Somewhere another pretty vein just dies +Keira Jones

Het jonge meisje drentelde redelijk vrolijk door de nu al leegstromende straten van Lumiose City. Niet gek waarschijnlijk, aangezien de meeste mensen niet graag het risico wilde lopen om na de avondklok nog rond te zwerven. Keira had er wel vertrouwen in dat ze voor elven terug in haar hotel zou zijn. Immers was ze niet van plan om de hele avond in een café te blijven, want mensen daar werden dan toch altijd dronken. Zelf had het blondje nog nooit gedronken, simpelweg omdat ze er helemaal niks van af wist. Dat was misschien wel logisch op je zeventienjarige, maar het zou ook niet gek zijn als ze zou drinken. In elk geval, ze wist het gewoon niet. Ren zou waarschijnlijk ook geen zin hebben om een hele avond met haar opgescheept te zitten, maar goed. Café Triste. Het moest hier ergens in de buurt zijn. Keira droeg - vanwege het weer dat langzaam maar zeker ook steeds warmer werd - een korte broek gemaakt van spijkerstof met hierboven een lichtblauw t-shirtje waar ze een simpel wit jasje overheen droeg dat wel wat weghad van leer. Haar haren hingen zoals gewoonlijk in een veel te losse, misschien kon je het zelfs wel slordige noemen, vlecht over haar linkerschouder. Daar was het café dan, dat uithangbord was gewoon niet te missen. Ze toverde een zachte glimlach rond haar lippen en duwde de deuren van het café open. Er waren redelijk wat mensen hier, maar gelukkig ook niet zoveel dat je door de bomen het bos niet meer kon zien. De blondine baande zich een weg door de tafels heen en zag toen een witharige zitten. Was dat..? Hij was veranderd zeg. Voordat ze het wist stond ze bij zijn tafeltje en plofte ze tegenover hem neer op een stoel. "Hey daar," zei ze vrolijk en keek naar de headset die hij op had. Ook stond er al een glas sterk ruikende drank voor zijn neus.

De witharige had haar opgemerkt en richtte zijn blik nu op haar in plaats van op zijn drankje. Hij zette zijn headset af, zodat deze al snel rond zijn nek bungelde, en grijnsde zowaar naar haar. Vervolgens begroette hij haar ook met een hey terug, waarna hij alsnog zijn glas oppakte en er een slok van nam. Ondertussen waren de ogen van het meisje kort over hem heengegaan, hij zag er opeens anders uit. "Je bent.. veranderd.." merkte ze toen op en haalde grijnzend haar schouders op. Hij had zijn haar laten groeien, zijn houding was ook een beetje veranderd. Nja, zelf was ze ook veranderd. Ze begon steeds minder op dat kleine meisje te lijken die ze vroeger was geweest, wat ze zelf wel best vond. "Positief natuurlijk," zei ze er toen nog snel achteraan. Ze had geen zin om hem al meteen chagrijnig te maken, anders had ze net zo goed niet kunnen komen.

Keira glimlachte lichtjes naar de witharige man en haalde toen kort haar hand door haar blonde haar heen, waarna ze haar vingers al snel weer terug trok om haar vlecht niet al te erg in de war te brengen. Nu ze zo rondkeek merkte ze wel dat er wat meer mensen in het café zaten dan ze eerst had gedacht. Een paar gasten keken plotseling hun kant op, waardoor het blondje snel haar blik weer op de witharige richtte, die ondertussen wat aan zijn mouw frunnikte. Waarom moesten ze nou eigenlijk zo nodig in een café afspreken? Ondertussen was er een serveerder naar hen toegekomen die vroeg wat ze wilde hebben. "Doe maar gewoon een water," zei het meisje toen met een kleine glimlach en keek toen weer naar Ren. Hopelijk zou hij het niet raar vinden dat ze water bestelde.

De blondine sloeg haar armen over elkaar heen en leunde naar achteren op haar stoel, luisterend naar wat hij te zeggen had. Water uit de kraan was goedkoper. "Nou ja, ik denk dat water nog altijd verstandiger is voor mij om te bestellen, dan dat." Haar armen maakten zich weer los van elkaar en haar vinger wees naar het glas van de man. Nee, alcohol zou waarschijnlijk geen goed effect op haar hebben. En ze wilde liever nog wel terugkomen in haar hotelkamer vanavond, niet ergens eindigen in één of ander verlaten steegje. Al snel kwam de serveerder terugzetten en plaatste het glas water voor haar neus op de tafel. De blondine knikte een keer naar hem als bedankje, waarna de man weer verdween om andere klanten te bedienen. Voorzichtig pakte ze het glas op en nam er een slokje van. Water was vast net zo goed als die whisky van Ren.

Het klopte volgens hem, fijn om dat nog een keer te horen te krijgen. Meet een licht spottende blik keek ze in de richting van de witharige. Nou goed, het was gewoon waar dat het niet verstandig voor haar zou zijn. Immers had ze nog nooit een druppel alcohol aangeraakt, dat had ze simpelweg niet gedurfd en de behoefte was er ook nooit geweest. Ze kwam toch niet zo vaak in cafés dus was er ook nooit aanleiding om zoiets te bestellen. In elk geval, ze hield het maar bij water. Opnieuw nam ze een slokje van haar glas water. Toch was er iets dat haar lichtjes deed schuifelen op haar stoel, waarna ze snel over haar schouder keek en zag hoe de gozers nog altijd zachtjes pratend hun kant op keken. Snel richtte ze haar blik op Ren. "Enig idee waarom we opeens zo interessant zijn?" vroeg ze toen twijfelend.

Hij had ook geen idee. De blondine moest het er maar mee doen, zelf keek ze liever niet nog een keer over haar schouder, maar ze voelde hun blikken in haar rug prikken. Ondertussen had ze haar glas water weer gepakt en balanceerde ze er een beetje meet in haar hand. Haar blik ging terug naar Ren, bij wie ondertussen een kleine grijns rond de lippen was verschenen terwijl hij naar de gasten keek. Kort keek Keira over haar schouder, ze keken nog altijd. Daarna keek ze weer naar de witharige man. "Is er iets grappigs?" vroeg ze vervolgens en trok haar wenkbrauw op. Zelf vond ze dat gestaar de hele tijd niet zo grappig, zeker omdat ze de reden niet wist.

Een lichtjes verwarde en verbaasde blik was in haar ogen komen te liggen. Het was wel duidelijk dat ze niet goed snapte waarom de witharige het blijkbaar grappig had gevonden. En nu was zijn antwoord ook niet bepaald verhelderend. Niks bijzonders, waarop al snel volgde dat ze niet alles hoefde te weten. Ondertussen was haar glas water op gegaan, maar ze had nu toch geen dorst meer dus liet ze het glas onaangeroerd staan. "Misschien.." mompelde ze toen en keek naar haar vingers, die ze wat heen en weer bewoog. Soms kon het inderdaad beter zijn als je niet alles wist. Ondertussen streek de blondine een irritant plukje weer achter haar oor, die lok hing er altijd maar wat bij als ze haar haren invlocht. Ondertussen was haar blik weer naar Ren gegaan. "Toch vindt ik het niet zo grappig, omdat ik weet dat ze nog altijd kijken." Haar stem klonk droogjes, want in haar ooghoek zag ze dat de gasten zo nu en dan inderdaad hun kant op keken. Ironisch.