Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Re: ' string shot . ma aug 24, 2015 3:03 pm
Rustig luisterde ze naar het antwoord dat gegeven werd, waarna er een geïnteresseerde uitdrukking op haar gezicht verscheen. Dat missies verveling verdreven was in ieder geval een pluspunt, iets wat Jane aan haar lijstje van positieve dingen van het Rangerschap toe kon voegen. Ze hield ervan om in beweging te zijn en een doel voor ogen te hebben, al had ze soms ook haar dagen waarop ze helemaal niets uitvoerde en alleen maar uit bed kwam om haar dagelijkse training te doen. Dat was echter niet hetgene wat haar interesse het meeste gewekt had, maar de laatste woorden van de groenharige. "Oh, sport je ook?" Vroeg de roodharige, een hint van nieuwsgierigheid in haar stem.
Member
Stacey Grimes
Punten : 324
Gender : Female ♀
Age : 21 y'
Type : Ranger
Rang : Graduate Ranger
Regions : Kalos
Icon :
Onderwerp: Re: ' string shot . za aug 29, 2015 11:08 pm
It's like I'm there again, but
this nightmare calms me down
Of ze sportte. Stacey schudde haar hoofd langzaam, haar blik gericht houdend op het roodharige meisje. “Nah,” sprak ze kalm. “Maar, dat maakt niet uit.” Of terwijl: ze wilde van het onderwerp af. Ze had getraind om haar rang in het leger te bemachtigen, om zichzelf te kunnen redden uit een levensbedreigende situatie. Maar, dat ging niemand iets aan. Deze roodharige dus ook niet. “Maar… Je bent op pad met enkel dat ding?” vroeg Stacey met een kleine frons, doelend op het Pokémon-bolletje met ledematen wat haar niet al te krachtig leek. Wat nou als je iemand tegen kwam uit Team Rocket? Er konden niet altijd Rangers in de buurt zijn om te helpen.
Ze sportte niet. Oh. Jane kon niet zeggen dat ze helemaal niet teleurgesteld was, want sporten was een van haar passies en ze had er dan ook met alle liefde over willen praten. Het was wel eens voorgekomen dat Jane geprobeerd had een babbeltje te maken over het onderwerp met iemand die er niets mee had, en daarom wist ze uit ervaring dat er nu over doorgaan een slecht idee was. De roodharige haalde dan ook met een lichte glimlach haar schouder op en sprak: "Ah well, er zijn genoeg andere manieren om fit te blijven." Niet dat Jane die zo snel op zou kunnen noemen, maar goed. Als ze ervan uit kon gaan dat 'dat ding' Kiki was, werd haar gevraagd of ze alleen met de Darumaka op reis was. En zag ze daar een fronsje? "Yep," antwoordde Jane, desalniettemin vrolijk grijnzend. "Het is alleen Kiki en ik, al heb ik niet veel aan d'r." Ze was zich er inmiddels wel van bewust dat het wezentje haar niet veel zou kunnen helpen in noodsituaties, maar dat maakte haar niet al te veel uit. "Maar hé, vroeger gebruikten mensen de uitwerpselen van Darumaka's om zich warm te houden. Ik bedoel, ik zou het niet doen, maar als het afvalproduct van een Pokémon zelfs te gebruiken valt, zal de Pokémon zelf zich vanzelf wel nuttig weten te maken, right?" Zo niet, dan zat ze opgescheept met een Pokémon die alleen bruikbaar was om zijn warme poep. Ook leuk. In ieder geval was ze goed gezelschap.
Er waren genoeg manieren om fit te blijven. Karma hief haar schouders voor een moment. “Al kun je Paintball misschien als sport rekenen,” besloot ze te zeggen. “Ik eh… Werk in een paintballvereniging en doe vaak mee, dus ik denk dat dat best wel helpt voor mijn conditie.” Ze was niet goed in smalltalk, eigenlijk, begon ze te merken. Ze was allang blij dat ze nog iets wist te vertellen, aangezien ze te veel haar best deed bepaalde onderwerpen te vermijden. Het meisje vertelde dat ze alleen Kiki, de Darudinges, had en begon een verhaal over hun drollen. Nou, dat was een plezante eerste ontmoeting. “Ik zou dat nooit van mijn leven doen,” maakte Stacey meteen even duidelijk. Ze had vaker in de kou buiten gelegen, maar dan ging ze wel gewoon voor een… jas?
De groenharige sportte toch wel. Of nou ja, zolang je paintball als een sport zag, wat Jane deed. Bovendien was het iets dat de roodharige in het verleden wel eens gedaan had, waardoor ze meteen enthousiast was. "Gaaf," bracht ze dan ook, onder indruk, uit. "Betekent dat je aangenomen bent, dat je er goed in bent?" Vervolgde ze geïnteresseerd. Die keer dat Jane het geprobeerd had, bakte ze er helemaal niets van. Haar vermogen om te mikken bleek veel beter als ze iets gooide dan als ze moest schieten. Toch had ze plezier gehad, ondanks dat ze een slechte verliezer was en uitgeput en onder de verfspatten naar huis was gegaan. "Dat het je conditie helpt, geloof ik meteen," lachte de roodharige dan ook ontspannen. "Hopelijk verdient het ook een beetje." Pokémon onderhouden had duurder gebleken dan ze gedacht had, al kon dat ook liggen aan Kiki. Het piepjonge ding leek, als ze een van haar buien had, net zoveel te eten als zij, en dat wilde wat zeggen. In een kalmerend gebaar hief Jane haar handen toen ze de reactie op haar geweldige monoloog over poep hoorde. "Voor zover ik weet gebeurde het alleen vroeger." Even dacht ze na, waarna ze met opgetrokken neus toevoegde: "Al zijn er altijd de gekken.." Ze kon heus wel tegen wat viezigheid, maar uitwerpselen in je kleding stoppen ging haar te ver.
Of ze er goed in was. Stacey’s mondhoeken krulden omhoog, duidelijk ietwat trots. “Er is niemand die langs me komt.” En misschien waren haar militaire ervaringen een wat gemene voorsprong. Ze wist zich in houdingen te wringen waar anderen niet aan dachten, kon beter mikken met een geweer dan wie dan ook en kon bewegende doelen raken alsof ze stil stonden. Maar, hey. Ze had er eerlijk voor geoefend, toch? “En ja, het verdient aardig. Ik koop er geen huizen mee, maar mijn reis kan ik financieren,” zei ze rustig. Het hielp dat ze extra geld kreeg wegens haar verleden, natuurlijk. Maar, met dat samen kon ze er prima mee door. “Wie weet kan je ‘t eens voor jezelf zien,” bracht ze met een glimlachje uit. Er waren altijd gekken. “Inderdaad. Al ben ik heel blij te weten dat jij het in ieder geval niet doet,” merkte de groenharige met een klein fronsje op. Nee, eh… Dat zou ze niet echt waarderen in haar gezelschap.
Ze was er erg goed in, dat kon Jane in ieder geval stellen. Als het niet mogelijk was om langs de groenharige te komen, moest dat wel zo zijn. "Een echte pro, dus," grijnsde Jane. "Helaas kan ik niet zeggen dat ik erg goed ben in paintball, anders had ik je tot een wedstrijdje uitgedaagd." Ja, de roodharige hield van vriendschappelijke gevechten en vond normaal gesproken geen uitdaging te groot, maar aan een wedstrijd meedoen die ze op voorhand al verloren had, stond haar niet echt aan. Misschien kon ze er ooit wat mee oefenen om wat beter te worden. Daarna zou ze met alle liefde de strijd aangaan, mocht de groenharige daar dan ook iets voor voelen. En als ze er ook nog eens wat mee kon verdienen, zoals Stacey vertelde, zou het best ideaal zijn. Kwam ze ook nog wat beter voor de dag als ze zou solliciteren. "Dat lijkt me geweldig," reageerde Jane met een opgewekte glimlach op hetgeen dat de groenharige opperde. Elke kans om iets uit te proberen, nam ze met beide handen aan. Even grinnikte ze, waarna ze vervolgde: "Dan zal ik alvast beginnen met hopen om bij jou in het team te zitten." Zonder goede teamgenoten zou ze het namelijk echt niet redden, dat kon de roodharige wel voorspellen. Hm, waarschijnlijk zou ze er toch beter aan doen een baantje als serveerster te zoeken. "Zo gek ben ik ook weer niet, hoor," reageerde Jane lachend. Ze had zeker wel eens haar rare, luie of aangeschoten momenten, maar ook zij had haar grenzen, hoe hoog die ook lagen.
De opmerking van Jane deed Stacey licht glimlachen. “Misschien moet je dan eerst eens een lesje bij me komen nemen?” vroeg de jonge vrouw geamuseerd. Ze vond haar baantje echt enorm leuk, al leerde ze mensen liever dan dat ze in het veld stond. Nee, dat was ook niet helemaal waar. Ze stond graag in het veld, maar… Het was lastig? Het bracht veel herinneringen boven en daar kon ze lang niet altijd goed mee leven. Gelukkig kenden haar bazen haar problemen en werd hier rekening mee gehouden. Er waren immers maar weinig mensen jong als zij, zo goed in het vak. Toen het meisje zei zo gek ook niet te zijn, trok Stacey even kort haar schouders op. “Tegenwoordig weet je maar nooit, hmn? Ik denk dat het niet eens het vreemdste zou zijn wat ik ooit gehoord heb.” Ze fronste even. “Wie weet zijn er wel mensen met een zware fetish voor eh… poepjes van jouw wezen…”
Er werd haar een les aangeboden. Oeh. "I'm down," liet Jane met een grote glimlach weten. Een les was precies wat ze nodig zou hebben. Het leek wel of de groenharige haar gedachten kon lezen, al kon het natuurlijk ook gewoon dat ze aardig aan het zijn was. "Is er iets dat ik moet weten voordat ik hieraan begin?" Besloot ze niet veel later te vragen. Jane moest even grinniken om de woorden van de groenharige, maar werd daarna ernstiger. "Weet je, ik denk dat je nog gelijk hebt ook," sprak ze met een fronsje. "Ergens op de wereld zal er vast wel iemand zijn die zwijmelt bij de gedachte aan Darumaka-drollen." De wereld was een rare plek, dat was zeker. Jane had in haar leven al een aantal rare of dubieuze dingen meegemaakt, maar vergeleken met iets als een poepjes-fetish waren die dingen niets. "Ik weet niet zeker hoe ik me hierbij moet voelen.." Niet goed, in ieder geval. Een beetje alsof ze over moest geven, maar dan minder extreem.
De roodharige leek het plan te zien zitten en Stacey glimlachte even. “Niet echt,” sprak ze twijfelend, toen het meisje echter vroeg of zij nog iets moest weten voor ze eraan zou beginnen. “Alleen dat je wel met blauwe plekken thuis komt de eerste keer, vooral als iemand vanuit schrik van dichtbij aanvalt,” sprak ze vervolgens vrolijk, alsof dat heel normaal was. Immers vond ze een blauwe plek zelf niet zo erg en had ze er genoeg gehad. Beide meiden leken even te twijfelen over het idee dat er zowaar mensen waren die een fetish hadden voor Darumaka-drollen. “Laten we dit maar snel uit ons hoofd zetten,” merkte de groenharige daarom op, haar hoofd langzaam schuddend. “Ik begin beelden te krijgen die ik liever kwijt dan rijk ben,” ging ze met een fronsje door. “Dus, is er nog iets spectaculairs in dit aquarium?”
De vrolijke toon die aangeslagen werd toen de groenharige vertelde dat ze met blauwe plekken thuis kon komen, verbaasde Jane ergens wel. De verbazing was echter ook weer niet al te groot omdat de roodharige uit ervaring wist dat het er bij sport vaak ruig aan toe ging en dat het voor wel meer dan blauwe plekken kon zorgen. "Dat moet ik aankunnen," reageerde ze dan ook, glimlachend. Wel vaker had Jane iets gebroken of gekneusd, om een paar blauwe plekjes zou ze niet klagen als daar een leuke middag tegenover stond. "Maar van dichtbij schieten is dus een no-no?" Vroeg ze vervolgens, enigszins twijfelend. Verf was veel gevaarlijker dan Jane gedacht had. Er werd voorgesteld om het hele idee uit het hoofd te zetten. "Goed idee," stemde Jane onmiddellijk in. Het hele onderwerp bracht een onprettig gevoel bij haar teweeg. Zodra er iets gezegd werd dat niet over poepjes ging, nam Jane de mogelijkheid om van onderwerp te veranderen dan ook meteen aan. "Ik heb geen flauw idee, eigenlijk," sprak ze, even om zich heen kijkend alsof ze hoopte dat haar oog meteen op iets spectaculairs viel. "Van de aquaria waar ik langs ben gekomen tijdens mijn achtervolging heb ik maar weinig gezien, helaas."
