Ciro's BBQ[OPEN]

Hij was nog maar net aangekomen? Dat verklaarde het één en ander. Regels bleven echter regels en het was niet de bedoeling dat grunts buiten rondliepen zonder op patrouille te zijn. Oké, Jayde was op dat moment ook buiten, maar daar had ze zo haar redenen voor. Ze wilde er iets van zeggen, maar haar collega was sneller. Het kwam op hetzelfde neer, dus de jonge vrouw had er weinig aan toe te voegen. Wat Ciro verder zei, zorgde er toch wel voor dat Jayde even een wenkbrauw ophief. Hij had het duidelijk over de Agent, maar waar sloeg die “opa” dan op? Die man leek zelfs wat jonger te zijn dan Jayde. Hij zei nog wat over de Hydreigon, maar verder leek dit een hopeloze discussie te zijn. Als ze Ciro ook maar een beetje kende, zou dit nog langer kunnen doorgaan. Dat zou Jayde niet fijn vinden. Echt niet. Ze wist dat ze toch niet zou kunnen slapen als die twee hier de rest van de nacht zouden blijven discussiëren. Wacht, slapen? “Heb je dat hotel nou gevonden waar ik het over had?” vroeg ze ietwat geagiteerd aan Ciro. Het beste zou zijn als de Agent gewoon verder zijn werk zou kunnen doen en Ciro een beetje zou meewerken. Rust had ze nodig. Rust!

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

<sub>Floyd was de belachelijke opmerkingen van de andere gewoon weg beu aan het worden. Wanneer hij den weer wat zei over Waglington rolde hij ook enkel maar even met zijn ogen. Oké. Dat was het gewoon. Het zag er totaal niet naar uit dat de jongen zou gaan meewerken. Totaal niet. Misschien was hij dan wel een lid van Team Rocket maar Alli zou hem vast wel verstaan als ze later het lichaam van de jongen ergens zouden vinden. De vrouw zou vast ook gek worden van dat rot kind. Terwijl dat de vrouw van het gezelschap begon te spreken tegen het irritante joch wandelde Floyd dichter naar hem toe, het zakmes dat hij altijd bij zich droeg in zijn hand. Met één simpele beweging en een korte klik had hij het mes geopend. Nee, hij was geen moordenaar. Dat ging nog net iets te ver, maar met dreigen was niks mis? In ieder geval had het mormel er zelf om gevraagd.
Het was dat plots gegrom ervoor zorgde dat zijn plan even in het honderd liep. Een groep van belachelijk uitziende honden stond voor hem met een kleine Houndour. Wat schattig. Het mes schoof hij maar weer even wat verder in zijn mouw in de hoop dat het nog niemand was opgevallen. Hij draaide zich gewoon om naar de plek waar het gevecht ondertussen begon. Het was haast alsof er daarvoor niks gebeurd was, alsof hij gewoon ergens anders was gaan staan. Als niemand het mes had opgemerkt kon hij het later als verrassing aanbieden. De combusken van de idioot was ondertussen begonnen met het aanvallen van de Houndour.

Eerst was de zwart harige van plan geweest om toe te kijken en niks te doen. Dat ze hun honden probleem maar zelf oplosten, maar de blik in Wag zijn ogen deed hem van mening veranderen. De dragon type leek echt te willen vechten dus gaf hij de pokémon zijn zin. Waarom ook niet? Alles was dan misschien een pak sneller gedaan.
‘Ga hoog genoeg de lucht in en dan Toxic,’ beval Floyd zijn Hydreigon die meteen in de lucht schoot. Eenmaal hooggenoeg maar niet buiten bereik kwam een paarse rookwolk uit zijn bek die heel de omgeving beneden hem zou bedekken. De zwart harige had zichzelf er al op voorbereid. Hij hield een zakdoek tegen zijn mond en neus zodat het toch iets zou beschermen. Zijn adem inhouden was ook iets wat hij even deed. Nee, het maakten hem totaal niet uit wie dat hij misschien nog zou beschadigen met zijn aanvallen. ‘Tree Attack.’ De hoofden kregen ieders zijn eigen doel, en vervolgens schoten drie krachtige stralen op de Furfrou’s af. Het had zeker zijn effect gehad, want de beesten zakten door hun poten. Wat jammer toch dat ze verschillende kracht levels lager zaten. Nog steeds hield Wag geen rekening met eventuele omstanders, iets wat ook niet van hem werd verwacht.</sub>

Voordat het gesprek ook maar een beetje vorderde – was het nog wel een gesprek te noemen? – verscheen er een groep Pokémon uit een steegje, bestaande uit een aantal Furfrou en een Houndour die duidelijk niet waren gekomen om bloemen te bezorgen. Geweldig, maar niet heus. De Houndour besloot om meteen de Combusken van Ciro aan te vallen, die op zijn beurt niet met zich liet spotten. Jayde besloot om maar even toe te kijken en zelf één van haar Pokémon te laten verschijnen wanneer het nodig was. Nu liet de ander zijn Hydreigon ook een aanval uitvoeren, wat uit een soort paarse wolk bestond, oftewel Toxic. Vervolgens voerde hij nog een aanval uit, die uit drie stralen bestond die de Furfrou raakten. Nu de twee jongens schijnbaar geen aandacht meer besteedden aan de Houndour die alweer overeind was gekrabbeld, besloot Jayde om iets te doen. Ze greep de Poké Ball van Sheikah en liet de Froakie hieruit verschijnen. Het was lang niet zo intimiderend als een Combusken of Hydreigon, maar haar aanvallen zouden wel effectief zijn tegen de Houndour. “Water Pulse.” Sheikah stuurde een trilling van water op de Houndour af, die hier duidelijk last van had. Nu de Pokémon wat terugkrabbelde, greep Jayde de kans en gaf Sheikah de opdracht een Quick Attack uit te voeren. De Froakie snelde op de Houndour af en botste tegen deze aan, waardoor hij werd omgeduwd. Nu de Houndour – waarschijnlijk de leider van het groepje – verzwakt was, wenkte Jayde naar Sheikah, die vervolgens naast haar kwam staan. Het was simpelweg te riskant om de Froakie haar gang te laten gaan nu de Hydreigon van de Agent ook aan het gevecht meedeed.