Wrong boat[open]

Vandaag was dan eindelijk de dag dat hij op reis zou gaan en de elfjarige Kenta stond dan ook met een brede grijns om zijn lippen naar zijn twee Pokémon te kijken die naast hem aan weerszijden stonden hoewel Izumi nu op zijn schouder was gaan zitten en hij de Cyndaquil van de grond raapte. Kenta had al afscheid van zijn opa en oma genomen voor hij aan boord ging. De boot stond op het punt te vertrekken en dat werd bevestigd toen er een luide misthoorn klonk. De elfjarige jongen schrok zich een hoedje waarop hij de Cyndaquil, die hij in zijn armen hield stevig beetpakte waarop de vuur Pokémon zich ook aan hem vastklampte. De Aipom op zijn hoofd gaf geen krimp en bleef op haar beurt glazig voor zich uit staren. Kenta keek toe hoe Olivine City langzaam uit het zicht verdween en hiermee ook zijn thuis regio voor een lange tijd achter zich liet. De jongen zette de Cyndaquil naast hem op de grond die zijn kopje omhoog tilde en vervolgens even schuin hield.

Izumi besloot ook om even naast haar teamgenootje te gaan staan en sprong soepeltjes op de grond waarna ze vragend naar de jongen keek. “Cynda?” piepte Riku toen waarop Kenta naar de twee Pokémon keek met een brede grijns. Wetend wat het wezentje probeerde te zeggen. “We gaan op onderzoek uit,” grijnsde hij de twee Pokémon toe waarop hij de Aipom en Cyndaquil voor ging. Riku en Izumi volgden hem op de voet naar het dek. Veel was er eigenlijk niet te zien of te doen op de boot. Het was er behoorlijk saai en veel volwassene met jonge kinderen keken hem na omdat de meeste niet waren gewend dat een jongen van elf met twee Pokémon op een boot naar Kalos ging, dacht hij. Kenta had ergens wel verwacht dat er een zwembad aan boord was of een game hal om zijn tijd te doden hier op de boot.. maar nee, er was geen eens een biljart tafel. Niet dat hij wist hoe hij moest biljarten zijn opa had het hem nooit geleerd.

“..Damn, als ik had geweten dat het saai zou zijn..” mopperde Kenta wat geïrriteerd tegen zijn Pokémon die het er volledig mee eens waren. Een man keek hem geïrriteerd na maar de jongen negeerde het waarna hij ergens neerplofte op een random bankje. Naast hem dumpte hij zijn tas neer om daarna zijn tas open te ritsen en de ticket van de boot uit zijn zijvakje te pakken. Er was hem vertelt dat hij in Coumarine City moest wezen dat hij daar uit moest stappen. Op het kaartje stond ook duidelijk wanneer hij aan zou komen maar zolang stil zitten.. dat ging hem echt niet lukken. Ietwat geïrriteerd propte hij het kaartje terug op zijn plaats en pakte toen het ei dat hij van zijn opa had gekregen. Het gele ei glom in de zon waarop de patronen goed op de schil te zien waren. Nieuwsgierig kwam Riku naast hem op het bankje gesprongen terwijl hij naar het ei in de handen van de jongen staarde. De Aipom bleef op de grond zitten niet echt geïnteresseerd in haar nieuwe teamgenoot die nog geboren moest worden. Wie weet hoelang dit ei al bij de twee Pikachu was vast al een hele tijd dus lang zou het niet moeten duren voordat de Pichu uit zou komen. Kenta was hier ontzettend blij mee en drukte het ei daarom dicht tegen zich aan voordat hij zijn ogen sloot.

Het duurde een tijdje voordat Kenta zijn ogen weer opende waarbij het leek dat de tijd voorbij was gevlogen in de tussen tijd dat hij in slaap was gevallen. Het ei lag wat losjes in zijn armen en nu pas scheen de jongen te beseffen waarom hij wakker was geworden, er ging een mededeling rond… maar wat voor een? Waren ze aan gekomen en was hij te laat met uitstappen? Snel stopte de jongen het ei in de koker in zijn tas en sprong van het bankje terwijl hij het hengsel om zijn schouder gooide. Riku lag nog te slapen dus pakte hij het wezentje snel van de bank af waarop hij naar de Aipom keek die ook in diepe slaap was. “Izumi!” siste Kenta naar zijn Aipom die langzaam wakker werd terwijl ze in haar ogen begon te wrijven. Het aapje had door dat er wat aan de hand was en sprong daarom snel op zijn schouder waardoor Kenta snel de menigte naar de loopplank volgde. Eenmaal toen hij buiten het gebouw stond had hij eigenlijk verwacht om de woorden Welcome in Coumarine City te zien staan, maar in plaats daarvan las hij Slateport City. Slateport City leek totaal niet op Coumarine City.. tenminste. “..w-wat is dit? Zitten we wel goed?” stamelde Kenta tegen zijn Aipom die er ook niks van begreep. Het paarse aapje wees naar een grote vlag met de tekst erop dat de jongen net had gelezen wat Kenta dus ook negeerde. Hij was te druk bezig met zichzelf want hij kreeg sterk het gevoel dat hij op de verkeerde boot was gestapt. Want dit was absoluut geen Kalos.

“Izumi..” begon Kenta zwaar zuchtend terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg, wat nogal moeilijk ging met de slapende Cyndaquil in zijn armen, terwijl de jongen nog steeds zijn lichtbruine ogen op het bord had gericht. De Aipom keek vragend op naar de jongen die naar zijn schoenen keek. “..Ik heb het weer eens zwaar verkloot,” gromde hij nijdig waarop Izumi bemoedigend op zijn hoofd klopte, hierdoor kreeg de elfjarige jongen een wat vrolijkere glimlach rond zijn lippen. Zijn Aipom vond niet dat hij het had verkloot, right? Een beginnersfout.. dat gebeurde iedereen weleens. Opdat moment werd hij afgeleid door iemand en draaide zich geschrokken om waardoor hij zich vlug omdraaide, vergetend dat Izumi nog op zijn schouder zat hing de Aipom scheef aan zijn schouder. Het was een meisje, of beter gezegd een vrouw gezien hij haar ouder dan vijftien schatte.. het maakte eigenlijk ook niet uit. “Kan ik je ergens mee helpen?” vroeg ze waardoor Kenta zijn grip om de Cyndaquil verbeterde en het wezentje op zijn buik draaide. Hij besloot er niet om heen te draaien en de paniekerige blik in zijn ogen probeerde te verbergen. “..Ik ben verdwaald,” reageerde Kenta en zette zijn Cyndaquil op de grond naast zijn voeten neer die al wakker werd en in zijn oogjes wreef om de slaap uit zijn ogen te wrijven. Vervolgens richtte hij zijn bruine ogen op het meisje toen hij er nog wat aan toe wilde voegen, tikte Izumi hem aan waardoor hij nu vragend naar de Aipom keek. “Wat is er?” vroeg hij toen aan het aapje die naar zijn tas wees die hevig aan het trillen was. Het zou toch niet zo zijn dat het ei aan het uitkomen was? Verbaasd liet hij het voorwerp van zijn schouder zakken en opende, een fel licht kwam uit de koker tevoorschijn waarop Kenta het ei eruit haalde die inderdaad lichtstralen produceerde, langzaam maar zeker verscheen het figuur van een Pichu op zijn arm, die in zijn oogjes wreef. Het gele wezentje knipperde eventjes met zijn zwarte oogjes voor hij Kenta in zijn vizier kreeg en vrolijk zijn oogjes sloot. “Pichu! Pi” piepte hij vrolijk naar de jongen. Dit maakte zijn blunder dan toch wel een beetje goed.

“Hoezo verdwaald? Waar moet je dan heen?” was de wedervraag van het meisje met het roze haar. Kenta had de woorden wel gehoord maar hij was iets te afgeleid van het feit dat zijn ei was uitgekomen waar nu een baby Pichu op zijn arm zat. Dat was gewoon zo ongelooflijk cool.. zijn eigen Pichu! Kenta wist dat deze kleine muis evolueerde in Pikachu en daarna in Raichu en dat was cool, want Pikachu waren gewoon leuke Pokémon. Het vrolijke geluidje dat de baby Pichu maakte deed hem breed grijnzen.. hij kon niet ontkennen dat het beestje sch- schat... tig was. Yegh, dat woord alleen al kreeg hij niet normaal over zijn lippen. “Wauw een Pichu,” sprak het meisje -Dat hij eigenlijk vergeten was- en schrok op uit zijn gedachte en richtte zich vervolgens op haar. “Gefeliciteerd je bent net papa geworden van een Pichu,” voegde deze er nog aan toe. Verward keek de jongen met zijn lichtbruine ogen naar het meisje en liet zijn blik vervolgens terug naar zijn baby Pichu glijden. “..Ik papa?” herhaalde hij verward maar het gele wezentje had waarschijnlijk ingestemd met de woorden van het meisje en duwde liefdevol zijn gele kopje tegen de schouder van Kenta aan. Riku en Izumi begonnen te grinniken waar ze hun lach verborgen achter hun pootjes. Hij knielde voor zijn Cyndaquil en Aipom neer -de laatstgenoemde stond inmiddels op de straat- en zette de Pichu op zijn pootjes neer. Hij moest immers wennen aan het feit dat hij nu rond kon gaan lopen en als je niet kon lopen dan had je een probleem. De Pichu wankelde daarom ook vrij gevaarlijk toen de jongen hem losliet en dreigde te vallen maar Riku besloot om voor grote broer te spelen en de Pichu te hulp te schieten. Kenta keek glimlachend toe hoe de drie Pokémon kennis met elkaar begonnen te maken zodat de jongen nu kon reageren op de eerdere vraag van het rozeharige meisje. Zijn Cyndaquil en Aipom konden het wel aan zo. Kenta zette een vriendelijke glimlach om zijn lippen terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde. “Om terug te komen op je eerdere vraag.. Ik zou in Coumarine City moeten zijn maar dat ben ik niet.. ofwel?” reageerde hij twijfelend en keek om zich heen waarbij hij voelde dat zijn Aipom zich een weg naar zijn hoofd baande om op zijn pet te zitten. “Ik ben trouwens Kenta en dit zijn Riku de Cyndaquil en Izumi de Aipom, mijn vrienden,” voegde hij nog aan toe waarbij hij naar de Pichu keek, waar hij al een naam voor had bedacht. Het leek hem wel cool om het gele wezentje Hiro te noemen. “En dat is Hiro de Pichu,” sloot hij zijn voorstelronde af.

Kenta luisterde aandachtig naar het antwoord dat de jongen kreeg van het meisje. Ze vertelde hem dat hij in Slateport City was.. Hoenn.. en niet Coumarine City in Kalos. De jongen keek naar Izumi die in zijn ogen al af kon lezen dat haar trainer in paniek wilde raken maar zich kalm probeerde te houden. Zijn opa ging dit niet oke vinden en deze zou hem ook flink gaan verwijten dat hij geld had verspilt.. de rede daarvoor was omdat zijn groot ouders het niet al te breed hadden en ze voordat kaartje al meer dan een halfjaar hadden gespaard. De jongen voelde zich enorm schuldig over dit kleine foutje. “..Weet je misschien ook waar ik op de boot terug kan naar Kalos?” vroeg Kenta aan het meisje dat zichzelf had voorgesteld als Leah en keek vervolgens naar zijn Cyndaquil en Pichu die vrolijk met elkaar aan het praten waren. Hij hoopte dat kaartjes niet al te duur waren en dat hij geld zo snel mogelijk bij elkaar te verzamelen om naar Kalos te komen. Tot die tijd kon hij geen contact met zijn grootouders maken voor hij daar in Coumarine City was.