If only somebody hadn't wrecked the car. |&Noctis

Dario trok schijnheilig zijn wenkbrauwen op toen Noctis opmerkte dat hij maar al te goed wist waar hij dat vandaan had. Hij slikte snel het laatste stuk van zijn croissant naar binnen en trok zijn mondhoek omhoog in een scheve grijns. "Waar heb je het over?" sprak hij met een onschuldig lachje door zijn stem. "Ze lagen gewoon voor het oprapen." Nee, het was geen geheim dat Dario nogal vaak dingen meenam zonder er echt over na te denken. Door zijn armzalige jeugd had hij al snel geleerd op te groeien met vlugge vingers en pakken wat je maar pakken kon. Maar kom op, over twee broodjes zou het motel niet zo'n probleem moeten maken. Waarschijnlijk mistte ze het niet eens. De jongen veegde de kruimels van zijn lippen en hobbelde toen achter zijn vriend aan. De zenuwen begonnen nu toch wel op te zetten om in welke staat ze de auto zouden aantreffen. De hoop dat het in één nacht gefixt was was waarschijnlijk te optimistisch.

Het was aan de passen van Dario te merken dat hij zenuwachtig werd. Hij begon dan beangstigend veel op een konijn te lijken, die maar wat nerveus over een veld heen hupste en ondertussen continu over zijn schouder keek op de uitkijk voor een carnivoor. Nu was er misschien geen carnivoor aanwezig, maar het beeld van Noctis vader die hem af zou maken zodra de auto echt niet meer te redden was, hing nog altijd rond in zijn hoofd. Eenmaal binnen keek hij gefascineerd rond naar de vele gesloopte wagens. In het donker had hij er niet zoveel van kunnen bekijken, maar nu het licht was zag hij dat de ene er nog slechter aan toe was dan de ander. Zo erg kon zijn 'kleine' botsing dan niet zijn, toch? Zijn blik gleed weer naar Noctis en de man achter de balie, die net aankondigde dat hij zowel goed als slecht nieuws had. Oh, oh. Slecht nieuws was nooit goed.. (Nee, goh). Dario bracht trappelend zijn nagels naar zijn handen en wachtte af wat het was dat zijn leven ging ruïneren.
Geld. Natuurlijk. Geld was altijd het probleem. "Hoeveel?" vroeg Dario meteen gewaagd. Niet dat hij wat had aan nummers. Alles hoger dan twee cijfers ging al snel buiten zijn bereik. Hij keek weer Noctis, alsof hij hoopte dat die plotseling een creditcard van zijn vader uit zijn zak zou halen. Dat had ze al eens eerder gered... Waarna hij voor een maand huisarrest had gekregen.

Nope. Noctis was ook blut. Geen moneyz voor de boys. Dario hield zich in om niet met grote ogen 'oplichterij!' te gaan roepen toen hij het bedrag hoorde. De man liet het overkomen alsof hij nog vrij schappelijk was. Waarom kon Noct's pa niet gewoon in een simpele Suzuki rijden? Teleurgesteld liet Dario zijn hoofd hangen. Het ging maanden duren voordat ze dat geld bij elkaar hadden verzameld.. Gelukkig kon de auto zo lang hier blijven, maar zijn goede humeur was weer helemaal verdwenen toen ze uiteindelijk de garage uit liepen. Met een zucht bracht Dario zijn handen achter zijn hoofd. "Wat een geld man.." zei hij ontmoedigd. "Waar is die auto van gemaakt. Goud?!" Het zou hem niks verbazen. De burgemeester hield van klasse.

Er verscheen een moeilijke uitdrukking op zijn gezicht toen hij de opmerking van Noctis hoorde. Ja.. Hij had ook echt geen idee hoe ze het geld bij elkaar moesten gaan sprokkelen. Dario tilde met een zucht zijn armen op en bracht zijn handen naar zijn achterhoofd, alsof hij deze moest ondersteunen bij het nadenken. "We zouden... kunnen gaan werken." Dario zei het alsof hij er zelf ook niet echt in geloofde. Zelfs al zouden ze allebei ergens een baan krijgen - wat hij niet zo snel zag gebeuren - zou het nog 10 jaar duren voor ze genoeg hadden.