Words. [closed]

Er was niks veranderd. Fleur was angstig geweest op het moment dat ze de prijs in ontvangst nam. Alle camera’s op haar en Jumper gericht, foto’s in de kranten enkele weken na de show. Voor even had haar daycare in het spotlicht gestaan. Ze was Jun nog steeds heel dankbaar voor het financieren van de ruimte, want hoewel ze prima een paar Pokémon had kunnen houden in haar appartementje was fokken toch wel heel iets anders. Dat had ze ook gemerkt toen er aandacht op haar en haar Meowth werd gelegd en mensen spontaan een baby van haar wilden hebben. Ze kon helaas de mensen niet tevreden stellen - dat, of de rage was sneller over dan ze had kunnen verwachten, want veel winst had ze er uiteindelijk niet uit kunnen krijgen. Ze vond het uiteindelijk niet erg, want al die aandacht was niks voor haar. Daarom was ze een breeder en geen coördinator. Voor haar waren de Pokémon het belangrijkst, en dan vooral de gezondheid.

Uiteindelijk was Fleur weer een niemand en dat vond ze helemaal niet erg. Ze had zelfs een korte pauze genomen van de shows en besloten zich eerst te focussen op het verbeteren van haar Pokémon en de nestjes die ze produceerden. Ze twijfelde nog steeds of ze het aan durfde om Jumper te verkopen, want hij was een prijswinnaar en zou vast veel geld opleveren, maar ze was ook enorm gehecht aan hem geraakt. Als ze met hem in haar armen over straat liep deed ze mensen vast denken dat ze een eenzaam kattenvrouwtje was - wat eigenlijk geen hele leugen was. Vaak was ze op zichzelf en ze zocht gezelschap niet vaak op. Als ze dat al deed was het niet meer dan een klein praatje. Er werd haar wel eens geadviseerd om meer met mensen te praten over haar daycare als ze meer geld wilde verdienen, maar dat vond ze eigenlijk niet zo nodig. Ze kon zichzelf en haar Pokémon onderhouden en dat vond ze voldoende. Fleur was wat dat betreft een heel simpel mens.

En toch zou ze zichzelf nooit simpel kunnen noemen. Vooral door haar verleden. Zo nu en dan overwoog ze om contact te zoeken met haar ouders om ze in te lichten hoe het met haar ging, al was het maar om een poging te doen weer positief contact met ze te krijgen, maar ze had zo het idee dat haar ouders haar toch weer buiten zouden sluiten en daarom besloot ze om dat niet te doen. Dat, en omdat ze eigenlijk wel tevreden was met haar bestaan op dit moment.

Dat was ook waarom ze het niet erg vond dat ze geen roem en rijkdom had gekregen van die ene overwinning. Het was fijn geweest dat Jumper zichzelf zo goed had gepresenteerd dat hij gewonnen had, maar ze had verliezen ook niet erg gevonden. Ze was er zelfs van uit gegaan dat winst er niet in zat en was daarom aangenaam verrast. Dat was ook een bijzonder iets: Fleur die aangenaam verrast was. Ze vond verrassingen niet zo leuk meer sinds haar ouders haar vaak verrasten met een poging om haar te dwingen een jongen te worden. Ze kon het zo nu en dan wel hebben, maar over het algemeen was ze te emotioneel om verrassingen goed op te vatten.

Daarom voelde ze zich tevreden terwijl ze met een boek in haar handen op de bank lag, een deken haar benen bedekkend, welke ze had uitgestrekt over de lengte van het meubel. Op haar enkels lag Basile te slapen, waarschijnlijk moe van al het beschermen wat hij overdag deed. Ze ging nooit de deur uit zonder hem, al was het maar met hem in zijn Pokéball. Gewoon, voor het geval één van die onaangename verrassingen zich voordeed.

Helaas mocht hij niet lang blijven liggen. Fleur wilde zich eigenlijk klaarmaken om naar bed te gaan, maar bedacht zich dat ze één van haar taken van de dag was vergeten. “Basile?” Ze wekte hem door haar hand door de haren op zijn kop te strijken. “Sorry dat ik je stoor. Ik ben de post vergeten op te halen.” Hij strekte zich uit met een gaap en keek haar toen slaperig aan. Hij begreep dat dit een hint was dat hij moest opstaan en sprong daarom van haar benen af. Weggaan deed hij niet helemaal. Zijn blik bleef op de blondine gericht en ze wist vrijwel zeker dat hij haar zou volgen naar de brievenbus.

Ze hield hem niet tegen toen hij haar de trappen van het appartementencomplex af volgde, haar voeten gehuld in Buneary-vormige pantoffels. Ze opende het vakje voor haar post zonder hoge verwachtingen. Er zaten enkele brieven in. En afschrift van haar bank, een bedankje van een klant die een Pokémon baby van haar gekocht had en een onbekende brief.

De laatste trok natuurlijk haar aandacht het meeste. Ze bekeek het handschrift op de envelop met een frons terwijl ze de trap weer op liep. Basile klom op haar schouder om mee te kijken. “Ik herken het,” mompelde de blondine. “Maar waar van?”

Afwezig betrad ze haar studio opnieuw en liep ze direct naar de eettafel. Hierop stond een potje met hebbedingetjes, waar onder een briefopener. De andere twee brieven waren op tafel beland terwijl de derde in Fleur’s handen was gebleven en de eer kreeg om als eerste geopend te worden. Het enige wat er in zat was een kaart. Een verjaardagskaart. Dat was gek. Fleur was een maand geleden jarig geweest en voor zo ver zij wist waren haar Pokémon ook niet jarig. Ze vouwde het kaartje open, zich afvragend of iemand zich heel erg had vergist in het adres, om haar hart naar haar tenen te voelen zakken. Het was wel degelijk voor haar bedoeld. Het was van haar ouders.

Basile zag direct de verandering van emotie in de blondine en drukte zijn wang tegen de hare aan om haar te sussen. Ze trok lijkbleek weg en vocht zo hard ze kon tegen de negatieve emoties die haar overspoelden. Ze las de kaart in haar hoofd, ondanks dat ze hem voor Basile best had willen voorlezen.

Lief kind van ons,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Hopelijk is deze kaart nog op tijd. Geniet van je verjaardagstaart.

We missen je. We zouden heel graag weer wat van je horen.

Liefs,
Je mama en papa

Onder de tekst stond een adres waar post naartoe gestuurd kon worden, een telefoonnummer en een emailadres, maar Fleur voelde zich niet bepaald geneigd om meteen op de kaart te reageren. Er waren zo veel dingen die ze niet begreep. Ten eerste het feit dat haar ouders schijnbaar de verjaardag van hun eigen kind niet konden onthouden. Dat, of de postbodes hadden het wel heel erg verpest, maar dat leek haar sterk. Het tweede punt was de stijfheid die het kaartje uitstraalde. Het voelde niet alsof ze haar echt misten zoals ze beschreven. Het voelde eerder alsof mensen perse wilden weten hoe hun mislukte zoon zijn leven vulde en zij dat nu vrolijk mocht gaan vertellen, zodat haar ouders de andere mensen tevreden konden stellen. Als dat zo was, konden ze net zo goed een lulverhaal verzinnen dat hun zoon naar het leger was gegaan en hun enorm trots aan het maken was. Daar zouden ze meer indruk mee wekken dan met het verhaal dat hun zoon nog steeds een dochter wilde zijn en een niet zo succesvolle daycare runde.

Toch hadden ze de tijd genomen om haar adres te achterhalen en haar een kaart te sturen. Fleur kon het niet helpen dat dat toch aanvoelde als enige interesse in hoe het met haar ging. Bovendien stond er niet ‘lieve zoon van ons’. Ze hadden er voor gekozen om de kaart geslachtsneutraal te schrijven. Was dat uit respect voor haar nieuwe geslacht ondanks dat ze nog steeds transfobisch waren? Of wilden ze haar gewoon zo manipuleren dat ze reageerde?

Ze liet de kaart op tafel vallen en duwde haar handpalmen in haar ogen. Basile’s oor werd bijna tussen haar hand en wang gevangen, maar dat vond hij niet erg. Hij moest er voor zijn trainer zijn. Zijn korte armpjes reikten naar haar, maar meer dan zijn handen tegen haar gezicht duwen kon hij niet door de gebrekkige lengte. Voor Fleur was dat genoeg, wist hij. Zelf had hij graag wat meer kunnen doen, maar helaas bleef het hierbij.

Ze haalde na een minuut haar handen alweer uit haar gezicht en staarde voor zich uit. Het leek er op dat ze zo zou blijven zitten, dus werd Basile aangenaam verrast toen ze begon te praten. “Ik kan beter naar bed gaan.” Minder aangenaam was haar toon, want ze klonk gebroken. Ze zou zo nooit normaal kunnen slapen. De Minccino maakte zich zorgen dat Fleur weer aan de slaapmiddelen zou gaan, al was dat in dit geval misschien de beste oplossing. Basile zag haar liever rustig de nacht door komen dan acht uur lang piekeren over wat het kaartje nou precies betekende.

Hij gaf zelfs het potje aan om er zeker van te zijn dat Fleur een slaappil in zou nemen. Ze kleedde zich met een lang gezicht om en crashte bijna letterlijk op het matras. Haar hele gedrag zei dat ze zich niet goed voelde. Ze had zelf het besluit genomen om geen contact op te nemen met haar ouders omdat ze had gedacht dat zij niks meer van haar wilden weten. Waarom hadden ze dan die kaart naar haar gestuurd?

Haar gedachten vervaagden gelukkig langzaam aan en na een uur kon ze rustig in slaap vallen. Basile plaatste zichzelf aan haar voeteneind, haar nauwlettend in de gaten houdend. Zij kreeg genoeg slaap die nacht, maar de Minccino bleef waakzaam tot ze haar ogen weer opende in de ochtend.

Fleur werd wakker met een naar gevoel in haar onderbuik. Ze had geslapen en daar was ze Basile dankbaar voor, maar ze wist nog steeds niet goed wat ze moest doen. Ze zei geen woord bij het opstaan en omkleden. Pas toen ze met haar ontbijt aan tafel ging zitten en geconfronteerd werd met de kaart die nog steeds op de tafel lag, trok ze haar mond open. “Ik begrijp het niet, Basile.” Ze staarde intens naar het voorwerp. “Waarom zouden ze nu opeens contact willen? Waarom doen ze aardig tegen me na me zo verschrikkelijk te hebben behandeld?” Basile keek haar somber aan. Fleur schudde haar hoofd. “Jij weet het natuurlijk ook niet...” Ze deed haar best om zich niet door haar emoties mee te laten slepen en haar ontbijt gewoon naar binnen te werken, maar het ging erg moeizaam. Bij elke hap voelde ze haar keel verder dichtknijpen. Uiteindelijk besloot ze dat ze niet zo verder kon. Ze liet haar lepel met een kletterend geluid in de bak met melk en cornflakes vallen en stond op, de geschrokken oogjes van Basile elk van haar bewegingen volgend.

Fleur rommelde wat in een lade en haalde er een notitieboekje uit tevoorschijn. De pen die ze zou gebruiken zat inde pot met hebbedingetjes. Ze nam plaats op de stoel naast die waar ze net had gezeten, zodat ze haar cornflakes niet aan de kant hoefde te schuiven, en klikte op de achterkant van het schrijfgerei om de balpunt er uit tevoorschijn te laten komen. “Ik ga ze terugschrijven,” liet ze weten. “Ik kan ze niet in stilte laten, toch?” Het kon wel. Dat wist ze. Het probleem was dat ze nu zo vol zat met gedachtes en vooral dingen die ze tegen haar ouders wilde zeggen dat ze het kwijt moest. Ze wilde die twee mensen dolgraag laten weten wat er allemaal speelde, al was het maar om hen te laten weten dat ze het prima zonder ze kon redden.

Dus begon ze te schrijven. Het eerste papiertje was al snel vol en werd omgeslagen, maar voor ze aan het tweede begon toonde ze twijfel en sloeg ze de eerste weer om. “Het wordt te lang zo,” constateerde ze na enkele tellen staren. “De meeste dingen zijn niet belangrijk voor ze, anyway.” Ze scheurde het briefje af en schoof het een stuk voor zich uit, zodat het haar niet in de weg lag. Vervolgens begon ze aan de tweede poging, welke na de derde zin al gestaakt werd. “Nee, nee, dit klinkt niet goed.” Haar stem sloeg over en ze voelde haar ogen vochtig worden terwijl ze het tweede papiertje ook afscheurde en voor zich legde. Voor ze verder ging veegde ze met haar pols over haar ogen en haalde ze diep adem. Het derde papiertje kwam verder dan drie zinnen en werd net niet helemaal gevuld. Nadat ze de laatste punt had gezet staarde ze er voor een minuut naar.

Ze slaakte een zucht en schoof het notitieboekje naar voren. “Het heeft nog wat werk nodig, maar ik denk dat ik dit wel op een kaart kan schrijven.” Ze draaide het boekje zo dat Basile het kon bekijken en keuren. Of hij echt veel van de taal begreep wist ze niet, maar dat hij het probeerde was een lief gebaar. Fleur had nog steeds een sombere uitdrukking in haar gezicht terwijl ze haat cornflakes verder naar binnen werkte. Het was positief dat ze het door haar keel kreeg ondanks dat het slof was geworden door de melk. Ze had het ook niet zo lang moeten laten staan. Aan de andere kant was het beter voor haar mentale gezondheid om haar gedachtes op papier te zetten voor ze at. Of ze echt blij was met haar keuzes wist ze niet, maar ze vermoedde dat elke andere uitweg niet veel beter was geweest. Dit was haar leven. Ze moest er maar aan wennen.

Nadat haar ontbijt op was zocht ze tussen haar spullen naar een lege kaart die ze aan haar ouders durfde te sturen. Ze had verschillende kaarten met schattige Pokémon plaatjes er op, maar weinig die ze echt graag aan het tweetal wilde opofferen. Met pijn in haar hart pakte ze toch één van de minder leuke kaarten waar ze er nog drie van had en vouwde ze hem open, om vervolgens de tekst er in over te schrijven. Met enkele aanpassingen, natuurlijk, zoals ze eerder had aangegeven. Ze deed er langer over dan de proefversie, wat kwam omdat ze haar best deed om het zo goed mogelijk te laten klinken. Voor iemand die veel haat voelde voor haar ouders stopte ze er ontzettend veel moeite in. Toen ze klaar was legde ze de pen op tafel en las ze het verhaal nog een laatste keer door. Wonder boven wonder paste het op de kaart en voelde ze zich okay met wat ze geschreven had. Het enige waar ze zich niet okay mee voelde was het sturen.

Met de kaart in haar handen dacht ze na. Nu haar frustraties in woorden waren omgezet had ze meer inzicht over wat voor nut dit nou eigenlijk had. Ze had meerdere malen bewust er voor gekozen om geen contact op te nemen met haar ouders. Dat was toentertijd omdat ze vermoedde dat ze haar niet terug zouden willen nemen, wat dus blijkbaar niet geheel waar was. Wat wel waar was was dat ze de ware betekenis achter de kaart niet wist en het net zo goed weer mis kon gaan als ze het contact opnam. Zoals ze zelf eerder al geconstateerd had, had ze haar ouders niet nodig om vrolijk te zijn. De enige uitkomst die het sturen van de kaart dan kon hebben was een neutrale of een negatieve. Dat was het niet waard.

“Ik doe het niet.” Haar ogen kwamen niet van de kaart af terwijl ze sprak, maar ze kon zien dat Basile verbaasd was. “Het is het niet waard. Ze verdienen mijn woede niet - mijn aandacht niet. Zeker niet als het mij niets oplevert. Als ik hem stuur, zit ik me dagen zorgen te maken wat ze er van gaan denken. Nu weet ik dat ze me niet zijn vergeten. Dat is al heel wat.” Met meer kracht dan ze had verwacht scheurde ze het kaartje doormidden, verdrietig dat ze nu een kaart had verspild maar blij dat ze een keuze had kunnen maken en haar gedachtes kwijt was. Ze gaf de helften aan Basile om weg te gooien, maar hij besloot om dat niet te doen. Hij pakte de kaart aan en legde hem in een lade waar een verzameling van voorwerpen lag die geen plekje in het appartementje hadden gevonden. Hij vond dat ze het terug moest kunnen vinden en herinnerd moest kunnen worden aan de volwassen keuze die ze gemaakt had. Zodra hij het had opgeborgen sprong hij weer naar Fleur toe, want hij zag al dat ze weer op een breekpunt was aangekomen. Ze had de goede keuze gemaakt. Helaas was het wel een moeilijke geweest.