan gekozen hebben? Ze kon zichzelf niet voorspellen aangezien ze haarzelf eng goed kende... Waardoor ze haar eindelijk niet zo goed door had... Het maakte haar bang van zichzelf. Ze sloeg haar ogen van hem af, alsof ze zich schuldig voelde over iets en liet haar blik toen langzaam op de buitenwereld vallen. Nog steeds leek het erg rustig... Maar die... Euh. Wingull was weg.