Pushing the limits | &Seven

"Hey?! Wat is hier aan de hand?" Grant stapte gehaast naar voren, om te zien hoe één van zijn medewerkers hardhandig tegen de muur werd gedrukt door een lange jongen in het zwart. Naast hem stonden nog twee mannen die ondanks de ander duidelijk het uniform droegen met het opvallende, rode R logo. De gymleider hield verbaasd halt en keek hen geschrokken aan, niet blij met het feit dat mensen van Team Rocket in zìjn gym waren. "Wat moet dat in mijn gym?" bracht hij op bevelende toon uit. Hij had het gevoel dat hij die lange gast moest herkennen, maar er kwamen op een dag zoveel trainers in zijn gym dat dat onmogelijk was. Raven negeerde de gymleider en hield zijn grijze ogen strak gericht op de man voor hem. "Deze hier is Team Rocket nog geld verschuldigd," gromde hij dreigend naar de trillende man in zijn handen. De vent was kostbare items van de gym gaan verkopen op de black market en had de opbrengst hiervan merendeel in zijn eigen zak gestopt. Hij had gedacht op die manier een makkelijk slaatje te slaan, maar Raven was hier om duidelijk te maken dat Team Rocket geen organisatie was bij wie je dat zomaar kon flikken. De nerveuze man leek zich dit nu ook te beseffen, maar in plaats van op te biechten verzon hij de ene smoes na de ander om er onderuit te komen. "L-l-luister, dit is a-allemaal één groot misverstand," stotterde hij zo nerveus dat Raven zijn hartslag kon horen versnellen. Grant's achterdocht leek te groeien, maar hij kon onmogelijk toestaan dat iemand zijn personeel zo in zijn eigen gym behandelde. Hij stapte met een ernstige uitdrukking naar voren. "Ik kan je verzekeren dat mijn personeel nie-" "Misschien moet je beter in de gaten houden wat je personeel achter je rug om doorverkoopt," onderbrak Raven hem nors, die geen zin meer had in excuusjes. Hij liet de kraag van de man los, waardoor die trillend als een puddinkje in elkaar zakte, en draaide zich met een woeste uitdrukking om naar Grant om hem uit te dagen tegen hem in te gaan. De twee andere Team Rocket leden bij zijn flanken pakte de man bij zijn schouders en begonnen hem mee te nemen. Grant deed geïntimideerd een stap naar achter. Hij zag er niet blij uit dat de medewerker zo werd meegevoerd, maar wist ook dat er op dit moment niets in zijn macht was om het tegen te houden. De TR grunts leken vastberaden hun geld te innen en het kon ze niet veel schelen wat ze moesten doen om het te ontvangen. "Wees een wijze gymleider en houd je hier buiten," waarschuwde Raven de gast nog, voor hij zich omdraaide om achter zijn collega's aan te lopen. Hij stopte echter verbaasd toen hij bij de deuropening op een bekende gedaante stuitte. Raven was zo bezig met de onderhandeling, dat hij niet eens door had dat iemand de gym naar binnen was gestapt. Hij verstijfde ter plekke en zijn hart leek even te stoppen. Seven.

Voor een paar seconden stond hij aan de grond genageld. Van alle mensen had Raven juist haar van de waarheid willen besparen. Hij had gehoopt dat ze er nooit achter hoefde te komen, maar het was onvermijdelijk en haar geschokte reactie maakte het niet makkelijker. Ondanks de snelle hartslag in zijn borstkas, dwong hij zichzelf om zijn uitdrukking strak te houden en overbrugde hij toen snel de afstand die nog tussen hen in was. Raven pakte haar ruw bij haar arm beet, alsof hij haar zo snel mogelijk naar buiten wilde duwen. Weg van hier, van de plek waar ze alles had kunnen aanschouwen. "Wat doe je hier?" siste hij gespannen. Zijn stem klonk verwijtend, ook al wist hij dat het niet haar schuld was. Ze had niet mogen komen. Dit had niet mogen gebeuren.

Ze pakte stevig zijn hand vast en boorde haar nagels in zijn huid, maar Raven kon het in de hitte van het moment niet eens voelen. Haar antwoord was enigszins logisch. Ze was een trainer, natuurlijk kwam ze hier naartoe om de gym uit te dagen. Ze had niet verwacht hem hier tegen het lijf te lopen en nu ze hem tussen de Team Rocket leden had zien staan kwam ze meteen tot de verkeerde conclusie. Raven gromde gefrustreerd omdat ze het maar niet leek te begrijpen. "Snap je het nog steeds niet? Dat was om die verdomde Sewaddle van jou terug te krijgen!" snauwde hij kil terug. Hij kon niet geloven dat ze werkelijk leek te denken dat hij hier voor teams aan het kiezen was. Hij had nooit een keuze gehad. En er was nu ook geen reden meer om dat stil te houden.

Raven klemde woest zijn kaken op elkaar toen hij hoorde hoe kortzichtig ze was. Hij voelde zijn grip nog meer verstevigen en omdat hij wist dat hij haar in zijn woede nog pijn kon gaan doen, trok hij met een ruwe beweging zijn hand los. Boos stapte hij naar achter en gooide hij ongelovig zijn armen in de lucht. Hij had het net zo goed kunnen laten gaan, zei ze. "Oh ik had dat beest gewoon aan zijn lot over moeten laten, is dat het?" antwoordde hij sceptisch, alsof het allemaal zo makkelijk was geweest. De blinde jongen stopte met zijn gefrustreerde bewegingen en draaide zijn grijze ogen weer haar kant op. "Wat, nu geef ik er ineens weer teveel om?" Eerst was hij te onverschillig, en nu speelde hij opeens zogenaamd de held omdat hij het niet had kunnen toestaan dat ze de Sewaddle wat aan deden. Of haar, for that matter.

Verdomme. Ze stelde vragen waar hij zelf het antwoord niet eens op wist. Raven probeerde haar te negeren en ijsbeerde in plaats daarvan onrustig heen en weer in een poging te kalmeren, maar het leek niet echt te helpen. Haar confronterende vragen bleven zich maar herhalen in zijn hoofd. Sinds wanneer kon het hem wat schelen? Waarom? Uiteindelijk was Raven het zat en draaide hij zich kwaad om. "Weet ik veel!" snauwde hij terug. Waarom moest ze overal een antwoord op hebben?! "Omdat ze dreigde jou ook af te maken! Eerst je Sewaddle, en daarna was jij aan de beurt!" Zijn boze stem weergalmde door de lege gang. De woorden vlogen uit zijn mond zonder dat hij het echt door had. Als ze zo graag de waarheid wilde weten, kreeg ze het te horen ook. Misschien hield ze dan eindelijk eens op.

Ze viel stil. Het effect dat hij ook had willen creëren, maar nu ontdekte Raven dat het misschien beter was geweest als ze gewoon terug was gaan schreeuwen. Door de stilte drong het pas echt tot hem door wat hij gezegd had en hij zette weer een stap naar achter. Godver. Hij had net zo goed kunnen opbiechten dat hij om haar was gaan geven. En dat kon niet. Hij kon geen gevoelens voor haar hebben. Raven draaide boos zijn gezicht van haar weg. "Tch," bracht hij uit, terwijl hij meteen van haar wegliep, de deur uit. Hij wist dat er geen weg meer terug was, maar hij kon daar niet langer blijven. Ze rotzooide met zijn hoofd en hoe langer hij bij haar bleef, des te impulsiever hij zich ging gedragen. En om één of andere idiote reden beangstigde hem dat vreselijk.

Raven bleef stug doorlopen, ook toen hij haar al snel achter zich aan hoorde komen. Hij wist wat hij aan het doen was. Zijn hart raaste als een gek door zijn borstkas en hij was ervoor aan het wegrennen. Raven balde gefrustreerd zijn vuisten samen Hoe had hij het zo ver kunnen laten komen? Hij had zichzelf voorgenomen nooit meer een persoon op die manier binnen te laten. Het kon niet dat.. Raven hield met een ruk stil toen hij haar woorden hoorde en voelde nieuwe woede oplaaien. Oh, dus ze wou weten hoe het echt zat?! Zonder verder nog iets te zeggen, draaide de jongen zich om, pakte hij haar arm beet en trok hij haar naar zich toe om zijn lippen op de hare te zetten.

Dit was waarschijnlijk het meest krankzinnige dat hij ooit in zijn leven gedaan had. Het was niet de bedoeling geweest, maar ook zijn hart leek nog even dertigduizend slagen sneller te gaan kloppen toen hij door had dat ze hem geen klap in zijn gezicht ging geven. Het voelde als een soort overwinning, tegelijkertijd was zijn hoofd er helemaal niet bij om over dat soort dingen na te denken. Raven verloor zich in het moment en drukte zich dichter tegen haar aan, terwijl hij zijn vingers voorzichtig van haar arm naar haar nek liet glijden. Het waren waarschijnlijk de langste seconden die hij had meegemaakt en het duizelde hem toen hij zich weer terug trok en hen beide even de tijd gaf om te beseffen wat er zojuist gebeurd was. Eenmaal hij zijn mond weer open trok, klonk zijn stem zwaar. "Begrijp je het nu, stupid," bracht hij tussen lichte adem teugen uit, terwijl zijn lege ogen zich in de hare haakte.