You're The Judge [+Owen Zhi]

Sommige dingen waren gewoon onvermijdelijk. Hij kon nog zo vaak een pizza bestellen of een portie Chinees laten bezorgen, maar er waren altijd dagen dat hij besefte dat hij boodschappen moest doen, hoe druk hij het ook had met gewichtiger zaken. Hij hield zichzelf maar voor dat de frisse buitenlucht ook goed was voor zijn hersenen en dus voor zijn denkvermogen, anders zou het helemaal tijdverspilling zijn om de deur uit te gaan.

Misschien was een pauze van zijn werk ook wel even goed. Hij had de afgelopen uren door een microscoop zitten turen, op zoek naar een duidelijker beeld van zijn Aerodactyl. Hij had een klein stukje huid van de grote Pokémon weten te bemachtigen en nu wilde hij weten in hoeverre dit uit steen bestond. Het was een fossiel-Pokémon en zou in die zin dus versteend moeten zijn, maar hij ademde en hij leefde – iets wat je van de gemiddelde steen niet kon zeggen. En hoe hield dit verband met Pokémon zoals Geodude, Nosepass en andere steen-Pokémon? Waren die ook door de tand des tijds gecreëerd, verbrokkeld en bijgeschaafd? Dat was immers wat met stenen gebeurde.

Hij zou zo graag nog dieper op dit vraagstuk ingaan: niet kijken naar de simpele materie, maar naar de moleculen waaruit ze bestonden.  Uiteindelijk lag het antwoord op het leven in die allerkleinste stofdeeltjes, en niet in de grote lijnen. Maar ja, waar haalde hij het geld vandaan om apparatuur te kopen waarmee hij moleculen kon observeren? Precies, nergens. Zélfs niet als hij geld bespaarde door geen pizza’s te bestellen, maar gewoon naar een goedekope supermarkt ging. De enige weg was die naar de top van Team Rocket.

Hij werd uit zijn overpeinzingen gehaald, doordat er een jonge vrouw vlak voor hem langs liep... en vervolgens in de fontein viel. Zijn eerste ingeving was stug doorlopen, maar hij herinnerde zich ook dat hij net tot de conclusie was gekomen dat een pauze van zijn werk en een rem op zijn gedachtentrein hem misschien wel ten goede zou komen, en dus  bleef hij staan.

Hij keek neer op de figuur in het water. Moest hij lachen? Dat was wat mensen over het algemeen deden in zo’n situatie toch? Of moest hij haar overeind helpen? Dat was wat mensen behóórden te doen in zo’n situatie, volgens een ongeschreven ethische wet. Hij zelf zag niet in waarom hij een van beide opties zou uitvoeren.

En dus bleef hij staan.

En keek.

En wachtte af of ze uit zichzelf overeind zou komen. Hij wilde nou ook weer niet op zijn geweten hebben dat ze hier in de fontein verdronk, zó ongeïnteresseerd in zijn medemens was zelfs hij niet.  

Ah, ze kwam uit zichzelf overeind. Ze haalde diep adem, wat indiceerde dat hij haar niet te hulp hoefde te komen. Hij vond het al behoorlijk sociaal van zichzelf dat hij überhaupt de moeite had genomen om te kijken of ze hulp nodig had. Zijn moeder zou trots op hem zijn! Als ze dit ooit te weten kwam, natuurlijk. Ze belde hem dagelijks, maar meestal wist hij het telefoongesprek na drie minuten wel af te breken (“Hoi Owen, is alles goed met je?” “Ja, mam, met jou ook zo te horen.” “Ja, maar weet je wat er vandaag hier in de straat aan de hand was?!” “Nee, maar daar heb ik het eigenlijk ook even te druk voor, ik hoor het een andere keer wel. Dag.”).

‘Kun je het zien?’
De stem van de onbekende jongedame klonk niet al te vrolijk. Dat was ook niet zo vreemd, want ze had zojuist een behoorlijke domme actie uitgehaald en dat had over het algemeen als resultaat dat mensen wat prikkelbaar reageerden. Hij zag ook dat ze een blauw oog had, maar aan de kleur te zien had ze die niet net bij haar val opgelopen.
‘Dat hangt ervan af wat je bedoelt met “het”,’ reageerde Owen, misschien iets te serieus. ‘Maar in deze omstandigheid kan ik in ieder geval bevestigen dat ik kan zien dat daar een fontein staat en dat jij die niet gezien hebt, óf dat je een goede reden had om op een dergelijke manier in het water te belanden.’
Ze had inmiddels haar zonnebril weer opgezet.
‘Ik heb niet het idee dat je blind bent,’ vervolgde Owen onverstoorbaar. ‘Aldus vergt het wat meer verbeeldingskracht om me in te denken wat de reden was voor je... onfortuinlijke val. Wat gebeurde er?’ Het kon hem helemaal niks schelen, maar een gesprek voeren was ontspanning. Zou ontspanning moeten zijn. Dan kon hij straks weer lekker op volle kracht nadenken over zaken die er wél toe deden.

De jonge vrouw leek wat van haar stuk gebracht door zijn vraag. Zou ze soms een hersenschudding hebben opgelopen tijdens haar val? Er zat geen bloed op haar hoofd dat erop kon duiden dat ze haar hoofd had gestoten, maar niet elke verwonding uitte zich zo zichtbaar.
Ze wist echter, blijkbaar, nog wel wat er was gebeurd. ‘Het antwoord daarop is simpel,’ zei ze. ‘Ik dacht aan andere dingen en daarom de fontein niet. En toen viel ik.’

Als Owen had kunnen omgaan met sarcasme, had hij hierop geantwoord: “Goh, je meent het.”, maar hij was veel te serieus om op zo’n reactie te komen, dus zei hij: ‘Je gedachten moeten wel heel belangwekkend zijn geweest als ze je blik van je looppad hebben gehouden.’ Hij wierp een blik op de fontein, die allerminst klein of onopvallend was te noemen, zéker omdat het water een constant geluid veroorzaakte. ‘In alle eerlijkheid kom je niet op me over als een persoon met belangwekkende of op zijn minst interessante gedachten. Wat voor vraagstukken gaan er om in jouw gedachtenstroom die niet met een eenvoudig antwoord op te lossen zijn?’

Het was misschien paradoxaal, maar juist het idee dat deze jonge vrouw zich alleen met oninteressante gedachten bezighield, was interessant. Want wat kon haar gedachten bezighouden als ze (mogelijk) nog nooit van het woord hypothese had gehoord?

De blonde vrouw vertelde hem dat ze binnenkort een etentje met een vriendin zou hebben en dat diens ouders niet de meest open mensen waren. ‘Blij? Ik ben prima, by the way. Maak je maar geen zorgen om mijn gezondheid,’ zei ze tenslotte, wat haar een gefronste blik van Owen opleverde.
‘Ten eerste,’ zei hij. ‘Zou ik niet weten waarom ik er blij van moet worden als ik weet dat je uit eten gaat met een vriendin en ten tweede maak ik me echt geen zorgen om je gezondheid. Zelfs al mankeer je door je val iets wat op het eerste gezicht niet te zien is, dan nog zijn het niet mijn zaken als je over een half uur dood neervalt omdat je een inwendige bloeding blijkt te hebben.’

Hij nam heel even de tijd om over zijn woorden na te denken en toen vervolgde hij – misschien niet al te subtiel: ‘De mensheid zou er in ieder geval niet slechter aan toe zijn. Als ik je woorden goed heb geïnterpreteerd val je op hetzelfde geslacht, iets wat je nutteloos maakt voor het bestaan en evolueren van de mensheid. Tenzij je je emoties aan de kant zet en toch op zoek gaat naar een partner van het andere geslacht, zal je nooit meer worden dan een verloren seconde in het bestaan van de Aarde. Of heb je andere talenten waarmee je je bestaan zou kunnen rechtvaardigen en een bijdrage zou kunnen leveren aan de groei van de mensheid? Een indrukwekkende intelligentie bezit je in ieder geval niet.’


OOC: ik denk dat het niet nodig is om te zeggen dat Owen's denkwijze niet mijn denkwijze is? :f:

Agressie. Over het algemeen een teken dat hij de discussie had gewonnen. Owen zette instinctief en uit voorzorg een stap achteruit, want hij zat niet écht op een bloedneus of een blauw oog te wachten, maar er verscheen tegelijkertijd een triomfantelijk lachje op zijn gezicht.

‘Ooit was vechten misschien de beste manier om te overleven, maar we leven nu in de 21ste eeuw,’ zei hij spottend. ‘Tegenwoordig wordt er gevochten met Pokémon. Dat maakt je hele argument waardeloos.’

Blaffende Mightyena’s bijten niet – het was nooit bewezen, maar toch geloofde Owen oprecht dat het in dit geval wel gold. Hij stond tegenover een meisje en meisjes waren over het algemeen genomen zwak en niet agressief. Waarschijnlijk zou ze het alleen bij dreigementen houden en dan schoorvoetend moeten toegeven dat hij gelijk had.

En misschien was dat wel de domste aanname die hij kon doen.