The Good, the Bad and the Keystone [+Nathan Malone]

“Oké,” sprak hij semi-serieus, terwijl hij de steen uit zijn zak toverde en naar zijn Togetic keek. “Klaar?” Hij wilde eerst dit afhandelen voor hij zijn hoofd in de base liet zien en aangezien Aphrodite geen tegenspraak gaf, duwde hij het voorwerp tegen haar neus aan. Ze gloeide een verblindend licht en toen het verdween, was ze van vorm veranderd. Manolo keek met een grijnsje naar de Togekiss. Ze was misschien niet een pokémon die je in het team verwachtte van een Team Rocket lid, maar hij was trots op haar en dat liet hij blijken door haar mee te nemen naar de hoge pief waar hij zijn moest. Omdat hij de weg onderhand al op zijn duimpje kende, stond hij een aantal minuten later voor een bekende deur en klopte hij rustig aan.

Met een klein zuchtje die zijn mond verliet keek Nathan naar het papierwerk dat voor hem lag. Wie had er ook alweer het idee bedacht om er zoveel van te maken? In welk geval had het niet veel geholpen dat de jongen kua dit een uitstelgedrag kon hebben. Bij het horen van geklop keek hij in de eerste instantie niet op van het werk, maar sprak wel al een "Kom binnen." de pen die hij in zijn handen had, liet de groenharige een enkele keer om zijn as draaien op zijn wijsvinger. Hij tekende ondertussen nog een van de papieren, om daarna pas op te gaan kijken, met zijn ogen gericht op de deur. Chryses lag ergens op de meest random plek in het kantoor te slapen, dat beest lukte het om echt wel overal een dutje te houden, lui beest dat het ook was.

De stem die klonk, kwam hem ergens vaag bekend voor. Door de deur werd het echter als een ware door een soort filter gehaald, dus kon hij niet met zekerheid zeggen waar de stem hem aan deed denken. Manny besloot daarom ook dat hij er niet langer over na zou denken en opende enkele tellen na zijn toestemming te hebben gekregen de deur, waar hij niemand minder dan Nathan aan het bureau zag zitten. Huh. Zo te zien had hij veel gemist. Een beetje verdwaasd keek hij de jongeman aan, maar hij vermanolode zich al snel. “Oh, dat was niet per se wat ik had verwacht,” begon hij met een klein grijnsje. “Stoor ik?”

Zodra de deur was open gegaan en het persoon die naar binen was gestapt hem leek te herkennen, was er bij de ander een ietwat verbaaste blik te zien. Toen Nathan zelf de ander zag, had hij gemerkt dat het Manolo was, iemand wie hij een flinke tijd niet meer had gezien, nu de jongen er over nadacht. De Pokémon die bij de ander was had hij ook al opgemerkt, enkel had hij geen idee wat het precies was. Er werd door de bruinharige gesproken van dat deze dit niet had verwacht, waarop Nathan lichtjes fronste. "Oh?" klonk er dan ook van de jongen. Enkel bij diens vraag of Manolo stuurde, schudde hij kort zijn hoofd, om daarbij te vervolgen "Nee, dat doe je niet." nu was hij dan toch wel benieuwd waarom de ander hier was, maar dat zou hij zo wel horen.

Nathan scheen niet helemaal door te hebben waarom hij verward was. Dat was ook wel te begrijpen. Misschien was de jongeman al langer aanwezig in dit kantoor. “Ik ben al een tijdje niet meer in het hoofdkwartier geweest. Het kwam even als een verrassing om jou achter dat bureautje te zien,” sprak hij grijnzend, wijzend naar het voorwerp waar Nathan achter zat. Toen hem werd verteld dat hij niet stoorde, voelde hij zich al niet meer zo bedrukt. Het kon hem meestal niets schelen als hij iemand lastig viel, maar een hoge baas was toch wel wat anders dan de gemiddelde volwassene. “Ah, oké,” reageerde Manolo. Misschien moest hij toch maar ter zake komen. “Ik was eigenlijk benieuwd hoe het met de keystones zit. Da’s alles,” vertelde hij daarna, zijn schouders nonchalant ophalend. Natuurlijk wilde hij graag die extra kracht bemachtigen, maar dat kwam zo misschien wel.

Er kwam al snel een verklaring waarom de ander het niet verwacht, deze was namelijk blijkbaar een tijd weggeweest. Het was dus al een verassing aangekomen dat nu Nathan hier zat, achter een bureau. "De afgelopen maanden zijn er gewoon wat dingen veranderd." klonk er van de groenharige. Ja, er was wel zeker het een en ander gebeurd. Het was te merken hoe de bruinharige zich iets meer leek te ontspannen zodra Nathan had gesproken dat hij niet werd gestoord. Ondertussen wachtte de groenharige nog rustig op de reden waarom Manolo hier was, want het was nou niet leek hem om een gezellig theekransje te gaan houden. Het antwoord kwam inderdaad al vrij snel, het was namelijk over een keystone. "Ik kan daarbij dus eigenlijk aannemen dat jij er een wilt?" het leek hem sterk dat de bruinharige enkel hier kwam om er een vraag over te stellen, of in welk geval, niet om het ding niet te gaan ophalen.

Er waren gewoon wat dingen veranderd. Manolo snoof geamuseerd. Dat was… Een manier om het te verwoorden, ja. Ach, hij kon er beter later achter komen dan helemaal niet, toch? Het was niet alsof hij niks meer deed voor de organisatie, dus dat konden ze hem niet kwalijk nemen. De jongeman besloot zijn komst niet langer mysterieus te houden en begon meteen over de keystones. Nathan had hem schijnbaar meteen al door. Manny haalde nonchalant zijn schouders op. “Misschien. Ik weet er nog niet alles over, maar praktijk zegt meer dan theorie,” reageerde hij semi-serieus. Natuurlijk ging hij wel meer informatie vergaren om geen ravages aan te richten; hij was geen randdebiel die zomaar een halve stad liet platbranden door een op hol geslagen mega.

Blijkbaar was de ander er nog niet geheek zeker over, gezien deze er nog niet alles over wist. Praktijk zegt meer dan theorie. Hierop knikte Nathan kort, daar had de bruinharige gelijk in ja, het was iet sdat de jongen maar al te goed had gemerkt. "Dat klopt, maar het ligt vaak genoeg bij elke Pokémon en trainer anders." was er als antwoord. Het gebeurde wel enkel vaak genoeg dat een Pokémon batshit gek werd, iets dat vaak gezien kon worden bij de eerste keer, soms daarna nog enkele keren. De jongen had het zelf maar al te vaak zelf meegemaakt, en het was wel zeker weten niet altijd even veilig geweest, voor zowel hemzelf als de Pokémon verassend genoeg.

Het lag ook vaak aan trainers en hun pokémon. Manolo’s mondhoeken krulden lichtjes omhoog. “Het klinkt alsof je heel veel ervaring hebt,” begon hij. “Maar daar twijfel ik ook niet aan.” Hij herinnerde zich de Charizard van Nathan nog wel. Als hij het niet mis had, dan waren die pokémon zelfs in staat om twee verschillende mega evoluties onder de knie te krijgen. “Zal ik mijn pokémon er anders bij halen? Misschien geeft dat een betere inschatting. Iemand als jij weet het vast en zeker beter dan ik.” Manolo keek vragend naar de groenharige. Nathan had al aangegeven dat hij niet stoorde, dus dit was geen probleem, toch?

Ja, ervaring dat Pokémon haywire gingen. Dat was wel iets dat hij zeker had. Wel klonk er vlak daarna nog dat de bruinharige hier dan ook niet an twijfelde. "Dat klopt." antwoordde hij dan ook enkel mee. Bij de vraag van de ander knikte hij kort, ten teken dat Manolo diens Pokémon erbij kon halen. "Doe dat ja." het was ook eigenlijk iets dat moest, als de ander dan een keystone wou hebben. Het leek hem wel dat de bruinharige er wat vanaf wist welke dingen in welk geval nodig waren, dat zou de groenharige in welk geval namelijk wel moeite besparen. Hij keek de bruinharige afwachtend aan, tot deze diens Pokémon erbij ging halen.

Nathan vertelde inderdaad ervaring te hebben en stemde ook in met Manolo’s idee. De jongeman knikte en klikte rustig twee pokéballs van zijn riem. Niet veel later verschenen Hades en Hephaestus aan zijn zijde. “Heph is nog niet echt een volgroeide Garchomp, maar dat is wel het doel,” legde hij uit. “En als ik me niet vergis, dan kan Garchomp ook verder evolueren.” Zijn Gengar stond wel in volle glorie naar de groenharige te kijken. Hij was erg geneigd om de plaaggeest uit te hangen, maar gelukkig voor Manolo kon hij wel de situatie lezen en begreep hij dat dat misschien niet zo’n goed idee was.

Al snel kwamen er twee Pokémon bij in de ruimte, waarvan hij ze beiden herkende. De een namelijk een agengar en de ander een Gabite. Manolo kwam als eerst met een korte uitleg over de Gabite, wiens naam blijkbaar Heph was, al leek het logischer dat dit een verkorte versie was ervan. Maar dat kon ook aan hem liggen. Hij knikte bij het laatste. "Garchomp kunnen inderdaad nog mega evolueren." zelf had hij ook wel het een en ander aan herrinneringen aan die beesten en nee, ze waren bij lange na allemaal niet even goed. Dit was niet iets dat de bruinahrige hoefde te wrten, dus hij begon er dan ook niet mee. "Vertel eens wat over je Gengar, en hoe lang heb je ze beiden?" hij had wel al een gevoel dat Manolo ze veel langer had dan twee weken, maar het kon nog steeds anders zijn.

Garchomp kon het ook. Die bevestiging kreeg hij van Nathan, al was hij al bijna zeker dat dit inderdaad het geval was. Toch was het fijn om die bevestiging te hebben – dat scheelde hem namelijk weer onderzoek. “Hades en ik kennen elkaar al minstens vier jaar. Ik heb hem euh… ‘Gekregen’ van iemand,” legde hij simpelweg uit. “Hij’s een echte plaaggeest, maar ik kan er altijd van op aan dat hij zijn opdracht uitvoert en dat hij me helpt als ik dat nodig heb.” De Gengar en hij konden in het begin misschien niet zo goed met elkaar overweg, maar dat was nu wel een ander geval. Soms irriteerde het wezen hem nog steeds, al was dat niet genoeg om echt een band stuk te laten lopen. Manolo liet zijn blik van de Gengar naar zijn Gabite glijden. “Hephaestus ving ik zo ongeveer een jaartje geleden buiten Lumiose. Zijn karakter maakte het heel makkelijk om bevriend te raken, want ik zie hem eigenlijk meer als een Growlithe dan een Gabite.” Heph was gewoon een vrolijke puppy, daar kon je niet omheen. Hij kon met iedereen opschieten en deed alleen een vlieg kwaad als Manolo hem dat opdroeg.

Er werd uitgelegd hoe de bruinharige aan de twee was gekomen, als hoe lang hij deze al had. Als eerst had er wad over de Gengar geklonken, ook over dat Manolo deze van iemand had 'gekregen'. Maar de toon zei al meer dan genoeg om te weten dat dit niet geheel zo het geval was geweest. Alsnog bleef hij gewoon verder luisteren, waar nog werd gesproken over dat deze de jongeman hielp als deze dat nodig achtte. Vervolgens ging de aandacht naar de Gabite, welke blijkbaar een stuk korter in het bezig van de ander was. De landhaai had blijkbaar een erg aangenaam karakter, gezien het beest werd omgeschreven als een blije puppy. Dat was een.. aparte omschrijving om het zo maar te noemen. Maar voor zover hij het nu kon zien, en daarbij de woorden van de bruinharige mocht gaan geloven, leek het wel genoeg te zijn voor een keystone. Er klonk in de eerste instantie een zucht van de groenharige, al kwam er wat later toch een reactie waar de ander iets meer aan had. "Prima." klonk er dan ook, waarna de jongen een van de lades opendeed. Daarin lagen er een paar, niet dat het namelijk was dat er nou elke dag mensen kwamen voor een keystone. Een van de regenboogkleurige stenen pakte hij eruit, deed de lade weer dicht en zette het ding voor de ander neer op het bureau. "Wees er voorzichtig mee, je krijgt geen nieuwe van me." klonk er rustig van de groenharige.

De zucht baarde hem misschien een klein beetje zorgen. Was het niet genoeg voor een keystone? Dat vond hij eigenlijk wel prima, maar hij had geen zin om nog extra veel moeite ervoor te doen. Dan ging hij liever zonder door het leven, want Manolo was liever lui dan moe. Gelukkig besloot Nathan zijn antwoord te verduidelijken; hij liet een woord klinken en haalde toen iets uit het bureau tevoorschijn. Het was een regenboogkleurige steen die de jongeman als een keystone wist te herkennen. Betekende dit dan…? Manolo keek vragend naar zijn baas en kon het niet laten om geamuseerd te snuiven. “Ik zal hem bewaken met mijn leven,” reageerde hij, waarna hij op het bureau afliep en de keystone er vanaf plukte. Veel trainers hadden een speciale manier om hun keystone bij zich te dragen, maar daar had hij eerlijk gezegd nog niet over nagedacht. “Bedankt,” sprak hij tegen Nathan, terwijl hij het voorwerp voor nu in zijn broekzak stopte.