We are the jack 'o lanterns in July

De jongen reageerde niet op haar woorden en zei opeens dat ze er al waren. Ze keek hem even aan vanuit haar ooghoeken waarna ze weer voor haar keek. Nee, ze ging niet naar beneden kijken. Ze voelde dat Agrona begon te dalen, maar ze deed het niet op de manier zoals in een gevecht, gelukkig. Opeens stond Agrona al weer op de grond en Riddle keek even verbaasd op dat het zo soepeltjes was gegaan en best snel. Ach was alleen maar goed voor haar hart. Ze zuchtte even toen Nathan zei dat het toch niet zo erg was. Ze wilde haar mond openen, maar voordat ze die kans kreeg werd ze bij d'r middel gepakt en haalde Nathan haar van Agrona af. Eenmaal weer op d'r voeten was het toch wel weer extreem fijn dat ze weer de grond onder haar voeten kon voelen. Ze zuchtte wat opgelucht waarna ze naar het huis keek, gelukkig ze was weer thuis. Ze liep naar de voordeur en stopte daar en begon vervolgens met veel moeite de huissleutels uit haar broekzak te trekken. Het duurde waarschijnlijk wel vijf minuten en veel pijn voordat ze het ding te pakken had en de goede sleutel vast had. Vervolgens probeerde ze het met haar hand in het slot te duwen en met moeite kreeg ze het ding om gedraaid. Als laatst moest dat ding nog uit het sleutelgat komen. Zachtjes trok ze eraan waarna het ding gelukkig aan haar vingers bleef hangen en niet op de grond viel. Ze was waarschijnlijk wel een kwartier bezig geweest om dat stomme huis binnen te komen. Eenmaal binnen liep ze naar de tafel waarna ze de sleutel op tafel smeet. Rustig liep ze weer naar de trap "Ik ga om kleden" mompelde ze waarna ze Nathan even aan keek. "Blijf dus maar even beneden" zei ze er nog even achterna. Ze keek hem nog even duidelijk aan waarna ze vervolgens de trap op begon te lopen.

Halverwege de trap bleef ze stil staan. Ze keek om naar Nathan die zuchtte. Ze bleef hem even aan staren, waarom zuchtte hij nou weer. Hij opende vervolgens zijn mond en zei dat ze zo goed als niks kon doen met die armen van haar. Haar blik ging naar de arm die helemaal in het gips zat. Het ding hing in een mitella en tja haar andere arm was ook helemaal ingepakt en haar kleding waren helemaal verschroeid en vies en lelijk. Ze moest zich echt omkleden, ze moest daarnaast ook makkelijkere kleren aan doen. Ze zuchtte en keek Nathan weer aan. Zo koppig als ze was ging ze weer tegen hem in "Genoeg om om te kleden... zelf om te kleden" zei ze waarna ze weer voor haar keek en verder de trap op liep. Voor geen goud dat Nathan haar nu ging helpen met om kleden. Het was al erg genoeg dat ze in het ziekenhuis gewoon even zo haar shirt uit trokken. Ze was sowieso nog steeds boos op hem en dus.... eenmaal boven zuchtte ze even. Ze liep vervolgens door naar haar kamer die geopend werd. Gelukkig waren deuren openen niet zo moeilijk. Riddle liep door naar haar kast die ook geopend werd om daar een sport top en een kort broekje uit te vissen. Als ze dan toch iets makkelijks aan moest doen. Ze zuchtte en stak haar ene arm uit. Echter schoot er een pijn scheut door haar arm waardoor ze achteruit deinsde en haar ogen dicht kneep van de pijn. Dit was echt niet leuk... dacht ze waarna ze nog een keer een poging deed om de twee kledingstukken te pakken. Echter was haar arm het er weer niet mee eens. Weer deinsde ze achteruit, waarom was ze zo machteloos geworden. Wat verslagen bleef ze in haar kledingkast staan, starend naar de grond.

Ze had nog gehoord hoe Nathan zei dat als ze ineens op de grond lag dat het dan niet zijn schuld was. Riddle had er verder niet op gereageerd en was verder naar boven gegaan en vervolgens haar kamer in gegaan. Ze kon het zelf, verdomme. Ze was geen klein kind en het kon haar niks schelen wat de dokter zei. Al was het toen ze in haar kledingkast stond absoluut geen succes. Tot tweemaal toe schoot er een vreselijke pijn door haar arm en kreeg ze het niet voor elkaar om dat broekje en topje tevoorschijn te halen. Ze was echt even verslagen, niet wetend wat te doen. Opeens hoorde ze voetstappen en keek ze op, vanuit haar kast naar de deuropening van haar kamer. Echter zag ze niet wie er stond. Ze hoorde vervolgens Nathan's stem. Hij vroeg of het ging en Riddle hield zichzelf even stil. Ze opende haar mond, maar er kwamen geen woorden uit. Het liefst wilde ze zeggen dat het makkelijk ging, maar het ging niet makkelijk. "Ik krijg mijn kleding niet te pakken" zei ze vervolgens maar, want tja het lukte haar dus echt niet. Nieuwsgierig keek ze naar de deuropening, afwachtend wat Nathan ging doen. "Dus... misschien kan je mij toch helpen?" vroeg ze maar voorzichtig. Ze was blij als dat stomme gips en verband weer van haar lichaam mocht, maar zover was het helaas nog lang niet.

Riddle gaf uiteindelijk maar toe dat ze nu hulp nodig had, maar ze was nog steeds niet van plan om hulp te vragen met om kleden. Haar kleren pakken was een heel ander verhaal dan haar ook nog om kleden. Ze had hem uiteindelijk maar gewoon verteld dat ze haar kleding niet te pakken kreeg. Want ja haar arm deed gewoon te zeer. Nathan reageerde vervolgens dat als ze gewoon toe gaf dat ze hulp nodig had, dat het een stuk makkelijker was. Riddle trok even een nors gezicht, maar ze wilde niet zomaar toegeven, niet na al dat gedoe in Santalune Forest. Hij was degene die dit gedeeltelijk veroorzaakt had, dus ze was nog steeds boos, maar ze had hulp nodig en de enige die haar nu kon helpen was Nathan. Riddle's felblauwe ogen waren op de deuropening gericht nadat ze sprak of hij haar toch kon helpen. Opeens verscheen hij in de deuropening met een grijns op zijn smoelwerk. Ze keek hem eventjes droog aan, hij had er blijkbaar lol in. Nathan zei 'Ik zei het toch' en ze bleef hem nog steeds nors aan kijken. Riddle wilde haar mond openen en tegen hem in gaan, maar opeens werd ze naar haar bed gesleurd zonder pardon. Wel voorzichtig deze keer. Riddle bleef een beetje beduusd bij haar bed staan en ging dan toch maar langzaam op haar bed zitten, want alles deed pijn. Haar blik ging naar Nathan "Maar m'n kleding..." mompelde ze. Ze was echt eventjes in de war, hij hoefde alleen maar haar kleding te geven.

De jongen kon alleen grinniken op haar woorden waarna ze even fronste. Waarom had hij haar eerst op haar bed geplaatst, waarom? Ze snapte er letterlijk geen hol van. Ze had toch gewoon daar kunnen blijven staan in die kast, want dan had ze het hem aan kunnen wijzen. Zuchtend keek ze weer even naar haar zelf. De groenharige jongen sprak dat ze die ook gewoon kreeg. Ze keek hem weer nieuwsgierig aan, oke dan. Hij vroeg vervolgens wat hij voor haar moest pakken. Ja, dat bedoelde ze dus. "Dat spijkerbroekje en die sport top" mompelde ze, hopelijk snapte hij wat ze bedoelde. "Dat hele korte broekje dus en dat ding wat op een sport bh lijkt" zei ze er nog achterna, het klonk heel stom, maar misschien snapte hij dan wel welke kledingstukken ze bedoelde. Waarschijnlijk had Nathan toch weinig verstand van vrouwen kleding, dus alles was waarschijnlijk een broek, een shirt of een bh, dus ja. Maar in de vrouwen wereld had je nog allerlei verschillende soorten dit en verschillende soorten dat. Als ze erover nadacht werd ze er al moe van. "Als je de kleding hebt, kan je het me brengen, dan zal ik mezelf er wel in wurmen, dat lukt me waarschijnlijk wel alleen" zei ze vervolgens droogjes en dus ook weer hartstikke koppig.

Nieuwsgierig keek ze naar de kledingkast waar Nathan nu in stond. Dit had ze een paar weken geleden niet kunnen denken, dat ze hier nou zo hulpeloos zat te wachten tot Nathan haar kleding had. Ze zuchtte lichtelijk en wachtte geduldig af tot dat Nathan weer voor haar neus verscheen. Ze keek naar hem op toen hij wat kleding in zijn hand had. Het werd op haar schoot gelegd en ze keek er naar. Na ja hij had in ieder geval de goede kledingstukken te pakken. Haar felblauwe ogen keken Nathan weer aan met een glimlach "Dankje" begon ze "Now go" waarna ze een poging deed om hem weg te wuiven met haar ene arm wat er dus niet zo geweldig uit zag. Riddle wachtte geduldig tot Nathan haar kamer uit was en ze bleef maar op het bed zitten, want tja, staan was waarschijnlijk gevaarlijker. Langzaam schoof ze haar arm onder de kleding en verplaatste het van haar schoot naar haar bed. Eerst die kapotte kleren uit. Langzaam boog ze terwijl ze op haar tanden beet haar arm. Nou dat ging redelijk. Met haar duim en wijsvinger kon ze net een stuk shirt vast pakken. Ondertussen was ze al een eind gekomen, door haar ene arm dus helemaal uit haar shirt te krijgen, dat wel tien minuten geduurd had echter. Helaas kwam ze er nu achter dat ze dus die stomme mitella nog om had en dus serieus vast zat. "Nee...." zei ze zeurend "Verdomme...." mompelde ze geïrriteerd. Haar blik ging even naar haar kamerdeur. Nee, ze kon hem niet om hulp vragen ging er door haar hoofd.

Riddle was dus begonnen om haar shirt uit te trekken, want ze zat dus dan was het shirt het makkelijkst om mee te beginnen. Maar het was een grote fout geweest om die mitella te vergeten. Ze snoof geïrriteerd, nee ze had helemaal niemands hulp nodig. Nathan had nog tegen haar gezegd dat ze niet onhandig moest doen, maar dat had ze dus wel gedaan en het zou super gênant zijn als ze hem nu moest gaan roepen. Haar mitella zat nog om en haar shirt ook. Die mitella kreeg ze nooit los en al helemaal nooit meer vast. Riddle raakte echter vervolgens zo hard geïrriteerd dat ze vervolgens haar shirt kapot scheurde. Hij was toch al verschroeid dus wat maakte het ook uit. Helaas moest ze weer weer knijpen, want het deed zeer. Na eventjes zich in gehouden te hebben keek ze naar haar broek. Haar shirt was helemaal kapot gescheurd en lag ook in stukjes op de grond. Haar broek zou ze hooguit wel normaal uit kunnen krijgen. Ze liet zich langzaam achterover zakken op bed waardoor ze plat lag. Haar hand vond zich een weg naar haar broeksknoop waar ze zo voorzichtig mogelijk aan begon te frutten. Na een tijd dat gedaan te hebben was hij los, gelukkig. Zachtjes duwde ze met haar hand die broek naar beneden wat niet makkelijk ging. Om dat ding van haar benen te krijgen moest ze nu toch echt gaan staan. Met veel moeite kwam ze weer omhoog en voorzichtig ging ze recht staan, waarna ze een paar keer op en neer sprong waardoor de broek van d'r kont af zakte. Ook weer gehad. Ze trapte het uit met haar voeten, helaas iets te enthousiast, ze had ook nog wat brandwonden op haar benen. "Auw..." mompelde ze geïrriteerd, naja dat ding was uit. Riddle draaide zich om en staarde vervolgens naar de kleding op haar bed. Die broek moest wel gaan lukken, al was die knoop en rits nog maar de vraag. Langzaam tilde ze het ding op en liet ze hem zo op de grond vallen dat ze er in kon stappen. Ze boog voorover om het ding zachtjes en vooral rustig omhoog te trekken met haar vingers die uit het verband staken. Gelukkig bleef dit ding makkelijk om haar heen hangen, al bedacht ze nu dat die knoop onmogelijk ging worden met wat vingers. Ze zuchtte even en keek vervolgens naar het topjes. Zolang ze die stomme mitella had kon ze niks. Ze tilde haar arm met de brandwond op en probeerde bij de knoop te komen, maar dat was gewoon rond uit onmogelijk. Riddle draaide zich naar de deur en slikte even. Ze had niet echt een keus meer. Met moeite maakte ze haar slaapkamer deur open om vervolgens maar naar Nathan te roepen, waarvan ze dacht dat hij al beneden zat. "Nathan...." riep ze waarna ze even stil was "Ik heb hulp nodig..." riep ze vervolgens waarna haar stem wat weg stierf. Waarom? Ze stapte weer naar achteren waarna de deur op een kier bleef staan. Na ja ze moest er maar mee leven.