Open - Lost in the heat.

_{Met een kaart van Mt. Chimney liep de jongen rond door het gebied en wat was het daar warm. Zweetdruppels stonden op zijn gezicht en het flesje water dat hij bij had was nog maar half vol. Noah vond het maar niks, en zo te zien dacht Jarvis er hetzelfde over. Het was niet vreemd dat de pokémon wat humeurig was, maar op dat moment was het nog erger. ‘Maak je geen zorgen, we vinden de weg wel weer,’ sprak de jongen terwijl dat hij stil bleef staan en even om zich heen keek, voor zover hij wat zag door zijn aangedampte brilglazen. ‘We kwamen denk ik van daar.’ De kaart hield hij met één hand vast en vervolgens wees hij in een bepaalde richting, maar dan begon hij te twijfelen. ‘Of kwamen we toch van daar,’ en hij draaide zich naar de andere richting. Met één hand krapte hij door zijn haar om nadien luid te zuchten. Jarvis vond het ook helemaal niet leuk en was hevig met zijn twee ‘armen’ aan het zwaaien. Het was niet dat hij een grote hulp was.}

"Emi, niet te ver vooruit gaan hè, ik heb geen zin om je te moeten gaan zoeken in deze hitte." Het witharige meisje keek de Noibat na, terwijl die vooruit vloog en duidelijk in haar noppies was. Zelf vond ze het wat minder, het was haar veel te warm hier bij Mt. Chimney. Een paar dagen geleden was ze hier heen gekomen omdat ze een ranger quest had moeten voltooien en was toen een beetje blijven rondhangen omdat ze nog wat pokémons wilde ontmoeten. Echter had ze er niet op gerekend dat ze opeens een jongeman voor haar zag staan die er nogal verdwaald uit zag. De pokémon die hij bij zich had kwam haar eveneens niet echt bekend voor. Ze wandelde op de jongeman af en vloot ondertussen haar Noibat weer bij zich die half achter haar bleef vliegen. "Hallo," zei ze op een vriendelijke toon. "Kan ik je ergens mee helpen, misschien?"

_{Met een boze blik, of eerder een blik van Frustratie keek hij Jarvis aan. Zijn kaken blies hij net niet op maar het scheelde niet veel. Mede door de frustratie waren zijn kaken al een tint roder geworden, al had de hitte daar ook wel mee te maken. ‘Je moet niet met je armen zwaaien, dat gaat ons niet helpen,’ zei hij zuchtend. Pokémon hé, je had er niet altijd wat aan.
Een stem trok vervolgens zijn aandacht en met een soepele draaibeweging keerde hij zich naar het meisje dat er stond en vroeg of dat ze kon helpen. Zie, dat was wat je kon noemen hulp! ‘Als je de weg weet om terug naar de bewoonde wereld te geraken dan ja, dan kan je me helpen,’ sprak Noah tegen het meisje. Zijn kaart begon hij op te vouwen, wat ook niet zijn beste talent was, maar hij had er niks aan. Tenzij dat het meisje de kaart nodig zou hebben…vast niet. Eén knie stak hij in ieder geval wat in de lucht om als tafel te gebruiken om de kaart op te vouwen. Noah wankelde daarbij wel heen en weer maar wist toch recht te blijven staan. Wat een evenwicht had hij toch.}