Black stars

Ze zat aan de rand van haar bed en staarde naar haar Holo Caster. Er stond geen emotie in haar ogen. Sinds ze van de meeste machines was, zat ze vaak zo berichtjes naar haar broer te sturen. Het was de enigste persoon die ze dan ook echt wilde bereiken nu... Ze was te bang om een ander persoon te bereiken... Stel je voor dat ze iets verkeerds stuurt? Ze wist het echt niet meer. Langzaam legde ze het dingetje even naast zich en sloeg ze haar benen terug het bed in waarna ze even een hand op haar voorhoofd legde. Rondlopen was nog steeds zo moeilijk... En lastig. Maar het ging beter... En praten? daar kwam nog steeds niks van in huis. Kort balde ze haar hand tot een vuist. Ze hadden redelijk wat controles gedaan aangezien ze hadden gezegd dat de mentale schade groter kon zijn dan de lichamelijke, op lange termijn... Dus af en toe kwam de zuster kijken... Maar de duistere blik van het blonde meisje zei meestal genoeg. Ze wilde geen hulp meer, dat was duidelijk. Ze was alleen en zou alleen zijn voor de rest van haar leven. Niemand kon haar begrijpen. Niemand kon haar taal verstaan, want ze sprak in lichaamstaal... haar vreemde lichaamstaal... Die schijnbaar geen enkel persoon kon verstaan... Het brak een persoon... Het feit dat je niet langer kon communiceren... Het brak je echt.

{Riddle}

"Hi..." Langzaam opende ze haar ogen en keek ze even naar het plafond. Ze had wel nog steeds de infuus, aangezien ze eigenlijk weigerde te eten... wat ook iets mentaals was volgens de dokters. Ze was dan ook wel veel afgevallen.. Maar dat kon haar niks schelen. Mentaals he? Langzaam keek ze even op en ontmoette ze de ogen van iemand die ze niet zo goed kende. Ze tilde enkel haar blauwe arm op en wuifde even naar haar. Haar ogen stonden nog steeds duister en leeg, alsof ze heel moe was. Maar het enigste wat ze deed was slapen, holo caster en staren naar buiten. Soms liep ze wel rond, maar dat was meestal niet lang. Ze zuchtte even terwijl ze haar hand terug liet zakken even naar buiten keek. De persoon kende ze wel, maar haar naam was ze zo goed als vergeten. Als ze goed had de vriendin van Nathan, toch?

Rustig keek ze naar de straten van Slateport. Het was niet zo druk vandaag, het was vast te warm of iets dergelijks. Ze liet haar blik over de kustlijn gaan. Voor haar was deze vooral ingenomen door haven, maar een stukje strand was ook te zien. Het bevestigde alleen maar nog meer dat het warm was aangezien er een boel mensen verkoeling aan het zoeken waren. Stiekem wilde het blonde meisje ook. Ze wist echter maar al te goed dat ze niet naar buiten mocht en al zeker niet mocht gaan zwemmen... "Hmm..." Langzaam keek Tawn op. De ander was dichter gekomen. Het blonde kind maakte echter geen oogcontact, maar ze leek te staren ergens voor zich uit. "Niet de beste plek om te belanden he..." Vervolgde deze persoon. Langzaam keek ze eens naar haar op te knikken, daar had ze een heel groot punt ja... "Maar, mag ik vragen hoe je toestand is?" Het meisje beet kort op haar onderlip bij de vraag. Het was geen ja of nee vraag, het was geen begroeting... Het was een heel volwaardige vraag die een volwaardig antwoord eiste.. Ze duwde zichzelf recht en ging in kleermakerszit zitten, waarna ze het boekje nam die ze van Jason had gekregen. Ze sloeg deze open op een lege pagina en pakte de pen die ertussen zat. Even knipte ze deze aan waarna ze begon te schrijven. 'Al een stuk beter dan een paar dagen geleden' schreef ze en draaide het boekje zonder enige emotie op haar gezicht naar haar. Het brak een mens echt om niet normaal te kunnen communiceren, dat merkte ze pet de dag meer.