Waar rende Peridot wel niet helemaal heen? Eerst rende ze in een rechte lijn een straat uit, maar op een gegeven moment besloot ze allemaal steegjes te doorkruisen en werd het moeilijker voor Oskar om haar bij te houden. Hij vertrouwde er op dat ze wist wat ze deed, maar hij had zelf de man nergens gezien en hij maakte zich even zorgen of ze niet gewoon voor de lol een willekeurige richting op gelopen was. Haar terugroepen kon hij niet echt, beide omdat hij hard hijgde van het rennen en omdat ze daar toch niet naar zou luisteren. Het enige wat hij kon doen, was zijn best doen om haar bij te houden.

Een vuilnisbak midden in één van die steegjes trok haar aandacht en ze stopte abrupt met rennen. Ze gaf er een flinke stoot tegenaan, maar het was niet genoeg om hem om te gooien. Er zat iets zwaars in. Oskar stopte ook met rennen en nam even de tijd om uit te hijgen, waarna hij haar met een frons aan keek. “Perry… Wat doe je?” vroeg hij verward. De Furret wees met haar pootje naar de vuilnisbak, maar de betekenis er van drong niet tot Oskar door. Daar was hij te druk voor aan het uithijgen.

Jun was de eerste die Peridot’s niet zo stille hints begreep en haalde het deksel van de prullenbak af. Bij het zien dat de man in het paarse pak er in zat, keek Oskar geschrokken op. Het verklaarde een hoop, eigenlijk, maar nog niet waarom de man zich zo gek had gedragen. Jun had dat ook al door en begon hem allerlei vragen te stellen. Even leek het alsof de stalker er geen antwoord op zou geven en zich opnieuw uit de voeten zou maken, maar daar zou Oskar dan een stokje voor steken. Gelukkig was dat niet nodig en gaf hij gewoon antwoord.

“Stalken? Ik?” De verwarring en verontwaardiging in zijn stem merkte zelfs Oskar op. De man stond terwijl hij sprak op uit de prullenbak. “Hij daar is degene die steeds heel verdacht naar me keek. Alsof hij van plan was om mijn Pokémon te stelen!”
Oskar deed een stap achteruit en legde zijn hand op zijn borst, alsof de beschuldiging hem pijn aan het hart bezorgde. Op zijn gezicht stond en al even geschrokken uitdrukking als die van de man, al was op die van hemzelf geen verontwaardiging te zien. Alleen schuldgevoel. “Dat zou ik nooit doen meneer, echt!” reageerde hij. “Ik weet niet eens wat voor Pokémon u heeft! Het spijt me dat ik u die indruk gaf.” Het leek alsof hij helemaal vergeten was waarom ze de man achtervolgd waren. Misschien dat Jun hem er aan kon herinneren dat de man in het paarse pak Oskar wel in alle winkels had gevolgd.

Verwarring was het juiste woord om de uitdrukking van Oskar te beschrijven. Hij was er zeker van geweest dat de man hem volgde. Hij had zelfs gezien hoe hij achter hem aan de winkels in liep. Jun merkte dat op, maar de man schoot meteen in de verdediging. “Dat is niet waar! Of dat is dan toeval, maar vaak kwam hij ook juist achter mij aan!” Oskar deed een stap naar achter, alsof de beschuldiging hem wegduwde. “Maar u geeft toe achter mij aan winkels in te zijn gegaan?” vroeg hij, al was het bedoeld als beschuldiging. Meteen schudde de man zijn hoofd. “Nee! Nou ja – per ongeluk misschien, maar dan had ik het niet gezien.” Oskar fronste diep. “Waarom rende u dan weg toen ik u aansprak?” Hij klonk een stuk minder aanvallend nu. Hij was vooral nog verward. De man leek eerder beledigd door de beschuldiging. “Omdat ik dacht dat je mijn Pokémon wilde stelen, natuurlijk!” Hij verhief zijn stem, en daar werd Oskar een beetje ongemakkelijk van. Peridot ook, want zij siste boos naar hem. “Sorry voor het ongemak…” mompelde Oskar, terwijl hij zijn blik afwendde. Wat een idiote situatie.