Rolling in the deep

De bijtende kou zorgde ervoor dat ze haar jas wat dichter om zich heen trok. Haar Arcanine, Prime, liep vrolijk langs haar en hoofdschuddend bekeek ze hem. Hij leek absoluut geen last te hebben van de koude, waarschijnlijk kwam dat door zijn dikke vacht en het feit dat het een vuurpokémon was. Ze liet haar ogen over de gebouwen glijden, vooral fabrieken. Eigenlijk wist ze niet wat ze hier kwam doen, misschien was het gewoon pure nieuwsgierigheid dat ze hier was? Een half bevroren bankje stond sober langs de weg. Even verderop was er precies een soort koffiezaak, daar had ze wel zin in. Zo'n lekker warm kopje koffie zou haar goed doen en misschien kon ze het hier op het bankje wel opdrinken. Glimlachend liep ze op de zaak af, maar kort stopte ze even en controleerde ze haar pokéballs. Zodra ze zich er van kon verzekeren dat Yun nog veilig in zijn bal zat stapte ze door.

››Connor eerst!

Met een verbeten blik keek Connor zichzelf aan in de spiegel. De jongen was de laatste week flink veranderd. Als eerste zijn uiterlijk. Hij had zijn haren kort laten knippen en had zijn blauwe lenzen vervangen door goudbruine. Heel lichtbruin dat, wanneer contact makend met de zon, goudbruin. Voor de rest had hij zijn kledingstijl veranderd nadat hij een mooie jas had zien liggen met een bijpassende donkerrode sjaal die hem erg liet denken aan de sjaals die hij vroeger van zijn vader kreeg. De jas vanachter lang en van voor wat korter, werd dichtgehouden door een zwarte band die zich in het midden van de jas bevond en had de mouwen opgerold. Verder had hij een losse, wijde, zwarte broek aan die wel wat weghad van een joggingbroek. Hij droeg knielaarzen tot zijn knieën. Dan was hij innerlijk ook nog veranderd. Er was zo veel gebeurd op één week. Als eerste was hij in Lumiose City overvallen geweest door een grunt die hem bijna zijn Pikachu had afgenomen, letterlijk. De Pikachu was bijna dood geweest. Connor had nog geen tijd om te bekomen van al dit toen hij op zijn Holo Caster werd gebeld met de melding dat zijn vader wegens een hartaanval overleden was. Daar had hij gisteren alles voor moeten regelen. Hierdoor kwam dat hij qua innerlijk door heel dat gedoe met de grunt wantrouwig werd tegenover anderen en door het gedoe met zijn vader nonchalant, alsof het hem allemaal niks meer kon schelen. En zo liep de donkerharige jongen dus met zijn handen in zijn zakken door Dendemille Town. ‘Eevee, hier blijven!’ riep hij met een zware stem toen Eevee naar een Arcanine wilde rennen. Pikachu, die haar normaal gezien beschermend tegen zou houden, deed ook niets. Hij zat haast doods te kijken op de schouder van Connor, voelde geen angst meer. Enkel nog wrok. ‘Excuses,’ sprak hij tegen het meisje van wie de Arcanine was terwijl hij Eevee oppakte en daarna terugkeerde, waarna hij haar wantrouwig aankeek. Was dit weer zo’n grunt van Team Rocket?

Een Eevee kwam op Prime af gehuppeld en onderzoekend bekeek ze het diertje. Zelf had ze er ook een, Serafine. Ze dacht niet dat deze Eevee kwaad in de zin had. Net toen ze op het diertje wou afstappen pakte een jongeman, waarschijnlijk de trainer, de pokémon op. Hij excuseerde zich voor zijn pokémon, maar dat wuifde ze weg. "Geen probleem!" Glimlachte ze vriendelijk, de gevaren van Team Rocket waren haar nog niet echt bekend. Haar handen stopte ze diep in haar zakken, om ze om te warmen, of dat probeerde ze toch. "Ik heb er zelf ook een en die is even nieuwsgierig." Ratelde ze vrolijk door. Ja, Serafine wou altijd alles weten, een beetje zoals de Arcanine. Maar Prime beschermde de Eevee meestal als een grote broer, wat erg vertederend was. Verlangend keek ze even naar het koffiehuis, waarna ze terug naar de man keek. "Ik ben Verona trouwens!" Glimlachte ze nog steeds even vrolijk, waarna ze haar hand uitstak.

Terwijl het meisje doorratelde over haar Eevee, stopte Connor de Poké Ball van zijn Eevee weg. Hij wist dat de Pokémon waarschijnlijk helemaal niks begreep van zijn acties, maar wat moest hij anders doen? Er was een grote kans dat ze werd gestolen als ze hier zo vrij rondliep en het was niet dat Pikachu haar nog ging beschermen of zo. Niet dat hij de Pokémon dat kwalijk kon nemen. Zijn Eevee moest maar gewoon gaan leren om beter op te letten op de gevaren van deze wereld, want anders had hij niet veel aan haar. Hij wist dat zijn gedachten over haar crue waren, maar heel de wereld was gewoon crue en daar was hij nu wel op de harde manier achter gekomen. Kalos was niet te vertrouwen, zijn vader was dood en hij stond er alleen voor. Hij had er dan ook nog de kopzorgen gekregen wat hij moest doen met het huis en dit meisje zat vrolijk tegen hem te praten over haar Eevee en wie ze was. Perfect. Not. ‘Connor,’ sprak hij en hij probeerde uit zijn toon op te laten merken dat hij niet veel tijd en zin had in en gesprek. Hij wilde aanstalten doen om zich om te draaien, maar zijn geweten hield hem tegen. Hij zou zichzelf vroeger ook nogal beledigd voelen als ze zich opeens zou omdraaien en weg zou lopen. Bovendien had ze haar hand uitgestoken. Connor kreunde inwendig, nam haar hand aan en schudde die rustig. ‘Dus eh…’ Hij probeerde de gedachten dat ze niet te vertrouwen was te verdrijven. ‘Is het jouw ook al opgevallen dat er overal logo’s hangen in Lumiose City?’ Dit was waarschijnlijk de beste manier om erachter te komen of ze van Team Rocket was.