Ciro's BBQ[OPEN]

_{Voor dat Floyd was begonnen aan zijn ronde door Lumiose City had hij Waglington uit zijn bal gelaten. De grote pokémon was meteen opgestegen om vanuit de lucht te zien of er mensen waren die er niet moesten zijn. Terwijl de Hydreigon daarmee bezig was wandelde de jongeman enkel maar verder. Hij had niet verwacht nog iemand tegen te komen, maar er was wel degelijk iemand. Een kind samen met zijn pokémon.
In zijn leven had Floyd al heel wat vreemds gezien, maar wanneer hij een jongen buiten op straat kon zien zitten met drie geroosterde pokémon bracht het toch vragen in hem naar boven. Samen met zijn pokémon leek hij er zeer smakelijk van te eten, maar het deed Floyd zijn maag enkel omdraaien. Hij hield van vlees, daar niet van, maar het moest toch iets of wat beter bereid zijn dan...dat. Als hij goed keek kon hij zelfs zien dat stukken van het vlees nog wat haar had. Arceus. Mensen die zeiden dat hij een verschrikkelijk en harteloos persoon was mochten toch eens hun mening gaan herzien.
In ieder geval schraapte Floyd zijn keel om de aandacht van de knul naar zich te kunnen trekken. Hoe oud was dat kind zelfs? Twaalf? Hm, veel ouder zag hij er niet uit en op die leeftijd al pokémon vermoorden… mensen moesten echt waar hun mening over Floyd gaan herzien. ‘Knul, het is al ver na bedtijd. Ik zou maar naar huis gaan voor mamie ongerust wordt,’ zei Floyd. Ondanks de wat kinderachtige zin bleef zijn stem zoals gewoonlijk toonloos, er zat haast geen emotie in. Even veel emoties waren te bekennen op zijn gezicht. ‘En een maagspoeling is misschien ook niet slecht,’ mompelde Floyd vervolgens maar dat was meer tegen zichzelf bedoeld. Het drong helemaal nog niet tot Floyd door dat de knul bij hen hoorde. Wie verwachten dat ook?}

_{De jongen ging in tegen wat hem was gezegd. Het was na de avondklok - ondanks het voor hem eigenlijk niet gelde maar FLoyd was niet helderziende - en zeker een knul als hem moest in bed liggen. De oudere man was al niet goed met mensen die je echt nog als jong kon beschouwen. Wat er echter werd gezegd ontging hem volledig. Wel ja, dan moest een kip maar geen konijn zitten eten. Of een kind moest maar geen pokémon vermoorden. ‘Ik heb geen idee wat je net allemaal gezegd hebt, maar het trok vast toch op niks,’ besloot Floyd om te zeggen zodat de knul wist dat het hem helemaal niet uit maakten wat de knul dacht.
Floyd zijn mondhoek krulde lichtjes omlaag terwijl een blik die het best kon beschreven worden als walging op zijn gezicht kwam. ‘Mijn fout, het psychiater is vast naar je opzoek,’ zei de zwart harige terwijl dat hij zijn blik niet van het kind kon afhouden. Welk verstandig mens deed dat nu? Zelfs met een bug type verbrande hij het niet tot de dood. Vreemde types.
Zijn aandacht werd gelukkig getrokken door iets helemaal anders. Het was Wag die de lucht uit kwam en naast zijn baas op de grond landen. Hij stond op zijn achterpoten en leunde zacht op zijn voorste. Het was duidelijk dat hij de geur van gebakken vlees rook, want zijn neushoeken bewogen om nadien al snel te kijken naar het eten dat op de tafel lag voor de jongen. Een diepe grom kwam uit zijn keel terwijl Wag enkele stappen dichter zetten. De grote draak type was vastberaden om het eten te stelen. Vanaf dat moment had de Hydreigon het omgedoopt tot zijn voedsel. ‘Toch nog iemand die er ook niet vies van is...’ zei Floyd hoofdschuddend, al kon hij wel begrijpen dat de Dragon Type het vlees wilde hebben. Zijn lange nek stak hij uit naar de jongen en zijn pokémon, terwijl één van zijn extra koppen al richting het extra stuk greep.}

_{Weeral zag Floyd de lippen van de knul wel bewegen maar dong het geluid niet tot hem door. Naja, de woorden kregen geen betekenis omdat het niet was wat hij wilde horen. Dat kind moest gewoon zijn ‘eten’ opzij schuiven, recht staan en nadien weg gaan. Het laatste hoorde Floyd echter nog wel juist, al was zijn reactie misschien iets te laat. ‘Die van mij heeft de hoop al opgegeven,’ sprak hij rustig en tevens ook serieus. Hij had nooit een psychiater gehad, maar moest hij er één hebben gehad dan had die psychiater hem zeker opgegeven als onbehandelbaar.
Wanneer dat Waglington had besloten dat het een goed moment was om weer terug te komen was alles pas echt omzeep. De jongen had het nog kunnen redden door gewoon afstand te houden en dragon type zijn ding te laten doen, maar in plaats daarvan dacht die dat het een goed idee was om de grotere pokémon aan te vallen. Floyd keek toe hoe een vlammenzee om de Hydreigon heen ging, maar eenmaal het vuur weg was had de Dragon Type zich niet eens bewogen. Vuur deed hem sowieso al weinig, en op dat moment bijna niks. Het enige effect dat het vuur op Wag had was een negatief effect voor de pokémon en de knul. Een diepe grom kwam weer uit de keel van de pokémon, maar die keer veel luider en duidelijk kwaad.
De Hydreigon opende zijn bek waarbij de scherpe tanden zichtbaar werden, hij was enkel nog niet van plan geweest om aan te vallen. In de plaats daarvan verliet een harde shockgolf zijn bek, beter bekend als Dragon Rage. Tijdens het gebruiken van die aanval maakten het de grote pokémon niet eens uit of de onbekende er ook in terecht kwam. ‘Voor één keer is dit zelfs niet eens mijn schuld.’ De jongen was zo slim geweest om zijn pokémon het bevel te geven om aan te vallen, natuurlijk dat hij daardoor de andere slechtgezind zou maken.}

De laatste dagen had Jayde er de gewoonte van gemaakt om een uur voor de avondklok al naar bed te gaan, al was dat vooral omdat ze een ochtendmens was en er wel van hield om genoeg slaap te hebben. Als ze op patrouille moest gold dat natuurlijk niet, maar deze nacht kon ze gewoon rustig gaan slapen. Er was tenminste één voordeel aan de avondklok: rust. Geen mensen op straat, geen geschreeuw... Gewoon rust en stilte. Jayde was al in een diepe slaap verzonken toen ze plotseling werd gewekt door het gebrul van een Pokémon, vlak bij haar huis. Dat kon niet veel goeds betekenen en ze stond dus meteen op, waarna ze vlug haar sjaal om haar gezicht bond en haar te grote kamerjas aandeed. Nadat ze de Poké Balls van Sheikah en Ziz in haar zakken had laten glijden, ging ze naar buiten om poolshoogte te nemen. Dat gebrul kon immers alleen maar van een grote Pokémon zijn gekomen en die moest dus wel van een trainer zijn. Wie waagde het nog om nu nog op straat rond te zwerven?!

Ze zag nog net hoe een aantal vlammen doofden en toen ze dichterbij kwam, zag ze inderdaad twee jongens met hun Pokémon. “Zal 't gaan, ja!” zei ze op een harde, serieuze toon. Ze had haar kamerjas stevig om haar lichaam heen geslagen, zodat de kans dat iemand haar littekens zag zo klein mogelijk was. “Jullie hebben wel lef om zo laat op de avond nog een Pokémongevecht te houden...” zei ze, dit keer wat kalmer, al bleef ze haar serieuze toon houden. Op dat moment drong de geur van verbrand vlees haar neus binnen. “...Of een barbecue,” voegde ze er nog aan toe. Ze had nog niet gezien dat de jongste van de twee in feite Ciro was, die ze via de Holo Caster had leren kennen.

_{Wag reageerde snel wanneer de pokémon van de andere in de lucht sprong. Weeral opende het zijn bek maar die keren waren de tanden voorzien van een paarse laag. Zonder te waarschuwen hapte het naar de Combusken, en het zou blijven door gaan tot het zijn tanden om de pokémon heen had. Of toch proberen. Floyd liet zijn pokémon maar gewoon doen. Uiteindelijk zou hij wel zien hoe het eindigde, misschien dat Wag tegen het einde van de avond wel kip kon eten. Wel met gif in zijn systeem want hij gebruikte Toxic, één van de extra aanvallen die Floyd hem had geleerd.
Een nieuwe stem voegde zich echter bij de groep. Door simpelweg over zijn schouder heen te kijken keek Floyd naar het meisje dat zich bij de groep voegde. Die was ook vrolijk, maar dat waren vrouwen altijd. Ze waren altijd pissed op alles en iedereen, zeker als het avond was. ‘Maar natuurlijk, laten we gezellig met zijn alle pokémon braden.’ zei Floyd duidelijk niet geamuseerd om de gang van zaken. ‘We zullen beginnen met dat ding van dat joch.’ Met een knikgebaar gebaarde hij naar de jongste van de hoop. Wag was al goed bezig met het vangen van hun avondmaal. Het werd allemaal alleen maar beter want de twee leken elkaar te kennen. Fijn, hij bevond zich in een groep.}

Toen Jayde de stem van de jongen hoorde, keek ze hem verrast aan. Nu pas kon ze zijn gezicht goed zijn. Het kon niemand anders zijn dan... “Ciro?” zei ze wat verbaasd. Nou, dat verklaarde ook weer het één en ander. “Je hebt dus toch het geld bij elkaar kunnen krijgen,” zei ze vervolgens, niet goed wetend wat ze van zijn aanwezigheid moest denken. Veel tijd om daarover na te denken kreeg ze niet, want ondertussen leek de ander besloten te hebben dat zijn Hydreigon best de Combusken van Ciro een kopje kleiner mocht maken. Jayde zuchtte even diep en sloeg haar hand even tegen haar voorhoofd. Als dit zo door zou gaan, zou straks de halve stad nog wakker worden, of nog erger: de hogere rangen van Team Rocket zouden het te weten komen. “Jongens, laten we maar stoppen met het afslachten van elkaars Pokémon,” zei ze niet erg geamuseerd, waarna ze de oudste van de twee druktemakers aankeek. “En waarom ben jij nog buiten?” vroeg ze op eisende toon. Misschien was hij een collega, maar dat kon ze niet zeker weten. Zo ja, dan zouden ze alle drie bij Team Rocket horen en zou het alleen maar meer problemen opleveren als ze elkaars
Pokémon zouden uitmoorden.

_{Bij de opmerking van het kind rolde hij met zijn ogen. Het was het zelfs niet waard om daar op te reageren. Hij vond het al erg genoeg dat de twee elkaar leken te kennen. Straks gingen ze nog samenzweren tegen hem. Een klein kind en een meisje, de slechte combinatie ooit. Het vrouwelijke geslacht liet echter al snel merken dat ze was zoals al de rest van haar soort. Hun pokémon mochten elkaar niet afslachten, maar het was niet dat Floyd zijn pokémon het bevel had gegeven om aan te vallen. ‘Dat kan je beter zeggen tegen degene die dacht een Hydreigon te kunnen braden,’ zei hij waarbij hij vanuit zijn ooghoeken keek naar het kind. De reactie van zijn Hydreigon vond hij niet meer dan normaal. Hij wilde gewoon het derde stuk eten, vermoedelijk omdat hij toch honger had maar de knul was ertussen gekomen. Je zou zelf ook kwaad worden als je ineens met vlammen werd aangevallen.
Hun vrouwelijk gezelschap vroeg wat hij nog buiten deed op een best wel eisende toon. Een kleine frons verscheen daarom op Floyd zijn gezicht terwijl hij haar rustig aan keek. Zijn schouders trok hij vervolgens op. ‘Jammer genoeg moet je als Agent ook nog steeds op patrouille gaan,’ zei hij voor zijn doen best subtiel. Wel ja, hij had nog maar net promotie gehad en het werd wel eens tijd dat hij er even mee mocht pronken. De jongste van de hoop begon echter weer over zijn konijnen en haast meteen rolde Floyd met zijn ogen. 'Wag, zo is het genoeg.' zei hij maar en meteen liet de Hydreigon de kip voor wat het was en landen neer naast Floyd. Die knul kwam toch op zijn lijst te staan met onuitstaanbare mensen.}


Gek genoeg was Ciro degene die tenminste wat normaal wist te reageren op het voorstel – nee, de eis – van Jayde. De ander gaf echter een nogal kinderachtige reactie: dat ze dat beter kon zeggen tegen degene die probeerde een Hydreigon te braden. De jonge vrouw zuchtte geagiteerd. Ze voelde zich haast een juffrouw die twee ruziënde kindjes uit elkaar moest houden op de speelplaats. Het ergste was nog wel dat één van hen niet veel jonger was dan zijzelf. Nee, dat was nog niet het ergste. Het ergste was dat hij een Agent op patrouille was. “Mooie collega ben jij dan,” reageerde Jayde niet al te geamuseerd. Het was een subtiele (of niet zo subtiele) hint naar het feit dat ze alle drie bij dezelfde organisatie hoorden. Geweldig. In elk geval riep de Agent zijn Hydreigon terug en de rust leek weer teruggekeerd te zijn. Voorlopig. Ze keek weer naar Ciro, die daarnet weer wat had gezegd over zijn Bunnelby. “Maar ik betwijfel of jij wel op patrouille bent,” zei ze nog steeds niet al te vrolijk. Ach wat, ze werd midden in de nacht gewekt en stond nu buiten in enkel een kamerjas. Natuurlijk was haar humeur verschrikkelijk op dit moment.

_{Floyd haalde even kort zijn schouders op als respons. Wat maakten het hem uit hoe hij was tegen zijn collega’s. Floyd liet ze haast altijd met rust, wilde zich niet mengen met hun problemen want dan kwam hij zelf ook in de problemen. Daarbij zou hij dan dus in contact komen met de idiote kant van Team Rocket. De knul hoorde daar bijvoorbeeld bij. Arceus, wie had het in hun hoofd gehaald om zo’n mens in de organisatie toe te laten? Het was enkel een last aan hun been. Daarbij had hij in zijn ogen nog steeds niks verkeerd gedaan. Hij had de Hydreigon enkel op pad gestuurd om mensen te zoeken die nog op straat waren, en hij kon er niks aan doen dat de pokémon honger had, en het lag gewoon in zijn natuur.
De knul bekende al snel dat hij niet op patrouille was, maar daar moest je geen genie voor zijn. ‘Als je niet op patrouille bent zou ik je nu nog vriendelijk willen verzoeken om naar binnen te gaan.’ Er was geen enkele reden voor de jongen om buiten te zijn, zelfs het feit dat hij honger had was geen geldig excuus. Zijn armen sloeg hij over elkaar terwijl dat hij het kind aan keek. Pfoe, tieners en hun hormonen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de enige vrouw in het gezelschap. Het was niet zo dat de leden van Team Rocket buiten gezellig een feestje konden bouwen na de avondklok. Mensen zonder dienst moesten mooi braaf binnen zitten. Waar binnen maakten niet uit maar niet op straat.
Een kleine frons kwam op zijn gezicht wanneer hij werd aangeduid als opa. Dat was iets dat hij nog niet te horen had gekregen, maar hij ging er lang niet bij wakker liggen. ‘Een Hydreigon vernietigd alles, dus je mag blij zijn dat hij enkel achter het vlees aan was,’ zei hij haast met een zuchtende ondertoon. Waarom hadden mensen altijd de gewoonten om de schuld in zijn schoenen te schuiven. Zag hij er uit als iemand die dat zo maar zou aannemen. ‘Vergeet ook niet dat Waglington enkel aanviel omdat jij je pokémon liet aanvallen. Als je dat niet gedaan had was er niks gebeurd,’ zei hij rustig. Het was wel waar. Het kwam door de vuuraanval dat de Hydreigon ook was overgegaan op aanvallen. Hoe zou je zelf reageren.}