The beginning

De zon was al aan het onder gaan op een verrassend warme dag toen Nola stopte voor de Rustboro Gym in Rustboro City. Het gebouw zag er groot als een gigantische, levensgrote rots. De leider van de gym was gespecialiseerd in rock types. Dat was ze te weten gekomen toen ze in het pokemon center van Rustboro wat reizigers hoorde praten. Ze slikte en probeerde haar nervositeit onder controle te krijgen. Ze hoopte dat haar pokémon sterk genoeg zouden zijn, en het aan zouden kunnen. Tenslotte waren rock types erg robuust. Ze konden zo haar geliefde pokémon enorm pijn doen. Ze beet op haar lip. Opnieuw had Nola haar twijfels bij haar beslissing. Ze zou haar pokémon bewust pijn doen. Yuma scheen daar geen moeilijkheden mee te hebben. Die wilde graag vechten. Noore daarentegen. Noore vond het prachtig om haar aanvallen te laten zien aan iedereen, maar zodra ze die moest gebruiken op andere pokémon.. Het was iets nieuws wat ze nog niet zo lang had. Sinds ze had verloren tegen een Taillow was ze bang geworden voor andere pokémon. Dat was ze al voor haar teamgenoten maar nu ook voor tegenstanders of wilde pokémon. Ze zuchtte. En dan was Yuma er nog. Yuma mocht Nola niet. Dat was nu wel duidelijk. Ze luisterde slecht en negeerde bijna alles wat Nola haar opdroeg. Ze was erg arrogant en zelfverzekerd, dat laatste kon van pas komen. De blondine veegde haar haren uit haar gezicht en gaf één knik om zichzelf te vermannen. Goed, dit was het dan! Ze liep de trapjes op naar boven en trok de deur van de gym open. Toen ze hem achter zich sloot keek ze naar een eigenaardig uitziende gym. Het voorste gedeelte leek erg op een museum. Allemaal exposities stonden opgesteld met fossielen. Verder achterin de gym hield het op en ging het door alsof de gym in een grot was uitgekerfd. Grote rotstekeningen stonden achter op de muur. Voor de muur stond een jonge vrouw die niet ouder dan begin 20 kon zijn. Nola slikte en voelde zich erg bekeken. Voor haar lag het platte strijdveld die gevuld was met rotsachtige obstakels. Hier gaan we dan ..   Dacht Nola nerveus. Ze baande zich een weg tussen de exposities door tot ze voor Roxanne stond aan de andere kant van het veld. “Een nieuwe uitdager, welkom in mijn gym!” Riep ze uit en ze spreidde haar armen. “Ik, Roxanne, ben gespecialiseerd in rock type pokémon” Dat bleek wel duidelijk. Ook al had Nola dit niet hiervoor geweten zou dit het nu wel duidelijk maken. “Ik ben Nola, uit de Kalos regio, en ik kom jou verslaan vandaag” Dat zei ze enkel om zichzelf wat moed in te spreken. Van binnen gonsde het te veel van onzekerheid om dat vol zekerheid te zeggen. Roxanne knikte. “Goed dan, laten we beginnen!” Riep de gymleader uit. Het scorebord die rechts hing ging aan en de scheidsrechter nam plaats op een klein bankje er vlak onder naast het veld. Nola keek om zich heen. Dit is het dus als je een gymleader uitdaagt, zo voelt het dus om een trainer te zijn. Roxanne haalde haar pokébal tevoorschijn waar haar aller eerste pokémon in zat. Ook Nola pakte de hare. Ze kon maar beter beginnen met het ergste en dat was Yuma. Misschien was Yuma sterk genoeg om allebei te pokémon te verslaan en dan kon Nola het Noore besparen dat ze moest vechten. Ja, dat ging ze doen! Ze moest op dat moment denken aan het contest waar aan ze mee gedaan had. Ze had niet gewonnen maar had wel de tweede plaats gehaald! Dat vond ze een enorme overwinning voor haar aller eerste keer. Ik moet vertrouwen in mezelf hebben, zoals toen, en dan kan ik winnen. Besloot ze. Vertrouwen in zichzelf, maar ook in haar pokémon. Yuma deed het enkel om haar te pesten, wie weet was ze nu een stuk gehoorzamer.


Nola klikte de bal van Yuma open. De Oshawott verscheen op het strijdveld en keek om zich heen. Haar ogen werden groot en haar mondje viel een eindje open. Ze was duidelijk onder de indruk van het interieur. De groteske rotstekeningen die op de muren om haar heen stonden waren ook erg indrukwekkend. Roxanne gooide haar pokeball op en toverde een geodude tevoorschijn. Nola herkende die pokémon wel. Yuma keek op toen hij verscheen. “Yuma, je bent in een gym. Geef het je alles!” Riep Nola haar toe. Ze hoopte dat als Yuma de ernst van de huidige situatie inzag ze misschien geneigd was beter te luisteren. Tenslotte genoot ze er van als ze haar kracht kon demonstreren. Ze was zo klein maar voelde zich soms alsof ze zo groot was als een Tyranitar. Nola zette haar tas waar sinds kort een mysterieus ei in zat naast zich neer en wreef er even over. Hopelijk bracht het haar geluk. ”Geodude, begin met een Rock Polish!”  Riep Roxanne uit. De Geodude spande zijn stenen spieren samen en begon toen wit te gloeien. Toen de gloed optrok leek het net alsof zijn stenen lijf eventjes glom in het licht van de spotlights die boven hen hingen. Nola fronste. Wat deed dat precies? Als ze het zich goed herinnerde werd de Geodude hierdoor sneller en weerzamer voor klappen. Dat was niet goed. Dat gaf Nola wel de gelegenheid voor haar aanval. “Yuma, doe je Focus Energy”. Yuma gehoorzaamde. Ze spande ook haar spieren samen en begon blauw te gloeien. Het omlijnde haar schelp die op het midden van haar buik hing. Ze pakte hem automatisch van haar lijf af en hield hem als een wapen omhoog. “Osha!” Schreeuwde ze opgewekt. Nola dacht na wat ze het beste nu kon doen. Roxanne maakte daar gebruik van en riep: “Rollout!”. De geodude krulde zijn armen om zich heen zodat hij perfect rond werd, begon te tollen en schoot toen op Yuma af. Nola, die dat te laat besefte wilde nog wat roepen maar het was te laat. De geodude vloog tegen Yuma aan met een snelheid die verbazingwekkend was voor een rock type. Ze vloog door de lucht en landde pijnlijk op de grond. “Yuma! Alles goed?” Riep Nola bezorgd. Yuma kwam overeind, rende naar haar schelp die ze had laten vallen en pakte hem weer op. Dit was geen normaal gevecht, dit was een gym gevecht! Het echte werk dus. Ze kon het niet veroorloven om langzaam na te denken. Ze moest het meteen beslissen. De Geodude draaide rond en kwam weer op Yuma af. “Doe je Water Gun!”. Een waterstraal schoot op de geodude af. Die rolde gewoon door de straal heen. “Snel ontwijk!” Yuma wist nog net opzij te springen. Ze landde achter de Geodude die opnieuw een draai maakte op het veld en wederom op haar afkwam. “Water Gun, nog een keer!”. Riep Nola uit. Ze blies haar opgeladen straal water naar de rock pokémon die uit zijn rollout brak en achteruit rolde. Hij duwde zichzelf overeind met zijn armen zodat zijn lichaam in de lucht hing en zijn armen als benen functioneerde. Man, dat zag er raar uit. Nola greep haar kans. Zelfs met de Rock Polish was Geodude nu niet in staat heel snel te reageren op een aanval als hij zo op zijn armen stond. “”Water Gun!”” Ze wilde Yuma niet te veel moeite laten doen de Geodude te bereiken. Van een afstand aanvallen was veel veiliger..  “Geodude gebruik je Magnitude!”. Riep Roxanne. Nola fronste. Die aanval kende ze niet. De Geodude liet zichzelf op de grond vallen waardoor de Water Gun over zijn hoofd scheerde. Zijn lichaam werd omringd met een blauwe aura. “Geooo..” Begon hij met zijn diepe, raspende stem. “Dude!” Hij duwde zich omhoog met zijn armen zodat hij een klein eindje van de grond kwam. Toen hij neerkwam op de rotsachtige grond ging er een schokgolf doorheen. De blondine schokte heen en weer en dreigde haar evenwicht te verliezen. Gepunte rotsen kromde met veel kracht uit de grond omhoog die Yuma keihard raakte. Ze schreeuwde het uit van pijn toen ze door die kracht door de lucht werd gegooid en hard neerkwam. “Defense Curl!” Riep Roxanne vlug uit toen Nola riep: “Surf!” Dit was een riskante gok. Surf was een erg geavanceerde aanval. Ze wist nog niet zeker of Yuma het nu wel aan kon. De klap was hard aangekomen en ze zag er uit alsof ze niet lang meer zo door kon gaan. Het spijt me Yuma. Dacht Nola bezorgd. De Oshawott creëerde twee bolletjes van water in haar handpalmen. Die sloeg ze tegen elkaar zodat ze groter werden en haar hele lijfje begonnen te omranden. Ze bewoog haar armen in een vluchtige slag naar beneden en kwam omhoog op een soort miniatuurgolfje. Het was tenminste iets! Er was geen water in de buurt dus moest ze het zelf maken. Voor nu was dit goed zo, ze hadden er erg hard op geoefend. De Geodude had zich opgekruld tot een bal waardoor hij al zijn zwakke plekken waarschijnlijk nu bedekt had. Ze beet op haar lip toen Yuma op haar miniatuurgolf op de Geodude afkwam. Toen die hem raakte deed het Nola denken aan golfbrekers aan het strand. Een golf kwam met razende snelheid op ze af maar werd uit elkaar gebroken met veel geweld door het plotse obstakel. Hier leek dit erg op, alleen dan in het klein. De Geodude bleef in eerste instantie heel stil liggen waardoor Nola zich afvroeg of het wel effect had gehad. Uiteindelijk rolde hij uit op zijn rug, duidelijk verzwakt. “Goed zo, Yuma!” Juichte Nola. Yuma knikte vastberaden. Gelukkig luistert ze nu wel, bedank Arceus! Dacht ze opgelucht. “Yuma, gebruik je Focus Energy en dan je Razor Shell!”. Riep ze uit. Yuma begon weer blauw te gloeien. “Rock Polish en doe dan je Defense Curl” Hoorde ze Roxanne aan de andere kant van het veld roepen. De Geodude begon ook te gloeien en rolde zich kort daarna meteen weer op in zijn beschermende houding. Nola beet op haar lip. Als dat maar goed ging, de toch al robuuste rock pokémon was nu nog robuuster. Op hoop van zegen. Yuma pakte haar schelp van haar buik af die nu ook blauw omrand was. Ze spande haar spieren aan en rende als een kleine ninja zigzaggend op de Geodude af. Ze sprong omhoog klaar om hem neer te laten komen op de Geodude. Met een verassende klap kwam die neer op het harde uiterlijk van de Geodude. Er vlogen zelfs kleine stukjes steen van hem af. Nola keek verwonderd toe. De schelp zag eruit alsof die al snel breken kon maar dat bleek niet waar te zijn. Hij bleek veel sterker te zijn dan hij leek. Yuma landde op één knie en duwde haar schelp weer op haar buikje. Ze wreef er één keer liefkozend over en keek toen weer op. De Geodude bewoog niet.  “Gooi er nog een Magnitute tegenaan” Nola keek verbaast op. Betekende het dat de Geodude nog steeds niet verslagen was? De geodude begon te rollen. Één van de rotsen die omhoog was gepiekt tijdens de magnitute gebruikte de Geodude als lanceermiddel. Hij rolde er schuin tegenaan en werd hierdoor een eindje omhoog gegooid. Toen hij neerkwam beefde de grond zo erg dat Nola bijna omviel. Piekende rotsen kwamen met veel kracht omhoog. “Ontwijk, Yuma!”. De Oshawott sprong omhoog, toen ze neerkwam werd ze opzij geslagen door een rots die omhoogschoot. Ze slaakte een kreetje en herstelde zich weer. “Rollout!” De Geodude die toch al aan het rollen was keerde om en kwam met een noodvaart op de Oshawott af. “Water Gun!” Yuma spoot een harde straal water tegen de Geodude aan. Die werd afgeremd erdoor maar kwam wel met een harde knal tegen Yuma aan. Die vloog een eindje door de lucht en landde tegen een grote rots aan. Ze bleef roerloos liggen. “Yuma!” Gilde Nola naar de andere kant van het veld. De Oshawott reageerde niet en bleef roerloos op de grond liggen. Bezorgd pakte Nola haar pokébal en straalde ze haar water pokémon terug in haar bal. “Heel goed, Geodude! Hou nu maar op met rollen” Zei Roxanne op een trotse toon. De geodude stopte niet. Hij bleef rollen. Nola keek opzij toen hij langs haar schreed en even later met een keiharde impact tegen een van de exposities aanvloog die aan diggelen viel. De geodude was knock out. Nola keek naar het scorebord. “Draw” stond er op. Het plaatje van een Oshawott en een Geodude waren verdwenen.


“Oshawott en Geodude zijn niet langer in staat om te vechten. De eerste ronde is gelijkspel” Hoorde Nola de scheidsrechter zeggen die twee vlaggen omhoog hield. Het meisje was geschokt. Een rock type was zwak tegen water types, en toch had het gevecht langer geduurd dan Nola had verwacht. Hoe sterk was deze gym? En hoe zwak was zij? Als ze met de aller eerste gym al problemen had.. Onzeker beet ze op haar lip. Misschien moest ze het maar opgeven. “Heb je al eerder een gymgevecht gehad?” Wilde Roxanne weten. Door die plotselinge vraag waar ze niet op voorbereid was werd Nola uit haar negatieve gedachten getrokken. Ze fronste en zei onzeker: “Eh .. ja..” Bracht ze uit. Het klonk erg zacht, ze wist niet zeker of de gymleader het wel gehoord had. Roxanne knikte. “Dat dacht ik al, dan ben ik benieuwd hoe je gaat reageren op je volgende tegenstander!” Nola slikte.

Roxanne haalde een tweede pokébal tevoorschijn. Toen die opensprong onthulde het een van de lelijkste pokémon die Nola ooit gezien had. De pokédex in haar zak begon te piepen en ze haalde hem tevoorschijn. “ Nosepass, the Compass Pokémon. Nosepass has a nose that functions as an electromagnet and determines location by moving its nose about” Een Nosepass dus. Het ding zag er niet vriendelijk uit. Goed, zijn ogen waren gesloten maar ze twijfelde er geen moment aan dat hij precies wist wat er in zijn omgeving aan de hand was. Er was nog maar één optie over voor Nola. En dat was Cottonee. Alle hoop dat Yuma beide pokémon kon verslaan was vervlogen dus dat plan was van de baan. Toen ze de pokebal uit haar tas pakte streek haar hand even langs het onbekende ei in haar tas. Het voelde warm aan. Bemoedigd door het nog levenloze object haalde ze de bal tevoorschijn. Ze keek er intens naar en fluisterde: “Ik geloof in je, Noore” Ze klikte hem open. De Cottonee verscheen. Geschrokken keek ze naar de ravage die het strijdveld was. Zodra ze de Nosepass zag verschoot ze en draaide ze zich bevend om naar Nola. “Niii..” Het klonk zo zielig dat Nola geneigd was om tegen Roxanne te zeggen dat ze niet verder wilde. Wat kon haar die badge nou schelen. Nee, dit heb ik altijd al gewild .. dit is wat ik moet doen. Hield ze zichzelf voor. “Het is goed, Noore, je kan dit” De Cottonee leek het daar niet mee eens en vloog bevend terug naar Nola. Ze verstopte zich angstig achter haar arm en durfde niet naar de Nosepass te kijken. “Ben je in staat om te vechten? ” Vroeg Roxanne ongeduldig. “Geef me eventjes” Zei Nola rustig en ze draaide zich om naar de katoenen pokémon. Ze pakte haar met beide handen vast en keek haar in de ogen. “Noore, ik weet dat je dit kan.. ik weet dat je die Nosepass eng vind, dat vind ik ook” De Cottonee knikte verwoed en begon nerveuze geluiden te maken. “Geloof in je kracht, dan kunnen we hem samen verslaan! Alsjeblieft Noore, ik heb heel me leven naar dit moment toegeleefd” Zei Nola wanhopig terwijl ze de Cottonee dicht tegen zich aandrukte. Die wreef liefdevol tegen Nola’s wang aan. Toen ze haar losliet zweefde ze met een neutrale blik voor het meisje. Ze haalde diep adem en draaide zich om. Noore zweefde ook het veld op maar leek haar vertrouwen weer kwijt te raken zodra de Nosepass zich tot haar keerde. Noore zweefde een heel klein eindje achteruit en maakte zich zo klein mogelijk. “Hier gaan we!” Riep Roxanne.


“Open dit gevecht met een Tackle!” Riep Roxanne geen moment later. Nola was meteen alert en gilde. “Verwar hem met je Fairy Wind” Cottonee sloeg verwoed met haar vleugeltjes en de glinsterende wind vloog hard tegen en rondom de Nosepass. Die ging gewoon door ondanks de schade en tackelde Noore. Nola ving haar in haar armen. “Alles oke?” Vroeg ze bezorgd. Noore trok zich los en fladderde het veld weer op. “Doe je Leech Seed, Noore!” Riep ze met haar handen om haar mond. De Cottonee schoot de zaadjes af die voor de Nosepass landde. De ranken sprongen omhoog uit de aarde en begonnen zich om de Nosepass te wikkelen. “Nosepass, Rock Throw!” Commandeerde de gymleader. “Pas op Noore” De rotsen zweefde omhoog de lucht in en vlogen toen op Noore af. Die dook alle kanten uit om de vliegende rotsen te ontwijken. Zodra ze tegen de grond sloegen braken ze aan stukken met een doffe klap. De Nosepass probeerde zich vrij te krijgen uit de ranken die energie uit hem tapte. Noore die haar linker vleugeltje een beetje had laten hangen leek weer opgeknapt nadat ze wat energie van de Nosepass had ontvangen. Nola hield haar pokémon intens in de gaten en bad tot een mirakel dat ze zou winnen. Het voelde zo vreemd om hier dan eindelijk te staan, en dan met zulke gemengde gevoelens. Eigenlijk wilde ze ophouden ermee omwille van Noore, maar haar gevoel en haar droom zei van niet. En toch twijfelde ze. Was dit echt wat ze wilde? Haar pokémon pijn laten leiden om verder te komen in de wereld? “Nosepass, gebruik je Harden!”. Nola schrok op. Oh nee, haar gedachten waren afgedwaald. De Nosepass kreeg een soort gloed om zijn neus die zich in een opspatting om zijn hele lijf wikkelde en toen abrupt wegtrok. Harden moest wel een zelfde aanval zijn als Rock Polish. De Nosepass zijn uiterlijk leek wat egaler dan voorheen. “Noore, vlieg hoog de lucht in en doe dan je Growth” Beter het onzekere voor het onzekere nemen. Als de Nosepass haar probeerde aan te vallen zou ze buiten zijn bereik zijn. Noore gehoorzaamde en vloog snel hoog naar het plafon van de gym. Daar begon ze felgroen te schijnen en met een krachtige ontlading liet ze enkele stralen los. “Cotton Spore!” Riep Nola toen de Nosepass het voor elkaar had gekregen om zijn benen los te krijgen. De ranken zaten nog om zijn lichaam gewikkeld maar op zijn minst kon hij nu lopen. Cottonee schoot allemaal grote katoen ballen af die als lijm aan de Nosepass bleven kleven. Hij probeerde verwoed om enkele van zijn arm te schudden wat alleen maar ervoor zorgde dat ze sterker vast kwamen te zitten. “Thunder Wave!” Nola keek verbaast op. Een rock type wist een elektrische aanval? Dat was toch niet mogelijk? Maakte ze een grapje om haar af te leiden? De Nosepass zijn neus begon te gloeien en even later schoot hij er een grote elektrische bol uit die Noore vol raakte. Die viel een eindje naar beneden maar wist zichzelf nog net op te pakken. Moeizaam zweefde ze weer een eindje omhoog.  “Mega Drain!” Noore’s vleugels begonnen te gloeien en even later schoten er groene stralen op de Nosepass af. Die pakte zijn neus vast en lichtere energie keerde terug naar de Cottonee. Die zakte een eindje naar beneden. Doordat ze paralyzed was kon ze moeilijk bewegen, Nola zag hoeveel moeite ze ermee had. “Geef niet op, Noore! Je kan het!” Moedigde ze haar aan. “Niii” Zei Noore niet erg overtuigend. “Nosepass, gebruik je Rock Throw en doe dan nog een Harden”. De blondine wilde roepen dat Noore moest ontwijken maar ze deed het automatisch al. Helaas was ze zwaar langzamer geworden waardoor enkele rotsen haar raakte. Ze werd achteruit geslagen en bleef op de grond liggen. Nola hield een hand voor haar mond. Ze wilde het afblazen, het moest genoeg zijn .. Maar .. “Noore! Focus en doe Energy Ball!”. De Cottonee kwam heel moeizaam overeind. Ze zweefde minder dan 20 centimeter boven de grond. Ondanks de Leech Seed was ze ernstig verzwakt. De Nosepass kon haar nu zo bereiken. “Nosepass, Tackle!” Noore had al een grote bal groene energie gemaakt die met een verassende kracht op de Nosepass vloog. Die werd vol geraakt en achteruit geduwd. “Nu, Razor Leaf!” Moeizaam schoot Noore vlijmscherpe bladeren af die alle kanten op vlogen. Enkele gingen ook Nosepass’ kant op en Nola zag tot haar vreugde dat enkele hem raakte. Door de plotselinge aanvallen was hij even van zijn stuk gebracht maar hij pakte zichzelf alweer op. “Rock Throw!” Opnieuw vlogen rotsen door het veld. Noore kon ze niet op tijd ontwijken. “Nog één energie ball!” Riep Nola. De energie ball was kleiner dan de vorige maar trof wel doel. De Nosepass viel voorover en bleef roerloos liggen. Was dit het einde? Nola keek gespannen naar de Nosepass, hopend van wel.