On The Run {Open}

De rede waarom ze er was gekomen was om te kijken of er nog wat koopjes waren. Vaak hadden schepen na een lange vaart genoeg overgebleven gedroogd eten of spullen die ze kwijt wouden. De prijs was dan ook vrij laag. En voor iemand die weinig geld had en als zwerver toch geen bedtijd had was ze er maar naartoe gereisd. Te voet weleens waar. Sleipnir zat nog in de box, en ze had er spijt van. Niet dat ze te lui was om te lopen, maar het idee van steeds vooruit te moeten plannen om ergens op tijd aan te komen was verschrikkelijk. Zodra ze terug in de hoofdstad was zou ze de hengst terug bij haar team voegen. Het werd ondertussen weer even druk in haar team als eerst. Aldrei zat er altijd in, en die zou ook nooit verdwijnen, maar Fenrir was er bijgekomen en had al een vaste plaats verdient. En aangezien de Houndour toch niet moeilijk deed liep deze ook vaak buiten diens bal. En dan had je nog een ei. Dat was een van de weinige dingen die Ragya niet leuk vond, het moederschap van een ei. Maar ze kon het ook weer niet opbrengen het ding weg te gooien of te verkopen, wie weet wat erin zat. Straks was ze er misschien blij mij dat ze dit luie ei had gehouden. Het ding was echter vrij zwaar wanneer je het de hele dag rond zeulde en leek maar niet veilig in haar rugzak te kunnen blijven zitten. Dus moest ze het de hele dag in haar armen houden. En de roodharige was geen ‘ik draag de hele dag een ei’ typ. Al was dit ook vrij specifiek. Het blauw met zwarte ei was in ieder geval beter dan een fel roze, dit paste nog een beetje bij haar stoere kleding. Niet dat het heel veel uitmaakte, een ei was een ei. Terwijl Ragya met al haar last verder liep begon Aldrei naast haar te grommen, een teken dat ze iets duidelijk wou maken. Dus liet ze haar pigmentloze ogen die van de Ninetales volgen. En ze vielen op een kraampje met enkele gekooide pokémon. Deze leken het immers gewent te zijn van een lange rit, al leken sommige nog wild te zijn. Andere waren zichtbaar gefokt en keken niet onder de indruk naar de voorbijgangers. De man achter het vrolijke standje was een typische zeeman. Waarschijnlijk met een accent waar zelfs het hare niet aan kon tippen en een oog voor mensen die wat neer zouden leggen voor zelfs zijn slechtste producten. Vragend en onbegrijpend keek de roodharige opzij, waarom was dit kraampje vol saaie pokémon zo interessant? Maar de Ninetales keek haar vastberaden aan en gromde nog iets. ‘Goed dan, we gaan kijken.’ Gaf ze zoals meestal toe aan de drang van de gouden vos. ‘Fenrir, kom’ Bij die woorden spitste de Houndour zijn oren en volgde koeltjes, al was zijn donkere blik sceptisch op de kooien gericht. Er was dus nog iemand die haar mening deelde. De man achter het kraampje grijnsde zijn slechte gebit bloot en begon heel opgewekt over zijn pracht pokémon te vertellen. Ze kwamen uit regio’s ver hier vandaan en kon je niet in Kalos vinden. Ragya liet haar blik naar de beesten glijden, ze zag een Duskull en Vulpix zitten, dat waren pokémon waarvan ze zeker wist dat ze hier niet voorkwamen. De andere waren haar een raadsel. Dus liet ze haar blik glijden naar de Ninetales, die natuurlijk nu niks meer zei en haar enkel verwachtingsvol aankeek. Wat moest ze nou? Gokken? Om ondertiteling vragen? Maar al snel zag ze iets wat haar meer interesseerde, twee Firestones. Ze waren ruw maar hun glans was herkenbaar. ‘Hoeveel kosten die Firestones?’ vroeg ze zo casual mogelijk aan de zeeman, ze wist heel goed dat ze begonnen met een hogere prijs. ’30 per stuk pop’ was het antwoord van de ander, duidelijk denkend dat Ragya er gewoon mee in zou gaan. De trainster was immers niet heel groot, en kon makkelijk voor jonger en onervaren aangezien worden. Maar ze ging niet zoveel afschrijven voor twee de hands stenen terwijl ze in winkels nog goedkoper waren. Dus trok ze enkel een wenkbrauw op tot de toegaf. ‘Goed goed, 30 voor beiden maar je neemt een van die beesten mee voor 10’ Dat leek er meer op. Ze liet haar blik vallen op haar pokémon, en maakte een gebaar dat die maar moesten kiezen welke pokémon ze meenamen. Het was logisch dat de zeemannen van de dieren af wouden komen voor ze naar huis gingen, en er zat heus wel wat bij wat ze konden gebruiken. Ragya legde de Firestones in haar rugzak en keek naar twee pokémon die grauwend tegenover elkaar stonden. Aldrei keek haar aan en liet haar blik daarna vallen op een Blitzle, Fenrir gromde enkel spottend en keek richting een Larvitar. Het was duidelijk dat de Houndour was simpele power wou, terwijl Aldrei naar kwaliteit keek. Het was echter wel ziekelijk dat ze zo naar pokémon moesten kijken, maar ze volgde het voorbeeld van haar partner er knikte naar de kooi van de zwart witte pokémon. Niet lang daarna kreeg ze een bal toegegooid, die eerder grijs wit was dan de normale rood wit dankzij het slijten, en kon ze met de jonge Blitzle op pad gaan. Deze leek echter niet moeilijk te doen en volgde zijn nieuwe baasje. Ze wou hem pas terug laten keren zodra ze op een fatsoenlijke afstand van de haven waren, zodat ze kon kijken hoe het beest reageerde wanneer ze alleen waren. Dus liep ze richting Route 12 en volgde het bospad. Aldrei naast haar zag al snel dat ze niet alleen waren en gromde haar normale –ik haat alles- begroeting. Fenrir keek enkel naar de Riolu, schattend. Wat een vrolijk team had ze ook. Ragya keek naar de jonge Blitzle naast haar die met zijn oortjes wibbelde en zacht hinnikte. Zijn hemelsblauwe ogen stonden oplettend, maar niet zozeer vijandig of dreigend. Ze wist echter nog steeds geen naam voor het dier. ‘Hea smá’ sprak ze als reactie op de vrolijke Riolu, omdat ze het gevoel had dat ze niet snel wegkwam. ‘Myrt a’ Engill’ sprak ze plots, richting de jonge pokémon naast haar, die enkel zijn oortjes spitste bij het horen van zijn nieuwe naam. Na deze woorden grijnsde ze even, en probeerde zo handig mogelijk diens bal te pakken zonder het ei in haar armen een roerei te maken, twee pokémon en een ei in de gaten te houden was wel genoeg op het moment.

Na veel moeite sloot Ragya haar hand om de pokébal van Myrt a’ Engill en kon ze het beest eindelijk terugsturen. Ze legde met haar andere arm het blauw zwarte ei op de grond en gaf de Blitzle een aai over zijn snuit. Hij was nog jong en zou zeker veel op kunnen steken van Aldrei en Fenrir, daarbij was de Ninetales verassend zorgzaam over jonge pokémon dus ze had er wel vertrouwen in. Na een kleine hinnik keerde het hengstje terug en had ze haar handen voor enkele seconden vrij. Deze nam ze maar aan om naar de pokémon voor haar te kijken. Een Riolu, dat was zeker, het waren heel bekende en trouwe pokémon. Toch hadden ze nooit in haar team gepast en lag haar smaak er ook niet naar. Al kon niemand nee zeggen tegen een sterke volgroeide Lucario. Maar het blauwe beestje leek al snel zijn aandacht terug te vinden bij diens trainer, die verderop stond met een rood sjaaltje in diens handen. De roodharige haalde haar schouders op en nam het ei weer in haar armen om dichterbij te lopen, haar eigen metgezellen volgde op haar voet. Bij de begroeting van de ander grijnsde Ragya lichtelijk. ‘Hea, energieke partner heb je’ merkte ze op, terwijl ze naar de blauwe pokémon die blijkbaar Dante heette. Hmm, maar wat wou ze dat ze deed? Haar poot schudden? Wat vragend trok ze haar wenkbrauw op en keek van Dante naar haar trainster en weer terug. Fenrir besloot het wezentje niet te vertrouwen en probeerde het omver te duwen met zijn poot en blafte op een uitdagende manier fel. Ook hij had niet begrepen wat er met de uitgestoken poot werd bedoelt en had het maar als vijandig opgepikt. Maar nadat Ragya hem streng had aangekeken gromde hij enkel en liep naar de paarsharige trainster toe om die uitgebreid te gaan besnuffelen.

Okeyy, dit was ze niet gewent. Ze was haar Ninetales en Houndour gewent, met een brutale Ponyta als het best. Geen.. knuffelende pokémon. Wat verbaast keek ze naar beneden, om uiteindelijk toch wel te moeten grijnzen. Al was dit meer om Aldrei, die verontwaardigd haar oren spitste en een zacht, dwingend, blafje uitte. ‘Ik merk het’ antwoorde ze op de ander, terwijl ze met haar hand even over de rug van de Riolu aaide. Toen deze klaar was met haar knuffelen en haar aandacht richting Fenrir gooide beet de roodharige op haar wang. Hmm, niet het beste idee moest ze toegeven. Deze gromde enkel vijandig, met zijn nekharen omhoog. Hij was een apart type die heel wantrouwig was op mogelijke dreigingen. En omdat de donkere hond weinig ervaring met vriendelijkheid had was zelfs een knuffel iets om voor op te letten. Maar zijn aandacht ging al snel naar diens trainer, waaraan hij uitgebreid aan begon te snuffelen. Bij de uitgestoken hand spitste hij zijn oren en zocht de blik van het meisje op. Zijn donkere ogen glanzend van wantrouwen. Toch snuffelde hij even braafjes aan haar hand en nam haar geur in zich op. Eenmaal dat gedaan drukte hij zijn kop tegen haar been aan, zo zijn eigen geur voor andere achterlatend. Hierna was zijn werk gedaan en deed hij weer aanstalten terug te lopen. ‘Bedankt, Fenrir is nogal.. beschermend’ De Ninetales had meer geduld met jongere pokémon, al zag je dat de Ninetales duidelijk niet wist wat ze met zo’n enthousiast ding aan moest. Dus bleef ze gewoon zitten en keek beiden om en om aan. Ninetales waren slimme beesten die begrepen wat je zei, nu was Aldrei niet de beste Ninetales van haar soort maar ze voldeed zeker aan de eisen. Maar de teef hielt zich voornamelijk stil en liet haar amberen blik op de jonge trainster vallen. ‘Heb je nog andere pokémon behalve Dante?’ Een veilige vraag die een standaard gesprekstarter was. En het was altijd leuk te weten hoeveel pokémon de ander had, vooral als je zelf nog leden voor je team zocht had je graag voorbeelden.

Blijkbaar had het meisje alleen een Riolu, nou ja, het kon zeker erger. Liever één toekomstig krachtige pokémon dan een totaal team vol zwakkelingen. Maar haar volgende woorden zorgde ervoor dat Ragya op haar wang beet en nadenkend naar Dante keek. ‘Pokémon zijn niet gevaarlijk, ik weet zeker dat Dante alleen een vlieg kwaad zou doen als ze jou zouden aanvallen’ Dat was bij de meeste pokémon immers zo. De hare, hoe slecht voorbeeld ze ook waren, hadden die eigenschap ook. Aldrei was haar partner en ze waren niet te scheiden, en hoewel Fenrir geen schatje was zou hij zeker zijn best doen haar van het kwade weg te halen. Zelfs de jeugdige Sleipnir zou vechten als het zou moeten. Er waren maar weinig pokémon die helemaal niet om hun trainer gaven. Ragya hoorde maar de helft van haar volgende zin, en jammer genoeg voor de ander was dat ook genoeg om de betekenis te snappen. Ze grijnsde. ‘Gefeliciteerd, ik weet zeker dat alles zichzelf wel uitwijst.’ Dat had het bij haar immers ook gedaan, al niet altijd in positieve zinnen. Het ging er maar om dat het uiteindelijk goed zou komen, en daarop wachtte ze nog. Natuurlijk zou ze niet zeggen dat ze zelf uit was gekomen zoals ze was; dakloos en vrij blut. Waarschijnlijk was madame beter in plannen als zijzelf, want haar algemene kennis was dus verschrikkelijk geweest toen ze was begonnen. ‘Heb je al een idee waar je naartoe gaat?’ De hoofdstad was nu een slechte optie geworden met Team Rocket en had was zeker moeilijker jezelf te navigeren zonder daar langs te komen.

Aldrei wiebelde kort met haar oren en keek even opzij, haar altijd kille en dwingende blik in haar ogen. De gouden vos was het beu en wou zichtbaar wat anders doen dan hier zitten kletsen. Jammer genoeg was Ragya de baas in het team en zou ze alleen maar om die reden hier blijven staan. Fenrir had zijn aandacht al op de omgeving gericht en begon aan enkele planten te snuffelen. Bij het antwoord van de ander knikte ze begrijpend. Het festival was zeker iets om naar toe te gaan als ze de roddels moest geloven, zelf wou ze ook een kijkje nemen. Het laatste gedeelte van de zin was logischer. Trainen deed iedereen en het was noodzakelijk als je verder wou komen. Zelf moest ze het ook weer eens gaan doen. Myrt a’ Engill en Sleipnir konden wat training gebruiken, net zoals Fenrir nu ze eraan dacht. Natuurlijk had ze ook nog een ei dat ooit uit zou komen. Ze verlegde het ding nogmaals in haar armen. ‘Als je ooit eens zin hebt in een gevecht, ik sta open’ opperde ze dus maar. Want ja, zelf moest ze ook meer trainen met andere trainers. Tot nu toe had ze wel een gym behaalt maar meer ook niet. Toen de ander zich voorstelde als Elizabeth, tot verbetering Lizzy, deed ze zoals verwacht hetzelfde terug. ‘Ragya, skemmtilega’ Ze was haar naam ondertussen gewent, net zoals het feit dat haar achternaam nep was. Haar volle naam was Rayata Katarinadóttir Baltasardóttir. Maar dat klonk nu eenmaal niet zo prettig in de mond. Ze wist ook nu al dat ze de naam die de ander had gezegd niet uit kon spreken. Ze had moeite met de z en c, en haar accent maakte dit enkel erger. Ze zal Lizzy waarschijnlijk uitspreken als Lissy.

Aldrei begon naast haar een diep gegrom te laten, al was het meer iets opmerkzaams dan haar natuurlijk humeur dat tegenwerkte. Bijna op dezelfde tijd klonk er ook geluid uit de pokémon van de ander. Ze volgde diens blik naar de ongure lucht en fronste. Dat werd een plensbui.. ‘Yep’ gaf ze toe aan de woorden van Lizzy. Hierna dacht ze na en keek even schuin naar haar Ninetales. Na een kort moment van blikken uitwisselen was het duidelijk; er was geen mogelijkheid hier droog uit te komen als ze naar een gebouw wouden gaan. Dus dan maar wat in de bush bush. Met een kort gebaar liep Aldrei vooruit en volgde haar snuit naar een dun bospad, om hierna te blaffen. ‘We halen de stad niet meer, Aldrei weet wel een plekje’ Hoopte ze. Aangezien haar pokémon altijd los liep was ze ook veel op onderzoek uit gegaan. Zo dat het beest vast wel iets in de richting van een grot of overkapping moest kunnen vinden. Maar de druppels begonnen al te vallen en ze voelde het water al langs haar jas naar binnen glijden. Haar rug werd dus al nat, leuk. Ze keek even achterom, om te kijken of Lizzy zou volgen en liep toen haar pokémon achterna.

Langzaam maar zeker begon de regen erger te worden en zo versnelde de roodharige ook haar pas. In tegenstelling tot het tweetal achter haar had ze niks om het water mee op te vangen. Dus kwam het simpele oordeel van moeder natuur; je word nat. En hoewel Ragya een groot probleem had met warmte had ze het niet op regen. Koud en nat waren twee heel verschillende dingen en ze wou het zeker voorkomen mocht dat mogelijk zijn. Vooral toen ook de wind aansterkte was het haar zeker dat ze op het moment niet in een bos wou zijn. Toen degene achter haar voeg of de Ninetales al iets had gevonden knikte ze. ‘Ze volgt een spoor’ legde ze kort maar krachtig uit. De uitspraak van de naam had anders geklonken, wat vanzelfsprekend was als je de orginele taal niet sprak. Het maakte haar niet uit omdat ze zelf sommige woorden ook niet uit kon spreken, maar het was zeker leuk. Terwijl ze in gedachte verzonken was merkte ze op dat Aldrei vooruit schoot. En ja hoor, al snel kwam het ook in haar zicht; een natuurlijke grot gekerfd in een hoop rotsen. Ooit had er waarschijnlijk water tegenaan gesleten, al was die nu verdwenen. Zonder twijfel ging ze naast haar pokémon op de koude rotsgrond zitten en maakte een teken dat de Ninetales wel een vuurtje mocht maken. Simpel als het was zette Aldrei was oud mos en bladeren in de fik die rondlagen in hun verblijfplaats. Ragya porde ze bijeen en keek nu pas opzij naar Lizzy, niet het besef hebbend dat dit voor een ander wat.. barbaars was.