{Manolo} Playground

Nieuwsgierigheid had hem getrokken naar Geosenge, waar zogeheten vreemde rotsen het dorp centreerden. Men zei dat er een onbekende kracht in huisde en Manolo was toch wel erg benieuwd naar de vele verhalen die hij er misschien over zou kunnen horen. Wat hij daar echter aantrof, was heel iets anders dan de rotsen, maar dat kwam waarschijnlijk omdat die hem nog niet waren opgevallen. De jongeman deed een stap in de richting van een zekere blondine en begeleidde zijn Gabite met zich mee. De pokémon was erg in de war, maar een uitleg van zijn trainer hoefde Heph nog niet te verwachten, want die scheen zijn volledige aandacht ergens anders op te hebben gevestigd. “Als dat onze favoriete blondine niet is,” grijnsde Manny zodra hij in de buurt van Lilium stond. “Nooit gedacht dat ik jou hier zou zien.” Dat was op zich best wel raar, want hij had haar immers hier in Kalos ontmoet, dus waarom zou dat een tweede keer niet weer gebeuren?

Voor de verandering werd hij eens niet vreemd aangekeken, maar juist vriendelijk en met een glimlach. Ze vroeg of hij verbaasd was, waarop hij zijn schouders even ophaalde. “Misschien een beetje,” gaf hij lichtjes grijnzend toe. “Het komt niet vaak voor dat ik mensen zie die niet voor me weg willen rennen,” voegde hij er geamuseerd aan toe. Ah, die grappen was hij nog steeds niet verleerd. Lilium merkte vervolgens op dat hij een nieuw teamlid had, maar aangezien Heph al een tijdje zijn pokémon was, was hij daar heel even verward over. Hij volgde haar blik naar zijn Gabite en lachte even. “Eigenlijk al een tijdje, maar voor jou inderdaad een nieuw gezicht.” Heph keek hem nieuwsgierig aan en Manolo besloot dat het misschien een goed idee was om ze nu dan aan elkaar voor te stellen. “Lilium, dit is Hephaestus. Heph, dit is Lilium.” Hij gebaarde van het meisje naar de pokémon en terug bij het spreken, waarop de Gabite een vrolijk geluid liet horen en nieuwsgierig een stap richting het meisje zette. “Wees maar niet bang hoor. Hij bijt niet, zelfs al zegt zijn soortnaam van wel,” grinnikte Manny naar de blondine. Nou ja, hij beet wel, maar niet naar mensen. Tot nu toe in ieder geval.

Ze was ook een zeer dapper persoon. Manolo keek haar geamuseerd aan, want de manier waarop ze het bracht met haar glimlachje gaf eigenlijk het tegenovergestelde aan. “Dat geloof ik graag,” reageerde hij. Lilium maakte toen kennis met zijn Gabite, maar had zo te horen moeite met het uitspreken van zijn naam. De jongeman grinnikte zachtjes. “Heph is ook goed hoor. Zo noem ik hem meestal.” De Gabite keek vrolijk op naar zijn trainer en maakte een instemmend geluid. “Zie je,” voegde Manolo eraan toe, wijzend naar zijn pokémon. Hephaestus deed nog geen vlieg kwaad als hij daar geen rede toe had. Dus tenzij Manny hem opdroeg Lilium aan te vallen, bleef hij met zijn poten van haar af. Dat was best zeldzaam voor een pokémon die grotendeels als agressief werd gezien, maar Heph was dat alleen tijdens een pokémongevecht. De blondine merkte op zelf ook een nieuw teamlid te hebben en haalde toen een pokéball tevoorschijn, waar niet veel later een Absol uit tevoorschijn kwam. Het werd voorgesteld als Dagger. “Dat is een mooi beestje,” merkte Manolo droogjes op, de pokémon inspecterend. “Staan Absol er niet om bekend om ongeluk te brengen?”

Manolo knikte begrijpend toen Lilium hem vertelde dat ze Heph het liefst gebruikte. “Hephaestus is ook meer een soort doopnaam,” legde hij nonchalant uit. “Heph is gewoon z’n roepnaam.” Nee, hij was zelf ook te lui om die naam voluit te roepen vaak (lees: ik ben te lui om het te typen), dus bleef het vaker bij Heph dan wat anders. En daar was de Gabite gewend aan geraakt. Toen Manny over ongeluk begon, scheen de Absol niet al te geamuseerd te zijn over het onderwerp. Hij hief een wenkbrauw naar de pokémon op, maar begreep ergens wel dat zo’n reputatie alles behalve gewenst moest zijn. Zeker wanneer het niet klopte, want volgens Lilium haar pokédex voelden Absol ongeluk aan en veroorzaakten ze het dus niet. “Ah,” begon hij begrijpend. “Dus het is gewoon bijgeloof?” Mensen moesten altijd wel iets stoms verzinnen wat niet waar was. Manolo schudde met zijn hoofd en keek toen naar de witte pokémon. “Begrepen. Ik heb mijn lesje geleerd,” vertelde hij het beest met een lichte grijns rond zijn lippen.  

Ze begreep het en vertelde zelf ook haar pokémon bij verkorte bijnamen te noemen. “Dat is gewoon makkelijker,” grijnsde hij naar de blondine. Ergens was hij wel benieuwd naar wat voor een namen, want Dagger en Lethe waren moeilijk af te korten, of niet? “Heeft Dagger er één?” vroeg hij daarom ook, zijn blik nu richtend op de Absol die zich naast Lilium bevond. Het meisje vertelde toen inderdaad dat het een bijgeloof was. Manolo snoof bij het horen van de uitleg. “Typisch mensengedrag; overal moet een label op,” vertelde hij. Hij begreep de Absol wel. Het was gewoonweg frustrerend. “Als je pokédex dat gezegd heeft, dan zal het inderdaad wel,” voegde Manny eraan toe. Dat was toch door een aantal professors in elkaar gezet, niet waar? Ah, wat maakte het ook uit. Die dingen hadden hem nooit echt geïnteresseerd.

Lilium vroeg hoe het met hem ging en Manolo krabde nonchalant aan zijn achterhoofd. “Z’n gangetje,” gaf hij schouderophalend toe. “Ik loop wat rond, kom bepaalde blondjes tegen en houd een gezellig gesprek.” Een grijns verscheen op zijn gezicht. “Al heb ik sinds mijn komst hier al redelijk wat kunnen doen. Vooral als het op pokémon aankomt,” gaf hij eerlijk toe. Zijn Gabite was daar één van. Zijn bruine ogen gleden van Lilium naar Hephaestus en terug naar Lilium. “Hoe gaat het met jou dan?”      

Lilium schudde haar hoofd en vertelde toen dat ze waarschijnlijk gespietst zou worden aan zijn hoorn. Manolo grinnikte. “Niet zo’n fan van bijnamen, dus,” maakte hij eruit op. “Daar heb je gelijk in.” Dag klonk inderdaad vreemd. Het was sowieso niet echt een naam wat je op verschillende manieren kon afkorten. “Ah, je Banette, toch?” vroeg hij toen ze over Cheshire begon. Hij had de pokémon de vorige keer ontmoet. Spookpokémon wisten hem op de één of andere manier toch wel te fascineren, al was het maar vanwege hun plagerig karakter. Al kon het natuurlijk ook komen omdat Hades zijn eerste pokémon was.

“Nou, ik ving Heph,” begon hij nonchalant. “Ik kreeg ook een Togepi en een Honedge.” Die had hij natuurlijk gejat, maar dat hoefde Lilium niet te weten. Eigenlijk was de enige pokémon die eerlijk was verkregen in zijn team de Gabite. “Hephaestus houdt van vechten, dus ik heb met hem de eerste gym uitgedaagd. We wonnen met vlag en wimpel,” vervolgde hij trots. Goed, hij was er zelf niet zo’n fan van, die gym challenge. Vroeger wel. Dat was echter doodgebloed met al zijn kleine jongensdromen. De blondine vroeg naar zijn Gastly en hij lachte even. “Met Hades gaat het ook goed, hoor. Te goed zelfs. Soms wou ik dat hij karma kreeg voor zijn flauwe grappen.” Manny kreeg het zelf immers ook, dus waarom Hades dan niet? Toen Lilium vertelde dat ze naar Hoenn was geweest voor wat rust, hief Manolo een wenkbrauw. “Rust? Is het hier zo hectisch?” Hij wist het wel. Dat gedoe met Team Rocket. Het gesprek met Aiden kon hij niet gauw vergeten. Maar de blondine wist daar waarschijnlijk niet vanaf.

Cheshire was inderdaad Lilium’s Banette. Manolo had het zich dus niet verkeerd herinnerd. Nee, vergeten zou hij Chesh niet, omdat de blondine hem er toen nog mee geplaagd had. Gelukkig werd er toen niet de vloer met hem aangeveegd en had hij dus al die dingen kunnen doen die hij tot nu toe gedaan had. Lilium vond het nodig om hem erop te wijzen dat hij een Togepi had. Het paste niet bij de rest van zijn team. Hij grijnsde scheefjes en haalde zijn schouders op. “Ach, mijn Abra heeft toch wel een maatje nodig,” merkte hij droogjes op. Dat beest werd ook wel eens schattig genoemd. En het waren beide vrouwelijke pokémon. “Ik moet die gymleaders toch wel zeker laten zien wat voor een badass team ik heb?” voegde hij er grappend aan toe. Die grapjes wat betrof Aphrodite zouden hem waarschijnlijk nooit beu worden.

“Mhm,” reageerde Manny op de vraag of Honedge niet ook een spooktype was. “Spook en staal.” Hoewel hij spookpokémon erg gaaf vond, had hij echter nooit gepland om er meer dan eentje in z’n team te hebben. Ach, het was niet zo dat hij überhaupt een team had gepland. Improvisatie was nou eenmaal zijn vak. De blondine feliciteerde hem met de gym en Manolo maakte even een klein buiginkje voor de dame. “Dank u,” mompelde hij erbij, waarop hij een bedenkelijke frons op zijn voorhoofd liet verschijnen. “Heph staat echt bij me in het krijt,” vertelde hij aan Lilium. “Zoveel moeite voor je eindelijk een gym kan uitdagen.” Niet dat hij daadwerkelijk iets uitvoerde. Hephaestus was meer een trainer voor het team dan de trainer zelf. “Ik hoorde al van een oude vriend van me dat die kerel steentjes in z’n haren droeg,” merkte Manolo vervolgens op. Dat hij dat van Aiden had gehoord, vertelde hij nog even niet. Misschien zo wel.

Eventjes naar een andere regio voor een frisse neus. “Die privileges heb ik niet,” vertelde hij de blondine. Gebrek aan geld. Hij schudde met zijn hoofd. “Maar ach, het moet ook eens kunnen,” voegde hij er met een zwakke glimlach aan toe. Daar was vakantie immers voor, niet?