We did it for the glory +Larlaith

Onderwerp: We did it for the glory +Larlaith do apr 30, 2015 4:04 pm

Hij had geen idee waarom, maar de jongen was echt pissig. Het zou gewoon aan hem liggen, zoals vaker, want er was echt eigenlijk helemaal niets aan de hand. Oké, er waren wel wat mensen die gewoon, in zijn ogen dan, veel te blij waren met de lente, maar dat was het wel. Blake was eerder een winter persoon, hij had het op zich meer met kou dan met warmte. Camphrier Town was echt een dood stadje waar hij in was, net zoals de rest van de dorpjes waar de jongen was in geweest, geen wonder. Het was immers niet voor niets een dorp, als hij drukte wou gaan opzoeken kon de jongen eerder naar steden gaan. Al zou het nu beter zijn voor iedereen als hij zich niet ging socialiseren. Doordat hij min of meer in gedachten was verzonken lette hij totaal niet op dat er ook nog een kans bestond dat hij tegen iemand kon gaan aanlopen, wat dus ook gebeurde. Er werd niet op gereageerd en zonder iets te zeggen liep de witharige gewoon door, als dit persoon er als van had zou het wel snel genoeg te merken zijn.

Onderwerp: Re: We did it for the glory +Larlaith do apr 30, 2015 5:55 pm

MY KINGDOM
OF DIRT

Waar hij was en waarom deed er voor Larlaith nooit toe, en toch leken de concepten hem nooit volledig met rust te laten. Overigens lijkt het wel een mens zijn eigen om zich een aantal dingen af te vragen, en daarbij lijken: hoe, waarom en wat het vaakst terug te komen. Complete onzin vragen als je het aan Larlaith, wat natuurlijk een beetje hypocriet is omdat hijzelf -in tegenstelling tot wat hij wil geloven- ook menselijk is. Wat de Muk moet ik doen.. vraagt Lait zichzelf in gedachten af. Uitgespreid ligt hij op een houten bankje, zijn armen achter zijn hoofd ter ondersteuning. Zachtjes humt hij een deuntje, zijn goudgele ogen op de, met wolken bezaaide hemel, gericht. Tussen zijn lippen steekt een onbekende grassoort die hij tevreden tussen zijn kaken klampt. Naast hem hoort hij Pancham kleine geluidjes maken, tevreden etend van wat Larlaith zojuist gejat heeft. Die voer verkopende pokémon mensen waren de afgelopen paar weken hartstikke gierig. Dat wil ook wel als hun grote handelsstad nu bezet wordt door Team Rocket, en sommige lui alsnog blind weigeren om zaken te doen. Vroeg of laat zullen ze toe moeten geven, zo is nu eenmaal de weg van de wereld. Het jachtdier eet de prooi; de mier wordt plat gestampt door de mens, zo makkelijk is het. Neemt niet weg dat het naar is om aan de onderkant van de voedselketen te hangen, dus op een bepaald niveau snapt Lait de mensen in verzet wel, maar hij betwijfelt of het nog lang zal duren. Zelfs een jaguar kan maar zo lang rennen tenslotte.

Pancham duwt zachtjes tegen zijn schouder aan, daarmee aangevend dat hij klaar is en hoogstwaarschijnlijk meer wil. Larlaith stuurt hem een zijwaartse blik, niet geheel vriendelijk. ''Je weet dat ik hier al veel moeite voor heb moeten doen.'' snauwt hij, Pancham daarna toch een sympathieke blik gunnend. Lait geeft hem een luie aai over zijn bol waarna hij hem weer terug in zijn Pokéball stopt. Lait steekt zijn arm omhoog, zijn hand spreidend alsof hij de zon probeert te vangen en deze sluitend wanneer hij het gevoel heeft deze vast te hebben. Vanaf hier lijkt alles zo klein, terwijl het ding daadwerkelijk groter is als onze kleine aarde. Uit het niets rolt hij om op zijn zij, om zijn benen over het bankje te gooien en overeind te springen. Hij rekt zich uit, waarbij in het proces iemand tegen hem aanbotst. ''Oh! ik denk dat je wat verloren bent.'' zegt Larlaith zo oprecht mogelijk, hopend dat de jongen zou omdraaien. ''Het zijn je ogen, zal ik ze weer even terug plaatsen?'' zegt hij vervolgens met een glimps van gevaar in zijn goudgele kijkers. Niemand liep je zomaar omver zonder daarbij iets te zeggen, niet als het aan Lait lag althans. Larlaith slaat zijn armen over elkaar heen en bekijkt de jongen van onder tot boven, niet veel speciaals; aldus Lait. Gewoon een normaal joch die meent meer ballen te hebben dan iemand anders. Lait schudt zijn hoofd in afkeuring. ''Nog nooit gehoord van manieren? Of ben je daar te stoer voor?'' vraagt hij de jongen uitdagend, zijn goudgele ogen in de rode kijkers van zijn medepersoon borend. Lait was niet specifiek uit op ruzie, laat staan met deze knul maar laten we zeggen dat hij het evenmin 'zomaar' kan laten passeren als een 'ongeluk'.

[Not so nice Lait]

♥

Onderwerp: Re: We did it for the glory +Larlaith do apr 30, 2015 6:17 pm

Zoals verwacht leek dit persoon er niet zo blij mee te zijn, het was te horen hoe er werd geroepen dat hij wat was 'verloren'. Echt, het was ook namelijk zo dat de witharige hier nou bepaald veel zin in had, dus niet. Er waren wel betere dingen die hij te doen had, bijvoorbeeld kon hij die tot nu nog nutteloze piranha wat een Carvanha ~~ha, dat rijmt~~ werd genoemd trainen. Zijn ogen waren dus hetgeen wat de jongen 'miste', wauw, hoe origineel zeg. Ondertussen was Blake gestopt en keek dit persoon aan, waarbij hij letterlijk op hem neerkeek. De jongen torende zeker iets van 20 centimeter boven hem uit, zo niet meer, misschien net wat minder. Het was maar een snelle schatting. ''Nog nooit gehoord van manieren? Of ben je daar te stoer voor?'' kort rolde de jongen met zijn ogen, natuurlijk was hij daar 'te stoer' voor. Puur sarcastisch, de jongen was gewoon enorm pissig op alles en iedereen. "Of geen van te twee." werd er met een klein grijnsje gesproken, hij negeerde totaal de eerder uitdagende toon van het persoon. Het was wel te zeggen dit deze een apart iets had wat de witharige meteen was opgevallen, diens huid. Het was net zoals die van een Girafarig, ook op meerdere plekken een andere kleur.

ooc; hun worden zeker beste vrienden *kuch*

Onderwerp: Re: We did it for the glory +Larlaith zo mei 03, 2015 10:34 pm

MY KINGDOM
OF DIRT

In enkele secondes weegt Lait zijn opties af, betreffende de jongeman voor zich. Hij zou hem gewoon kunnen laten passeren zonder er nog woorden vuil aan te maken, maar misschien dat het daar nu al een beetje te laat voor is. Lait werpt zijn goudgele ogen nog een keer op de jongen voor hem. Het witte maanlicht kaatst een soort van lichtgevende gloed rondom de jongen zijn haren heen; wat Larlaith tot zijn irritatie doet denken aan een ster. Pff, he'd wish, dat hij puur genoeg was om als ster door te gaan. Deze jongen met zijn houding en attitude die je al vanaf ver kunt ruiken heeft niets weg van de sterren; afgezien zijn sneeuwwitte glow in the dark haar dan. Dus vergiffenis was geen optie, tenzij hij op zijn knieën ging en ervoor smeekte, maar waarschijnlijk zou het eerst zwart sneeuwen voordat de jongen daar bereid toe was. Lait zou hem uit kunnen dagen tot een gevecht, of hem zelfs simpelweg zonder pardon kunnen aanvallen... maar dat zou vermoeiend zijn. Wat was er dan over... Lait fronst zijn wenkbrauwen, duidelijk diep in gedachten over dit 'dilemma'.

Zijn onverstoorbare gedachten lijken niet te worden onderbroken door de witharige zijn 'antwoord', en lijken in plaats daarvan juist te vermeerderen. Wanneer het blijkt, na een minuut of twee stilte, dat Lait's gedachten simpelweg in cirkels lijken te gaan staakt hij de poging. Het zou zichzelf wel oplossen besluit hij uiteindelijk, vreemd genoeg simplistisch. Het is nu pas dat Lait de woorden gesproken echt tot zich neemt. Oja, hij had hem wat gevraagd en hoewel het meer een retorische vraag was, heeft de jongen blijkbaar toch besloten om antwoord te geven... En daarmee een vaag antwoord. ''Dus je wil zeggen dat je manieren hebt en je jezelf niet heel stoer vindt? vraagt Lait, zijn lippen getrokken tot een smalle streep. ''Aye, dat blijkt.'' zegt Lait sarcastisch, met zijn vinger een pluk haar uit zijn gezicht strijkend. ''Alle personen met manieren, lopen namelijk tegen iemand aan en besluiten dan geen verontschuldiging aan te bieden, niet waar?'' vraagt Lait sarcastisch, een speelse blik in zijn ogen. Ongevraagd klapt Lait zijn hand op de schouder van de jongen tegenover. ''Serieus makker, de prijs voor meest gemanierde persoon gaat zeker weten naar jou: witlokje.'' zegt Lait met een smalle grijns, die daarna veranderd in afkeuring. Lait laat zijn hand van de jongen zijn schouder glijden, en stopt deze weer terug in een van zijn zakken. In diezelfde lakse houding wacht Lait af, evenveel 'geïntimideerd' door zijn witte haar als dat zijn hoogte dat deed. Niet dus.

[Haha, yeah; Can you feel the love tonight?]

♥

Onderwerp: Re: We did it for the glory +Larlaith ma mei 04, 2015 1:36 pm

''Alle personen met manieren, lopen namelijk tegen iemand aan en besluiten dan geen verontschuldiging aan te bieden, niet waar?'' echt, Blake had vrij weinig zin in dit persoon hoor. Was het zo veel gevraagd de jongen gewoon met rust te laten en hem zijn eigen gangetje laten gaan? Nou, blijkbaar wel. Heilige Arceus. "Ik zei dat ik van manieren dat gehoord." klonk Blake's stem, lichtelijk geiïriteerd. Hij wou hier weg. "Niet dat ik ze ook had." witlokje. Hadden mensen, met name dit persoon, geen betere bijnamen voor andere tegenwoordig? Blijkbaar niet, want het leek er op dat het hiermee gedaan moest worden. Great. "En dat zeg jij, Girafarig." ja, dat was het persoon gewoon. Het was het eerste waar de witharige aan moest gaan denken, die Pokémon.

Onderwerp: Re: We did it for the glory +Larlaith ma mei 04, 2015 4:23 pm

MY KINGDOM
OF DIRT

Lait blaast zijn pony uit zijn gezicht, die met behulp van de wind voor zijn ogen gewaaid was. Ugh, dit joch meent zich serieus te veel. bedenkt Lait zich koeltjes. Was het dan zo moeilijk om simpelweg: 'Ah sorry, ik heb je niet gezien, gaat het?' te vragen? Lait mag dan wel een Team Rocket lid zijn maar dat soort basis termen en manieren zijn hem toch nooit echt verloren gegaan. Zelfs toen hij nog bij zijn ouders woonde in Snowbelle city, de stad van kou en nog veel kouder was hij niet zo ontzettend respectloos als de jongen voor hem. Toen Lait daarna uit zijn huis getrapt werd wegens een aantal, niet wederzijdse deals en hij op de straat moest leven had hij wel beter geleerd dan je altijd te gedragen als een asshole. Het is juist het evenwicht, het ene moment lief en het andere moment gemeen of koud. Mensen moeten uiteindelijk geen idee meer hebben van wie je nu werkelijk bent. Bij de jongen voor hem is er niets 'speciaals' meer te verwachten. Hij gedraagt zich nu al als een to cool for school soort persoon en Lait vermoed niet dat er verder nog meer achter de jongen schuilt. Saai. Een duivelse grijns verschijnt onmiddelijk op Lait's lippen wanneer de jongen voor zijn gevoel de 'fout' in gaat. Ok, ok misschien was het een beetje flauw van Lait's kant om zo'n nadruk te leggen op de precieze woordkeuze van het sneeuwwitje, maar.. who cares. ''Oh echt? Jog my memory, want waar heb je precies gezegd dat je van manieren gehoord hebt? Want het enige wat je tot nu toe geswispelt hebt is 'geen van de twee' de woorden die sneeuwwitje gezegd had spreekt Lait in een stem die zoveel mogelijk weg heeft van die van de jongen voor zijn neus, alleen dan overdreven. Een tikkeltje kinderachtig, al zegt hij het zelf maar again, who cares. Tenslotte is het veel te leuk om deze jongen te prikkelen en te zien of hij van een onschuldig kampvuur kan uitbreken in een bosbrand. Nee, de jongen is voor Lait nog niet... 'geirriteerd' genoeg.

Met nog altijd dezelfde lakse houding -en zijn handen inmiddels weer in zijn broekzakken- staart Lait de jongen met zijn bloedrode ogen aan. ''Luister friend,ongeacht hoe cool je jezelf vindt; is het nu serieus zo moeilijk om je te verontschuldigen en verantwoordelijkheid te nemen voor de dingen die je gedaan hebt?'' vraagt Lait dan serieus, die de hele situatie intussen meer als vermoeiend begint te vinden. ''OEF. die zit, serieus je woorden bijten als Carvanha's aan mijn hart.'' zegt Larlaith uiterst sarcastisch, zijn hart overdreven vastgrijpend. ''Je zult met iets beters als dat moeten komen, sneeuwwitje,'' spreekt Lait, zijn lippen weer tot een dunne streep getrokken. Een korte stilte valt, waarbij Lait zijn gedachten bij elkaar raapt. ''Zeg... Witje, ik ben nieuwsgierig geworden: Ben je lid van Team Rocket?'' de vraag is misschien onnodig; zijn baricuda-attitude maakt alles crystal clear. Nu het leek alsof Lait de gemene praat kort doorbroken had, was het tijd voor de iets normalere vragen: althans hij ging het proberen. ''Wat is je naam? Of vind je het fijner als ik je bij je nickname noem? vraagt Lait dan semi-vriendelijk; een fake warme glimlach op zijn lippen. Waarom het is dat Lait zo divers is in karakter mag Arceus weten, maar of het nu te maken heeft met tactiek of gewoon een dubbele persoonlijkheid; hij geniet er elke seconde van.

♥

Onderwerp: Re: We did it for the glory +Larlaith ma mei 04, 2015 4:42 pm

De twee keken elkaar recht in de ogen aan, alsof er niets beters te doen was. Verontschuldigen? Neh, geen reden tot aan toe om dat te doen. ''Zeg... Witje, ik ben nieuwsgierig geworden: Ben je lid van Team Rocket?'' ondertussen bestad hij eigenlijk wel vrijwel tot geen aandacht meer aan die 'bijnamen' die Blake werden gegeven, echter fronste hij wel bij de vraag. Het was ergens wel duidelijk, dus reden om er echt een direct antwoord op te geven had geen nut, de Girafarig had het waarschijnlijk al door "Zo ja, wat zal het dan veranderen?" helemaal niets in het opzicht van de witharige, eigenlijk zou de situatie wel gewoon hetzelfde blijven. Oh, kijk eens aan. Gewoon normale vragen waar wel iets aan gedaan kon worden en Blake misschien wel gewoon op wou gaan reageren, tja, zo simpel lag het in zijn ogen, had hij geen zin om er normaal op te reageren? Dan kwam er simpelweg geen antwoord op een vraag. Mooi not dat hij zijn eerste naam ging opgeven, dat kon lekker vergeten worden, misschien later, ooit. Al was het te betwijfelen dat dit dag ooit zou gaan komen. "Ethan." klonk er dus maar simpel "En jij hebt ook wel een naam, lijkt me." tja, er waren die mensen die geen naam hadden, ongelukkige zielen.

Gesponsorde inhoud