Somewhere another pretty vein just dies +Keira Jones

De witharige man grinnikte een keertje kort bij haar reactie, waarbij ze hem lichtjes gepikeerd aankeek. Je kon wel zeggen dat ze iemand was die haar mondje bij zich had. In elk geval, hij zei daarna nog dat ze het maar moest negeren. Het meisje zuchtte een keer en zette haar ellebogen op de tafel, ze zat er toch met haar rug naar toe, maar oké. Het was gewoon een beetje irritant. "Als ze niet snel ophouden, stuur ik mijn Noibat op ze af," mompelde ze toen half in zichzelf, waarna ze weer een vrolijke glimlach rond haar lippen toverde en naar de witharige keek aan de andere kant van de tafel. Ondertussen was er weer iemand op hun tafeltje afgekomen die vroeg of ze nog iets wilde drinken, waarop de blondine in elk geval haar hoofd schudde.

Ze kon geen hulp van hem verwachten als ze haar pokémon op de gasten af zou sturen. "Dat had ik ook niet verwacht van jou," merkte ze droogjes op en zuchtte een keertje. Hij bleef natuurlijk Ren. Ondertussen had hij in tegenstelling met haar wel iets besteld, maar ze had geen idee wat het was. Nu ja, kon zij er wat aan doen dat ze geen verstand had van dat soort dingen. Het maakte ook niet uit, wat kon haar het nou eigenlijk schelen. "Nou ja.. negeren is waarschijnlijk het beste.." gaf ze toen maar toe, terugkomend op hetgeen wat hij eerder had gezegd. Haar team stelde niet veel voor, had ze haar Braixen maar gehouden. Maar die was weg, en die kwam nooit meer terug.

Hij zei dat de gasten waarschijnlijk toch niks zouden doen. Keira besloot de witharige dan maar op zijn woord te geloven, en zuchtte een keertje waarna ze naar haar lege glas keek. Toen ze haar blik weer oprichtte zag ze nog net hoe Ren kort fronste. Automatisch keek ze over haar schouder heen en zag hoe de mannen overeind kwamen en hun kant op kwamen. Oh Arceus. Keira richtte haar blik, die er niet bepaald gerustgesteld uitzag, weer op Ren. Ze vond het niet fijn zo, gezien ze met haar rug naar de naderende mensen toe zat. "Nou, niet dus.." mompelde ze toen de mannen nog niet dichtbij genoeg gekomen waren om het te kunnen verstaan.

Het werd stil achter haar, de voetstappen waren gestopt. De twee mannen konden nu niet ver van hen verwijderd zijn, ze moesten vlak achter haar staan. Maar waarom gebeurde er niks? Stilletjes bleef de blondine zitten, niet goed wetend wat ze moest doen. Plots hoorde ze de stem van één van de mannen, die aan de witharige tegenover haar vroeg of ze elkaar niet ergens van kende. De witharige deed er een beetje mysterieus over, misschien. Keira slikte een keertje en keek toen naar Ren, had hij misschien iets in zijn hoofd gehaald dat ze op hen afgelopen waren?

Oké dan. Het meisje luisterde stilletjes naar het gesprek dat de witharige voerde met de twee mannen. Waarschijnlijk was het beter als ze hem aan het woord liet, want anders zou ze dingen alleen nog maar erger maken. Tenminste, dat waren haar ervaringen in dit soort situaties dan wel. Een van de mannen was blijkbaar niet gediend van het taalgebruik dat Ren naar hem uitsloeg, maar zo erg was het nou ook weer niet in haar ogen. Maar zoveel dingen waren niet erg in haar ogen, naïef dat ze was. Deze twee mannen vielen daar jammer genoeg buiten, want ze zou hen zelfs geen simpele Madgikarp mee vertrouwen. Ren vond het blijkbaar wel vermakelijk, gezien de iet wat uitdagende reactie die hij toen gaf. Het meisje draaide zich half op haar stoel, zodat ze kon zien wat de twee achter haar deden. Een van de mannen liet vrijwel meteen zijn blik afglijden naar haar, waarna hij knipoogde. Iewl. Snel draaide de blondine zich weer om naar Ren, iet wat van haar stuk gebracht.

Ze hoorde de woorden van de man wel, maar reageerde er nog niet echt op. Het enige wat ze deed was een beetje naar de witharige tegenover haar kijken. "Gaat je dus echt helemaal niks aan," zei ze waarna ze een snelle, zijdelingse blik op de man wierp, niet bepaald al te verlegen. Humpf. Wat dacht die gozer wel niet? Keira sloeg haar armen over elkaar heen en keek nog altijd naar Ren, kon hij niet gewoon zeggen dat zijn vriendjes op moesten rotten? Nou ja, vriendjes. De mannen dachten hem ergens van te herkennen, dat moest de reden zijn dat ze naar hun tafeltje gekomen waren. Het meisje was sowieso niet van plan om haar naam zomaar tegen wildvreemde te gaan lopen zeggen, zeker niet tegen gasten zoals deze halve gare hier. Seedot. Urg.

Bij die opmerking trok haar wenkbrauw een beetje, maar bleef ze stellig naar de witharige tegenover haar kijken. Mooi niet dat ze die gasten nog één blik waardig gunde. "Je zou eens moeten weten," merkte ze toen koeltjes op en keek naar haar lege glas water. Waarom vulde dat ding zichzelf niet gewoon zodat ze een houding aan kon nemen? Nog altijd snapte ze niet waarom Ren en zij nou opeens zo interessant waren voor de gasten. "Ga trouwens lekker iemand anders lastigvallen," zei ze terwijl ze nog altijd zonder naar hen te kijken haar ene been over de ander heen sloeg, zo nonchalant mogelijk proberend te doen. Vervelende mensen ook altijd.

De blondine kon het voor een paar seconden niet onderdrukken dat er een kleine grijns verscheen rond haar lippen terwijl Ren de gasten mooi voor paal zette. Hadden ze maar niet naar hen toe moeten komen. "Kunnen jullie er ook meteen bij zeggen waarom jullie zo nodig naar ons tafeltje moesten komen." Nog altijd zat ze met haar rug naar de mannen toe, die konden stikken wat haar betrof. Ondertussen kwam er weer een serveerster aanzetten die haar glas water pakte, en vroeg of ze nog iets wilde drinken. Waarom ook niet? "Wat hij heeft," zei ze simpeltjes en wees met een hand kort naar de witharige tegenover haar. De vrouw knikte een keertje en verdween toen weer. En dat terwijl ze net nog zo hard had zitten ontkennen dat het geen goed idee zou zijn voor haar om te drinken. Nja. Dat was al weer even geleden.