If only somebody hadn't wrecked the car. |&Noctis

Suf trok Dario zijn mond open om een grote gaap los te laten. Hoelang waren ze nou al onderweg? Een uur? Drie? Hij was gestopt met bijhouden toen de snelweg voor de aankomende 100 kilometer één grote rechte lijn door het bos bleek te zijn. "Ugh, de volgende keer nemen we ook meteen je chauffeur mee Noct," merkte hij op naar zijn passagier die de afgelopen uren naast hem had gezeten. Hij gaf hem een por in zijn zij om hem wakker te houden, want slapen deed hij maar als hij dood was. Het had eerst zo spannend geleken, een roadtrip met zn tweeën in de grote boze wereld. Twee tankbeurten en een bootreis later, wenste hij alleen maar dat ze goede oude robert hadden meegenomen. Een lange, lege snelweg was helemaal niet zo spannend als ze hem deden geloven. De blauwe ogen op zijn gesproette gezicht gleden afwezig naar de strepen op de weg. In het schijnsel van de koplampen schoten ze voorbij als witte schimmen. Een streep, twee strepen, drie strepen, vier strepen. Hert. Heilige Arceus! Het beest schoot in een flits voorbij de wagen en Dario trapte vol op de rem, terwijl hij geschrokken aan het stuur trok in de hoop het niet te raken. Met piepende banden begon de auto over de weg te slingeren. Ze vlogen van de weg af en Dario hoorde een krijsend gegil waarvan hij later pas besefte dat hij het zelf moest zijn. Het was een kwestie van seconden voordat de auto een boom op zijn pad ontmoette. De klap liet een schok door zijn schouders gaan en Dario voelde een doffe pijn toen hij met zijn hoofd tegen het stuur opklapte. De auto kwam steigerend tot stilstand. Kreunend bleef Dario tegen het stuur aan liggen, nog niet helemaal door hebbende dat ze dat zojuist overleefd hadden.

Hij hoorde Noctis vragen of alles oke was. Dario kreunde overdreven - wat voor Noct genoeg teken moest zijn dat hij niet dood ging - en tikte met zijn hoofd op het stuur in een falende poging omhoog te komen. Dario was een aansteller ten top. Hij trok een zielig gezicht, terwijl hij zich afvroeg waarom dit nou net hem moest gebeuren als hij in de auto zat... De auto! Met een ruk schoot de jongen omhoog en duwde hij de deur open. Hij hinkelde geschrokken van zijn stoel af om een blik te kunnen werpen op de schade. Bij het zien van de motorkap die als een blikje tegen de boom was ingedeukt, zonk de hoop hem in zijn schoenen. "Oh nee, nee, nee!" jammerde hij, terwijl hij zenuwachtig op zijn voeten begon te trappelen. De auto. De mega, dure auto die ze niet eens mee hadden mogen nemen. Noctis' vader ging hem afmaken!

Dario stopte met het paniekerige gedans en keek naar Noctis die ook de auto uit stapte. Het liefst duwde hij hem weer terug op zijn stoel zodat hij de vernieling niet zou zien, maar er was geen ontkomen aan. Zijn ogen werden groot toen hij de opmerking van zijn vriend hoorde. "Lopen?!" bracht hij ongelovig uit, terwijl de jongen zijn schouders liet hangen alsof hij net de meest onmogelijke taak ooit had gekregen. Hoe gingen ze die hele afstand lopen? En wat deden ze dan met de auto? Het voelde plots alsof ze een grote dierbare hadden verloren. Met een beteuterde blik staarde Dario weer naar de vernielde motorkap. Zelfs hij zag in dat daar echt niets meer aan te redden viel.. "Maar, we kunnen de auto toch niet hier laten?"

Dario's gezicht lichtte meteen op toen hij hoorde dat ze de auto naar een garage zouden laten slepen. "De auto laten maken.. Good thinking," merkte hij opgelucht op. Op die manier hoefde niemand er achter te komen. Zijn nek zou voorlopig nog even gespaard blijven. Met nieuwe hoop trok Dario de zwarte deur open en viste hij zijn tas van de achterbank om naar zijn mobiel te zoeken.

En zo hadden ze uiteindelijk, na een lange, vermoeiende avond, de auto naar een garage kunnen brengen. Er was gelukkig een bedrijd die zo gek was zo laat nog te draaien en had ze zelfs naar een oud motel verwezen waar ze voor de nacht konden blijven. Zodra ze naar binnen stapte, crashte Dario meteen op het bed, te moe om ook nog maar een spier te bewegen. "Wat een avond," mompelde hij, zijn stem gedempt doordat hij zijn gezicht in het dekbed had gedrukt.

Met een zucht rolde de jongen op zijn rug en staarde hij naar het oude plafond boven hem. Er zaten hier en daar grote bruine vlekken op de plaatsen waar lekkage moest zijn. Al met al was het niet echt luxe te noemen, maar zijne koninklijke hoogheid had nooit veel nodig gehad om in slaap te vallen. Dario hoorde hem al snel op zijn bed neervallen en wist dat het nu nog maar een kwestie van seconden zou zijn voor hij weg was. Geen diepzinnige gesprekken voor deze avond. Dario liet een luide gaap uit zijn mond vliegen en zette zich toen met gesloten ogen op zijn zij.

Hij werd wakker in een totaal andere positie dan hij in slaap was gevallen, maar dat was standaard bij de jongen. Vermoeid trok hij zijn ogen open en duwde hij zich omhoog, waarna hij uitgebreid de tijd nam om de slaap uit zijn armen te trekken. Vervolgens gleed zijn blik naar het bed naast hem. "Time to wake up, buddy," mompelde hij. Geen reactie, natuurlijk. Met een duivelse grijns op zijn gezicht viste Dario het kussen van zijn bed, en gooide die toen met een soepele zwaai zijn kant op, boven op zijn prinselijke hoofd.

Natuurlijk was het niet genoeg om zijne hoogheid wakker te maken. Heck, hij deed zijn ogen niet eens open. Al wat Dario terug kreeg was een protesterend gekreun, waarna Noct zich gewoon weer op zijn zij draaide en verder sliep alsof er niets gebeurd was. Soms had hij het idee dat zelfs een atoombom die jongen niet waker zou krijgen. "Oi, Noct!" riep Dario, die nu toch wel een beetje ongeduldig begon te worden en uit zijn eigen bed klom. "Ik zei, wakker worden." Hij wilde weten hoe het met de auto was. Dario sloeg met zijn vlakke hand tegen zijn wang aan, maar toen ook dat niet hielp, besloot hij toch maar voor de tactiek te gaan die altijd scheen te werken. Hij pakte het deken waarop de jongen lag - ze waren zelfs te moe geweest om ook maar de moeite te nemen er onder te kruipen - en trok deze toen met alle macht omhoog, om Noct van het bed te lanceren. Vlieg Noctis. Vlieg.

Dario trok zich niets aan van het bijna dierlijke gegrom dat uit de mond van zijn vriend ontsnapte. Hij liet enthousiast de dekens weer uit zijn handen vallen. "Oh goed, je bent wakker," bracht hij uit, waarna hij zelf ook zijn spullen bij elkaar begon te verzamelen. Die lagen weer eens voor onverklaarbare reden overal. Zijn schoenen had hij al bij de deur uitgetrokken, zijn jas lag ergens slordig over een stoel en onderweg had hij ook nog eens zijn mobieltje uit zijn handen laten glijden. En zijn kam. Dario kon niet zonder zijn kam. Hij controleerde of het ding nog in zijn zak zat en keek toen met een tevreden blik weer naar Noctis. "Ready," zei hij kort, terwijl hij zijn duim opstak en zijn tas over zijn schouder sloeg. Ondanks de zware nacht die ze achter de rug hadden, was Dario optimistisch de ochtend in gestapt. Als de garage zei dat ze de auto konden fixen, had hij daar het volste vertrouwen in. Het zou niet lang meer moeten duren voor ze weer de weg op konden. ... Als Noct hem nog achter het stuur liet tenminste.

Dario liep achter Noctis aan de gang op. Hij bleef een tijdje braaf in zijn kielzog, tot zijn blik bleef hangen bij twee klapdeuren, wat hem geïnteresseerd zijn pas deed vertragen. Vanachter was het geluid van pannen en bestek te horen. Dat moest de keuken zijn. Het gerommel in zijn maag zorgde ervoor dat dat meteen zijn aandacht had gewekt. Dario wierp nog even een snelle blik op Noct, die doorliep, en schuifelde toen met een onschuldig gezicht naar de deuren toe. Hij keek snel door het ronde raampje om te zien wat hij zo snel weg kon gappen, en toen hij de mand met croissants zag, duurde het niet lang voor daar twee uit mistte. Het duurde even voor hij Noct weer had ingehaald, maar eenmaal hij naar buiten liep had hij tevreden een croissant in zijn mond gepropt, en reikte hij de andere naar zijn vriend toe. "Owntbwijt," mompelde hij, zijn stem gedempt door de Franse delicatesse in zijn waffel. Ja, ze moesten toch wat.