{ Flying fox

Aldrei leek te twijfelen of ze voor de zekerheid de vreemde maar niet helemaal af moest branden. Maar uiteindelijk had ze toch besloten van hem af te gaan en hem maar gewoon een dodelijke blik te gunnen en zacht te grommen. Hierna deed ze hetzelfde tegen diens Bagon, aangezien ze het beest niet vertrouwde. Ragya zelf keek toe hoe de vreemde weer overeind kwam en blijkbaar geen blijvende schade had opgelopen. Bij diens woorden, en vooral diens lach, keek ze droogjes opzij naar Aldrei. Deze gromde verder en ging beledigd zitten, alsof het de jongen was die op haar beland was in plaats van andersom. "In dat geval~" sprak de roodharige als de onschuld zelve, terwijl ze al weer aanstalte deed weg te lopen. Natuurlijk was het in haar rode ogen te zien dat ze maar met de ander solde. Al zou ze evengoed weer weglopen als hij geen aanstalte maakte haar te stoppen.

Met een grijnsje draaide ze zich weer om en bekeek de nog naamloze vreemde voor haar. Eigenlijk leken ze wel op elkaar. Beiden rood haar en rode ogen, ongeveer van de dezelfde leeftijd zover het leek. Maar ze moest zoals altijd omhoog kijken om zijn blik te ontmoeten. "De naam is Ragya Airon, Aldrei heb je al ontmoet. En wie mag jij dan wel zijn?" Haar accent werd sterker bij de namen, zoals altijd wanneer ze sprak. Ondertussen had Aldrei interesse gekregen in de Vulpix en liep op het beestje af. Meer uit verveling dan wat anders.

Haar accent was zeker een vreemde. Het is einde van woorden en met name zinnen werden wat dieper uitgesproken. Verder sprak ze sommige klanken anders uit. Het meest opvallende was dat ze niet overweg kon met de c of z, de uitspraak werd altijd een korte k of s. Je kon haar accent altijd wel horen, maar bij haar eigen taal werd hij duidelijker. "Skemtilliga" onbewust in haar eigen taal gesproken. Dat deed ze vaker, vooral bij kleine en onbelangrijke woordjes zoals aangenaam. Ze grijnsde enkel bij de buiging, vooral omdat deze soepeler ging dan ze had verwacht. Bij de vraag over haar accent kwam er een blik van trots in haar rode ogen. Ja, ze was trots op haar afkomst van het barre koude land. "Hoog uit het Noorden, het land boven de zee van Snowpoint city." Het plaatsje zelf was niet noemingswaardig. Maar het land wel. Het was vrij onbekend omdat het zo hoog gelegen was en ze redelijk gesloten grenzen hadden voor handel.

Ze kwam uit een koud land dat meestal gewoon het Noorden werd genoemd. Waarschijnlijk had het wel een fatsoenlijke naam maar die was niet bij haar bekent. Het was zo'n land dat niks wou weten van andere landen, en gewoon bij zichzelf bleef. De dorpjes waren ook klein, en bestonden met name uit fokkerijen en boerderijen. Al waren de havens indrukwekkend groot. Ze miste het niet maar het was zeker een afkomst waar je in haar ogen trots op kon zijn. Bij het antwoord van Tynan grinnikte ze. "Daar ben ik niet zo zeker van, Lumiose is net wat spectaculairder dan boerderijen en havens" Het was niet met elkaar te vergelijken. Al begon de roodharige toch te wennen aan drukkere steden. Bij de vraag keek ze naar haar pokémon, bijna alsof ze verwachtte dat Aldrei het beter uit kon leggen dan zijzelf. Maar de gouden vos gromde wat verontwaardigd als antwoord. Goed dan, dan moest ze zelf wel op een fatsoenlijk antwoord komen. Want mooi niet dat ze hier de dramaqueen uit ging hangen door alles uit te leggen. "Zo ongeveer, ik wou wat anders, gaan reizen. Voor Kalos ben ik ook in Sinnoh geweest, maar ik ben hier blijven hangen." Ze had thuis een onzuivere familie gehad. Voor Ragya was het beter geweest weg te gaan en het beviel haar. Het reizen gaf haar een vrij gevoel. "En heeft de stadsjongen ook een reislust?" er lag een uitdagende blik in haar ogen. Alsof ze heel wat van Tynan verwachtte.

Ach ja, maar altijd rust, dat was alles behalve wat je wou. Het was er gewoon doods geweest. De meeste waren boeren of vissers, en degene die een pokémon hadden gebruikte deze voor de fok. Met name Arcanine vielen in de smaak. Ze was een van de weinige geweest die ook echt een pokémon meenam op reis en ermee ging trainen. Ze had een Fenniken opgehaald bij een of andere fokker, daarmee Aldrei gevangen en toen weer teruggebracht. Ze had niet van fokken gehouden, en Aldrei was zeker het tegenover gestelde van een braafjes gefokte pokémon. Bij het antwoord van de ander, wat dus ook wat minder dramatisch was, moest ze grijnzen. ‘Dat is in ieder geval een begin’ Het was waar, als je thuis bleef zitten waren je reizen altijd maar kort. Want je kwam altijd op dezelfde plek thuis. Natuurlijk wist ze dat het alles behalve fijn was je eigen huis uit gejaagd te zijn, maar ze zag er het beste in. Zelf was immers al een tijd niet meer thuis geweest, dus haar oordeel was alles behalve perfect. Daarbij had ze weinig ervaring met een thuis waar je je ook thuis kon voelen, voor haar was het altijd een verplichting geweest. ‘In ieder geval ben je al ver gekomen in Dendemille, al een idee waar je je pelgrimstocht naar toe gaat zetten?’ Zelf hielt ze van reizen, het was haar manier van leven, dus ze was zeker meer in de ander geïnteresseerd dan dat ze voorheen was. Ze was ook nog niet overal geweest.