The joy of being in the swamp. [OPEN]

Rose keek met over elkaar geslagen armen naar de poort die zich voor haar bevond. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een verkeerde poort nam, maar ze besloot het er maar op te wagen. Zonder aandacht te besteden aan welke route ze betrad liep ze door. Het eerste wat ze tegenkwam was een speeltuintje. Zo’n speeltuintje die je tegenkwam in horrorverhalen. Er stonden een paar schommels verderop en rechts van haar bevond zich een zandbak en een glijbaan. De schommels zagen eruit alsof ze konden breken als je erop ging zitten en dus ging Rose maar niks stoms proberen. Het meisje liep, een tikkeltje gedesoriënteerd, naar voren. Er was wel wat tijd verstreken sinds ze terug was gekomen uit Hoenn en gelukkig was haar gebroken been genezen. Het stappen was nog altijd niet helemaal normaal, maar haar bot was genezen en ze nam pijnstillers in als ze toch wat voelde. Rose haalde haar wenkbrauwen op toen ze zag dat er water voor haar lag. Vies water. Oh, geweldig. Ze bevond zichzelf in een moeras. ‘Arbok!’ riep er opeens een Pokémon achter haar. Rose draaide zich om en werd bleek toen ze een Pokémon zag. Hij zag er veel sterker uit dan de Pokémon die zij had en er was dus maar één oplossing: rennen! Rose draaide zich om en begon te rennen. Met kloppend hart sloeg ze alle hoeken om die ze maar tegenkwam. Vervolgens viel ze uitgebreid op de grond omdat haar voet bleef haken achter een boomstam, gelukkig niet haar slechte voet. Ze probeerde goed te luisteren of ze iets hoorde, maar de Arbok leek weg te zijn. Ze vloekte. Oh, wat was een moeras toch heerlijk om in rond te lopen. Niet dus!

Nu de Arbok weg was, had ze weer andere zorgen. Bijvoorbeeld met hoe ze die stank ooit uit haar haren ging krijgen. Ze pakte haar haren bij elkaar en rook er aan. Het rook nog niet zo heel erg, maar het rook erg naar… vervuild water. Ze sloeg geïrriteerd met haar hand in het water voor ze probeerde om overeind te krabbelen. Verschrikt zakte ze echter weer terug toen ze een stem hoorde. Ze keek naar boven en zag een jongen van ongeveer haar leeftijd voor haar staan. Mogelijk was hij ietsje ouder. ‘Nee, het lukt wel,’ zei ze, huiverend bij het idee om hem aan te moeten raken. Haar verleden stond haar wat dat betrof nog steeds erg in de weg. Ze had het tegen niemand kunnen zeggen. Niemand was goed genoeg te vertrouwen om zoiets aan te vertellen. Het zou te gevaarlijk zijn en te veel risico’s met zich meenemen. Vandaar dat ze zichzelf ook nooit voorstelde met haar achternaam. Soms waren er berichten op de radio te horen en als men dan de achternaam van haar vader hoorde en hoorde waarom hij in de gevangenis zat, zouden ze hem wel eens goed aan haar kunnen linken. Het zwartharige meisje kwam op eigen kracht overeind zoals ze de jongen gezegd had, klopte haar kledij af en zuchtte vervolgens geërgerd. ‘Heerlijk zo’n moeras,’ zei ze met overdreven sarcasme. Ze bekeek haar kleding, maar het viel nog wel mee. Stomme Arbak. Stomme boomstam. Toen viel haar aandacht pas weer op de jongen die langs haar stond, beseffend dat hij zijn hulp had aangeboden en dat zij die nogal kortaf had afgewezen. ‘Bedankt dat je me wilde helpen,’ zei ze iets te laat. ‘Ben je soms onderweg naar Laverre City?’

Rose grinnikte even kort op wat de jongen zei. Nee, ze nam aan dat het dat inderdaad niet was. Ze wilde niet weten hoe het was om elke ochtend een beetje modder op je gezicht te smeren voordat je het Pokémon Center verliet om je reis verder te maken. Het idee dat het water van het moeras waar ze ingevallen was doordrenkt was met de behoeften van de beesten die hier dagelijks passeerden was ook niet echt een goede gedachte en huiverend klopte Rose zo veel mogelijk van de viezigheid van zich af. Natuurlijk plakten haar kleren tegen haar huid, een gevoel waar ze absoluut niet van hield. Als ze uit de douche kwam probeerde ze zichzelf ook zo goed mogelijk droog te vegen. Gewoon om dat plakkerige gevoel te vermijden. Nou ja, niet te veel aan denken. Misschien konden ze naar Laverre City gaan en dat ze daar in het Pokémon Center zichzelf wat droogde of zo. De jongen leek gelukkig niet beledigd te zijn omdat ze zijn aanbod om haar te helpen afgewezen had en dat maakte dat Rose lichtelijk opgelucht was. Haar blauwe blik gleed naar de jongen. ‘Oh,’ sprak ze. ‘Ik heb gehoord dat het er daar heel sprookjesachtig uitziet. Heel anders dan… hier.’ Ze trok een gezicht terwijl ze naar het moeras keek. Ze stapte weg van het vuile water en rook aan haar kleding. Het rook nog niet heel erg, maar een lekkere geur vergeleken haar parfum was het niet echt. Gelukkig had ze nog wat extra kleding bij en kon ze het zo nu en dan niet laten om wat te shoppen in sommige stadjes. ‘Misschien kunnen we teruggaan zodat ik me kan omkleden? Ik voel me niet echt goed zo.’ Ze glimlachte vriendelijk naar hem. ‘Ik ben mezelf helemaal vergeten voor te stellen door dit gedoe. Mijn naam is Rose.’ Er volgde een begroetend knikje, want handen aannemen vond ze een tikkeltje… té fysiek.

Rose had heftig haar hoofd geschud toen de jongen had voorgesteld om kleding te kopen. Niet alleen omdat ze absoluut niet wilde hebben dat de jongen voor zoiets zorgde voor haar, maar ook omdat ze het vreselijk vond om haar maten door te geven. Ze vond zichzelf op sommige vlakken een beetje dik en haar maten waren niet bepaald leuk om op te noemen. Bovendien was haar onderkleding ook vies en daarvoor shoppen met een jongen was vreselijk. Door haar hoofd heftig te schudden liet ze in elk geval weten dat het niet hoefde. ‘Ik heb kleren bij,’ voegde ze er nog extra aan toe, kloppend op haar tas. Nee, shoppen met een jongen was niet iets dat op haar verlanglijstje stond. Haar vader had echt alles voor haar verpest. Misschien zou ze het, als ze heel haar verleden niet had meegemaakt op die manier, het wel leuk hebben gevonden om met hem te shoppen. Ze concentreerde zich op zijn volgende woorden toen hij zich voorstelde als Jun. ‘Bedankt, maar het lukt me wel, hoor,’ sprak ze en ze deed haar best om niet al te geïrriteerd te klinken. Ze was geen klein kind, zeg! Dat ze nou één keer eens in een moeras was gevallen… dat gebeurde haar niet nogmaals. En dus stapte de zwartharige met de blauwe ogen koppig opzij zodat ze naast Jun liep in plaats van achter haar. Door goed op te letten wist ze precies waar ze haar voeten moest plaatsen en bereikte ze, met niet al te veel gedoe en moeite, de overkant van het moeras. De griezelige takken hingen als schaduwen boven haar hoofd, maar Rose vergat dat allemaal toen ze het sprookjesachtige stadje betrad. Het was echt prachtig hier. Het eerste wat ze zag was het rode dak van het Pokémon Center en rustig draaide ze zich om naar Jun. ‘Daar is het,’ sprak ze, wijzend naar het Pokémon Center. ‘Ik ga me daar even omkleden. Je mag mee naar binnen komen of hier even wachten. Het is maar wat je zelf wilt,’ sprak ze en ze haalde haar schouders op, waarna ze haar tocht naar het Pokémon Center vervolgde en ondertussen haar tas openritste zodat ze haar schone kleren kon pakken.

Jun besloot om mee te lopen en Rose glimlachte. Misschien was dat inderdaad wel iets gezelliger dan als hij hier de hele tijd bleef zitten wachten op haar. Ze schonk hem nog een laatste glimlach, deed het deurtje van het kleedhokje dicht en begon zichzelf om te kleden. Ze had ook een handdoek in haar tas zitten voor gevallen zoals deze of als het regenweer was geweest. Of heel warm weer en ze had gezweet. Ze veegde haar lichaam af en deed gauw een legging aan en daarop een mooi zwart jurkje. Vervolgens deed ze haar lage sneakers weer terug aan. Ze stapte naar buiten en ging ook even langs de dame van de balie om haar Pokémon na te laten kijken, hoewel ze niet al te veel gevechten met ze had gehad vandaag. Ze draaide zich om naar Jun. ‘Ik stel voor dat we dit stadje wat meer verkennen?’ vroeg ze glimlachend. ‘Het ziet er hier echt wel heel mooi uit.’ Ze knikte vriendelijk naar de vrouw toen deze haar Pokémon teruggaf met de boodschap dat ze er goed uitzagen, nam ze weer in ontvangst en stopte ze weg in haar tas. Haar blauwe ogen keken Jun vragend aan. ‘Of we kunnen weer teruggaan en wat rond gaan hangen in Lumiose City?’ Dat idee stond haar minder aan met al die logo’s van Team Rocket die hier rondhingen. Maar ze wilde ook weer niets als een watje overkomen, dus zou ze hem gewoon de beslissing laten maken.

‘Dankjewel,’ zei ze lachend op het complimentje. Ze vond zelf dat ze er nu ook beter uitzag. Ze kreunde inwendig bij het idee dat ze ook weer terug door dat moeras moest, maar misschien was er wel een andere kant. Ze wist dat er eentje was, maar dat was ontzettend omlopen. Aan de andere kant zou ze dan een nieuw deel van Kalos ontdekken en zou het haar weer terug leiden naar Santalune City waar ze haar eerste gym nog moest uitdagen. Het was eigenlijk best wel een tikkeltje beschamend dat ze al zolang in Kalos rondliep en die eerste gym nog altijd niet had gedaan. Het was niet dat ze niet wilde, het was gewoon dat ze te veel tijd besteedde aan stadjes verkennen en nieuwe mensen leren kennen. Gelukkig vond Jun het een goed idee dat ze hier bleven en trakteerde haar zelfs op iets lekkers. Dat kon ze natuurlijk moeilijker afslaan en het was wat minder persoonlijk dan kleren. ‘Graag,’ zei ze dan ook dankbaar tegen hem. ‘Ik durf te wedden dat hier wel ergens een bakker is waar we kunnen gaan zitten. Of in elk geval een klein winkeltje waar je lekkernijen kunt gaan halen. Ik heb verderop een bankje gezien waar we op kunnen gaan zitten, dus dat zit wel goed.’ Ze had inderdaad verderop een bruin bankje zien staan waar ze konden gaan zitten, maar ze had nog geen winkel gezien waar ze een lekker gebakje of iets anders konden gaan halen. Ze zag een klein winkeltje verderop, maar of dat nu echt voor lekkernijen was…? ‘Daar misschien?’ vroeg ze aan hem en ze wees naar het winkeltje, afwachtend op zijn antwoord.

De plek die ze uitgekozen had bleek een klein tafeltje buiten te hebben staan. Er stonden precies twee stoelen aan het tafeltje. Net alsof ze wisten dat Jun en Rose vandaag kwamen. Ze grinnikte al bij het idee. Ze knikte naar Jun en liep vervolgens naar het gebouw toe. Het zag er sprookjesachtig uit en deed niet onder aan alle gebouwen die zich in zijn omgeving bevonden. De gym bleef natuurlijk het mooiste om naar te kijken. Met haar sprookjesachtige uitzicht – dat ferm leek op een poppenhuis – was het toch wel één van de mooiste creaties die Rose ooit had gezien. Warmte kwam haar tegemoet toen ze de deur opendeed en kalm stapte het zwartharige meisje naar binnen. Haar blauwe ogen bleven kort op de lekkernijen hangen en glimlachend wachtte ze af tot Jun ook binnen stond. Ze wees naar de lekkernijen die hun toe leken te lachen. ‘Jij mag eerst kiezen omdat jij trakteert,’ zei ze plagerig tegen hem. Ze vond het eerlijk gezegd ook niet netjes van haar als ze voor zou gaan. Ze zag een paar bananentaartjes stond en vroeg zich af of ze daar eentje van zou pakken. Die gebakjes met slagroom en aardbei zagen er overigens ook wel lekker uit. Of die koffiekoeken. Of die grappige koeken in de vorm van Pokémon-hoofden.

Rose rolde met haar ogen toen ze Jun’s antwoord hoorde. ‘Niet zo ouderwets doen, hè,’ sprak ze plagerig. Ze vond het maar grote onzin, die formaliteiten. Dat vrouwen altijd voorrang hadden. Dat vrouwen beter in de keuken konden staan dan dat ze zich bemoeiden met een job. Dat mannen altijd het zware werk moesten doen en zich niet met het huishouden moesten bemoeien. Dat je niet mocht kiezen van wie je hield omdat een man nu eenmaal met een vrouw samen moest zijn. Dat vond ze allemaal grote onzin. Dus met zoiets kleins als Jun hield ze ook geen rekening. Zij was een vrouw ja, maar had ze daarom per se voorrang op hem? Nee, zij vond van niet. Ze richtte haar blauwe ogen weer op de jongen en wachtte tot hij zijn keuze had gemaakt. ‘Voor mij een bananentaart graag,’ zei ze tegen de vrouw die verveeld naar hun stond te kijken. Alsof ze het elke dag deed – wat hoogstwaarschijnlijk ook wel zo was, maar goed – gaf ze hun een knikje, liep naar de vitrine en begon hun bestellingen eruit te halen. Rose sloeg haar armen over elkaar heen en trok haar wenkbrauw op toen de vrouw verveeld naar de kassa slenterde. Nou nou, kon het nog enthousiaster? Ze hield haar mond echter maar en wachtte tot Jun af zou rekenen, al voelde ze zichzelf daar nog steeds niet goed bij. ‘We zullen hierna wel een terrasje pikken en dan zal ik jou trakteren,’ zei ze glimlachend tegen de jongen terwijl ze haar bananentaartje aannam van de vrouw. ‘Eten we het hier op of buiten?’ Ze wees naar die stoelen die in de zaak stonden en keek hem vragend aan.