Words on the wall

Ze lag hier nu al zeker een paar dagen... Heel lang allesinds. En ze begon zich te vervelen, aangezien sterker begon te worden. Natuurlijk hadden de dokters dit door. Ze hadden het haar komen zeggen en hadden haar beademing langzaam laten afnemen. Nu waren ze net weg. Ze hadden de laatste machine, diegene die haar hielp met adem halen, weggehaald. Nadat ze hadden gezegd dat als er iets was ze meteen 'hier' -serieus waar was hier- moest drukken, had ze lichtjes geknikt. Ze voelde zich met de dag steeds energieker worden. Dus toen ze dan ook niks meer kon horen, duwde ze zich lichtjes overeind. Kort keek ze rond. Ze voelde zich best goed. Kort legde ze een hand op haar in verband gewikkelde kop en kreunde ze even zachtjes. Daarna liet ze haar grijze ogen even de kamer rondgaan. Nog steeds hadden ze haar niet van de hartslagmonitor gehaald. Dit was vast om dat te controleren. Kort zuchtte ze even en langzaam bewoog ze even haar hand voor haar gezicht. Ze voelde zich goed genoeg, sterk genoeg, om dit te doen. Kort keek ze even rond. Aangezien ze zichzelf rechtop hield, voelde ze zich best trots. Daarna sloeg ze even haar benen uit bed en liet ze haar beide handen even op de bedrand leunen. Kort keek ze even naar de grond. Het leek o zo ver... Maar ze wist best dat ie dichter was dan dat ze zelf besefte en kort haalde ze diep adem waarna ze al haar moed bij elkaar haalde om kort haar armspieren aan te spannen en zo langzaam met de toppen van haar tenen de grond te raken. Ze hapte even naar adem toen ze haar evenwicht verloor en zo uit het bed kwam, echter zette ze snel een stap naar voren. De hartslagmonitor die aan de andere kant van het bed stond, werd even mee getrokken, maar liet toen een lange piep horen, een teken dat oftewel haar hart was gestopt, of ze niet langer verbonden was met het ding. Ze had haar handen rond het standje van haar infuus geplaatst en sukkelde naar voren, maar kwam tot stilstand aan de muur. Daar haalde ze opgelucht adem... Ademen ging zoveel beter... Ze legde even een hand op haar keel en lachte even zachtjes. Het was zo anders met zeker een paar weken terug. Haar grijze ogen werden wat kleiner toen haar oogleden slapjes over erover hingen. Langzaam sloot ze haar ogen en legde ze haar hoofd tegen de muur aan. Het voelde zo goed te staan. Haar ademhaling ging nu wel ietsje raar en ze voelde haar benen even lichtjes trillen. Ok... Das genoeg staan voor vandaag. Langzaam draaide ze zich om, om naar het bed toe te gaan. Echter struikelde ze halverwege en viel ze zo neer op de grond. Echter leek ze minder hard te vallen dan de vorige keren. Haar hoofd was dan ook ongedeerd. Echter trilde ze wel even hard door de schok. Haar lichaam mocht dan wel sterker zijn, een val zoals dit deed serieus wat pijn en ze vond het niet leuk... Het apparaat dat normaal haar hartslag meette piepte nog steeds eentonig, een hele lange piep. Ze richtte haar ogen even wat op en voelde haar adem stokken. Ze... Moest niet zo blijven liggen... Ze duwde zich lichtjes en veel met moeite op haar knieën. Even staarde ze naar de grond. Agh... Ze balde haar handen tot vuisten en legde deze op haar knieën, zachtjes. Haar ademhaling stokte even... maar uiteindelijk kwam ze wat dichter bij het bed en trok ze zichzelf overeind. Dat was al grote moeite geweest. Pijn deed het ook... Maar in de plaats van verstandig zijn en in het bed te gaan liggen, liep ze terug verder. Met rustige passen, duidelijk onstabiel, liep ze deze keer naar het voeteinde van haar bed. daar bleef ze even staan, leunend op het bed aan. Toen merkte ze een zwart alcoholstift op... Het hing naast een papier die aan het bed hing... Ze wist niet wat het deel deed, maar ze pakte het en staarde ernaar... Opeens kreeg ze het ijskoud en werden haar ogen meteen klein van verdriet. Haar benen trilde, nogmaals en ze zakte nogmaals door haar benen, maar viel niet languit op de grond zoals eerder. Het was het besef... Dat ze niet kon praten, dat haar zo bang maakte. Het was als een nachtmerrie, dit kon niet waar zijn... Ze keek angstig rond en voelde haar hele lichaam trillen. Die monsters van eerder. Ze moest ze ook kennen. Die persoon... Die... Alles. Ze staarde even voor zich uit. Ze was veel vergeten... Wel meteen voelde ze paniek in zich opkomen. Voorzichtig liet ze zich op knieën en handen zakken en kroop ze naar voren. Eenmaal ze bij de witte muur was, trok ze het dopje van de stift ervan en keek ze er even van. Ze mocht niet vergeten. Niet vergeten. Haar ogen prikten. Niet. Vergeten. Trillend tilde ze haar hand op en begon ze te schrijven. Heel voorzichtig. Het was dan ook niet meteen de kleinste lettertype, het was heel duidelijk. Eerst schreef ze haar naam op. Dat mocht ze niet vergeten... Dat wist ze nog... gelukkig. Even zuchtte ze opgelucht. Haar leeftijd was het tweede dat erop verscheen. vervolgens schreef ze Kanto op. Het had allemaal zoveel tijd gekost, maar ze had het op de muur kunnen zetten. Met grote ogen staarde ze even naar de tekst. Ze zat immers nog steeds op haar knieën, maar zakte nu toch lichtjes in van de inspanning van net. Daarna keek ze even naar een volgend wit deel. Ze schuifelde wat naar voren en tilde de stift weer op. Haar hand bewoog neer, grote halen. 'Pijn' schreef ze even. Haar hand zakte wat en ze staarde kort naar het woord dat ze er groot had gezet. Vervolgens plaatste ze even haar andere hand tegen de muur en duwde ze zich voorzichtig recht. Trillend tilde ze de hand met de stift op. 'Je deed me' schreef ze er wat kleiner boven aangezien ze er niet zo goed aankon. Vervolgens voelde ze een steek toen ze de 'me' wilde schrijven, waardoor ze viel en een lijn van de laatste letter vertrok. Ze eindigde ergens onderaan. Even bleef ze doodstil liggen op de koude vloer. Maar al snel knipperde ze enkele keren en kon ze al snel de omgeving zien... troebel... maar ze kon ze zien... Langzaam knipperde ze nogmaals, tot alles zuiver was. Langzaam keek ze even naar de lijn die was getekend op de muur. wel meteen werden haar ogen groot en duwde ze zichzelf overeind. Ze wist dat het een slecht idee was, maar toch stond ze terug recht, trillend. 'Ik viel' schreef ze op terwijl ze even een pijl naar beneden trok via de lijn. Haar hand viel naar beneden en ze staarde er even naar. Vervolgens leunde ze tegen de muur aan. Ze liet zich langzaam door haar benen zakken en drukte haar gezicht tegen de witte muur aan... Ze huilde... Tranen gleden langzaam langs haar kaken heen. Na enkele tellen keek ze terug lichtjes op. Haar hand trilde toen ze de volgende woorden kleintjes wilde schrijven. 'Altijd alleen' verscheen er. Vervolgens leunde ze lichtjes naar de andere kant. 'Duister' schreef ze op. Alles kolkte rond in haar hoofd en ze duwde nogmaals haar hoofd tegen de muur aan. 'Monsters,' kwam er trillend, amper leesbaar op toen ze haar kopje weer wat van de muur tilde. Ze liet zich langzaam schuin neerzakken op de grond en staarde naar de woorden op de muur. Vervolgens keek ze even naar haar eigen hand... Opnieuw begon ze met de stift te schrijven. 'Tawnee Kaida Aguna, 16 jaar, Kanto' Was hetgene dat op haar hand verscheen. vervolgens volgde haar arm. Tranen lekten uit haar ooghoeken toen ze langzaam haar hand terug optilde toen ze klaar was met de zin voor de derde keer op haar lichaam te zetten. ze plaatste haar handen in haar gezicht en begon zachtjes te janken. Voor altijd alleen.

{Open voor mensen die Tawn al kent pls}

Jason zuchtte even, wat een gedoe allemaal. Het was nu een paar dagen geleden dat hij Tawnee zag liggen in het ziekenhuis, zo zwak, zo... niet Tawnee. De Tawnee die hij kende was vrolijk, verlegen en schattig. Tja, ze kon er niet omheen, ze was schattig. Wat hij wel raar vond was dat Tawnee geen bezoek had gekregen op het moment dat hij er was. Naja, ze zal vast wel overspoeld worden door bezoek, gewoon niet op dat moment. Leon lag op zijn buik, het was echt een schatje. Jason liet zijn hand even over het kopje van de Litleo gaan. Nog even en ook hij zou groot worden. Wat als hij groot werd? Dan kon hij dit soort dingen niet meer met hem doen. Dan zou hij eerder tussen zijn poten zitten, wauw daar had hij nog nooit overna gedacht. Straks lag hij tussen de poten van een Pyroar, dat zou een gezicht zijn. Dan zou Leon hem nooit meer laten gaan, oh my Arceus. Dan zou hij vastzitten tussen zijn machtige poten, nope nope nope. Rennen, dat zou echt rennen worden voor hem. Nee wacht zelfs dat zou erg worden, want die Pyroar zou ook sneller zijn dan hem. Aaah, als Leon evolueerde mocht hij nooit meer uit zijn pokéball! Jason keek fronsend naar de Litleo, die slaperig één oog opende, alsof hij wist waar hij aan dacht. Jason kreeg meteen grote ogen en ging met zijn hoofd een beetje naar achteren. De Litleo keek hem verbaasd aan terwijl hij opstond en een paar keer knipperde. Hij kwam dichterbij en keek recht in zijn blauwe ogen, uhh.. "Wat... is er Leon?" vroeg Jason een beetje verward. Leon kantelde zijn gezicht een beetje naar rechts en keek hem aan, alsof er iets was. Jason grinnikte en aaide de Litleo over zijn kopje, waardoor hij zijn oogjes genietend sloot en een vrolijk geluidje uit zijn mondje kwam. Jason kwam overeind en pakte Leon op. Hij begon meteen te spartelen; hij vond het niet leuk! Jason grinnikte even en zette hem naast hem op bed. Leon wou meteen weer op zijn schoot liggen, maar voordat hij dat kon doen stond Jason al op van het bed, waardoor hij beteuterd op het bed naar Jason keek. Jason lachtte even en aaide de Litleo even over zijn kopje, waarna hij naar de kledingkast liep en daar een shirtje uitviste en een korte broek. Met een korte beweging trok hij zijn kleding aan en liep hij door naar de badkamer. Kam... Kam... Kam... Kam! Jason glimlachte toen hij de kam gevonden had en haalde deze snel door zijn warrige haar. Hij schudde zijn haar even, het moest niet opeens netjes zitten blegh. Zijn haar netjes doen was alleen voor speciale momenten, een belangrijk feest ofzo. En dan nog vond hij het blegh. Zijn moeder vond het geweldig als zijn haar netjes zat, dan zat ze helemaal van; "Oh Jason! Het staat je geweldig! Je bent zo knap nu!" enzovoort. Bah, daar hield hij niet zo van. Toen hij iets tegen zijn benen voelde keek hij even naar beneden en glimlachte hij naar de Litleo. Daarna keek hij even naar zijn gezicht; stoppels. Stomme stoppels. Hij haatte stoppels en baard. Hij pakte de scheerschuim en liet een klein balletje op zijn hand komen. Hij wreef er even mee in zijn handen en ging langs de onderkant van zijn gezicht. Hij haatte scheren, waarom hadden gasten ook alweer baardgroei? Jason gromde even, terwijl hij met het scheermes langs zijn gezicht gleed en deze onder de kraan hield. Als hij voorzichtig ging scheren, kreeg hij geen wondjes. Echter had Leon andere plannen, de Litleo wou zo graag aandacht dat hij vol in Jason's knieholte sprong waardoor hij automatisch naar voren klapte en het scheermes in zijn huid kwam. "Verdomme." mompelde Jason terwijl hij zijn hand op zijn wang zette. Hij haalde zijn hand rustig van zijn wang af en keek naar de wond die er nu op zijn wang zat; en nog niet een klein beetje bloedde ook. Jason zuchtte even terwijl het witte scheerschuim op zijn rechterwang langzamerhand rood werd. Eerst maar verder scheren; dit keer voorzichtig. Naja, eerst Leon uit de badkamer halen. Jason draaide zich naar Leon en pakte hem zonder iets te zeggen op, waarna hij hem buiten de badkamer neerzette en de deur dicht deed. Oke, waar was hij gebleven? Rustig begon hij verder te scheren, terwijl een paar bloedspetters in de wasbak vielen. Zo, alles gescheerd. Hij ging even met water langs zijn wangen, waardoor het water een licht rode kleur kreeg, lekker dan. Jason zuchtte even, terwijl hij in het kastje zocht naar een verband doos, maar natuurlijk, geen verbanddoos hier. Jason deed de badkamerdeur open, waar een hypere Litleo stond, natuurlijk stond hij er daar. Hij wachtte natuurlijk op hem. Jason zocht met één hand in zijn tas naar zijn doosje met pleisters. Huh, ook hier lagen ze niet. Jason gromde even, terwijl hij weer ging staan en rondkeek door de kamer. Hij rukte verschillende kastjes open, maar ook daar niet. Leon had toch niet... Oh damn. Jason voelde een paar bloeddruppels langs zijn hand gaan, hopelijk viel er niks op zijn shirt. Anders liep hij rond met bloed op zijn shirt. Nog erger; in het ziekenhuis. Vandaag zou hij normaal langs Tawnee gaan. Niet terwijl hij eigenlijk werkte. Hij wou gewoon weten of het beter met haar ging. Wie weet hoe ze op het bloed zou reageren namelijk. Niet dat hij de enigste in het ziekenhuis zou zijn met bloed op zijn shirt, doctoren hadden dat ook in operaties en ook nieuwe patiënten soms. Maar het was meer van hoe Tawnee erop zou reageren. En het was een wit shirt, dus grote kans dat dat er niet meer af zou gaan. Daar had hij ook geen zin in. Hij kroop op de grond, waardoor hij het doosje al snel onder zijn bed zag liggen. Met zijn vrije arm reikte hij naar het doosje, echter was Leon het er niet mee eens en rende snel onder het bed en pakte het doos op, om er vervolgens keihard mee weg te rennen door de kamer. "Leon!" riep Jason geërgerd door de kamer. "Geef terug!" riep Jason achter zijn Litleo aan. Leon schudde met zijn kop, waarna hij weer weg ging rennen. Dit was niet leuk, ugh. Echter had hij geluk, omdat terwijl de Litleo rende er een pleister uit viel, waardoor Jason ernaar toe rende en deze snel oppakte. Hij liep meteen naar de badkamer en haalde zijn hand van de wond af. Het was een best wel grote wond, net iets onder zijn oog, langs zijn kaaklijn, tot de rand van zijn gezicht. Daarom bloedde het best wel erg, het was een best grote wond. Hij wou niet de hele wond beplakken, alleen het diepste gedeelte. Dat was in zijn wang dus. Hij knipte een deel van de pleister af en plakte deze met preciesie op zijn gezicht, waarna hij zijn hand en arm waste. Soms haatte hij de Litleo. Het was een schatje, maar soms was het een irritant ding dat niet wou luisteren. Jason zuchtte even, waarna hij de badkamer weer uitliep en de Litleo terug keerde in zijn pokéball. Hij had nu even geen zin in het beestje. Jason liep de deur uit, die met een klap weer dicht ging, ugh.

Nou, het ziekenhuis, eindelijk. Mensen keken hem raar aan, waarschijnlijk door de raar geplaatste pleister op zn face en daarboven en onder nog een grote kras. Jason zuchtte even, lekker dan. Hij negeerde de blikken en liep het ziekenhuis binnen, hij wist precies waar ze lag. Tenminste... volgens hem. Hij liep naar een deur en deed deze open, waardoor hij in het trappenhuis terecht kwam. Derde etage, derde etage galmde er door zijn hoofd. Hij miste een trede, waardoor hij bijna viel, maar hij kon zich nog net vast pakken aan de reling. Pfoe, dat scheelde niks. Zijn geluk vandaag was niet zo hoog eh. Toen hij de deur opende van een kamer, was het eerste wat hij zag allemaal woorden. Tawnee Kaida Aguna, 16 jaar, Kanto. Je deed me met een een lange streep naar de grond pijn. Dat werd vervolgd door Ik viel met een pijl naar de lange streep. Daar beneden stond ook Altijd alleen en Duister. En nog iets onleesbaar. Jason's ogen waren groot en zijn ademhaling onregelmatig. What the.. toen zag hij Tawnee. Op de grond, huilend, snikkend. Hij snelde naar haar toe en zonder iets te zeggen nam ze haar in zijn armen. Het was een impuls, hij was sowieso een hug-person. "Je bent niet alleen." mompelde hij zachtjes tegen haar. "Ik ben er. Ik ben er voor je." vervolgde hij zachtjes tegen haar. Hij slikte even, waarom deed ze dit? Damn.

Een deur vloog open, naja... Openvliegen was een heel groot woord aangezien ze gewoon open ging. Ze wilde dit niet. Ze was te verward en te bang om nog verder te gaan. Verdomme. Waarom moest ze nu nog hier zijn? Opeens voelde ze armen rond haar heen gaan en gingen haar ogen lichtjes open. Ze snikte zachtjes en klamde meteen haar armen rond de persoon waarna ze haar hoofd tegen zijn lichaam legde en zachtjes verder huilde. "Je bent niet alleen." Hoorde ze. Ze pakte even zijn shirt in haar handen en schudde lichtjes haar hoofd. Nee, hij loog zo hard... "Ik ben er. Ik ben er voor je." Ze keek lichtjes op en probeerde naar zijn ogen te kijken. Langzaam schudde ze haar hoofd, heel traag. Als ze niet alleen was geweest was ze hier zelfs niet... Haar blik verduisterde lichtjes, maar toch bleven de tranen komen. Ze voelde zich zo leeg en zo... Zwak. Ze wilde dit echt niet. Haar ademhaling vertraagde weer wat, tot ze rustig en kalm leek te zijn... Alleen kwamen de gezouten tranen nog. Wat moest ze doen? ... Wat...

Hij voelde dat zijn shirt werd gepakt, waardoor hij naar haar keek en zag hoe ze haar hoofd schudde. Jawel, hij kon er niet voor haar zijn in Kalos. Hij zou er voor haar zijn in Hoenn, waar hij ook was. Hij zag haar nog een keer schudden, waarop Jason zijn greep nog iets versterkte. Ze was niet alleen, niet meer. "Ik weet dat ik er niet voor je kon zijn in Kalos.." mompelde hij zachtjes, "Maar ik ben er voor je in Hoenn, echt waar." vervolgde hij terwijl hij hoorde dat haar ademhaling weer regelmatiger werd. Ze kon het best niet geloven maar het was de waarheid, nu zou hij haar niet meer laten stikken. Ze was er niet alleen voor, als ze wou had ze hem op om te steunen.

Hij nam haar steviger vast... waardoor ze even haar oogleden over haar ogen trok... Dit... Dit gebeurde niet... Dit hele gebeuren was maar iets in haar kop toch? Ze was nu gewoon nog veilig thuis. Dit hele avontuur was nooit gebeurd... Ze was nu gewoon thuis bij haar rotouders en haar broer met die dikke nek... "Ik weet dat ik er niet voor je kon zijn in Kalos.." zei hij. Dat moest hij ook niet. Ze had Nathan en August... En nog een paar mensen... "Maar ik ben er voor je in Hoenn, echt waar." Ze opende haar ogen langzaam en keek even naar de grond. Daarna drukte ze heel langzaam hem een beetje weg, maar ze was zwak... Het zou vast niet lukken... Ze staarde ene keer naar de stift in haar handen en terug naar hem... Hij wilde hem iets vertellen... Maar was dit serieus de enige manier hoe ze het kon doen?

Jason liet haar rustig los toen hij voelde dat ze los wou komen. Hij stak even zijn wijsvinger op naar haar, waardoor hij liet merken dat ze even moest wachten. Uit zijn tas pakte hij een schrijfblok uit, die hij naar haar toe hield. En een pen die niet doordrukte. "Je kan misschien niet praten maar... Misschien komt dit schrijfblok van pas?" zei hij met een lichte glimlach, terwijl hij ze goed naar haar uitstak. Tja, konden ze toch nog een soort van communiceren.. en dan hoefde ze ook niet meer op de muren hier te schrijven want eh.. dan was hij snel vol.

Opeens loste hij haar en ze keek even naar hem. wat wilde hij van haar? Toen hij een vinger opstak als teken dat ze even moest wachten, sloeg ze haar ogen van hem af en staarde ze even naar de stift, die ze op en toe deed. Het was een actie die weinig energie verbruikte. Toen hij opeens een kladblok en een pen voor hem hield, keek ze op. "Je kan misschien niet praten maar... Misschien komt dit schrijfblok van pas?" Ze keek even naar hem, liet de stift meteen vallen en nam ze aan met een lichte knik. Ze opende het boekje meteen, gretig om woorden op te schrijven, of het leek zo. Rustig begon ze te schrijven, aangezien ze nog steeds licht trilde. 'Ik ben zo bang, niemand begrijpt me,' schreef ze op waarna ze dat even aan Jason toonde en het toen terug omdraaide. 'Alles is zo raar en anders dan ik me kan herinneren, ik snap er niks van,' schreef ze vervolgens op waarna ze het weer toonde en toen even het boekje sloot. Ze staarde naar de grond en voelde weer tranen prikken... Maar ze wilde zich zo graag sterk houden... Niet meer janken.