{ Heartwarming it is

Ragya klopte even verder en besloot zuchtend dat het maar anders moest. Dus rommelde ze wat in de zijvakjes tot ze een klein schaafje flint vond met de benodigde reepje ijzer. Het was moeilijker maar het was het waard, een gezellig kampvuur was precies wat de stad nodig had op dit uur van de nacht. Gaf lekker veel sweer. Maar plots werd ze uit haar moment gehaald door een jongen en diens Combusken, die ergens op aan het nommen was. Het was alles behalve een smakelijk gezicht en de roodharige kon niks anders doen dan sceptisch kuchen en de pokémon aan te kijken. ‘Smakelijk nog’ Al was het ding al bijna veroberd. De vreemde beweerde dat ze zijn toestemming nodig had voor een brandje. Pardon? Zij was de stads-pyromaan hier, dit was haar beroep en geen kans dat ze haar ware roeping tegen liet houden door een eigen-huis-en-tuin-pyro. Maar het was daarbij ook niet vaak dat je iemand tegen kwam met dezelfde interesses en stiekem kon ze dat wel waarderen, wat goede smaak. ‘Nou mijn beste, dan is de inspectuur net iets te laat’ sprak ze simpel, technisch gezien hoefde ze alleen maar een vonkje te hebben en tadaa~ Ondertussen keek Aldrei grommend van de vreemde naar diens pokémon. Ze had helemaal geen zin in bezoek tijdens hun brandje, en al helemaal niet in een wannabepyro. Maar de Ninetales was wijs genoeg om te weten dat ze meneer niet weg gejaagd kreeg. Dus richtte ze zich maar op diens pokémon en schudde haar gouden pels uit om hierna richting de enorme kip te lopen. Hij had eten, en dat kon de vos wel waarderen, met een snelle sprong probeerde ze een stuk te bemachtigen. Ondertussen keek Ragya naar de jongen, die hoorbaar geen oog had voor de verfijnde kunsten. Ze zuchtte. ‘Maar wat is daar nou leuk aan? Dat is alleen maar leuk als je heel veel af moet branden of je snel weg moet. Dit is veel fijner als je de tijd hebt, het blijft ook langer branden’ Ze liet even een stilte vallen en met enkele ketsen van de twee stenen in haar handen kwam er een aantal vonken die op de brandstof landde. Meteen kreeg het vuur er vat op en begon te dansen. Het liet Ragya’s rode haren nog vuriger ogen, even als haar zowat pigmentloze blik. ‘En, smá eldur ræsir, ik spreek uit ervaring.’ Vuurde ze evengoed terug. Pff, ze kon overal een vuur mee stichten en had helemaal geen hulp nodig van pokémon. ‘Aldrei, als die kip je aanvalt is het niet mijn probleem’ zuchtte ze hierna nog, bij het aanzicht van Aldrei die eens stuk vlees wou bemachtigen. Al begon er wel een grijns over haar gelaat te spelen, ze had immers een collega ontmoet.

Blijkbaar waren hun stijlen anders, Ragya was meer van het klassieke. Oftewel een beetje moeite doen en kwaliteits brandjes maken. Hiervoor had je natuurlijk wel meer middelen nodig en een aansteker, al hielt ze persoonlijk meer van lucifers. Aangezien ze haar dingen vergeten was deed ze het maar met een stukje ijzer. Dat was het voordeel van de manier die de roodharige gebruikte, ze kon overal vuur mee maken. Naja. Vrijwel overal. De ander was hoorbaar meer van het massa branden en had geen oog voor verfijnde kunsten. Maar goed, het was niet aan haar iemand echte cultuur bij te brengen. Ze moest al blij genoeg zijn dat ze iemand met bruutweg dezelfde hobby had gevonden. Persoonlijk vond ze dat haar manier evengoed werkte in de stad, maar misschien had de ander een klein punt als je meer tot as wou laten vergaan. Ze woog de manieren even met elkaar af, maar nog voor er een oorlog uitbrak over manieren der vuurstichten liet de ander het onderwerp rusten. ‘Je hebt een punt’ Toen de ander haar woordgrapje had bereikt grijsde ze kort, een geamuseerde twinkel in haar ogen.

Ondertussen had Aldrei haar pogingen gestaakt toen de kip zijn maaltje inslikte. De Ninetales leek er echter niet heel erg bedroefd over te zijn, blafte wat noordse beledigingen en liep weer naar haar trainster toe. Een vragende blik werd omhoog geworpen, alsof ze vroeg of er al wat pit in de zaak zat. ‘Waarom ook niet, ik heb dit deel toch nooit gemogen’ Met die woorden pakte ze simpelweg een fles alcohol, en keek Aldrei aan, die met haar wijze blik opzij sprong. Na nog wat rommelen vond ze nog een doosje lucifers, die ze meteen wegstak in haar zak. Grijnzend duwde ze haar rode haren uit haar gezicht, en opende de fles. Met een simpele beweging liep ze de rand af, nam een slok van de sterke drank en spuugde die de lucht in. Aldrei reageerde meteen door de druppelende alcohol vlam te laten vatten, waardoor een groot stuk volschoot aan vlammen. Maar Ragya was nog niet klaar, ze pakte een lucifer en stak die simpeltiek aan. Alsof het niks was gooide ze deze een balkon op. ‘Zorg dat het verspreid’ sprak ze schuin, redelijk afwezig richting de gouden vos. Deze grauwde en hiermee lichtte haar ambere ogen lichtjes op, waardoor het vuur op de hogere verdieping zich met dezelfde gloed verspreidde. ‘Flametrower’ opperde ze toen maar, en weer kwam de reactie meteen waarbij Aldrei de aanval uitvoerde. Grijnzend door de oplaaiende vlammen keek ze de vreemde aan, en besloot dat ze al genoeg van elkaar wisten om haar naam te zeggen. ‘De naam is Ragya trouwens, og hver ert þú?’ Het laatste mompelde ze half, ineens merkend dat ze haar eigen taal sprak en vrijwel niemand die kon.

Nee, geen Nederlands, Ijslands is the way to go. Maar ze ging hier geen hele rede maken over haar taal. Het was duidelijk dat ze hier spraken met acties. En Ragya was vastberaden te laten zien wat ze in huis was en wat indruk maken. Al was het maar om het feit dat ze beter wou zijn dan onze Ciro hier. Deze begon met plantjes af te branden op normaal grond nivo. Wat saai en alledaags oogde in het boek van de roodharige. Plots weerklonk en irritante geluid van een slow woep. Een brandalarm. Wat had ze toch een hekel aan die dingen, zulke aanstellers. Jammer genoeg had ze geen electric types om er kortsluiting mee te maken, al had ze dat graag gedaan. Maar Ciro begon met zijn show en Ragya moest toegeven dat het indruk maakte. Ze klapte langzaam, op de manier zoals hij ook bij haar had gedaan. Hierna pakte ze de bal van Sleipnir en liet haar hengst eruit. Het werd tijd om mobiel te worden.

Met een simpel zetje veerde ze zichzelf op de rug van de blauwgevlamde ponyta. Deze kon het natuurlijk niet laten wat beledigingen te hinniken en zijn manen uit te schudden. Grijnzend keek ze opzij naar Aldrei, die al wist waar dit naar toe ging. Ragya gaf been en reed met redelijke galop vooruit, goed sturend om niet in het glas te komen. ‘Sleipnir, Flame wheel’ sprak ze zacht tegen haar hengst. Deze hinnikte fanatiek, steigerde en opende de aanval. Sleipnir was nog niet helemaal ingewerkt in het casual brandstichten en maakte er graag een show van. Maar goed, als het maar werkte. En dat deed het, al snel danste er blauwe vlammen om het paar den ruiter heen. De ninetales, die iets verderop stond toe te kijken, liet haar ogen oplichtten in hun ambere gloed. Deze gloed trok zich ook om de vlammen heen en al snel vergrote deze zich met het vuur van Aldrei. Zodra Sleipnir deze losliet vlogen er vuurballen de lucht heen, strak. Drie verdwenen er in het niks, drie zette de grond in de fik en derest werd afgevuurd op de gebouwen. Jammer genoeg moest Ciro ook uitkijken voor een vuurbal maar goed, detail. Aangezien de grond onderhaar nu ook aan het branden was stuurde ze tactisch weg. Ze wou immers wel kunnen lopen mocht het zo ver komen.

Blijkbaar viel Sleipnir in de smaak, wat natuurlijk verschrikkelijk was voor zijn al veel te grote ego. De hengst brieste ijdel en schudde zijn manen uit, waarna hij zijn kop ophief. Iets wat minder in de smaak viel was haar zeer goed gemikte aanval. Het was dankzij de kip dat Ciro niet gebraad werd, maar ze moest toegeven dat het hem waarschijnlijk beter had gestaan. Toen ze zag wat Aldrei’s vlammen hadden aangericht lachte ze onschuldig. ‘Sorry, we werken aan het richten’ Maar zeer schuldig klonk ze niet, hij was immers nog helemaal intact en sorry zeggen om iets wat nog niet was gebeurt was niet haar ding. Ze bekeek liever het geheel, en daar kwam het op neer dat Ciro nog net zo ongebraden was als toen ze waren gekomen.

Politie en brandweer, ze had een hekel aan beiden. Brandweer kon zonder enige geldige reden plots opduiken en alles blussen. Politie waren zeurders zonder belang van privacy. Ze drukte haar linkerbeen aan en draaide de hengst zo, om een blik te werpen op Ciro, die niet zo snel was als haar. Wat logisch was, ze speelde vals met haar vervoersmiddel. Toch kon ze zien hoe met een fel licht, wat haar dwong haar zwakke ogen dicht te knijpen. Ze waren pigmentloos en vrij zwak, felle lichten zorgden ook dat ze haar ogen dicht moest knijpen of oogschade riskeren. Normaal vuur lukte wel, maar dan wist ze ook wanneer het op zou vlammen of niet. Dit, was onverwachts. Rotsen verschenen en verpletterde de auto’s. Het geluid van buigend frame vulde de straten, maar nog voor dit helemaal doordrong werd er ook een vlammenzee aan toegevoegd. Want ja, het was nog niet goed genoeg. Plots verscheen haar gouden Ninetales weer naast haar, die was afgedropen bij de rotsen. Blijkbaar was dat niet haar stijl en had ze genoeg gezien. Toen de show blijkbaar afgelopen was draaide ze haar blauwgevlamde hengst weer goed, terwijl Aldrei al vooruit begon te rennen. ‘Toevallig een lift nodig?’ sprak ze, een lach in haar stem te horen. Ze maakte zich niet zo druk om die politie, iets wat waarschijnlijk wel zou moeten. Sleipnir snoof ongeduldig en schraapte zijn hoef over de grond. De hengst was groter dan gemiddeld en kon zeker twee kinderen dragen, vooral met de adrenaline die nu door zijn lijf gierde. In ieder geval genoeg om weg te komen. Werd haar aanbod afgeslagen wist ze zeker dat ze binnen enkele minuten uit zijn zichtveld was.

{ Niet erg hoor~

Sleipnir vond dit alles geweldig, hij was immers nog redelijk jong en genoot van de spanning. De asshole Ponyta hielt van drama en had een erge vorm van aandachtsgeilheid. Toen het beest ook doorhad dat hij stijlvol genoemd werd hinnikte hij luid en schudde zijn manen uit, die meteen hoog opvlamde. Uitslover, Ragya schoof wat naar voren zodat er meer ruimte was voor Ciro. ‘En wat is er stijlvoller dan een vlammende pony?’ uitte ze met een grijns terwijl de ander opstapte. Nog voordat de ander goed en wel zat deed de hengst al een poging vooruit te schieten. En hoewel Ragya belemmerd was met enkel haar houding de ander te stoppen kreeg ze het voor elkaar een sprint te voorkomen. In ieder geval, tot de ander eenmaal zat. Zodra ze haar voet ook maar een moment van diens flank af had gehaald schoot hij naar voren in een uitgestrekte galop. Aangezien ze zowat op zijn schoft zat leunde ze lichtjes naar achteren en begon zich totaal te richten op het sturen. Met een ietwat rommelige wending schoot Sleipnir een steegje in terwijl de sirenes verder begonnen te loeien. Nieuwsgierige mensen kwamen hun huizen uit en sommige werden er meteen voor gestraft om bijna aangereden te worden door een stormram van een Ponyta. Voor hun wachtte Aldrei en wees hun de weg naar hopelijke stillere buurten waar ze niet gevonden zouden worden. Gelukkig was de Ninetales slimmer dan hun vervoersmiddel en leek een goede route gevonden te hebben. Dat was immers tot de gouden vos over een hoop vuilnis heen sprong om verder te komen. Met een grijns en een blik die alleen maar slechte bedoelingen had draaide ze zich half om richting Ciro. ‘Hou je vast of blijf achter’ sprak ze op een poeslieve toon terwijl ze been gaf. Meteen reageerde Sleipnir door pas bij te zetten en een mooie sprong over hun obstakel te nemen. Ragya nam een pluk van zijn roomkleurige pels in haar handen en leunde naar voren om de sprong makkelijker te maken. Voor zijn eigen veiligheid hoopte Ragya dat hun bijrijder dat ook zou doen, anders gingen ze zonder hem verder. Al verwachtte ze wel dat hij op zijn minst mee zou werken de sprong te halen.

Sleipnir had de tijd van zijn leven, het was immers niet vaak dat hij in volle snelheid door de stad mocht rennen en dingen omgooien geen punt was. En nu het eens mocht ging hij ook helemaal los. Ragya was met rijden opgegroeid en was het dus gewent, het was alleen jammer dat ze geen zadel ofzo had. Maar zolang ze de bochten goed namen en haar hengst nog enigszins stevig bleef kwam alles goed. Jammer genoeg was dit bij haar paard nog geen zekerheid. Al met al was haar voor haar allemaal goed en wel. Echter had Ciro dat geluk niet. Hij leek niet zo veel van de situatie te kunnen genieten en dat zorgde ervoor dat Ragya kon genieten van een stukje leedvermaak. Want ja, ze was redelijk wraaklustig en haar collega pyromaan had wel haar stijl beledigd. Daarbij hadden ze weinig keus dan wegrijden. De galop was op zichzelf een prettige gang, veel beter dan een draf, en ze gingen lekker snel. Wat wou je nogmeer? Gordels en een gps zodat je zou weten waar ze heen moesten gaan? Pff, een luxe. Ze drukte haar benen nog wat meer aan bij het horen van de dichterbij komende politie, waar de hengst op reageerde door nog sneller te gaan. Voor Sleipnir was het ook moeilijk bij te blijven, hij moest immers twee mensen dragen. Na de sprong, die vrij ongemakkelijk was voor beide partijen, hoorde ze Ciro’s woorden. Ze schudde haar hoofd grijnzend. ‘Als je er in je eentje opzit is het makkelijker’ gaf ze ook maar toe, want ja, dat was de waarheid. Even zocht de roodharige naar Aldrei, de Ninetales was immers haar wegwijzer. Toen er enkele agenten verschenen hielt ze in, ze kon er immers niet zomaar vandoor rennen. Het was een feit dat een Arcanine sneller was dan haar ponybeest. Gelukkig hoefde ze hier geen aandacht aan besteden, want er verscheen al snel een Trapinch. En de manier hoe die te werk ging was zeker iets wat ze niet eerder had gezien. Vuilniszakken vlogen in het rond en dit was zeker een manier om de vijand te verslaan. ‘Wat een klasse hoor’ Ze waardeerde het zeker, iets wat in haar humoristische toon te horen was. Vooral toen ze weer verder konden. Meteen na deze woorden gaf ze weer been en vielen ze weer in hun eerdere tempo. Wat haastig reden ze de hoek door en al snel zag Ragya Aldrei op hun wachten. De gouden vos zat heel rustig op een bankje te kijken. De roodharige maakte een kort gebaar en klagerig stond Aldrei maar op, om hierna weer haar weg te vervolgen.

Dit was al de derde keer dat ze met meer dan een op Sleipnir reed. Ze moest de Ponyta echt evolueren of fooi gaan vragen. Echter leek de des betreffende pokémon het geen last te vinden. Sleipnir galoppeerde vrolijk door en wierp zijn kop de lucht in voor een felle hinnik. Zijn hoeven klepperde op de stenen terwijl ze vooruit schoten terwijl hij steeds opgewekt zijn benen optrok in kleine sprongetjes terwijl hij weer sneller ging. Misschien deels omdat hij wist dat een van zijn passagiers het niet heel comfortabel had. Het was voor hem ook niet comfortabel dat er een zo op zijn achterwerk zat te hobbelen, en de ander zowat in zijn nek lag. Dus hij mocht er ook wel wat plezier mee hebben right? Zelf was de roodharige bezig haar vervoersmiddel onder controle te houden en de gps in de gaten te houden. Ninetales waren geen goede gps, had ze geconcludeerd. Nope, Aldrei rende vooruit, nam te korte bochten en verdween dan uit het zicht. Normaal was het geen probleem, ze reed vaker achter het beest aan. Maar dit was geen doen, vooral niet omdat Ciro ook niet meewerkte, evenals de politie. Achter hun weerklonk het geblaf weer en gefrustreerd gaf ze weer been. Echt sneller kon Sleipnir niet meer en omdat ze al een tijdje reden begon hij zijn adrenaline te verliezen. Gelukkig was de hengst altijd vol energie, vooral met publiek. Ondanks dat ze niet naar achteren kon kijken, ya know, want zij stuurde, rook ze de onwijs zure geur van braaksel al. Leuk, heel leuk. Sleipnir merkte het ook want hij hinnikte verontwaardigd en liet zijn blauwe vuur oplaaien. Al snel volgde de aanval, en ze vertrouwde erop dat de bijrijder ook wat ging doen. Op het moment lag alles op haar. *dramatische zucht* Ze hoorde nogal duidelijk dat Ciro zijn werk goed deed en met dat was er nog maar één Arcanine over. Ze vond het leuke beesten, maar niet als ze achter haar aan zaten. Aangezien ze verwacht had dat Ciro ook de ander zou afwerken trok ze een wenkbrauw op bij zijn woorden, goed dan, aan haar de eer. Achter haar hoorde ze het commando voor een Thunderfang, waarna als snel felle flitsen de nacht verlichtte. ‘Sleipnir, volg Aldrei en waag het niet te springen’ Nadat ze de Ponyta op autopiloot had gezet greep ze de pokébal van Fenrir en gooide die de lucht op. Al snel verscheen de Houndoom op de stenen en keek droog naar diens trainer die verder reed. ‘Fenrir, hou de agent maar bezig, Inferno’ Hierna draaide ze zich al weer om en ging verder met sturen, weer een hoek om. Ondertussen vuurde Fenrir een Inferno af op de agent. Deze spreidde zijn ogen in paniek, keek snel om zich heen en dook toen van zijn woefke af om niet levend gebraden te worden. Jammer genoeg werd zo wel zijn been verschroeid in zijn duik. Gekermd van de pijn kroop hij naar achteren en was het duidelijk dat hij niet verder kon. De Arcanine draaide zich twijfelend om en piepte om zijn baasje, maar deze wenkte dat de grote hond verder moest gaan. Tegenstrijder volgde deze het commando op en vervolgde achter het tweetal aan. Fenrir zette ook de achtervolging in en beet in diens achterpoot, zodat hij vertraagd werd, om hierna weer terug gezogen te worden in diens bal. De Houndoom was te sloom om hun bij te houden. Ondertussen volgde Ragya maar haar Ninetales. Die heel vrolijk over een muurtje een sprong. Fronsend gaf ze weer been, maar het was te laat. Sleipnir ging plots op de rem en weigerde de hindernis. Verontwaardigd begon hij te hinniken en zijn berijders uit te schelden. Waarschijnlijk gooide hij de fout op hun, dat ze te zwaar waren enzo. Jammer genoeg had dit ervoor gezorgd dat de Arcanine hun ingesloten had. Met tegenzin draaide ze Sleipnir om, terwijl ook Aldrei geamuseerd achter hun verscheen. Ze had nog nooit met een pokémon gevochten terwijl ze er zelf op zat. Maar het was het proberen waard. ‘Sorry Ciro, maar hou je goed vast’ ze gaf een schuin grijnsje, waarna ze zich weer naar voren richtte. ‘Agility, daarna Bounce’ Met die woorden begonnen er veelkleurige strookjes rook om de hengst te dansen, waardoor hij met nieuwe energie sneller kon gaan. En dat deed hij, meteen sprong hij op en landde krachtig op de ander, die het enkel kon accepteren. De Arcanine, die toch al twijfelend was en liever naar zijn baasje wou blafte maar naar hun. ‘Take Down’ Fanatiek zette Sleipnir zich weer af en stormde naar voren. De roodharige bleef maar met moeite zitten in deze plotselinge beweging en met name de inslag kwam hard aan. Dit accepteerde de fire type niet en reageerde met een Bite. Maar op het moment dat de tanden de zachtgekleurde pels van Sleipnir lichtte deze op. Verbaast keek Ragya toe hoe het witte zich verspreidde naar de rest van diens lichaam, onder haar en Ciro door en uiteindelijk zelfs zijn blauwe vlammen opslokte. Evolueerde hij nu? Terwijl ze erop zaten? Dat was nieuw, maar niet ongewenst. De Arcanine stapte naar achteren en gromde verbaast. Ondertussen verlengde de hengst, werd hij groter en kreeg hij een prachtige hoorn. Het wit trok vanuit zijn poten weg en eindigde bij de manen, die nu een tint grijzer waren, zoals zijn storm kleurige ogen. Trots en met een enorme ego zoals altijd hinnikte Sleipnir. Waarna hij zijn poot optrok en tevreden een pose sloeg. ‘Poison Fang’ hielp ze haar paard uit diens dagdroom. Deze ramde zijn hoorn in de schouder van de andere pokémon. Deze jankte en besloot terug te gaan naar diens baas. Ragya, nu meer ruimte hebbend op de Rapidash reed in een galop naar voren. Ze draaide Sleipnir weer om en gaf been, nu met het aanloopje makkelijk over het muurtje gaand. Audrey rende nog even door maar ze waren zo goed als aangekomen bij hun bestemming. Een stel nieuwbouw huizen die nog niet verkocht waren. Sommige delen van de straat lagen nog open. ‘Bestemming bereikt, in nog meer stijl als voorheen’