' string shot .

Visjes kijken. Het had een goed idee geleken om dat eens te gaan doen, maar nu, het aquarium hele aquarium doorsprintend, kwam Jane op die beslissing terug. Het was een slecht idee geweest. Een heel, héél slecht idee. "Kikiiii.. !" Schreeuwde de roodharige dreigend toen ze de rode stuiterbal die zij haar Pokémon mocht noemen een andere richting op zag schieten door tegen het glas van een bassin aan te stuiteren en zich zo naar rechts te lanceren. Misschien was dit haar kans om de afstand tussen haar en het rode ding te verkleinen. Jane verhoogde haar snelheid, haar armen pompten op en neer. Slippend sloeg ze de gang in waar haar op hol geslagen Pokémon in verdwenen was, haar sneakers piepten op de geboende, marmeren vloer. Enkele meters voor haar stuiterde de Darumaka met een verbazende snelheid alle kanten op, maar wist het nog steeds voor elkaar te krijgen om haar voor te blijven. Dat verdomde ding.. Normaal was ze zo rustig, en dan nu opeens dit?! Niet te geloven. Onbewust schudde Jane haar hoofd terwijl ze zag hoe Kiek een trap af stuiterde en zo een luid gebonk door het Ambrette Aquarium liet echoën. De roodharige was nog maar weinig mensen tegengekomen in het gebouw, en de personen die ze wel had gezien waren aan haar voorbijgeflitst, want tijd om een praatje te maken had ze niet terwijl ze aan het rennen was. Het aflopen van de trap had haar achterstand nog groter gemaakt, zag Jane toen ze aan de voet van het ding aangekomen was. Kiki stuiterde nog steeds vrolijk verder op volle snelheid en verdween al bijna uit haar blikveld. Jane moest haar stoppen, en snel ook. Hoewel haar uithoudingsvermogen prima in orde was, begon ze te merken dat ze langzamerhand steeds minder snel begon te gaan en niet de energie had om haar pas te versnellen. De voortvluchtige Darumaka schoot opnieuw een andere gang in en Jane volgde, nog niet van plan om op te geven, ook al raakte ze uitgeput. Bijna hield ze stil toen ze als in slow motion zag hoe Kiki, nog steeds oncontroleerbaar rondstuiterend, van de grond opstuiterde en onbedoeld op iemands gezicht af leek te gaan. "Kijk uit!" In plaats van te stoppen, verzamelde Jane al haar energie om nog harder te rennen. Haar inspanning was echter niet nodig geweest; Kiki vloog nog net langs het hoofd van de groenharige, kwam tegen het glas van het aquarium aan en.. Bleef hangen in wit spul dat op het glas zat. Met haar wenkbrauwen verbaasd opgetrokken kwam Jane hijgend tot stilstand bij haar Pokémon. Zette zette haar handen op haar knieën. "Pfoeh.." Met een niet al te geamuseerde blik richtte de roodharige zich weer op na wat te zijn uitgehijgd en stak haar hand uit naar haar Darumaka, die ze lostrok uit het kleverige spul. "Stóút," sprak ze indringend, terwijl ze – zachtjes – in de borst van het wezentje prikte.

Hope you don't mind. 'w'

De roodharige reikte naar achteren en opende zo haar rugzak, waarna ze nog wat plakkerige draden van haar Pokémon afhaalde en tegen de rest van de draden op het glas aanplakte bij gebrek aan een betere plek. "Ik denk dat jij wel genoeg gedaan hebt voor vandaag," sprak ze resoluut. Kiki sloeg haar oogjes neer en vouwde haar pootjes in elkaar in schaamte. Met een vermoeide zucht liet Jane de Darumaka in haar rugzak klimmen, waarna ze de flap weer naar beneden deed. Vervolgens richtte ze haar honingkleurige ogen op de groenharige, van plan iets te zeggen, toen een vieze klodder van witte draden op haar af vloog. Ze hief haar handen om het nog af te proberen te weren, maar het was ze laat. De String Shot raakte haar gezicht en bleef daar plakken. Even bleef Jane als bevroren staan zoals ze stond; haar armen half geheven en haar ene been wat achter de andere, van plan om weg te duiken. Drie tellen gingen voorbij, vervolgens vijf. Langzaam, héél langzaam, liet Jane haar armen tot naast haar zij zakken. Ze zuchtte diep en hief toen zo beheerst mogelijk een hand om het spul van haar gezicht te trekken, maar haar andere hand was tot een vuist gebald. Dit was niet waar ze zin in had vandaag, zeker niet na dat hele gebeuren met Kiek de plots zo hyperactieve stuiterbal. Inmiddels had Jane de String Shot van haar ogen af weten te halen, waardoor het weer mogelijk werd om diep fronsend haar ogen in die van de rups te boren. Dit maakte haar zeker niet blij, dat kon wel gezegd worden.

Het was niet dat Jane boos was. Ze was eerder.. Nogal geïrriteerd? Ja, dat was misschien wel de juiste benaming. Ze had nog steeds haar niet al te vriendelijke blik op de Wurmple gericht terwijl ze het plakkerige spul dat die afgevuurd van het onderste gedeelte van haar gezicht afhaalde. Ongeveer op datzelfde moment bood de groenharige bij wie de Pokémon op de schouder zat haar excuses aan, maar die kon Jane niet helemaal serieus nemen. Ze waren immers niet echt op een serieuze toon uitgesproken, en bovendien zag Jane vanuit haar ooghoeken -- ze kon niet wegkijken omdat ze te druk bezig was met naar de Wurmple staren -- dat de groenharige moeite had met haar lach inhouden. In haar geïrriteerde bui was Jane van plan geweest om meteen het één of andere verwijt naar de roze rups te slingeren zodra ze haar mond vrijgemaakt had, maar doordat ze zag dat de trainer van het wezen moest lachen, ontdooide ze wat. Haar houding werd iets ontspannener (is dat een woord? meh) en ze wist het begin van een glimlachje op haar gezicht te krijgen. De glimlach breidde zich wat uit toen ze zag dat de Wurmple geïrriteerd wegkeek na enkele woorden van diens trainer. Oké, het was misschien fout, maar op dat moment voelde Jane toch wel lichte voldoening. "Het kon erger," reageerde Jane nogal laat op de verontschuldiging van de groenharige. "En dankzij je rups heb ik Kiek in ieder geval te pakken gekregen, anders holde ik nog een uur langer rond."

“Doet ze dat vaker? Willekeurige vreemdelingen laten schrikken?” De vraag deed haar weer denken aan de plotselinge hyperactiviteit van Kiek, waardoor en een fronsje op Jane's gezicht verscheen. "Nee, eigenlijk niet," antwoordde ze dan ook nadenkend. "Normaal gesproken is ze heel rustig en sloom." Misschien was dit alles een gevolg van Jane's beperkte kennis over Pokémon. Waarschijnlijk. Maar dat ging ze niet toegeven, ten eerste omdat ze daarvoor net iets te trots was en ten tweede omdat ze zich hier helemaal niet bewust van was.
Met een glimlach werden de groenharige en de Wurmple voorgesteld als Stacey en Nitnoy. Jane weerspiegelde de glimlach van het ouder lijkende meisje en reageerde: "Jane, en de stuiterbal heet Kiki." Bij die laatste woorden gebaarde de roodharige even naar achteren, waar haar rugzak met daarin de Darumaka zich bevond. "Mijn excuses, trouwens." Ja, nu ze wat gekalmeerd was leek een verontschuldiging haar wel op haar plaats.

Short 'n sweet.

Een dankbare glimlach verscheen op Jane's gezicht toen de groenharige haar excuses accepteerde. Het had immers ook gekund dat Stacey helemaal niet blij was geweest met Kiki's opkomst, en dat ze nu had staan ruziën tussen de vissen. De vraag of ze een beginnende trainer was volgde, waarop de roodharige even aan haar achterhoofd krabde en er een schaapachtige grijns op haar gezicht verscheen. "Zeker," lachtte ze als antwoord. "Of nou ja, ik denk niet dat ik mezelf überhaupt een trainer kan noemen, het enige wat ik doe is rondreizen met m'n stuiterbal." En het beviel haar prima, trouwens. De gyms trokken haar niet echt, hetzelfde gold voor meedoen aan contests. En breeder zijn paste al helemaal niet bij haar, dat stilzitten zou ze niet vol kunnen houden.

Er werd verteld dat de groenharige zelf ook geen Trainer was, waarna ze een blik op haar Wurmple wierp en vervolgde dat zij en de Pokémon Top Rangers wilden worden. Jane liet haar blik ook maar even naar de roze rups gaan voordat ze die nadenkend weer op diens trainer richtte. Top Ranger.. Dat was een hoge rang in de organisatie die tegen Team Rocket vocht, toch? Nog steeds begreep Jane niet helemaal wat er nou zo gevaarlijk kon zijn aan een groep die 'raket' in hun naam had, maar goed. Het was alsof een kind van vijf bedacht had dat raketten cool waren en daarom zijn clubje ernaar vernoemd had. "Je bent een Ranger, dus?" Vroeg ze met een hint van nieuwsgierigheid terwijl ze haar rug tegen het gedeelte van het aquarium liet rusten dat niet bedekt was met kleverige draden. "Klinkt heel nobel. Wat doe je zoal, een Ranger zijnde?"

Haar eerste ontmoeting met een Ranger. Neat. En blijkbaar had ze ook meteen een organisatie gevonden die haar zou kunnen helpen wanneer zij of Kiek in de problemen kwamen. Neat. Oh, en als de Darumaka het ooit eens voor elkaar kreeg om vuur te creëren (voor zover Jane wist kon het ding tot nu toe alleen maar andere dingen tackelen), en mocht dat vuur dan net een bosbrand veroorzaken, dan waren het opnieuw de Rangers die het zooitje op moesten gaan lossen. Neat, maar om diezelfde reden was het trainertype niets voor de roodharige. Zij veroorzaakte de problemen, ze oplossen zou haar niet goed afgaan. "Dat lijkt me een druk leventje," merkte Jane op. Als je een hele regio had om op te letten, moest er vast wel iedere dag wat te doen zijn. En het heen en weer reizen zou ook wel veel tijd kosten.