Evolution | Open

Tevreden keek Floyd naar het eindresultaat van de gebeurtenis die zo even gebeurt was. De jongen was de Connecting Cave in gegaan want hij moest aan de andere kant zijn. Iedereen wist natuurlijk dat er veel Zubats zaten en zo had ook hij last gekregen van die wezens. Eén was tegen hem aangevlogen, flipte en toen flipte ook de rest. Om ze te kalmeren - of eerder knock out te krijgen - had hij Cas uit zijn bal gelaten. De Metang mocht sowieso wat training krijgen en dat was het perfecte moment, echt het perfecte moment. Castiel was tijdens zijn gevecht namelijk ook nog eens geëvolueerd in een Metagross. Enkele Zubats waren na de evolutie weg gevlogen, en de rest lag knock out op de grond.
'Dat hebben we weer eens goed opgelost,' zei Floyd tegen de grootte pokémon die dat naast hem stond. De Metagross liet op zijn beurt een instemmend geluid horen, maar draaiden zich met een ruk om wanneer er voetstappen achter hen te horen waren.
Ze waren dus niet alleen hé?

Met een vrij nors gezicht keek de blonde jongeman neer op de Budew die hij zojuist geadopteerd had. De Pokémon soort was niet het probleem, hij had haar geadopteerd, wegens haar beeldschone eindevolutie als Roserade, maar haar neiging om bij het geringste gebeurtenis in huilen uit te barsten. Steviger trok hij Anthea tegen zich aan, die door de aanraking direct kalmeerde en vrolijke geluiden produceerde. Dat ging wel heel makkelijk, maar het bleef een baby Pokémon en die huilden eenmaal veel, maar gelukkig waren ze ook niet de meest gecompliceerde Pokémon die voorkwamen. Toen pas viel de duisternis van een grot verderop hem op, gevolgd  door het afgrijselijke geluid van luid krassende Zubat’s. Het geluid bezorgde hem pure kippenvel, maar welk vreselijke tweederangsburger had dat op zijn geweten? Florian hoorde echter de Budew in zijn armen weer keihard krijsen, voordat hij een gok kon maken en automatisch schudde hij haar kleine lijf heen en weer in de hoop haar stilte krijgen. Van alles wat hij tot nu toe dan gedaan had was dit misschien het laatste van het laagste geweest, hoewel het helpen van die Elina wellicht het ergst was geweest. ‘Bu-Bu-Budew!’ De groene Pokémon stopte weer met huilen en de jongen zuchtte opgelucht nu het weer voorbij was. Het gekrijs van de Zubat’s waren echter ook tot een halt geroepen en een zware stem-overduidelijk van een man- echode door de grot, maar enkel een woord ving Florian op.  Opgelost. Wat was er zonet ‘opgelost’ om de Zubat’s zo van streek te maken? Florian sloop op zijn hoede naar de grot toe, maar stapte niet als een leeghoofd van een tweederangsburger naar binnen. Een grot zat allereerst vol met smerigheid wat zijn kledij zou verpesten en hem minderwaardig zou maken, maar het was ook onbekend wie deze man in kwestie zou zijn die hij eerder gehoord had en hoe hij de Zubat’s had weten schrikken. De baby Pokémon scheen echter de ernst er amper in te in en begon zelfs weer bijna te janken, toen hij zijn handen strakker om haar heen hield. Ze moest haar mond even houden! Direct hield hij zijn hand over haar mond heen en probeerde iets te horen wat hem meer duidelijkheid zou geven over wat zich daar binnen bevond.

Een vreemd mechanische geluid klonk er, die zelfs voor een vrij neutraal geluid niet dreigend klonk, maar vreemd genoeg aan de diepe kant. Vaag meende hij het geluid te herkennen en zelfs de bijbehorende Pokémon bijna voor zich te zien. Het zat op het puntje van zijn tong, maar op dat moment beet de tandeloze Budew in zijn hand. Vreselijk, bah! Het deed wellicht geen pijn, maar hij had een net te grote beweging gemaakt om nog “onzichtbaar” te zijn voor de man. Zijn voetstappen galmden namelijk direct door de grot. Niet alleen was zijn aanwezigheid dus verraden, maar nou had hij zelfs Budew speeksel op zijn hand. Anthea keek vrij tevreden naar hem en hij wapperde met een van afschuw getrokken gezicht met zijn hand, maar het speeksel droogde in kwestie niet direct op. Hij moest er maar mee moeten leven, al was het nu gegarandeerd dat hij na het hele gebeuren een badkamer zou moeten bezoeken om zijn hand grondig te wassen met zeep en kruiden uit de verre Unova. Florian stapte de grot in en zag toen direct een man, een onguur type staan met een Metagross-dat was het, dus!-aan zijn zijde. De man had namelijk zwart haar en een ongure aura om zich heen hangen, iets erger dan een simpele dief of een wanhopige zwerver die zijn geluk dacht in de grot te vinden.  Florian trok direct zijn groene ogen tot spleetjes, nieuwsgierig door het feit dat deze man hier iets uitgevoerd had. Kort gleed zijn blik naar de Metagross en het feit dat er een boel bewusteloze Zubat’s schijnbaar verderop lagen. Aah, dat was er dus gebeurd. “Heb je iets tegen Zubat’s?” Het was onwennig voor hem om de vrij “dagelijkse” taalgebruik te gebruiken, maar anders zou hij nooit en te nimmer kunnen communiceren met het lagere volk, die schijnbaar sinds kort echter ook zijn volk was geworden.

Een vermoedelijk blond harige knul was in zicht gekomen. Het was soms echt niet makkelijk om te gokken welke kleur haar dat iemand had wanneer je bepaalde kleuren niet zag. Mensen zouden tegen hem in ieder geval niet kunnen zeggen dat hij de wereld wat rooskleuriger moest gaan bezien, dat zou letterlijk onmogelijk zijn. Maar om terug te gaan op de knul. Geen goedendag of andere begroeting - niet dat hij er één ging terug krijgen - maar er werd hem gevraagd of hij wat tegen zubats had. Natuurlijk, wie niet? ‘Heb jij iets tegen zubats?’ kaatste hij zonder te twijfelen de vraag terug, duidelijk de nadruk leggend op de jij. Wat liet hij weer eens zien wat voor en leuke gesprekspartner hij wel niet was.
Castiel had ondertussen al lang besloten dat de knul geen bedreiging zou vormen dus schonk hij er geen aandacht meer aan. Zijn eigen veranderingen waren op dat moment veel indrukwekkender en tevens interessanter. Dat was iets waar hij wel even zijn aandacht wilde op focussen. Floyd kan dan ook zien hoe dat de Metagross naast hem zichzelf aan het bekijken was.