Pushing the limits | &Seven

De korte stilte die na de zoen volgde gaf hem even de tijd om te kalmeren. Raven liet rustig zijn hand weer zakken en probeerde het dreunende gebons in zijn borstkas tot rust te brengen, terwijl hij luisterde naar haar zachte, verraste ademhaling. Hij kon het zelf ook amper geloven. Dat hij zich zo had kunnen laten gaan. Arceus, ze maakte hem gek.
Raven wist dat hij afstand moest creëren en precies op die manier, duwde de jongen zichzelf weer weg van haar, alsof het nooit gebeurd was. Hij wachtte zwijgend tot ze iets zou zeggen. De boze woorden die ze ervoor naar elkaar hadden uitgeschreeuwd, leken nu in het niets te vervallen. Toch wist hij dat het daarmee niet over was. Ze had waarschijnlijk nog meer vragen als ooit te voren, en hij kon zelf niet eens met zekerheid zeggen of hij overal wel een antwoord op had.

Doordat hij er verder niets meer over zei, gaf hij Seven de kans om er op te reageren zoals ze zelf wilde. Althans, de reactie had ze al gegeven - waar hij nog verbaasd over was -, maar ze hoefde er verder niets mee te doen. Het was beter als ze dat niet deed. Raven ging zich niet verontschuldigen, daar was hij op dit moment waarschijnlijk nog te kwaad voor, maar hij wist ook wel dat dit niet had mogen gebeuren.
Het maakte het makkelijker dat Seven haar oude, kalme stem weer terug had gevonden toen ze hem vroeg waarom hij zo zo lang niets gezegd had. Raven draaide ongemakkelijk zijn gezicht weg en er verscheen een afwezige glans in zijn ogen. Liegen zou nu geen zin meer hebben. "Nee," biechte hij toen op op een harde toon. "Het was beter als je zo min mogelijk wist." En dat gelde niet alleen voor het feit dat hij bij Team Rocket zat.

Seven leek beledigd dat hij haar niet had vertrouwd met de waarheid. Ze vroeg of hij soms dacht dat ze domme dingen zou gaan doen, waarop hij fronste en zijn lege ogen weer strak haar kant op draaide. "Nee," herhaalde hij op serieuze toon. Hij had dat nooit gedacht, Raven wist zelf ook wel dat ze slimmer was dan dat. Misschien was dat niet wat ze verwacht had. "Ik heb je niks verteld omdat ik je er buiten wilde houden. Ik dacht dat je op die manier het veiligst zou zijn." De jonge man sloot even met een geïrriteerd geluid zijn ogen. "Maar blijkbaar is dat onmogelijk." Hoe hard hij ook zijn best deed, hij kreeg het maar niet voor elkaar om haar uit zijn leven te halen. Of uit zijn hoofd.

Hij liet een sceptisch lachje horen bij haar opmerking. "Misschien," mompelde hij kort. Misschien was het inderdaad beter geweest als hij het haar gewoon vanaf het begin verteld had. Maar Raven was nog niet in staat haar daar gelijk in te geven. Hij liet zijn wenkbrauwen zakken in een serieuze frons, zijn ogen nog altijd niet van haar afgeweken. "Had je gewild dat ik het meteen gezegd had dan?"

Raven leek niet tevreden. "Dat is geen antwoord," reageerde hij kort. Ze ontweek zijn vraag met een andere vraag, maar het was hem nu nog steeds niet duidelijk wat het nou was dat ze wilde. Ja, ze had het niet leuk gevonden om er op deze manier achter te komen, maar betekende dat dat ze het wilde weten, of niet? Zo ja, dan ging hij ook niet langer zijn best doen haar hier buiten te houden. Niet als dat toch keer op keer weer op een gevecht eindigde. Daar had hij de energie niet meer voor.

Raven opende zijn mond. Ergens wilde hij zeggen dat er geen leugens meer zouden komen, maar hij wist niet of dat waar was, dus bracht hij zijn lippen weer samen en draaide hij zich van haar weg. "Ik moet gaan nu," sprak hij kort. Het was niet nodig om te zeggen waarom. Dat ze het nu wist wilde nog niet zeggen dat hij de organisatie graag hardop noemde. Raven twijfelde even, maar keerde zijn gezicht toen toch nog even haar kant op. "Het spijt me dat je er zo achter moest komen," mompelde hij rustig. "En dat ik... Het ga je goed." Daar deed hij het weer. Hij kon niet zeggen wat hij eerlijk op zijn hart had. Hij wist dat het een klote zet was om haar zo achter te laten, maar door te blijven zou het er niet beter op worden.