{ Heartwarming it is

Oh boy. De tweede Arcanine schoot recht op hen af met door bliksem omringde tanden. Ging Ragya nog dat hondje eens een les leren of hoe zit dat? Veel tijd hadden ze niet. Inmiddels sprintte Rifle als een gek achter hen aan, maar het was duidelijk dat hij hén nooit zou kunnen bijhouden. Het was de zoveelste keer dat de kip een waardeloos gevogelte scheen te zijn en direct liet hij hem terugkeren. Zo, de kip kon heerlijk uitrusten en hoefde niet ongemakkelijk op de rug van een koppige pony te zitten die toevallig vuur kon spuwen. Zo te zien commandeerde Ragya de Ponyta om de Ninetales te blijven volgen, waarna ze een Pokéball openklapte en een Houndoom uit verscheen, een regelrechte hellehond. Het had namelijk stukjes van en skelet op zijn lijf zitten en natuurlijk kon het eveneens vuurspuwen, dus het beste wat je kon hebben bij een pyromaan. De gezichtsuitdrukking van de Pok’mon kreeg hij niet mee, want elke keer dat hij maar even over zijn schouder naar achteren keek dacht hij van de Ponyta af te vallen. Een grijns kwam wel op zijn gezicht te staan toen de Houndoom schijnbaar zijn Inferno gebruikte en er direct erna een luide pijnkreet weerklonk. Kijk eens, dat waren positieve geluiden. Zo te zien ging alles na-Nope, laat maar. Het geluid van de poten van de Arcanine waren achter hem te horen, ze waren wél nu af van een agent. “Tsk, je levert ook maar halve werk,” snauwde hij richting Ragya, waarna zo te horen de hellehond teruggekeerd werd. Trage hond en kip, je moest wat. Wow! Rustig, rot my little fire pony! Plotseling remde de Ponyta en protesteerde hevig. Met een frons keek hij kort op, enkel om een muurtje te zien waar de Pokémon schijnbaar weigerde overheen te springen. Net durfde hij het wel, maar… nú? Er zat een grote hond achter hen aan, was dat niet motivatie genoeg? De Ponyta protesteerde heviger en geagiteerd keek Ciro Ragya aan. Wat een gehoorzaam beest was het toch. Echter draaide de Ponyta zich plotseling om en excuseerde Ragya zich en meldde er extra bij dat hij zich goed vast moest houden. Oké, wat was nu weer van plan dan, want ze keken regelrecht de kant uit waar de hond woest op hen afkwam. Wacht eens even, ‘Agility en ‘Bounce’… Gingen ze nou.. ? Ciro verstevigde zijn grip uit alle macht en kromp geheel in elkaar, als hij niet beter zou weten kon deze rit zijn dood betekenen. Zou vast beeldig staan op zijn graf; ‘Gestorven, wegens een Ponyta die een sprong maakte’.

Spoedig nam de Pokémon een aanloop en werd steeds sneller per tel dat voorbij ging, terwijl de voorbijrazende wind steviger aan zijn kleren trok. Hij voelde zijn hart tekeer gaan, totdat de Ponyta zich afzette en ze hoog de lucht in sprongen, ver boven de Arcanine. Uhm.. ‘Help’? Ciro keek direct strak naar voren om de grond maar niet te hoeven zien en hoopte zo snel mogelijk weer grond onder zijn voeten te voelen. Echter knalde de Pokémon volop tegen de hond aan en voelde hij enkel de ruwe vacht van de Arcanine aan hem voorbij gaan. Niet hetzelfde als grond, maar in dit geval was het beter dan enkel lucht. Natuurlijk moest het nog erger voor hem worden, want de Ponyta schepte wat afstand en mocht vervolgens weer volop tegen de Pokémon neerknallen. Argh! Oké, vanaf nu haatte hij écht elk paard. Ja, hij ging straks paardenvlees opvreten. Puur uit wraak. En ponyvlees natuurlijk ook. De klap was verre van ‘zachtjes’ geweest en om het gezelliger te maken zag hij in zijn ooghoek de vlijmscherpe tanden van de Arcanine hen benaderen. Oké, zo te zien bleef er dan maar weinig van de pony meer oer en werd het Arcanine voer, als hij al zich los wist te maken van diens rug. De angst had hem volledig versteend. ”Hmm?” kraamde hij moeizaam verward uit en zag tot zijn verbazing dat de Pokémon opeens verblindend licht af gaf welk hij direct herkende als die van een evolutie. “Evolueer sneller en val de hond aan!” snauwde Ciro gefrustreerd, want de Arcanine had al een hap van de pony genomen. Gelukkig scheen het licht de Pkémon af te schrikken die inmiddels de Pokémon niet meer vast hield en als een onwetende hond bleef toekijken. Tot zijn verbazing moest hij een andere houding vinden op de groter wordende Pokémon die zelfs een hoorn op zijn kop vormde en wiens vlammen grijskleurig werden. Geweldig. “Gefeliciteerd met de emo eenhoorn,” Vermoeid rolde hij daarbij met zijn ogen, maar natuurlijk streelde de evolutie de enorme ego van de Pokémon en moest hij eerst hinniken, voordat er eindelijk weer wat actie kwam. Het deed hem denken aan Rifle die natuurlijk ook weer moest showen hoe sterker zijn lichaam geworden was toen hij net een Combusken geworden was. Boeien. Eindelijk kwam het beest in actie na wat aanmoediging van Ragya en het volgende moment doorboorde zijn hoorn door de schouder van de Arcanine die verging van de pijn. Net geëvolueerd en nu al bloed op het nieuwe lichaam, dat kon hij zeker waarderen. Dee kleine uithaal scheen genoeg te zijn om de grote, boze hond af te schrikken en direct snelde hij weer terug naar zijn baasje die verderop hulpeloos zat te wezen. Oké, was het nu allemaal voorbij? Mocht hij weer op zijn eigenen benen staan dan op de rug van een emo eenhoorn met een ego van hier tot aan Kanto? Nee. Ciro ademde gefrustreerd uit toen de eenhoorn zich omdraaide richting het muurtje waar deze eerst als de dood voor was, maar ditmaal zonder al teveel moeite over heen sprong. Weer dacht hij dat zijn hart een tel lang stil stond, maar de landing deed deze driemaal zo snel kloppen.

Oké, waren ze nú wel klaar? Ciro keek kort maar om zich heen en merkte de nieuwbouwhuizen op die ver van ‘duur’ leken of zelfs maar ‘chique’ waren; het waren haast betonnen blokken. Het geluid van de sirenes was ook aardig afgestorven, dus zo te zien was het hen uiteindelijk gelukt om aan hen te ontkomen. Ragya besloot echter nog extra te verduidelijken dat ze hun bestemming bereikt hadden en dat was dus het teken om ‘uit te stappen’, leek hem. Direct maakte Ciro zich onhandig los en wist met zijn als pudding aanvoelende benen netjes op de grond terecht te komen. “De volgende keer neem ik wel ander vervoer, eentje die net wat minder pijnlijk is,” bromde Ciro koppig toe, die kort zijn benen los schudde om er weer wat gevoel in te krijgen. Zo, van dat pudding-gevoel af en dat scheelde een boel. Met een opgetrokken wenkbrauw draaide hij zich vervolgens om naar Ragya, nu hem iets dwars zat van eerder. “Waarom had je niet direct de Arcanine afgemaakt? De Houndoom hoefde zijn snuit maar vast te grijpen met zijn kaken. Ook kon je de grote vuurhond makkelijk vloeren,” Ciro had inderdaad zijn nodige kritiek geleverd, maar grijnsde alsnog geamuseerd naar haar, waarbij hij zijn armen over elkaar kruiste, “Of wilde je toch wat bloed zien vergieten?” Dan stonden ze wel op één lijn.