Queen of the Scene [+Allison Lenier]

Ezio. Als in de game, Ezio? Cecille kende het spel wel. Weavile Creed. Gamen deed ze immers graag. Een kort knikje werd aan de jongedame gegeven, ten teken dat ze het begrepen had. “Is het puur toeval dat het van Weavile Creed is?” vroeg ze met een speels grijnsje. Allison had geen broers of zussen, maar kwam uit een saai gezin. Cecille neuriede bedachtzaam, terwijl ze aandachtig naar het verhaal van de dame luisterde. De pauze tussen de zinnen viel haar wel op, maar meer dacht ze er niet van, want er werd al snel wat aan toegevoegd. De blondine kon zich daar wel in vinden; eigenlijk was zij, qua bloedlijn, ook maar enig kind. Haar ouders moesten non-stop werken om hun huis te kunnen blijven betalen. Wat dat betreft had ze nog geluk gehad. “Euh, nou, ik heb een zusje, maar we zijn geen bloedverwanten,” begon Cecille aan haar verhaal. “Onze ouders zijn hele goede vrienden van elkaar en we zijn zo’n beetje met elkaar opgegroeid. We weten niet echt beter,” vervolgde ze schouderophalend. Yara en zij? Dat waren twee handen op één buik. Het had de blondine wel wat moeite gekost, maar de band was er uiteindelijk gekomen en die was niet zo snel meer te breken. “Daarom zien we elkaar als zussen. En noemen we elkaar ook zo,” eindigde Cecille haar verhaal met een glimlach. Goh, twee enig kinderen die elkaar hadden getroffen. Dat was eigenlijk bijzonder, of niet? Meestal kwam de één van een groot gezin af of zoiets. Ach, Cecille klaagde in ieder geval niet. “Sivar daar heb ik eigenlijk ook aan m’n peetouders te danken,” vertelde ze Allison, terwijl ze naar haar Tyrogue wees. “Was het niet voor hun, dan hadden mijn ouders hem nooit kunnen betalen.” Daar was ze hen toch wel dankbaar voor. Zelf had ze het immers ook niet bij elkaar kunnen sparen...

Allison gaf aan dat het inderdaad geïnspireerd was van het spel. De beredenering die echter volgde, was wel erg slim uitgedacht. Huh. Daar zat meer tijd in dan de gebruikelijke ‘oh mijn Arceus die kerel is hot’, zoals ze eigenlijk wel vaker had gehoord. Te vaak misschien zelfs nog. “Slim bedacht,” grijnsde ze complimenterend naar de jonge vrouw. “Zelf zou ik er in ieder geval niet op zijn gekomen.” Ze had ook een heel ander namenpatroon. Namen van haar eigen moedertaal. En daar viel Ezio, of enig ander personage van dat spel, dus niet onder. Bloed was niet veel dikker dan water. Cecille fronste even, maar begreep wel wat Allison ermee bedoelde. “Familie kies je ook zelf uit,” voegde ze aan de woorden toe. “Vind ik dan. Soms ben je ongelukkig geboren en dan heb je niks aan een bloedlijn.” Er waren genoeg arme stakkers die niet konden rekenen op hun ouders. Of de rest van het gezin. Nee, je koos wat haar betreft je familie zelf – familie was immers daar voor je als je het nodig had. Allison bekende toen dat haar starter een Tepig was, die Stitch heette, maar dat ze hem niet bij haar had. Als ze het zo hoorde, dan vond ze het ook geen wonder waarom dat niet zo was. “Klinkt als mijn Torkoal,” grinnikte ze. Al was Elias toch nog flexibel genoeg om elke keer mee te trainen. Maar als het aan hem lag, dan lag hij de hele dag in de zon. “Wat dat betreft is mijn team best divers als het op karakters aan komt.” Soorten ook wel. Types? Nope. Niet echt. Maar zo wilde ze het ook hebben.