Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
OOC: Sorry Linn je krijgt een heel mooi topic (a) Alleen de laatste alinea is belangrijk voor je post haha. + Tynan
Daar liep ze dan, met Duncan aan haar zijde. Tijd voor verandering. Geen spijt. Een nieuwe Alana. "Tim, ik weet dat je daar bent." riep ze rond. Ze wist dat hij er was, hij was er altijd. Het duurde dan ook niet lang totdat de jongen voor haar neus stond. "Ah, Babe, ben je eindelijk van gedachten veranderd?" klonk er terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Alana knikte met een valse grijns op haar gezicht. "Ik ben van gedachten veranderd om je zonder schrammen te laten gaan." sprak ze op een ietwat duister toontje. Geen spijt. galmde er door haar hoofd. Ze zou ook geen spijt krijgen van dit. "Duncan?" vroeg ze aan haar Shiny Houndoom terwijl ze begon te wijzen naar Tim. "Pak." beval ze. Duncan begon te grommen en schoot naar voren om de arm van Tim keihard vast te pakken met zijn tanden. Dit was niet genoeg. Tim moest pijn voelen. Alana opende de pokéball van haar Skarmory en van Bo, haar Sawsbuck. Ze keek met valse ogen naar Tim. "Alana alsjeblieft, we kunnen toch wel pra.." Hij kon zijn zin niet afmaken, de Sawsbuck had haar kop keihard in zijn buik gegooid waardoor hij nu proestend op de grond lag. "Ik heb vaak zat geprobeerd om met je te praten..." zei ze terwijl ze dichterbij kwam om hem een schop in zijn zij te verkopen. "Je hebt genoeg gedaan. Mijn vriendin bezwangeren en mij stalken. Het is genoeg Tim. Ga weg." Sprak ze terwijl ze haar Skarmory en Duncan wenkte. "Fire Fang op zijn arm." beval ze vervolgens aan Duncan. Die schoot naar voren en beet Tim voor de tweede keer in zijn leven met Fire Fang. "Die zal iedere dag branden en je laten herinneren dat je mij met rust moet laten." sprak ze waarna ze naar de Skarmory keek. "Pak hem op met je klauwen en dump hem in Lumiose City." sprak ze kort tegen haar Skarmory waarna ze zich weer naar Tim draaide. "Ik hoop maar voor je dat je niet naar de politie stapt, ik heb genoeg bewijs dat je me stalkte. Ik wou alleen zeker weten dat je niemand meer zou pesten, begrepen?" zei ze op zo'n enge toon waar de meeste mensen bang voor zouden worden. Tim knikte ietwat angstig, bang voor de kant van Alana die ze zelf niet eens kende. Ze knikte koeltjes naar haar Skarmory, die opvloog en met haar klauwen de schouders van de jongen pakte en verder omhoog ging tot Alana hen niet meer duidelijk kon zien. Alana liet Bo terugkeren en stopte haar handen in haar zakken waarna ze rustig weg liep van de plek. Haar ogen stonden zeer neutraal, zo neutraal en emotieloos. Haar ogen hadden nooit eerder zo gestaan. Skarmory wist waar ze moest zijn, dus dat kwam goed.
Toen ze bij de pokémoncenter stond kwam de Skarmory weer terug, met een blik waarbij Alana wist dat het gelukt was. Alana's gezicht werd een valse grijns, waarna ze haar terug liet keren en naar binnen liep. Toen ze de deur achter haar dicht deed en haar jas op een stoel gooide, liep ze naar de kleine badkamer die ze tot haar beschikking had. Ze gooide even water in haar gezicht, waarna ze in de spiegel keek. Toen ze recht in haar eigen paarse ogen keek besefte ze wat er was gebeurd. Toen besefte ze wat ze had gedaan. Ze voelde een vlaag van paniek, angst en nog veel meer gevoelens over haar heen komen. Ze begon te janken, zonder dat ze het wou. Haar benen begonnen te trillen en ze lag al snel op de grond. Ze sloeg met haar vuist op de grond, hoe... hoe kon ze zoiets doms doen? Hoe kon ze.. Ze leek ... Nee ze kon niet. Ze leek op haar vader, officieel. Na een tijdje zo op de grond hebben gelegen stond ze op, vastberaden. Ze zou opnieuw beginnen, niks aantrekken van iedereen en al helemaal van jongens. Ze pakte een schaar die in de badkamer lag en begon haar haar eraf te knippen tot haar kin ongeveer. Ze keek haarzelf diep in haar eigen ogen. Alana. Zij was Alana. Zij was geen Aaron. Zij was niet Aaron Bouvier. Zij was Alana Bouvier. Op de vloer lagen grote haar plukken die net nog aan haar haar zaten. Haar haar die eerst voorbij haar schouders kwamen, was nu niet verder dan de lengte van haar hoofd. "Ik ben goed zo." sprak ze zachtjes tegen de spiegel. Ze was goed zo. Ze was helemaal goed zo. Ze hoorde geklop op de deur, zo snel als ze kon liep ze naar de deur waar een man stond. "Alana Bouvier?" klonk de stem waarop ze knikte. "Een brief uit de gevangenis voor je." vervolgde de man waarna hij de brief overhandigde. Alana nam de brief aan waarna ze de deur rustig dicht deed. Ze liep rustig naar de bank waar ze neerplofte en naar de brief begon te staren. Ze wist niet hoelang ze daar zat. Ze wist niet wat ze met de brief moest doen. Hij was van haar vader, dat wist ze al gewoon. Na een tijdje begon ze toch aan de envelop te frunniken en opende ze deze. Een brief zat erin. Alana pakte de brief eruit en sloeg deze open. Ze begon met lezen en haar ogen werden groot. Hij had een affaire gehad, daaruit was een kind gekomen. Een jongen die ze August hadden genoemd. Nee dat kon niet... Nee dat was gewoon toeval. Ze pakte de foto die ook blijkbaar in de envelop zat en haar mond viel open terwijl alles uit haar handen viel. Dat was... Dat was echt August. Ze herkende hem meteen. Dat was August. Dit ... Nee dit kon niet. Dit was niet de waarheid. Alana liep weer naar de spiegel en keek erin. Haar ogen werden weer erg groot en ze raakte in paniek. Ze leken op elkaar. Arceus ze leken echt op elkaar. Ze waren... Ze moest dit stilhouden. Hij mocht het niet weten. Dat zou alles veranderen. Ze wou dat het niet meer ging veranderen. Ze wou niet dat het zou veranderen tussen August en haar. Dat mocht gewoon niet.
Alana rende haar kamer uit en smeet de deur dicht. Duncan zat opgesloten in de kamer. De Houndoom begon jankende geluiden te maken maar het boeide Alana niet. Ze rende jankend naar buiten, weg van alles. Ze had haar arm voor haar ogen gelegd terwijl ze rende. Daardoor zag ze niet waar ze rende en viel ze uiteindelijk op de grond. Ze ging niet eens meer helemaal opstaan. Ze ging op haar knieeën zitten, voorover gebogen, terwijl ze op de grond sloeg met haar vuist. Doordat daar stenen lagen kwamen er allemaal wonden op haar vuist, maar het boeide haar niet. Zelfs niet toen de wonden goed begonnen te bloeden, zelfs niet toen het heel erg pijn deed. Ze wou dit niet meer, Arceus moest echt stoppen met deze dingen.
OOC2: 1164 woorden~
Brief van haar vader:
Lieve Alana,
Ik weet dat je al heel lang niks van me hebt gehoord, maar ik vind nu dat je het mag weten.
Toen jij 4 jaar oud was had ik een affaire, waaruit een kind kwam. We wouden allebei dat kind niet, dus we gaven hem weg aan een weeshuis. Zijn naam is August, de achternaam weet ik helaas niet. Ik heb een foto voor je toegevoegd in de enveloppe, dus die kun je bekijken. Ik zou graag willen dat je hem vindt en samen met hem mij komt opzoeken in de gevangenis. Gewoon omdat ik jullie één keer samen wil zien. Ik weet dat ik veel van je vraag na wat er gebeurd is en ik weet dat je me misschien haat. Maar dit is het enigste wat ik ooit van je vraag voor de rest van mijn leven.
Onderwerp: Re: Say Goodbye zo mei 17, 2015 10:39 am
♥ we couldn't stand being normal
Met een heerlijk broodje in zijn handen had hij zich op een van de bankjes in Geosenge Town neergezet, een stad waarnaar hij naartoe was gegaan om gewoon even rond te hangen. Hij had hier niks om te doen, om eerlijk te zijn. Geen gym om uit te dagen, niemand die hij hier moest vinden, maar toch was de roodjarige jongen hier. Hij had geen zin om direct door naar de eerste gym te gaan, sowieso zou hij die dan niet eens kunnen verslaan. Zijn Gligar luisterde voor geen meter, maar het maakte Tynan vrij weinig uit. Hij deed er dan ook vrij weinig aan. De paarse pokémon hing dit keer gelukkig wel wat in zijn buurt rond, hij had hem een paar berries gegeven om stil mee te zijn en op het moment leek het ook te werken. How to make a Pokémon calm? Give him food. De jongen grinnikte terwijl hij een hap nam van zijn overheerlijke broodje dat hij zojuist bij een broodjeszaak had gekocht. Mhmmm, heerlijk. Hij sloot er zelfs zijn ogen even bij zo heerlijk vond hij het ding, maar dat was ook wel vrij logisch. Na een hele ochtend te hebben gereisd had hij honger, heel veel honger. En een hongerige Tynan was geen goede Tynan. Zijn rust en totale kalmte werd echter verbroken door een luid kabaal. Gehuil en luide klappen op de stenen grond, die onder zijn voeten zelfs een beetje ervan na leek te trillen. Hij opende zijn roodoranje ogen en staarde voor zich uit. Droogjes voor een moment, om alleen maar een meisje op de grond te zien hurken. Ze sloeg gewelddadig met haar vuist op de stenen vloer, haar lichaam daar duidelijk pijn mee doende want bloed gleed al snel door de naden van de vloer heen. Hij keek er voor een moment vrij verbaasd naar, niet wetend wat er gebeurde, maar was veel sneller toen hij het doorhad. Dit kind draaide door om iets, geen idee wat, maar Tynan kon het niet laten om haar daarbij tegen te houden. Hij was dan ook zo'n gentleman. Hij legde het broodje neer op zijn bankje, in de hoop dat hij er dadelijk verder aan mocht gaan, en sprong op de dame af. Met beide handen haalde hij haar omhoog van de straat, met zijn stevig gebouwde postuur was dat vrij gemakkelijk voor de roodharige. Zijn handen had hij stevig vast om haar pols, gewoon om te voorkomen dat ze zich nog meer pijn zou doen. "Zeg, waarom ben je jezelf aan het verwoesten?" Echt een Tynan zin, al zei hij het dit keer zonder die brede glimlach, maar met een vrij bezorgde blik in zijn kijkers.
