{Manolo} Playground

Of Lilium was echt vergeten dat hij een Abra had, of hij had het nooit tegen haar gezegd en deed ze nu alsof ze het wist. Manolo gokte op het eerste; want normaal gesproken ging men er sowieso niet vanuit dat hij pokémon als Abra of Togepi in zijn team had. Vond hij niet erg – zijn eigen imago kon hem vrij weinig interesseren. Zolang ze hem maar goed aanspraken vond hij alles prima. “Dat denk ik ook,” lachte hij naar de blondine. “Al helemaal als ik mijn Abra erbij doe. Van dat team staan ze dan echt te trillen op hun benen.” Hestia en Aphrodite waren niet per se de zachtaardigste van zijn team. Dat was waarschijnlijk Hephaestus. Maar hij wist wel dat je hen niet kwaad moest krijgen, want dan was je nog lang niet jarig. Lilium vroeg waarom Heph bij hem in het krijt stond en Manolo propte nonchalant zijn handen in zijn zakken. “Nou, ik ben zelf niet bepaald een vechter. De gym viel me erg tegen. Ik doe het alleen voor hem,” vertelde hij de blondine. Oké, hij had in hun vorige gesprek vermeld dat hij dat misschien wel zou doen, maar daarom zei hij ook dat het hem tegen was gevallen.

Iemand die ze kende had het ook altijd over die steentjes. Manny grijnsde inwendig, want hij wist dat ze hiermee Aiden bedoelde. Hij besloot het spelletje echter wat interessanter te maken door er niet direct op in te gaan. “Oh?” reageerde hij daarom verbaasd. “Dat is toevallig. Ik denk niet dat je hem kent hoor, jullie karakters zouden botsen.” Of niet. Dat hadden ze al lang en breed bewezen. Hoe Lilium het met Aiden uithield, ging hem eigenlijk te boven. Ze leek zo’n onzeker typetje. En Aiden was compleet het tegenovergestelde. Daar kon Manolo wel mee overweg, maar iemand als de blondine...? Ach, het was wel een interessante combinatie. Eigenlijk was hij erg nieuwsgierig naar hun dagelijkse interacties. Lilium vertelde heimwee te hebben. “Naar Kalos?” reageerde hij met opgeheven wenkbrauw. Zelf voelde hij zich niet zo verbonden, maar dat was ook niet zo met Kanto. “Ah, ik snap het al. Je miste Hades natuurlijk,” voegde Manny er grappend aan toe. Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een kleine grijns. Zo eentje als Hades was immers nergens anders te vinden.