Walking Luvdisc?[+Tawnee]

Ik staarde wat onzeker naar mijn gloednieuwe HC na besloten te hebben om Tawnee te hulp te schieten. Het was makkelijker om de woorden die ik had getypt daadwerkelijk te typen dan tegen haar uit te spreken. Het zou er stotterend uitkomen, maar dat was altijd zo bij mij geweest. Achter de computer kwam ik eenmaal beter uit mijn woorden. Dat was een feit. Het was wel onwennig om haar bedankje terug te lezen. Zelden werd ik immers bedankt voor iets en nou plotseling wel door een vriend te helpen. Hé, nog vreemder was dat ik een vriend had weten te maken. Maar goed, ze zou rond de Bad Lands zijn en ver was dat vanuit de randen van de stad niet. Toevallig bevond ik mij daar zelfs. Ik zat op een donkergroen bankje bij een plantsoen. Het gezin waar ik bij woonde was dan ook een paar straten verderop, echter wel grenzend aan een drukke straat. Hier kon ik nog enigszins rust vinden. Ik sloeg een zucht, slikte en verborg de HC in mijn broekzak. Oké dan, nou moest ik Tawnee eens vinden in de Bad Land's. Het ruwe terrein trok mij niet, want de vorige keer verging ik van de hitte en de dorst. Een meisje had mij echter gered, maar ondanks dat had ik nog steeds er slechte herinneringen aan. Het zweet brak mij direct uit aan de gedachte van de felle zonnestralen die toen der tijd op mij neer dwaalde. Nou had ik weer dan geen water bij mij, maar dat leek mij onnodig. Althans, dat hoopte ik. Weer ademde ik traag in en uit, waarop ik uiteindelijk richting de poort naar de Bad Lands liep. Om mezelf te kalmeren verborg ik mijn handen in mijn jaszak en liep de rustige poort door. Ik zou het wel redden. Eenmaal de poort achter mij, snoof ik de droge geur in. Báh. Direct schraapte ik mijn keel die nu al droog aanvoelde. Ik wilde hier niet zijn, maar als het voor een vriend was... Dan moest ik wel. Nerveus keek ik rond, in de hoop Tawnee te zien en uiteindelijk zag ik Tawnee op een bankje zitten. Haar haarkleur en stijl had ik amper kunnen missen; de eerste keer dat ik haar zag, leek ze al anders dan de meeste mensen die rondliepen binnen de stad. Met een zwakke glimlach liep ik op haar af met mijn hand zwakjes omhoog. "Yo,"

Ze zuchtte even terwijl ze kort haar ogen oprichtte naar de open hemel. Het was ergens in de late middag en de zon scheen zachtjes op haar. Hier was het rustig en hier kon het blonde kind wel even tot haarzelf komen. Ze was eerst zo in paniek geweest en nu was er een ijzige kalmte in haar ziel, iets onbeschrijfbaar. Ze slikte even voorzichtig en sloot haar ogen langzaam. Ja, Kirito was goed. Hij was een vriend die ze wel kon vertrouwen voor zover ze de zwartharige kende, hij was aardig genoeg. Ja... Ze zuchtte even zachtjes en bij het horen van de stem van de jongen, opende ze haar ogen en keek ze kalm naar de trainer, even knikte ze naar hem. "Hey," haar stem klonk kalmer dan normaal, bijna ijzig kil.

Ze zag er beroerd uit, maar niet op de manier waarop ik haar mij zou hebben voorgesteld. Na haar berichten verwachte ik haar in tranen te zien, al was dat nar om te denken, maar dat was mijn beeld geweest. In de werkelijkheid straalde ze enkel bitterheid uit die zelfs te horen was in de nogal emotieloze, haast kille begroeting die ze mij gaf. Gek genoeg kende ik de toestand waarin ze verkeerde maar al te best, maar om dat bij een ander te zien was schokkerend, zacht gezegd. Ik betrapte er mezelf op dat ik enkele tellen verbaast op haar neerkeek. Het was gewoon ook een tegenstrijdig beeld met hoe ik Tawnee zag, ze was de vreemde, maar vrolijke meisje. Nou leek ze echter haast op mij..? Ik negeerde de gedachte, voelde mijn hartslag toenemen dat door de verbazing kwam en nam naast haar plaats. “Vertel maar vanaf het begin tot aan het eind,” Mijn stem klonk vreemd genoeg kalm. Het was ook gewoonweg vreemd voor woorden dat ik een vriend moest bijstaan die in een slechtere staat dan ik verkeerde. Alsof ik daadwerkelijk mezelf hielp. Dan zou ik met dat idee in principe Tawnee moeten imiteren, haar gebruikelijke optimisme. Daar was ik beroerd in, maar ik kon het proberen. Toch? Met een kleine glimlach maakte ik oogcontact met haar en knikte ter teken dat ik luisterde. Hopelijk wist ik de kilte die momenteel om haar heen hing ook te smelten.

Zijn verbaasde blik was haar niet ontgaan en ze zuchtte even zachtjes waarna ze haar ogen van de zwartharige liet gaan en even naar de lucht staarde met een halfopen zicht. Ze liet haar oogleden maar hangen en ze had geen kracht in zich om ze verder uit elkaar te krijgen. Ze was soms op deze dagen en misschien was dat nu ook zo. Ze sloeg al snel haar ogen van de lucht en ze staarde even naar het mistroostige landschap waarna ze even zachtjes zuchtte. “Vertel maar vanaf het begin tot aan het eind,” Rustig keek ze op en ontmoette ze zijn ogen. Hij lachte even, het was klein, bijna niks, maar zeker meer dan dat ze van hem gewoon was en hij was kalm, een wonder. Ze liet even een klein lachje zien toen ze dit besefte, maar al snel verdween deze terug. "Ik... Ik wilde iets doen dat verkeerd was en per ongeluk heb ik zo mijn... Vriendje zijn vertrouwen geschaad," begon ze voorzichtig uit te leggen. Ze slikte even langzaam en staarde toen kortstondig naar de grond. "We begonnen beide te panikeren en ik... Ik..." Ze voelde opnieuw de tranen drukken, maar ze liet ze niet toe. Even viel ze dan ook stil. Na enkele tellen opende ze haar mond weer. "Ik ben gevaarlijk," zei ze zachtjes. "Voor iedereen,"

Ik concentreerde op haar woorden, alsof ze een docent was wiens leerstof ik moest begrijpen voor een tentamen. Ik meende echter op haar gezicht kort een glimlach doen verschijnen, nadat ik mijn aandacht op haar gericht had. Waarom ze eigenlijk naar mij glimlachte, daar had ik geen idee van. Lang stond ik er niet bij stil, want spoedig begon ze met haar verhaal. Wijzer werd ik er niet van en met een milde frons keek ik haar aan. Verkeerd gedaan. Hoe kon ik daarop uithalen wat ‘verkeerd’ was, het kon immers van alles zijn. Echter hield ik mijn mond wijs dicht, wachtend op de restende woorden. Tawnee’s blik ging naar de grond toe en ik dacht verdriet in haar gezicht te zien. Het leek alsof daadwerkelijk de kilte verdween met de woorden die haar mond verlieten. Er volgde dus paniek, maar dat verbaasde mij niet als je iets ‘verkeerds’ gedaan had. Nou raakte ik wel enorm nieuwsgierig naar wat het eigenlijk inhield. Ze bleef echter een korte tijd stil en ik hield mijn gedachten eveneens leeg. Althans, ik probeerde het. Haar volgende woorden overvielen mij en met enige argwaan keek ik haar kant op toen ze uitgesproken leek te zijn. Haar conclusie scheen te zijn dat ze een gevaar was voor iedereen. Ik had daar niet direct een weerwoord op, eerder omdat ik mezelf vaak op deze gedachte had betrapt. Zo voelde ik mij toen enkele Pokémon ons aanvielen of wanneer er in het algemeen iets naars gebeurde en ik er toevallig bij was. Alsof ik ongeluk aantrok. Maar het bleef onwennig om het uit andermans mond te horen, juist van het persoon waarvan ik verwacht had enkel positieve berichten te komen. Maar wat zou verstandig zijn om nou tegen haar te zeggen? Hoe had ze mij geprobeerd op te vrolijken toen der tijd? Mijn blik gleed naar de langzaam van kleur veranderde lucht, het was al namiddag. “Nou, ik leef nog en ik ben niet de … tja, sterkste,” Grapte ik moeizaam onder de depressieve sfeer, “Maar… W-wat.. wat deed je verkeerd? Ander paar sokken aangetrokken?” Pas achteraf kwam ik erachter wat ik zonet gezegd had en direct keek ik beschaamd weg, klaar voor een felle uithaal, al verwachtte ik dat niet snel van Tawnee. Op dit punt wist ik het geeneens zeker wat ik van haar kon verwachten. Ik wist enkel dat daarbinnen Tawnee nog Tawnee was. Dat was genoeg voor mij.

Kortstondig sloot ze haar ogen, bij de gedachte alleen al had ze pijn. Ze was niet meer normaal, zou nooit meer normaal kunnen denken, dat wist ze zeker. Een zucht gleed van haar lippen. Niemand vuurde een Hyper Beam af op de persoon waar hij of zij van hield. Ze opende haar ogen weer langzaam. Dat was ook de reden geweest waarom ze Kido terug had gehaald. De Aggron was een monster en dat was zij ook... Monsters hoorden bij monsters, zo simpel was het. “Nou, ik leef nog en ik ben niet de … tja, sterkste,” Ze keek hem even kort aan, hij snapte duidelijk niet waar ze op doelde. Haar gedachten waren immers gevaarlijk en daarom was ze ook aan de buitenkant gevaarlijk. Ze functioneerde soms niet als een normaal persoon en begon dan gewoon... Gek te doen, gestoord zelfs. Maar zoals August al had gezegd, ze was gek. “Maar… W-wat.. wat deed je verkeerd? Ander paar sokken aangetrokken?” Ze staarde even naar de grond en liet het even tot haar bezinken. Na enkele tellen opende ze dan toch haar mond. "Ik ben bang dat als ik het zeg, je bang van me zal worden," murmelde ze zachtjes. "Dat je weg zult gaan," vervolgde ze. "Zoals hij ook deed..." Ze zuchtte even zachtjes en liet haar oogleden over haar ogen gaan.

Geen enkele klap volgde of een spoor van gesnauw, maar evenmin een grinnik of een teken dat ze mijn opmerking apprecieerde. De spanning hing dus duidelijk nog in de lucht, waaraan ik vreemd genoeg gewend was geraakt na mijn moeder’s uitbarstingen. In mijn ooghoek zag ik dan ook dat Tawnee naar de grond staarde. Ik wilde haar helpen en wellicht opvrolijken, maar het hielp niet als ze zaken voor mij achterhield. Ik beet kort op mijn onderlip, hopend dat ze de stilte die er hing zou doorbreken. En dat deed ze, maar met een verontrustende boodschap waarop ik haar weer aankeek. Ze was bezorgd dat ik bang van haar zou worden als ze het aan mij zou vertellen. Ik slikte direct, wegens mijn droge keel en wist niets uit te kramen. Nou had mijn nieuwsgierigheid de hoogtepunt zeker bereikt, zeker nu ik er zelfs ‘bang’ van zou worden al was dat niet zo heel moeilijk. Ze vervolgde haar woorden met de boodschap dat ze zelfs bang was dat ik weg zou, zoals haar voormalige vriendje. De drang om direct keihard ‘nee’ te roepen was groot, maar het kwam niet over mijn lippen en onzeker tikte ik wat met mijn vingers tegen elkaar. Het had tenslotte haar vriendje zodanig weten af te schrikken, dus zou ik het dan aankunnen? Hoewel mijn hartslag toenam, zuchtte ik en wendde mijn blik van haar af. “I-Ik ga niet weg,” Prevelde ik, waarna ik kort oogcontact met haar maakte, “Vertel, ik g-ga e-echt niet weg,” Natuurlijk was ik bang voor wat er komen gaat, maar het was te verwachten toen ik haar sprak via de HC. Ik was bereidt alles aan te horen, dat was de reden voor mijn aanwezigheid en Tawnee was bovendien een van de weinige vrienden die ik had.

Het duurde even en ze verwachte ook niks, dat wilde ze zelfs niet. Geen tegenspraak was goed en ook geen inspraak. Neutraliteit was het gene dat ze hier wilde... Maar Kirito dacht anders... Even liet ze haar blik op haar handen gaan, starend naar de palmen van haar hand. Ze zuchtte even en plaatste toen haar handen kort in haar gezicht. Wat had ze zelfs willen proberen? “I-Ik ga niet weg,” zei hij... Nee, dat was omdat hij het nog niet wist. “Vertel, ik g-ga e-echt niet weg,” Ze haalde de handen vanuit haar gezicht en keek kort naar de zwartgarige, ergens was er een soort van zoekende blik in haar grijze ogen, maar die verdween al snel en ze keek terug naar haar handen. "Ik zal het anders stellen..." zei ze vervolgens terwijl ze haar oogleden ietwat over haar ogen liet gaan. "Zou jij een kind, die mentaal onstabiel is, last heeft van hormonen en nog eens niet normaal is, een Pokémon toevertrouwen die dingen kan verwoesten?" zei ze vervolgens. Ze wilde dat eerst weten, ookal wist ze het antwoord al, maar je wist immers nooit eh...

Tawnee haalde haar handen van haar gezicht af en keek mij weer aan, maar iets in haar blik maakte mij nogal ongemakkelijk. Ik wist niet ter plekke waarom, maar ik had het vage voorgevoel alsof ze naar iets zocht. Wat ik niet scheen te hebben. Ze keek namelijk weer spoedig naar haar handen en een tel lang wist ik mij geen raad met de conclusie. Stelde ik nou daadwerkelijk niets voor of had ik het mij gewoon verbeeld? Ik durfde er op dit punt geeneens naar te vragen en ik zweeg maar. Ik dacht wel er te negatief over, zelfs voor mijn doen. Uiteindelijk brak ze wel de stilte, enkel om te vermelden dat ze wat ze eerder zei iets anders moest gaan formuleren. Direct voelde ik kippenvel over mijn lijf gaan, mij waarschuwend voor wat er komen gaat. De aankondiging maakte het er niet beter op. Ze scheen dus bang te zijn dat als ik het hoorde weg van haar zou gaan, maar na mijn concludering en haar vreemde blik ging ze het anders verwoorden? Dit werd nog ‘leuk’. Wat ze echter direct erna vertelde maakte mij weer sprakeloos, maar deze keer al helemaal. Een door hormonen gierend kind een allesverwoestend kind een destructieve Pokémon geven?! Alleen in animé en manga dan, in het echt was je dan een gestoord persoon om dat te doen. Dat kind zou de Pokémon gebruiken voor slechte doeleinden, of de meest onbenullige, zoals dat hij of zij een docent bedreigt om hem in plaats van een vijf een tien te geven. Dat was echter al onschuldig, in daadwerkelijke animé werden ze of de held of juist haast een demoon in het verhaal. Dit was echter betreft de realiteit en ik werd eraan herinnerd door de ernstige sfeer en het verdere zwijgen van Tawnee. Bijna had ik ‘nee’ uitgeroepen, maar ik wist beter dan dat en kon enkel opvatten dat Tawnee het kind in kwestie was. Ik verbood mezelf om onzin uit te gaan kramen om haar daarmee te kwetsen, maar het werd pittig voor mij om een geschikt antwoord op te geven. En een grap werkte overduidelijk niet. Uiteindelijk kwam ik op een antwoord, al bleef de vraag in mijn hoofd zitten hoe sterk de Pokémon in kwestie was. “Nee, eerlijk gezegd niet, maar als hij of zij toezicht zou krijgen van iemand met wellicht betere Pokémon, dan wel. En er zijn zat van zulke “mensen” in Team Rocket, volgens mij, en ze hebben niet heel Kalos verwoest, terwijl er vast iets van een leider moet zijn,” Wauw. Vloeiend, maar had het nog het juiste effect gehad?