Mending a broken heart

Het was al laat in de avond, maar dat kon de zwartharige niks schelen. Niks kon haar meer schelen eigenlijk, niet deze avond. Een klein uurtje geleden had ze nog rustig op haar kamertje in het pokémon center van Camphrier Town gezeten, maar toen er een bericht uit Hoenn kwam was de hoop op een rustig avondje vervlogen. Nu rende ze langs het water aan de rand van route 7, ogen half gesloten en handen tot vuisten gebald. Uiteindelijk voelde haar benen zo zwak aan dat ze niet meer verder kon rennen, het ging gewoon niet meer. Met een dreun kwam ze op haar knieën terecht, haar rug naar de route gekeerd en half boven het stromende water hangend. Haar lange, zwarte haren hingen losjes over haar schouders en vielen nu langs de zijkanten van haar hoofd. De haar puntjes raakten hierbij bijna het water oppervlak. Ze kneep haar ogen samen en plantte haar handen in het gras, waarna ze deze ook samen kneep en voelde hoe ze zo een paar grassprietjes uit het gras trok. Arceus haatte haar, nu wist ze het zeker. Het bericht dat ze uit Hoenn had gekregen was alles behalve plezierig geweest. Haar ouders waren dood. Overleden. Gevonden in hun hotelkamer waar ze op dat moment verbleven. Oorzaak onbekend. Een steek ging door haar longen heen en ze liet een snik ontsnappen, maar er waren geen tranen. Op ééntje na dan. De zoute druppel drupte uit haar ooghoek, rolde over haar wang heen waarna het met een zachte tik in het water viel. Dominique opende haar ogen en staarde naar haar spiegelbeeld, waarna ze zich terugtrok, wat verder de kant op. Haar benen trok ze op zodat ze haar voorhoofd op haar knieën kon leggen en haar armen erom heen kon slaan.

Was ze dan zo koudbloedig geworden dat ze niet eens moest huilen om de dood van haar ouders? De afgelopen maanden was ze veranderd, of misschien was ze gewoon nooit zichzelf geweest. Een korte snuif verliet haar neus en ze sloot haar ogen, ze had tijd nodig om na te denken en zichzelf te kalmeren. Dat ze niet huilde betekende niet dat ze binnen niet één grote storm aan emoties had woedden. De ene was somber, de andere boos, de andere stond er neutraal tegenover. Toen er plotseling een stem naast haar klonk hief ze langzaam haar hoofd op en keek ze door haar haren heen naar de persoon die naast haar neergehurkt zat. "Ja hoor.." mompelde ze en richtte haar blik toen op het voorbij stromende water. Aan haar lichtjes krakende stem te horen was wel duidelijk dat er iets niet in orde was, maar ze was te eigenwijs om dat zomaar toe te geven aan de eerste de beste persoon die ze op dit wat latere uur aan de rand van een route tegenkwam. "Gewoon een paar.. probleempjes.." Ze streek een pluk haar voor haar ogen weg en keek schuin naar de man. Ze had zijn hele aanwezigheid daarvoor niet gemerkt, nog een teken dat ze verder heen was dan ze zichzelf voorstelde.