let's evolve them

.

Het was een donkere zondag ochtend. Jun werd wakker en deed zijn makkelijkste kloffie aan, echt veel zin om zich helemaal op te dutten had hij namelijk nog niet echt. Ook al ha hij iets simpels aangetrokken, was het nog steeds netjes en aantrekkelijk. Hij liep naar de woonkamer waar zijn lieftallige pokémon aan het slapen waren of aan het wakker worden waren. Alleen hij had er vandaag alleen maar twee van hun nodig. Aangezien hij zijn Buneary en Cottonnee wou laten evolueren. Als eerste wou hij met zijn Cottonnee beginnen, want hij kon de lelijkheid van het beestje niet meer aan. Hij had de pokémon gekregen via een verrassing ei, alleen gelukkig was de evolutie van het beestje wel mooi, lief en schattig. Waardoor de kans ook groter werd dat mensen wouden dat hij gebroed werd.

Door de woonkamer liep hij richting de keuken, om het ontbijt voor hem zelf en dat van zijn pokémon te regelen. Hij was blij met zijn woning wat hij laatst heeft kunnen betalen, daarlangs kon hij zelfs hier nog zijn fokkerij beginnen. Aangezien er een grote beneden ruimte nog over was. Daarlangs had hij ook een hele mooie grote tuin, nee zijn plek was perfect. De berry fields waren ook in de buurt, waar ook stiekem veel mensen op af kwamen. En zo erg vond hij het nou ook weer niet om ergens af gelegen te wonen. In tegen deel hij vond het alleen maar fijn. Het ontbijt van zijn pokémon waren gelukkig al gauw klaar. Gelukkig was zijn eigen ook bijna klaar, waardoor hij zo dadelijk on opgemerkt kon gaan beginnen met breeden. Hij zette het eten van zijn pokémon op het vloer en ging zelfs met zijn bordje op de bank zitten. Terwijl hij even naar het journaal kijkt, voor de nieuws en natuurlijk om te kijken wat het weer doet. Want hij zat er niet op te wachten dat hij nat geregend zou gaan worden vandaag. Maar gelukkig bleef het tot de avond droog, dan had hij tenminste de hele dag tot het avond eten om zijn Buneary ook te gaan evolueren. Aangezien het een makkelijk klusje was voor zijn Cottonnee om die te evolueren. Alleen een steentje geven aan de pokémon en klaar was kees. Maar voor zijn Buneary was er liefde nodig, niet dat hij zijn pokémon geen liefde gaf. Maar voor iedere pokémon was het toch anders om te levelen door liefde. Gelukkig had hij vandaag genoeg tijd en geduld om dat voor elkaar te krijgen.

De blonde knul was klaar met zijn ontbijt en keek hoe ver zijn pokémon waren. De meeste waren ook bijna klaar. Maar de Cottonnee dat hij nodig had, was helaas nog niet klaar. Wat hem nog wat extra tijd gaf om spullen bij elkaar te zoeken om mee te nemen. Hij pakte nog wat verse poké puffs in dat hij nog kon voeren aan zijn Buneary. En natuurlijk pakte hij ook de steen, wat hij nodig had voor de Cottonnee. Nadat hij klaar was met zijn tas in pakken, waren de twee wel eindelijk klaar. Zijn pokémon wisten al wat de bedoeling was voor vandaag. Dus zodra iedereen klaar was liep de blond harige met zijn twee pokémon richting de deur. Ze wenste de rest een fijne dag nog, en dat ze gauw weer terug zouden zijn. Daarna sloot hij de deur achter zich dicht en liep richting het veldje wat echt bijna tegen over hun huis lag. Hij ging een heuveltje op en kwam nu op de wandel pad terecht richting de Parfum Place, een plek waar hij nu niet hoefde te zijn. Daarna liep hij weer van het pad af en kwam hij terecht in het hoge gras. Hij sloeg links af en kwam daarna op een open veld terecht in het hoge gras. Een perfecte plek om rustig zijn pokémon te evolueren leek hem.

Natuurlijk begon de blonde knul eerst met zijn nieuwste aanwinst. Niet alleen omdat hij deze vorm niet mooi vond. Maar misschien gaf het ook genoeg liefde weer naar zijn Buneary toe, waardoor hij ook zou gaan evolueren. Jun pakte de sun stone uit zijn tas en gaf hem aan de Cottonnee “Kijk eens voor jou,” zei hij er bij. Yu pakte de steen aan en begon hem te knuffelen. Langzaam maar zeker begon hij op te lichten. Steeds feller en feller en hij zag ook langzaam dat hij groter word. Kanji werd helemaal wild en begon in de lucht te springen van enthousiast me. Iets wat een goed teken was voor de blond harige. Toen Yu klaar was met zijn evolutie was hij inderdaad veel schattiger. Jun gaf de pokémon een knuffel en merkte ook dat de steen verdwenen was. Daar ging zijn 30 euro, maar hij had er wel weer iets moois voor terug. Ergens was hij best verdrietig om het feit dat de steen weg was, maar hopelijk kon hij dat gauw terug verdienen als hij aan het fokken begon.

Nu was het eigenlijk de buurt aan de volgende pokémon. Zijn buneary, maar waarschijnlijk had hij er nog niet veel zin in. Of hij had gewoon zin om weer lekker tegendraads te zijn. Wat hij eigenlijk wel gewent was van de pokémon. Maar een ding wist hij zeker hij ging niet naar huis voor dat zijn pokémon gevolueert was, en dat wist Kanji ook. Het was niet zo dat beiden partijen niet wouden dat hij ging evolueren. Alleen beiden partijen wist nog niet goed wat er voor ging zorgen dat het werd. Maar ergens had de blond harige ook een voor gevoel dat hij gewoon koppig wou zijn. En niet wou vertellen hoe of waardoor hij ging evolueren. Bij iedere pokémon werkte het namelijk anders als het ging op het gebied van liefde. Hij keek de buneary door dringend aan en zei “kietel dood” Waardoor zijn konijn pokémon zijn handen over elkaar deed en daarna heen en weer schudde. Blijkbaar vond zijn Whimsicott dacht daar heel anders over. En begon de Buneary te kietelen, in het begin vond het hij het niet leuk. Maar uit eindelijk begon hij toch te lachen. Yu keek Jun even aan om aan tegeven dat hij veder zou moeten gaan. De blond harige was daar mee eens en liet dat blijken aan een knik. Jun ging door met kietelen, tot dat Kanji aan het huilen van het lachen was. De teken dat hij zou moeten stoppen ook begon hij langzaam op te lichten. Wat een goed tekenen was dus hoopvol keek hij naar de pokémon. Maar helaas zijn pokémon stopte met verlichte en bleef de kleine konijn dat hij was. De blonde jongen liet een zucht gaan en zakte zijn hoofd even en begon weer na te denken. Wat wel anders was dan anders was dat Kanji nu water kreeg. Wel van het huilen, maar zijn lichaam raakte in contact met water. Misschien moest hij het konijn in een plas water gooien of iets, maar zeker wist hij het natuurlijk niet.

Jun maakte van zijn handen vuisten en deed dat voor zijn gezicht. Natuurlijk wist Kanji er mee wat hij er mee bedoelde en ging er ook klaar voor staan. Stiekem was Kanji's uiterlijk enorm schattig, maar van binnen was hij een vechters baas gecombineerd met een oude norse man. Ze begonnen samen te boksen, en raakte elkaar ook wel flink. Yu was rustig aan het mee kijken van een afstand, want hij hoefde eigenlijk niks meer te doen voor vandaag. Maar na een uur tegen elkaar te hebben geboxed waren ze allebei flink uitgeput. De blond harige liet zich op het gras vallen en probeerde weer op adem te komen. Terwijl hij dat deed probeerde hij goed na te denken wat anders de oplossing kon zijn. Aangezien hij zijn Buneary aan het zweten heeft gemaakt, wat ook met vocht te maken had. De douche wat hij gisteren had gehad bracht hem ook geen vel licht toe. Ergens werd de jongen best hopeloos van de zaak en wist niet meer zo goed wat hij moest doen. Hij sloot zijn ogen even, en merkte dat de Buneary op zijn buik kwam liggen. Natuurlijk om te laten zien dat hij hem verslagen had, maar ook van wege het feit dat hij wou bij komen.

Terwijl hij wou na denken voelde hij een paar spetters komen, iets wat nog niet erg was. Daarlangs was hij nog niet klaar met Kanji dus ze moesten wel door gaan in de spetters. Maar al gauw brak de hel los en werden de spetters grote natte regen druppels. Jun sprong in een vaart op, waardoor hij zijn konijn pokémon lanceerde. Iets wat hij blijkbaar leuk vond, vooral het feit dat hij nat werd. Hij begon te springen en te dansen in de regen. Iets waar Jun nu absoluut niet op aan het wachten was. Hij had een witte blouse aan, wat begon door te schijnen. Daarlangs werd zijn haar ook niet beter door de regen. Maar blijkbaar kon Kanji dat weinig interesseren, hij lachte hem zelfs uit. Vooral door de kwade blik dat Jun nu op zijn gezicht droeg. Kanji had er laks aan wat zijn trainer er van vond en bleef nog lekker in de regen springen, al gauw ontstonden er regen plassen op de grond. In plaats van dat zijn pokémon uit bleef. Begon hij van de een naar de andere water plas te springen. Een zucht kwam uit zijn mond, maar al gauw gebeurde het geen waar ze voor waren vandaag. Blijkbaar had zijn pokémon zo veel plezier in de regen, dat zijn lichaam weer begon te gloeien. De woede ging van de gezicht van jun af, en hoopte dat de regen nog lang genoeg duurde om zijn pokémon te laten evolueren. Hij zag nu een lichtbal rond het veld springen, wat langzamer hand groter en groter werd. Ook merkte Jun al gauw dat het steeds minder begon te regen, iets waar hij al bang voor was. Maar gelukkig was Kanji geevolueert voor dat de regen voor bij was. Hij merkte pas wat er gebeurt was, nadat de regen gestopt was. Zijn hoofd was nu veel verder van de grond vandaan en zijn hele lichaam was verandert. Blij keek hij naar de blonde trainer en hij knikte naar de pokémon. “Je hebt goed werk gedaan Kanji,” reageerde hij terug. Want uit eindelijk deed de pokémon het allemaal zelf. “Kom laten we naar huis gaan om weer warm te worden en droog,” zei hij tegen zijn pokémon. Want een behoefde aan droge kleren had de jongen nu wel. Aangezien zijn blouse helemaal tegen zijn lichaam aan geplakt was. Ook Yu was drijf nat geworden, iets wat hij niet fijn vond. Hij had zelfs geprobeerd te schuilen voor de regen wat blijkbaar mislukt was. De enigste dat echt blij werd van de regen was Kanji. En uit eindelijk was Jun er ook mee, water had inderdaad geholpen om de pokémon te evolueren.

Ze liepen weer terug naar hun woning en ging de heuvel op wat terecht kwam op het pad naar the parfum place. En aan de overkant liepen ze er weer vanaf richting de woning van Jun. Eenmaal aangekomen te zijn, stond zijn lieftallige mime jr met een paar handdoeken klaar. Jun en zijn andere twee pokémon pakte ze op. En begon zich een beetje af te drogen. Natuurlijk viel de rest van de team op dat ze beiden geevolueert waren en begonnen te klappen. En te laten zien dat ze trost op hun waren. Door dit soort dingen was hij gewoon weer enorm blij met zijn pokémon team. Ook al was iedereen anders van elkaar. Maar ze waren er wel altijd voor elkaar, niet wat iedereen veel kon zeggen. Na het feestelijke ontvangst en de handdoeken, liep Jun naar zijn kleed kamer toe en trok zijn heerlijke warme pyama aan. Want zin om naar buiten te gaan had hij ook niet meer. Daarlangs moest hij nog hard werken aan de website voor zijn fokkerij. En natuurlijk weer even een hologram naar zijn ouders sturen. Want hun wouden natuurlijk ook wel graag de nieuwe vorm van zijn pokémon zien .