Als je haar maar goed zit, zeiden ze altijd. Nou, dit bewees wel weer het tegendeel, want Oskar’s haar zat beter dan ooit en het resultaat was dat hij gevolgd werd door een vreemde man. Het beviel hem maar niks. Vooral omdat de man hem schijnbaar niet aan durfde te spreken, want Oskar had hem zelf al een keer geprobeerd te begroeten. Dat was nergens op uitgelopen en sindsdien kon Oskar de vreemdeling niet meer normaal aankijken. Zijn Holocaster bericht werd gelukkig al snel beantwoord en de ongelukkige, of misschien juist gelukkige, die zijn berichtje had ontvangen wilde hem graag te hulp staan. Vandaar dat Oskar zijn best deed om zo snel mogelijk bij de afgesproken plek te zijn: het Pokécenter.

Oskar had er zelfs aan gedacht om een beschrijving van zichzelf te geven, maar dat had hij van de ander niet gekregen. Er was echter wel gezegd dat hij bij de ingang van het Center stond, en daar kon hij wel wat mee. Er stonden meerdere personen, maar aan de manier van typen koos hij de persoon die hij er het beste bij vond passen. Het was een dame met kort bruin haar. “Mijn reddende engel!” riep Oskar naar haar terwijl hij zijn armen spreidde, maar de dame keek hem verward aan. “Ga weg, engerd!” was haar antwoord, waarna ze hem in zijn gezicht sloeg met het tijdschrift wat ze in haar handen had gehad. Oeps. Was het dus toch de verkeerde. Met zijn handen tegen zijn pijnlijke gezicht gedrukt struinde hij een klein, onhandig stukje achterwaarts, om iets in zijn rug te voelen. Zo te voelen aan de warmte was het een persoon of een Pokémon. “Sorry!” riep hij dan ook meteen, terwijl hij weer een sprong naar voren deed en zijn handen uit zijn gezicht haalde om te zien tegen wie hij was op gebotst. Het was niet echt zijn dag vandaag.

Oskar was tegen een blonde jongen op gebotst, blijkbaar. Hij schaamde zich best wel heel erg, en legde dan ook zoals gewoonlijk zijn hand in zijn nek. Er werd hem gezegd dat het oké was en hoewel hij daar tegenin wilde gaan en de jongen wilde aanbieden om het goed te maken, moest hij eerst een vraag beantwoorden die zijn kant op kwam. Of die dame van net zijn vriendin of ex was. Oskar raakte hier heel erg verward van. Vlug schudde hij zijn hoofd. “Nee! Nee nee nee, absoluut niet. Ik dacht dat ze iemand was met wie ik contact heb gehad via de Holocaster, maar schijnbaar had ik de verkeerde.” Hij fronste teleurgesteld. Ze had hem wel aardig geleken. Tot ze hem in zijn gezicht sloeg, natuurlijk. “Ik ben natuurlijk zo idioot om niet om een naam te vragen wanneer ik met iemand chat…” Zijn hand liet hij weer zakken. “Nogmaals sorry. Als je wil dat ik het goed maak, kan ik je wel trakteren op… eh, wat je ook maar lekker vind?” Hij wilde eerst koffie voorstellen, maar bedacht zich nog net op tijd dat niet iedereen daar van hield. Hij dronk het zelf ook niet zo veel, al vond hij de hele zoete variaties wel lekker. Toch had hij qua zoetigheid liever een donut of een muffin.

Hij zat met hetzelfde probleem? Wat toevallig. Oskar wilde al bijna iets roepen over het lot wat ze hier samen had gebracht om te zoeken naar hun gesprekspartners, maar iets hield hem tegen. Het feit dat hij zich nog steeds schuldig voelde, namelijk, dus bood hij zijn excuses aan in plaats van een of ander willekeurig idee uit te kramen. Zijn aanbod voor iets te drinken werd helaas afgewezen, met als reden dat het veel te aardig van hem was. Daar moest de donkerharige jongen toch wel even om grinniken. Misschien was het inderdaad wat gul voor een vreemde, maar wie zei dat dat niet mocht? Liever te gul voor zijn aardige, knappe medemensen, dan dat hij zich volledig voor zijn omgeving afsloot.

De blonde jongen had schijnbaar een afspraak met iemand, waarop Oskar scheef grijnsde. “Oeh, een date?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij besefte zich echter al snel dat dat misschien een iets te persoonlijke vraag was om aan een wildvreemde te stellen. “Sorry, ik plaag je maar,” voegde hij er daarom aan toe. Bovendien had bij een date de ander meestal geen hulp nodig. “Dat klinkt wel ernstig. Ik hoop niet dat die persoon net als ik door een vreemde achtervolgt wordt. Ik geloof niet dat ik hierheen gevolgd ben, maar je weet maar nooit…” Met die woorden kwamen zijn zorgen over de onbekende man terug en fixeerde hij een serieuze blik op de schuifdeuren van het Pokémon Center.

Geen date, maar de blonde jongen had wel ontzettend veel zelfvertrouwen. Het bracht alleen maar een grote grijns op Oskar’s gezicht, want hij vond het prachtig als mensen zeker van zichzelf waren. Hij vertelde toen Oskar was uitgesproken dat hij eigenlijk wachtte op iemand die gestalkt werd, en dat zorgde er voor dat zijn grijns veranderde in een nadenkend gezicht. Hijzelf en de jongen dachten precies hetzelfde: twee stalkers op dezelfde dag in dezelfde stad was maar een klein kansje, dus misschien waren ze op zoek naar elkaar. Het Holocaster gesprek wat hem voor gehouden werd bevestigde dat alleen maar. “Yup! Dat ben ik!” Zijn grijns kwam al snel weer terug. “Dan ben jij dus mijn reddende engel. Aangenaam! Ik ben Oskar.” Hij stak zijn hand uit en wachtte tot deze werd aangenomen of afgeslagen, en keek toen weer achter zich. Een uitleg leek hem wel op zijn plaats, dus haalde hij diep adem om te spreken.

“Het begon een uurtje geleden of zo, toen merkte ik het voor het eerst op. Een lange man in een paars pak kwam precies in alle winkels waar ik ook was, en elke keer als ik wegging ging hij ook. Ik zag hem ook van een afstandje naar me staren en hij bekeek sommige van de spullen die ik ook vast pakte. Normaal durf ik mensen wel aan te spreken, maar hij gaf me de kriebels.” Zijn grijns was weer weg, en had plaats gemaakt voor een zorgelijke uitdrukking. Hij vond het echt geen leuke situatie.

Direct nadat Oskar zijn verhaal verteld had, toonde Jun zijn medeleven. De donkerharige keek hem met zielige puppyogen aan, alsof hij echt heel zielig was – maar dat viel in werkelijkheid wel mee. Het kon net zo goed toeval zijn dat de man dezelfde winkels in ging als hij, maar Oskar was er zo op gefixeerd dat deze man hem stalkte dat hij dat niet wilde overwegen. Er werd hem gevraagd of hij de man toevallig in de buurt zag, waarop Oskar zijn blik eens goed rond het Pokécenter liet glijden. Geen mannen met paarse pakjes. “Nee, ik zie h-“ De donkerharige jongen maakte zijn zin niet af, maar snakte in plaats daar van geschrokken naar adem en sprong achter Jun. “Daar! Hij loopt net het Pokécenter binnen!” Oskar had geluk dat hij klein was in lengte, maar door zijn breedte was hij nog makkelijk achter Jun te zien. Voorzichtig keek hij langs de schouder van de blonde jongen. De man met de paarse kleding had hem nog niet gezien, en liep op zijn dooie gemak naar de toonbank om zijn pokémon te laten helen. “Zie je? Hij is me weer gevolgd,” fluisterde Oskar, duidelijk bang. “Wat wil hij van me?” Of hij echt antwoord wilde op die vraag of niet, twijfelde de jongen over.

Natuurlijk kon Jun de vraag niet beantwoorden. Oskar had een beetje hoop gehad – misschien was hij wel heel goed in het inschatten van mensen – maar helaas. Van achter de rug van de blonde jongen keek Oskar toe hoe de man zijn Pokémon naar de balie bracht en ze liet helen. Het leek alsof hij wel om zich heen keek, alsof hij met iets heel sneaky’s bezig was. Het beviel hem niet. Oskar voelde zich angstig, maar wilde eigenlijk ook wel antwoorden. Hij besloot het onzekere voor het zekere te nemen en zijn angsten opzij te schuiven, en zodra de man zijn Pokémon weer veilig had opgeborgen stapte hij van achter Jun weg en riep hij naar de man.

“Hey! U achtervolgde mij!” De man keek geschrokken op, maar ook een paar omstanders werden geïnteresseerd in wat er gezegd werd. Helaas werd er niet veel meer dan dat gezegd, want de man zette het op een lopen. “Wacht!” riep Oskar nog wanhopig, maar de man was het gebouw al uit en hij had nog steeds geen antwoorden. Snel keerde de zwartharige jongen zich tot Jun. “We kunnen hem niet laten ontsnappen! Er is hier duidelijk iets mis.” Ze hadden alleen een nadeel, want ze wisten niet waar de man heen was gerend en als ze nu achter hem aan zouden gaan, zou hij een flinke voorsprong op hen hebben. Toch wilde Oskar zijn antwoorden. Waarom deed die vent in het paarse pak zo raar?

Jun wilde al meteen achter de man aan rennen en dat waardeerde Oskar zeer. Het voelde fijn dat hij er niet alleen voor stond, al had hij dat ook niet verwacht aangezien Jun ook al zijn hulp had aangeboden via de Holocaster. Het was echter heel makkelijk om je heldhaftig voor te doen via tekst en vervolgens in het echt een schijterd te zijn. Niet dat hij dat van Jun had verwacht, daar was Oskar veel te naïef voor.
“Een vliegende Pokémon heb ik niet nee…” antwoordde Oskar. Hij had wel ooit een Yanma gehad, welke nu goed van pas was gekomen. Helaas had hij die geruild voor Palladium en die kon niet vliegen. “Peridot is wel snel dus misschien kan zij hem vinden?” stelde hij vervolgens voor als alternatief. Het leek hem een goed idee, dus haalde hij de Pokéball tevoorschijn en liet hij de Furret er uit. “Perry! We zoeken een man in een paars pak. Kan jij hem voor ons vinden?” Peridot strekte zich uitgebreid uit bij het verlaten van de Pokéball en wachtte een moment voor ze liet merken dat ze Oskar had gehoord. Ze knikte om zijn vraag te beantwoorden en keek toen om zich heen, om een richting op te rennen die er voor Oskar willekeurig uit zag. Hopend dat de Furret hen de goede richting op zou leiden volgde Oskar haar naar waar ze maar heen zou rennen.