Alone

De hartslagmonitor klonk echt heel vredig op de achtergrond. Ze had nog steeds een soort masker op haar mond. Het hielp haar wat met ademhalen, maar langzaam merkte ze ook dat ze steeds beter zelf kon gaan ademhalen, dus zoveel had ze het ook weer niet nodig. Ze verveelde zich best hier, om hier zo alleen te liggen... Haar halfopen ogen staarden voor zich uit. Het was hier zo vredig... In de witte kamer. Haar grijze ogen verplaatste ze even over de kamer heen, tot ze bij de kamerdeur kwamen. Ze bleef er een hele tijd naar staren. Alsof ze hoopte op bezoek... Maar ze besefte zelf dat er buiten Nathan bijna niemand was die haar hier zou komen bezoeken en daarbij... Waarom zouden de dokters nog mensen bij haar toelaten? Ondanks het feit dat ze nu redelijk stabiel aan het worden was, was ze nog steeds erg fragiel in de omgang. Zeker toen ze een paar dagen geleden die rare dip had gehad... Dat zwarte gat. Maar nu lag ze dus hier. Ze moest gewoon genezen... Maar hoe lang zou dat nog duren? Haar oogleden gleden over haar ogen heen. Wat was ze moe...

{Jason}

Jason keek glimlachend naar het meisje, het was een jong meisje waar een nieuw infuus in moest gaan. "Zo, zit hij zo goed?" vroeg hij met een lief glimlachje, waarop het meisje met een blos knikte. "Veel beterschap!" riep hij nog na met een glimlach, waarna hij op de lijst keek. Hij stopte in de gang met lopen en staarde naar de naam. Tawnee... De vorige keer staat nog vers in zijn geheugen. Jason begon weer met lopen en liep de kamer binnen. Ze lag aan allemaal apparaten, Jason slikte even terwijl hij naar haar clipboard liep waar alle info op stond. "Goededag mevrouw ... Aguna." Gewoon doen alsof hij haar niet kende. "Ik zie dat je niet kan praten, dus we gaan met gebaren werken, oke?" zei hij met een glimlachje. "Als je 'Ja bedoeld klop je één keer met het hand op bed, als je 'nee' bedoeld klop je twee keer op bed, begrijp je dat?" vraagt hij rustig terwijl hij afwachtte op het antwoord.

Opeens hoorde ze de deur open gaan. Lichtjes opende ze haar ogen, een heel klein beetje maar... Maar het was genoeg om een jongen te zien met bruin haar. Hij leek hier wel te werken aan zijn outfit te zien. "Goededag mevrouw ... Aguna." Ze knipperde even enkele keren met haar ogen... Hey... Ze kende hem... "Ik zie dat je niet kan praten, dus we gaan met gebaren werken, oke?" zei hij. Ze bleef echter gewoon naar hem staren. Alsof ze haar vinger er niet zo goed op kon plaatsen... Wie hij echt was... "Als je 'Ja bedoeld klop je één keer met het hand op bed, als je 'nee' bedoeld klop je twee keer op bed, begrijp je dat?" Even gingen haar oogleden weer over haar ogen en leek ze even te stoppen met ademen, maar dankzij het apparaat lukte het haar wel weer. Ze probeerde even heel voorzichtig te tikken tegen het bed. Ze had redelijk veel pijn nu... Vooral op haar hoofd... Naja... Ze was ook echt extreem verward.

Mooizo, ze tikte een keer. Dat moest betekenen dat ze het begreep. "Oke, ik ga nu het nieuwe infuus bij je aanbrengen." zei hij rustig, terwijl hij het zakje met vloeistoffen vastpakte en langs het bed liep. Hij haalde de oude, bijna lege zak, van het standaardje af en haalde het buisje uit Tawnee's hand. Damn, wat is er ooit met haar gebeurd? De vorige keer was ze nog ... dronken.. en nu ligt ze in het ziekenhuis. Vast door haar drankprobleem, probably. "Ik ga nu met dit nieuwe buisje in je aderen, niet schrikken." zei hij rustig, waarna hij het infuus weer aanlegde aan haar hand en haar zakje ophing. "Leuk om je weer te zien, Tawnee." sprak hij rustig tegen haar. "Naja, niet in deze omstandigheden." sprak hij met een zucht, terwijl hij een paar keer knipperde, om vervolgens weer naar zijn kar te lopen.

"Oke, ik ga nu het nieuwe infuus bij je aanbrengen." Ze lichte even haar hand op en tikte een keer... Alsof ze gewoon wilde tonen dat ze ermee akkoord was. Kort slikte ze even moeilijk en keek ze naar hem met halfopen, vermoeide ogen. Ze voelde zich zo moe, maar ergens bleef er iets knagen aan haar... Ze moest weten wie hij was. "Ik ga nu met dit nieuwe buisje in je aderen, niet schrikken." Ze verstijfde even lichtjes en trilde lichtjes toen de pijn door haar ging. Maar dat was eerder een reactie van haat lichaam, haar onderbewustzijn. "Leuk om je weer te zien, Tawnee." Haar ogen werden wat groter... Weer te zien? Ze klopte een paar keer op het bed, heel zachtjes maar aangezien ze niet veel kracht in haar handen en armen had. "Naja, niet in deze omstandigheden." Hoe... Hoe bedoelde hij. Ze voelde een soort energie door zich gaan en wilde rechtop gaan zitten. Haar hartslag rees even kort bij dit en het rustige gepiep liet haar enkel even opkijken. Ze probeerde het wel, maar faalde geweldig in haar idee. Ze had opnieuw moeite met adem halen... Maar dat werd al snel verholpen. Ze kon enkel met grote ogen naar hem staren... Wat bedoelde hij? Wat...

Oh damn, ze flipte hem helemaal. Jason keek fronsend naar haar, wat. Het leek wel alsof ze probeerde overeind te komen. Hm, oke dan. Hij pakte het machinetje naast haar bed en drukte op een knopje waardoor ze rustig overeind kon komen, terwijl ze tegen het matras leunde. Zou wel beter zijn voor haar, als je overeind zit kon je toch meestal iets beter ademen. Tawnee keek hem met grote ogen aan, waarop Jason even fronste. "Je herkent me toch wel he?" vraagde hij met twijfel in zijn stem. Dat zou ... awkward zijn. Maar positief gezien wist ze nu niet meer die kus die ze hem had gegeven. Dat was sowieso heel awkward.. Alleen omdat hij blijkbaar schattig was.

Opeens leek hij wel terug te komen en nu leek ze ietwat meer omhoog te komen. Dit was echt een heel stuk beter dan eerder en ze lachte even kort, duidelijk tevreden dat ze nu geen inspanning moest doen, want dat deed pijn. "Je herkent me toch wel he?" Even knipperde ze een keertje... Moest ze hem dan herkennen? Nuja, hij liet wel een belletje rinkelen. Even tilde ze voorzichtig haar hand op en tikte ze een keer... Echter toen ze de tweede keer wilde tikken, twijfelde ze ietsjes en dat was ook door te zien in haar ogen, die licht bezorgd en angstig stonden... Hoe... wat... waarom... Ze snapte het niet helemaal als ze eerlijk mocht zijn eigenlijk... Echter kneep ze lichtjes haar ogen toe toen ze een steek in haar kop voelde... Auw.

Het blonde meisje tikte één keer ... daarna nog een twijfelende tweede keer. Jason zuchtte even, terwijl hij op de rand van haar bed ging zitten en zijn hand door zijn haren haalde. "Jason," zei hij zachtjes, "Ik ben Jason." herhaalde hij nog een keer. Jason haalde zijn hand ongemakkelijk door zijn warrige bruine haren. Dit was best awkward. Hij zou gewoon niet vertellen over de kus. Het was niet gebeurd. "Ik heb een litleo, Leon... Je zei altijd dat je daarmee zou gaan trouwen." zei hij waarna hij even zachtjes lachte, ja dat was wat met Leon.

"Jason," zei hij nadat hij even op het bed was gaan zitten. Ze ademde even diep in... Jason... Jason. Opeens werden haar ogen ietsje groter en staarde ze even licht geschokt voor zich uit. "Ik ben Jason." Haar adem schokte lichtjes... Jason... Ja... Er ging een vage schim aan haar gedachten voorbij... Dit was ze moeilijk... Zo verwarend. Even keek ze naar hem... Ze begreep dit niet helemaal.. Ze wilde meer uitleg... Kon hij dat geven? "Ik heb een litleo, Leon... Je zei altijd dat je daarmee zou gaan trouwen." Even fronste ze. Litleo? Wat was een Litleo? Haar ogen bekeken hem een keer, maar al die achterdocht en vraag die op haar gezicht stond... Ze snapte het echt niet...

Ze was duidelijk geschokt eh... derp. "We hebben elkaar via de Holocaster ontmoet..." vertelde hij rustig. "Je stierf bijna omdat je me ... schattig vond ofzo. Toen zei ik dat jij schattiger was en naja." zei hij met een schouderophaal. "Toen kwam ik naar jouw regio, Kalos." zei hij met een lachje. "En had ik je een cadeau gegeven." zei hij met een glimlachje. Hij weet zelf ook wel welk cadeau, maar Tawnee zelf waarschijnlijk ook wel.

De hartslagmonitor op de achtergrond klonk zo rustgevend. Ze sloot even lichtjes haar ogen... Wat voelde ze zich nu zo moe... Ugh... "We hebben elkaar via de Holocaster ontmoet..." vervolgde Jason. Ja, dat herinnerde ze zich wel nog. "Je stierf bijna omdat je me ... schattig vond ofzo. Toen zei ik dat jij schattiger was en naja." Ze opende even haar ogen en keek naar hem... Maar ze had het vermogen niet hem volledig scherp te zien. "Toen kwam ik naar jouw regio, Kalos." Ze waren nu in Hoenn... Dus dat betekende vast dat dit zijn regio was... "En had ik je een cadeau gegeven." Even keek hij van het puntje dat iets naast hem was, naar zijn ogen, licht vragend... wat bedoelde hij? Echter vielen haar ogen alweer toe... Ze voelde zich best moe... maar ze vond het ook fijn even gezelschap te hebben. Dus ze lachte even kort, heel zachtjes.

In zijn ooghoek zag hij dat Tawnee steeds bijna in slaap viel, arm kind. Jason grinnikte even. "Ga maar slapen." zei hij met een glimlachje, het nieuwsgierige gedeelte van hem negerende. "Als je wilt blijf ik hier tot je wakker bent, maar ik denk dat je nog wel meer bezoek hebt." zei hij met een grijnsje terwijl hij haar even een keer rustgevend over haar hoofd, die vol met verband zat, aaide. Dat vond hij altijd lekker, als iemand over zijn hoofd een aaitje gaf. En ookal ... had Tawnee hem gezoend. Ze wist het niet meer, dus dan kon hij ook niks anders dan normaal doen.

"Ga maar slapen." Hoorde ze, waarbij haar ogen lichtjes open gingen. Doordat ze niet volledig open waren was het beeld wat vervaagd, maar toch zag ze de bruinharige nog zitten. "Als je wilt blijf ik hier tot je wakker bent, maar ik denk dat je nog wel meer bezoek hebt." Haar oogleden vielen wat dicht. Nee, ze had niet veel bezoek... En zelfs als mensen haar wilden bezoeken werden ze vast afgeslaan omdat ze soms nogal ruig durfde reageren. Het nadeel van een sterke wil te hebben. Opeens voelde ze een hand door haar haren gaan en even opende ze haar ogen lichtjes. Het prikte wat op plekken, vast door de wonden die nog moesten genezen, maar het voelde zeker goed. Haar ogen viel weer toe en ze sukkelde even in een lichte slaap. Haar ademhaling ging wel beter zo... Dat moest ze wel toegeven... Dus ze sliep wel een stukje beter zo.

Jason snapte er niks van, ze heeft last van haar ademhaling en dan laten ze haar zo plat liggen. Dit zou beter moeten liggen. Jason zag hoe haar ogen sloten en glimlachte zachtjes. Hij ging rustig van het bed af en ging op een stoel in de buurt zitten, waarna hij met zijn handen door zijn gezicht wreef. Tawnee in Hoenn. Tawnee is in hoenn. Wat als ze alles weer gaat herinneren? Dan zou ze ook weten dat hij had verteld dat ze hem had gezoend.. Hij had daar nog problemen mee gehad met Caroline, die hij overigens al een tijdje niet meer had gezien. Hij had alles verpest, zoals hij met de meeste dingen deed. Hij leunde achterover, waardoor zijn hoofd tegen een muur aan lag en hij naar het plafond moest kijken. Meh.

Ze sliep weer even lichtjes, voor een tijdje maar. Het was niet zo'n heel vaste slaap aangezien ze na enkele minuten alweer haar ogen opende en ze voor zich uit staarde naar de witte muur. Ze hoorde het regelmatige gepiep van de monitor weer en werd eraan herinnerd waar en waarom ze hier lag. Bij die gedachte sloeg ze even haar ogen van de muur af. Ze miste alles een beetje... Steeds meer en meer en ze kon er zelf bar weinig aan doen. Ze voelde zich best wel zwak. Zonder te beseffen dat Jason er ook was, tilde ze even haar blauwachtige arm op en staarde ze er even naar. Daarna streek ze met de andere arm, waar immers ook de infuur aan vast zat, erover heen. Het deed haar denken aan thuis... Aan haar Kalos... Maar niet aan Kanto... Kanto was niet zo'n thuis voor haar geweest zoals Kalos dat was. Ze lachte even zwakjes, maar voelde hoe ze hoognodig weer even naar adem moest happen... Maar dat ging heel voorzichtig.