Getting my stone. [*OPEN]

Een opgewonden glimlach lag rond Connor’s lippen. Momenteel bevond hij zich in Lumiose City. Dat was niet echt iets om opgewonden te zijn, vooral niet na wat er de laatste keer was gebeurd, maar hij was hier om iets belangrijks te gaan doen. En dat belangrijke was dat hij eindelijk een Key Stone ging halen zodat hij zijn Pidgeot kon mega-evolueren. Hij was er vrij zeker van dat hij genoeg had gedaan. Hij ging dan ook met opgeheven hoofd naar binnen. Nadat hij hier klaar was, zou hij deze stad zo spoedig mogelijk verlaten. Hij merkte dat Pikachu helemaal niet op zijn gemak was en dat de muis-Pokémon steeds om zich heen keek. Er werd hem, eenmaal binnen zijnde, verteld dat hij de lift moest nemen. Hij ging naar de juiste verdieping en zag de professor algauw. Deze zette zijn handen op zijn heupen en keek hem fronsend aan. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik een starter ging geven vandaag,’ zei hij fronsend. Connor grinnikte. Ondanks dat hij heel veel moeite had met personen vertrouwen sinds wat er allemaal gebeurd was de laatste tijd, kon hij bij deze man niet anders dan hem gewoon vertrouwen. ‘Nee, klopt. Ik kom een Key Stone halen,’ sprak hij luid en duidelijk zodat zijn doel waarvoor hij hier was de man duidelijk werd. Deze fronste, wreef even over zijn kin en knikte daarna. ‘Ik moet eerst je Pokémon onderzoeken om te zien of je er klaar voor bent,’ zei hij glimlachend. ‘Dus ik zou eerst graag willen weten om welke Pokémon het gaat.’ Connor dacht razendsnel na of een andere Pokémon van zijn team ook kon mega-evolueren, maar hij dacht van niet. Pikachu niet, Roselia in een later stadium ook niet, Poliwhirl ook niet, Growlithe ook niet en Eevee ook niet. ‘Voor mijn Pidgeot,’ antwoordde hij. ‘Hij is een tijdje geleden geëvolueerd en ik merk dat we de goede kant opgaan.’ Oké, echt weer een duidelijke uitleg, maar goed. De professor droeg hem op om de Pokémon te laten zien en Connor gooide zijn Poké Ball naar voren. De Pidgeot kwam tevoorschijn, keek gedesoriënteerd om zich heen en leek gerustgesteld te zijn toen hij zijn trainer zag. En dat was iets wat de professor niet ontging. ‘Ik kan zien dat jullie een goede band hebben,’ zei hij en hij klonk tevreden. ‘Hoe lang heb je hem al?’ Connor dacht snel na. ‘Ik weet het niet meer exact, maar ik heb hem al een hele tijd. Ik heb hem als een Pidgey gevangen en sindsdien zijn we altijd al maatjes geweest.’ Hij glimlachte naar de professor. Hij moest eerlijk toegeven dat hij zich redelijk nerveus voelde, want dit was toch wel een oordeel dat gebaseerd zou zijn op de band met zijn Pidgeot. Zijn Pokémon drukte echter geruststellend zijn grote kop tegen hem aan en Connor voelde zich al wat kalmeren. Nadat de professor Pidgeot even had bekeken, deed hij zijn mond open om een oordeel te geven…