Queen of the Scene [+Allison Lenier]

Allison had een Zweilous. Welk beest was dat dan? Ze had er wel eens van gehoord en schijnbaar had het twee hoofden, maar ze had er nog nooit eentje gezien. Daarom hief ze vragend een wenkbrauw op en stond op het punt om ernaar te vragen, maar toen stelde de jonge vrouw al voor om de pokémon straks aan haar te laten zien. Cecille’s mondhoeken krulden omhoog bij het voorstel, enthousiast over het feit dat ze andermans pokémon kon bekijken. “Nou, dan hoop ik dat het zo mag zijn,” reageerde ze. Wie weet kon Sivar nog wat nieuwe maatjes maken. “Om het eerlijk te houden, zal ik de mijne dan ook maar eruit laten,” voegde ze er met een knipoog aan toe. Oké, zo trots hoefde ze nou ook weer niet op haar team te zijn, maar dat was ze eigenlijk wel. Ze hadden hard gewerkt voor waar ze nu waren en dat zouden ze waarschijnlijk blijven doen om nog beter te worden.

Boodschappen doen buiten Lumiose. Goh, dat klonk eigenlijk veel slimmer. Dat Allison hier eigenlijk andere bedoelingen mee had, ging Cecille compleet voorbij. “Hm. Ja. Dat doe ik inmiddels ook,” lachte de blondine. Ze hoefde er nu ook niet echt meer te zijn. Totdat ze de gym ging uitdagen, natuurlijk. Allison begon toen over de misdaden en het meisje herinnerde zich weer dat Team Rocket daar inmiddels ronddwaalde. “Oh, da’s waar ook,” begon ze. “Ik heb alleen geruchten gehoord. Iets over ene Team Rocket? Ik ben al lang niet meer in Lumiose geweest,” bekende Cecille schaapachtig. Wie weet wist Allison haar wel meer te vertellen of besloot ze dat liever niet te doen. Even goeie vrienden. Op de opmerking dat het vrij typisch was, snoof Cecille geamuseerd. “Hoezo?” daagde ze het meisje uit, een grijns vormend op haar gezicht. Was het zo goed te merken?

Cecille hief haar wenkbrauw vragend op. “Bang?” herhaalde ze. “Bang waarvoor? Een Skarsgård is nergens bang voor.” Oké, dat was niet waar. Fredrik kende geen angsten behalve zijn vrouw en dat was overgeslagen op de generatie erna, want Cecille kon soms ook wel een beetje angst voelen voor haar vriendin. “Behalve Sara, maar die kan behoorlijk eng zijn als ze kwaad is. En ik dat niet ben.” Ze lachte even geforceerd. Dahlia kon er ook wat van, maar haar Lucario was moeilijk boos te krijgen. Af en toe een intimiderende bui en dat was het. Nee, de enige waar de blondine echt angst voor had soms, dat was haar vriendin en meer niet. Zelfs haar ouders kwamen nog niet eens in de buurt, laat staan een onbekende organisatie waar ze alleen wat geruchten van had gehoord. Misschien moest ze eens een keertje terug naar Lumiose, gewoon om te zien hoe het daar was, maar iets zei haar dat ze daar niet meer heen zou mogen van haar pokémon of Sara.

Dat het overkwam dat Allison wellicht haar pokémon mee zou kunnen of willen nemen, kwam totaal niet in het meisje op. Haar Tyrogue had het echter wel begrepen en keek even wantrouwend naar hun metgezel, maar ook dat ontging Cecille compleet. Ze was te druk bezig met het gesprek zelf en haar reacties. “Dieven en orde scheppen lijkt me geen goede combi,” lachte de blondine. “Maar, als jij het zegt.” Team Rocket kon maar beter van haar dierbaren afblijven, anders waren ze nog lang niet jarig. Het boeide Cecille vrij weinig hoe sterk een pokémonteam van zo’n lid was. Ze zou er desnoods zelf doorheen slaan om haar woede te blussen.

Een schaapachtige glimlach werkte zich naar boven toen Allison haar erop wees dat ze niet echt geduldig leek. Cecille krabde met haar hand achterin haar nek. “Is het zo duidelijk?” vroeg ze aan de ander, hoewel ze er niet echt een antwoord op verwachtte. Vervolgens keek ze naar Sivar. “Oh, hij is eigenlijk net als mij hoor. Al heeft hij wat meer geduld,” legde ze uit. “Ik denk dat je Archen hem een beetje af heeft geschrokken. Onbekend type enzo.” Ze keek haar Tyrogue even vragend aan, welke toch wel een stuk rustiger leek dan normaal. Oké, rondom trainers was Sivar inderdaad kalm, maar als er andere pokémon bij waren, dan ging hij daar al snel mee aan de babbel. Was hij vandaag gewoon niet in een spraakzame bui of lag het echt aan die prehistorische vogel?

Allison hield zich stil, totdat een bepaalde naam viel en blijkbaar haar interesse trok. Ze herhaalde de naam dan ook vragend, waarschijnlijk hintend naar het willen van een uitleg. Cecille stopte even met haar huidige gedachtestroom en begon toen schaapachtig te grijnzen. “Ah, sorry. Sara is mijn vriendin,” legde ze uit. De vriendin waar ze op wachtte. Cecille besloot er maar geen verhaal van te maken, zelfs al was ze wel geneigd om aan haar uitleg door te blijven gaan. Allison begreep het vast wel. En zo niet, dan hoorde ze het wel.

Die arme, arme Archen. De blondine zag er wel de humor van in en begon te grinniken, maar Sivar had een frons op zijn gezicht staan. Het was bijna alsof hij medelijden kreeg met het arme fossiel. Het was op dat moment dat de Tyrogue dan eindelijk een gesprek probeerde aan te knopen met de vogel op Allison’s schoot, die zelf vertelde dat ze meer op haar Lucario of Lopunny leek. Meteen bij het horen van die eerste naam, ging de blondine wat rechter zitten, duidelijk enthousiast. “Je hebt een Lucario?” vroeg ze aan Allison. “Wat gaaf!” Toen realiseerde ze zich dat zij er ook eentje had. Daar moest ze nog altijd aan wennen. “Nou ja, ik ook, maar ik vind die pokémon geweldig.” Dat was eigenlijk nog een understatement. Maar dat kon Allison natuurlijk niet weten.

Allison scheen het niet helemaal te begrijpen. Cecille ook niet echt. Die begreep weer niet dat Allison verduidelijking wilde om haar vermoedens te beseffen. “Ja, vriendin,” herhaalde ze droog. Pasna enkele tellen viel het kwartje. “Oh. Ja. Op de manier zoals je denkt,” voegde ze er met een knipoog en een klein grijnsje aan toe. Ze ging er tenminste vanuit dat Allisson daarover verward was. Soms vergat ze nog wel eens dat het niet door iedereen als normaal werd gezien en dat mensen bevestiging nodig hadden. En dan had je nog altijd die vieze kerels die extra details wilde weten. Ew. Dat was Allison echter niet. Gelukkig. Toch? Ze was in ieder geval geen kerel.

De jongedame was geïnteresseerd in haar Lucario. Cecille wuifde het weg als een ‘omdat we allebei die pokémon hebben’ en dacht verder niet na over de bijbedoelingen. Bedenkelijk fronste de blondine, maar een positief antwoord kon ze Allison helaas niet geven. “Nee,” begon ze. “Geen idee, eigenlijk. Nog nooit geprobeerd. Dahlia communiceert via haar blikken met me tot nu toe,” vertelde ze. En als die blikken daadwerkelijk ergens toe in staat waren, dan was Cecille al vaak dood neergevallen. “Misschien dat ze dat expres niet met me doet. Haar pessimisme botst met mij,” voegde de blondine er grinnikend aan toe. Maar Dahlia was wel geëvolueerd, dus dat betekende dat ze haar trainer zo erg nog niet vond. Right? Riolu evolueerden immers met geluk. Of misschien was ze gewoon blij omdat ze een pokémon in elkaar mocht slaan. In dat aspect leken pokémon en trainer dan wel erg op elkaar.

Niet elke Lucario kon het. Bovendien moest er een goede band zijn. “Oh, dank denk ik dat het dan het eerste is,” begon Cecille. “Ik heb Dahlia als Riolu gekregen, dus een band moet er sowieso wel zijn voor evolutie, right?” Misschien moest de band wel sterker worden. Of kon Dahlia het inderdaad niet. Jammer, Cecille had het best gaaf gevonden. Het leek alsof Allison haar gedachte kon lezen, want ze stelde niet veel later voor om het te laten zien op een andere plek. De blondine ging wat rechter zitten en grijnsde naar de jongedame. “Dat lijkt me heel gaaf,” reageerde ze op het voorstel. Niet alleen om een andere Lucario te mogen zien, maar ook de telepathie natuurlijk.

Sivar wist niet goed wat hij van de uitwisselingen moest vinden. Voor hem kon Dahlia gewoon met hem communiceren, maar hij kon zich voorstellen dat Cecille het niet kon verstaan. Ze verstond hem ook niet, maar hun band was wel honderd keer zo sterk en dat was een grotere bijdrage. Nu praatte de Lucario sowieso al niet veel met de rest van het team; daar had ze kennelijk geen behoefte aan, want de meesten hadden het wel al geprobeerd. Minnoo en Björn waren de enigen die het niet deden. Cecille zag zijn lichte verwarring en legde haar hand op zijn hoofd. “Ah, misschien kan jij het wel, hm?” sprak ze tegen hem. Ze lachte toen hij het probeerde, maar er verder niets gebeurde. “Sorry Siv. Blijkbaar is het alleen voor hele speciale Lucario weggelegd.”

Een vriendelijke houding kon niet beloofd worden. Cecille snoof geamuseerd. “Insgelijks van mijn Lucario,” vertelde ze aan Allison. Nee, ze was niks anders gewend tegenwoordig. “Zou het een Lucario ding zijn?” Oké, ze had wel eens een Lucario ontmoet die aardig was. Daichi bijvoorbeeld. Tyson en hij waren dikke maatjes en de pokémon was erg vriendelijk naar haar toe geweest. Kwam ook erg zorgelijk over. Dahlia en vriendelijk? Dat kon niet in één zin worden gebruikt, tenzij het woordje ‘niet’ ertussen stond.

Allison gaf aan zo meteen te willen vertrekken. Cecille knikte instemmend en pakte, net als de ander, haar glas op om het laatste beetje drank naar achter te gooien. Hm. De bodem smaakte extra sterk. Ze had sneller moeten drinken. Toen Allison vertelde dat haar pokémon wel aan vrijheid toe waren, dacht de blondine even over haar eigen pokémon. Ze waren vanochtend nog allemaal buiten geweest, right? Dus ze konden er nog wel mee door, tenzij Allison natuurlijk aangaf dat Cecille haar pokémon haar ook interesseerden. Misschien dat de blondine ze zelfs zonder de vraag ernaar naar buiten liet. “Lijpo is een mooie naam,” grapte ze naar de jongedame, terwijl ze van haar stoel rechtkwam. “Past wel bij hem.” Ze grinnikte even, maar Sivar kon er dit keer niet om lachen. Arme pokémon. Had het überhaupt wel door wat er over hem gezegd werd. “Had je een plek in gedachte?” vroeg Cecille aan Allison vlak nadat Sivar van zijn stoel was opgestaan.

De Archen had al een naam. Cecille keek vragend op, haar hoofd een tikje scheef houdend. “Hoe heet ‘ie dan?” vroeg ze nieuwsgierig aan Allison. Niet zodat ze hem met de juiste naam kon aanspreken, want dat zou waarschijnlijk toch niet hoeven, maar echt uit nieuwsgierigheid. Pokémon een naam geven was dan ook niet vreemd, want om nou elke soort met hun soortnaam aan te spreken was zo... Onpersoonlijk als je het haar vroeg. Al was lijpo dat misschien ook wel. Allison vertelde toen dat ze het beste naar de route konden gaan en Cecille knikte instemmend, waarop ze Sivar van de grond plukte en hem op haar schouders plantte. Zoals gewoonlijk werd hij daar enthousiast van, net zoals een klein kind dat zou zijn wanneer een ouder dat bij hen deed. Dat was precies waarom Cecille het zo abrupt deed en niet zo vaak; om dat enthousiasme erin te houden. Vervolgens liep ze de kant op die Allison aanwees en probeerde ze een gesprek gaande te houden. “Heb je broers of zussen?” Echt logica zat nooit achter haar vragen, maar ze hield wel de ‘te persoonlijke’ vragen eruit. Zoals het vragen naar Allisons leeftijd of gewicht. Voor de meeste vrouwen was dat echt een no-go.