Keep your heads together. [TR Quest]

Eerlijk gezegd was hij nog amper bijgekomen met wat voor een mislukte assignment hij met Jayde had. Na al die moeite scheen ze een otakumeeting binnen te vallen. Dat was geeneens het ergste eraan; ze dachten dat Jayde ene Sheik was en hij Yata Misaki. Echt, hoe kwamen ze nou weer op die namen? Vervolgens werden ze uitgenodigd om op de foto te gaan en suffe evenementen te doen, maar gelukkig nam hij de benen. Revolver had ze ook heerlijk bezig kunnen houden door een Will-o-Wisp op ze af te sturen. Al zeiden die otaku’s iets over Medusa en Rin Okumura. Vreemde namen. Ach, dat was al ver in het verleden. Ver genoeg, althans. De brandwonden van zijn eerste gymgevecht waren ook bijna verdwenen. Dat scheelde al een heleboel. Maar goed, de missie. Schijnbaar moesten ze een twee-koppige draak, de voorevolutie van de drie-koppige domme wezen waar Floyd mee speelde gaan vangen of althans kalmeren. Het scheen de Pokémon te zijn van een van de hoge pieten. Tsk, dat Grunt’s het weer mochten oplossen sloeg nergens op. Het zou hem niet verbazen indien de rangen boven Agent de hele dag achter hun kantoor zaten en alleen maar eten zaten te vreten. Ach, het moest gebeuren. Via het bericht van de HC kreeg hij ook te weten dat hij niet de enige was, maar met ene ‘Raven’ de missie moest klaren. Geen Jayde deze keer wat een beetje jammer was, of Mamo. Ook niet Nathan, maar die was nóg geen Grunt. De jongen sloeg een zucht en liep met Rifle naast zich voor de zoveelste keer in dagen richting de TR basis.

Op tientallen meters afstand merkte hij een zwarte geklede figuur op met een Lucario naast zich, een Pokémon die bijna iedereen in Kalos scheen te hebben. Ze schenen hier dan ook echt hondenliefhebbers te zijn. De naam ‘Raven’ of beter gezegd, ‘Honchcrow’ paste wel bij de onguur ogende figuur. De jongen benaderde de opa van een figuur en stopte twee meter voor hem. “Honchcrow, toch?” Begon Ciro met een grijns op zijn gezicht, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg, “Schijnbaar gaan we een twee-koppig draakje ‘kalmeren’,” Beetje direct, maar om eerlijk te zijn was het idee dat hij andermans Pokémon moest gaan kalmeren niet plezierig. Het betekende namelijk dat hij het schepsel niet mocht doden. Alweer.

Spoedig kon hij ditmaal onder de hoed ook het gezicht van Honchcrow beter zien. De oude kerel had vrij lang, golvend zwart haar en… haast pupil loze ogen? Was hij blind? Zo ja, waarom zat hij dan in Team Rocket? Ow wacht, dat was natuurlijk de reden dat hij zijn trouwe tweevoeter bij zich had die natuurlijk aura’s kon zien en zelfs kon communiceren door middel van telepathie. Nogmaals, die hond had teveel kwaliteiten voor een standaard Pokémon. Het was een hond, kon vechten, had stalen horens over zijn lichaam, beheerste telepathie en was in staat aura’s op te sporen en te lezen. Kon Rifle dat maar ook, want dat zou een hele boel kunnen schelen; goede communicatie. De oude kerel scheen echter vrij verrast op hem te reageren, voordat hij hem verbeterde met dat zijn naam ‘Raven’ was. Dat hij dus ook weer; iemand die niet van bijnamen hield. Tot nu te scheen Mamo daadwerkelijk de enige te zijn die ze apprecieerde van iedereen die hij kende. In ieder geval scheen Honchcrow nogal sceptisch te zijn dat het kalmeren van de Zweilous gemakkelijk zou worden. Hoezo? Het was maar een twee-koppige draak die een woestijn-achtige omgeving koppig zat te doen en waarschijnlijk als een verwend kind om zich heen sloeg. Dat was zijn beeld echter. Hij hief zijn schouders kort, voordat hij ze liet zakken en Rifle kort aankeek. “Ik ben al een drie-koppige variant tegengekomen, dus dit zal niet heel anders wezen. Bovendien, als we dat exemplaar niet kunnen ‘kalmeren kunnen we altijd de Pokémon op het punt krijgen de strijd op te geven door te dreigen een van zijn koppen eraf te hakken?” Althans, betreft dat laatste had hij zo zijn twijfels. In oude mythen schenen ze bij het afhakken van hun koppen een nieuwe aan te groeien, dus het was maar de vraag of dat weer zo zou zijn. En zijn opmerking scheen het teken te zijn om te vertrekken, waarop hij kalm naast Honchcrow richting het poort liep. De laatste keer dat hij de poort was door gegaan was bij de vorige missie en hij hoopte dan ook dat er geen otaku’s op hen stonden te wachten in plaats van een daadwerkelijke Pokémon.

Vlak voordat hij aan de andere zijde van het poort was, weerklonk echter luid verwilderd gebrul, tweemaal zelfs. Het was oorverdovend gekrijs van een verwende Zweilous. Heerlijk. Ciro hield direct zijn handen bij zijn oren en probeerde direct de tweekoppige draak op te sporen. Waar was dat verwend kreng? Ah, daar! De tweekoppige draak was enkel maar een schim aan de horizon en sloeg verwilderd om zich heen. Hij koos wel een beroerde plek om los te gaan; een prairie. Maar goed, dat was de Pokémon in kwestie, maar… wat was het plan? De jongen wilde Honchcrow aankijken, maar herinnerde zichzelf op tijd aan het feit dat de man blind was en oogcontact niets betekende. Een idee… “Wat als we hem… haar.. dat geval, kreupel maken? Daar weet ik wel een manier voor,” Het in de buurt komen van de Pokémon zou niet heel moeilijk wezen. Gewoon in het ergste geval; Draco Meteor, de aanvallen ontwijken of zelfs Revolver.. Ho, wacht. Als hij de Banette nou gebruikte om in ieder geval de Pokémon te verwarren en te verbranden? Direct haalde hij de vervloekte knuffel Pokémon uit haar Pokéball. “Zij kan hem wel even afleiden door als een typische geest onzichtbaar te worden en hem wat te verwarren en hem heet onder zijn poten te laten worden?” Het was een suggestie, zelfs een tactiek wat hij de vorige missie gebruikt had. Voor zulke klusjes was een geest handig.

Schijnbaar dacht Honchcrow nog steeds vrij pessimistisch over de missie, maar deelde nadrukkelijk mee dat ze de draak geeneens kreupel mochten maken. Het werd op dit tempo wel moeilijk, indien ze dus niet een van de koppen mochten afhakken of kreupel mochten maken. Dat stelde hem diep teleur en dat laatste restje hoop dat er nog iets amuserends zou gebeuren was nu geheel aan Revolver. De geest kon zich gemakkelijk amuseren met de twee-koppige draak die al een emo-kapsel droeg om enkel zijn Dark type te benadrukken. In tegenstelling tot hem en de rest kon ze onzichtbaar worden en zonder enige geluid te maken al aanvallen afvuren. Hmm, de emo-draak zag natuurlijk bijna niets, maar net zoals bij die vuurvos van Floyd moesten de andere zintuigen beter zijn. Het was dan haast een prioriteit om zo min mogelijk geluid te maken. Hmm, daar had hij wellicht iets voor. Het leek er echter op dat hij Rifle minder nodig had dan verwacht.
Echter had Honchcrow nog een vraag over hoe ze na de  “vangst” dat wezen zouden meenemen. Oké, Rifle was weer nodig. Tegen die tijd dan, natuurlijk. Daar had hij namelijk al een idee voor. “De kip en hond dragen hem wel en ik heb altijd nog wel een Druddigon die wat spiermassa heeft,” De Blaziken en Lucario waren immers Fghting types en waren ze niet bekend door hun brute spierkracht? Juist ja, daar kon hij dus Rifle prima voor gebruiken en natuurlijk de hond van de man. Natuurlijk had hij nog altijd de Druddigon voor dat extra zetje. De man had echter nog een extra idee of in dit geval ‘advies’. Ze konden natuurlijk de tweekoppige draak naar een hoek drijven, zodat het geen enkele kant meer op kon. Ook vertelde Honchcrow over het feit dat ze gebruik moesten maken van het beperkt zichtvermogen van het schepsel. Maar goed, was zijn idee bij de man gevallen? Zo te horen wel en direct knikte hij instemmend naar de Banette. Met een speelse, maar vooralsnog serieuze blik in haar ogen maakte ze zichzelf onzichtbaar en zweefde recht richting de draak toe.
Toen ze eindelijk vlak achter het wezen bevond die woest om zich heen sloeg en haar duidelijk nog niet had opgemerkt, vuurde ze allereerst diverse dansende blauwe vlammen op het wezen af. Een typische Confuse Ray waarmee de twee-koppige draak zich waarschijnlijk haast ‘dronken’ zou gedragen of iets vergelijkbaars. Spoedig zweefde ze direct naar de andere zijde en vuurde ditmaal meer enkele vlammen af, maar ze kleuren rood en brandden daadwerkelijk aan. De twee type vlammen raakten het wezen, maar een wilde uithaal van diens kop wist ze maar op een haar te ontwijken. Ciro keek nog vanuit een afstand toe, totdat Revolver haar werk gedaan had. Haar vlammen zag hij vanuit dit punt duidelijk dansen, al waren ze blauwe en rode stippen. Het was al een prima teken dat Revolver’s taak braaf uitgevoerd was.

Tijd om te gaan. Ciro haalde echter snel een tweede Pokémon uit een Pokéball en een vrolijke Vibrava vloog vervolgens vlak voor hem. Dit was exact de leefomgeving van een Vibrava, maar dat was niet het belangrijkste. “De libelle kan een zandstorm opwekken en die draak in een zandtornado isoleren,” Informeerde Ciro hem kort, waarop hij al direct op stap ging. Op deze grote afstand zou een verwarde en onder de brandwonden zittende draak niet heel moeten focussen op zijn zintuigen, of wel soms? Oja, nu had hij dat almachtige schepsel brandwonden bezorgd, terwijl hij heel moest blijven. Ach, kreupel of onthoofd was het toch niet. Inmiddels vloog Calliber vlak voor hem uit, recht richting de draak in kwestie.

Calliber deed eindelijk wat nuttigs en klapte fel en snel met haar vleugels, waardoor het zand rond de twee-koppige draak begon te cirkelen. Het wezen zou hierdoor amper een kant op kunnen komen en was natuurlijk verward én verbrand, dus de motivatie om veel te tegenstribbelen zat er niet in. Na een sprintje wat uren lang scheen te duren hadden ze eindelijk de draak bereikt. Dat was dan ook het moment dat de twee-koppige draak minder loom en dronken oogde en helaas weer bewust werd van zijn omgeving, al scheen de zandtornado ook een verwarrend effect te hebben. Het werd hem allemaal teveel, geweldig. Dat betekende dat er enkel een paar klappen nodig waren, voordat ze de “stoute” draak terug konden brengen naar de hogere pieten. Daar kon Rifle weer in stralen en bijna noemde hij een aanval op, maar nog net was Honchcrow hem voor met zijn Lucario. Pfff, kan ook. Hij wilde ook liever vechten dan een struikelblok voor de draak vormen. Wacht eens even, de Lucario viel geheel op zichzelf aan, zonder commando? Zwijgend keek hij maar toe, terwijl Rifle voor de verandering zijn ogen op de hondachtige Pokémon hield, deze bestuderend. Een blauwe bol schoot uit de voorpoten van de Pokémon die vlak tegen de verwarde draak opschoot en hem de zandstorm uit lanceerde. Hé, bah. Beetje zonde. De Zweilous liet een luide kreet horen, waardoor Ciro met een pijnlijk gezicht naar het tafereel keek. Het was irritant dat het wezen zo hard kon krijsen, al kon je dat verwachte van een verwend kreng. Een soort lichtgevende buis verscheen vervolgens tussen de poten van de Lucario die inmiddels op de twee-koppige emo-draak afsprong en fel uithaalde naar het schepsel, waarna deze zich niet meer bewoog. Was het dood? Of was dit weer een kwestie van  “teveel wonden opgeleverd”? Ciro stapte dichter op de Zweilous af, maar deze bewoog zich daadwerkelijk niet, maar zijn buik ging nog op en neer; het ademde nog.

Nu was het een kwestie om een verwend Zweilous terug te brengen naar waar hij thuishoorde. Een deel van het zand knalde echter de lucht in en direct draaide Ciro zijn rug er naar toe met zijn ogen een tel lang dicht. Als iemand die vaak in een woestijn had gezeten wist hij wat je het beste kon doen tegen wat zand. Zo te zien Rifle ook die hetzelfde deed, maar als Torchic was hij dan ook regelmatig naar de woestijn met hem geweest. Maar goed, emo-draak vervoeren. Hij liet de Vibrava en de recent verschenen Banette met een knikje terugkeren. Ze hadden redelijk werk geleverd, maar of hij dat ging zeggen tegen de twee? Tsk, dan moesten ze hem meer tevreden krijgen. Momenteel was het nog stank voor dank. Plotseling hoorde hij echter Honchcrow’s stem, hem een opmerking gevend dat hij goed werk geleverd had. Stomverbaasd keek hij hem aan, niet goed wetend hoe hij erop moest reageren. Zelden deed hij iets “goed”, zeker gezien de vorige missie ook niet de beste einde had. Dit was dan eigenlijk zijn eerste daadwerkelijk geslaagde missie. Een kleine glimlach kwam op zijn lippen, maar toch wuifde hij bescheiden de woorden weg. “H-Het kan altijd beter,” Nee, hij was nooit goed in het ontvangen van complimenten geweest. Commentaar was immers zijn standaard. Een voldaan gevoel steeg echter uit zijn borst op, maar deze negerend haalde hij de Druddigon uit zijn Pokéball en keek zijn twee aanwezige Pokémon kort aan. “Tijd om dat verwende kreng terug te brengen,” Zei hij in een zucht, waarop Rifle knikte en de Druddigon zwijgend achter de Blaziken aanliep. Beide grepen direct een zijde van de draak vast en het was enkel nog wachten op de Lucario. “Het viel wel mee, achteraf gezien,” Opperde hij maar tegen Honchcrow. Als hij dat wilde had hij de Zweilous zonder enige genade kunnen onthoofden met Rifle, terwijl deze afgeleid werd door de Lucario. Kreupel maken was er niets bij. Maar goed, missie geslaagd. Was ook fijn voor de verandering.