Colors speak louder than words, right? || & Alice

Met een beetje een afwezige blik in haar ogen, stapte Alice door de entree van de grot heen, wat behoedzaam om zich heen kijkend. Ze had wel een dikke stok vast, voor als een Zubat besloot om vervelend te doen, maar voor de rest had ze niks om zichzelf te verdedigen. Het ei in haar rugzak nam immers de tijd om uit te komen, leefde het überhaupt wel? Ze hoopte van wel, als 't begon te rotten in haar tas zou ze ten eerste echt haar vaardigheden in twijfel gaan trekken om iets in leven te houden en zou ze ook nog eens een enorme stanklucht verspreiden. Beide niet echt prettig.

Ze keek eventjes met vernauwde ogen op toen ze iets zag glinsteren in de verte. Toen ze haar zaklamp hief, liet ze die bijna van schrik vallen toen ze een pistool. En nog erger, de persoon schoot. Alice maakte een geschokt geluid en liet toen wel haar zaklamp vallen, welke spontaan wat begon te knipperen, aangezien het barstjes begon te vertonen. "Heilige Yveltal-" begon het meisje op een geschokte toon, toen ze iets tegen haar borstkas voelde klappen. Geschrokken greep ze ernaar. Ze voelde.. nattigheid. Was dat haar bloed? Hoorde dat niet meer zeer te doen? "Wat denk je wel!" riep ze geschrokken de gang in, terwijl haar hart in haar keel bonsde. Niet dat ze nog wat zag, want haar zaklamp scheen rustig richting de muur.

Ze was op haar knieën gevallen. Dat deed nog best zeer op de stenen van een grot. Haar knieën brandden en ze wist zeker dat ze geschaafd waren. Ze wist ook zeker dat zijzelf nu wel geschaad voor het leven was. Arceus, mensen moesten haar niet zo laten schrikken. Maar de persoon hield niet op. Het pistool werd weer op haar gericht en Alice had nog niet kunnen zien waar ze echt mee geschoten had. Ze voelde alleen maar vloeistof langs haar buik naar beneden drupte. Misschien had ze banger moeten zijn en minder boos. Maar dit persoon ding haar toch killen, of niet dan? “Waar de Muk denk je dat je mee bezig bent!” reageerde ze op een bijtende toon op het meisje. Ze hoefde zich niet te verantwoorden waarom ze hier was. Alsof ze niet een mukkin’ grot door mocht lopen. Tesla, haar nieuwe Joltik, kroop langs haar schouder omhoog. Eventjes trok ze haar schouder lichtjes op, om de Pokémon een klein zetje te geven, waarna ze weer strak naar het pistool keek. De Joltik bleef eventjes stilletjes zitten, verstopt achter haar capuchon, maar daarna schoot het een string shot in de richting van het pistool, in de hoop het onklaar te maken.

Een antwoord eisen. Was dit de manier om een antwoord te eisen? Alice gromde wat binnensmonds, maar bleef roerloos staan zolang het meisje haar pistool op haar gericht had. Wie weet was ze nu wel aan het doodbloeden en voelde ze gewoon niks door de adrenaline, maar het leek haar zeer sterk. Waar het meisje ook mee schoot, het leken geen kogels te zijn, al brandde haar buik licht. Ze kon nu moeilijk gaan kijken. Maar haar Joltik, Tesla, had goed werk verricht. De Pokémon had het pistool onbruikbaar gemaakt. Dat scheelde al een hoop en nu kon ze zowaar ook proberen hier weg te komen. Ze voelde zichzelf koken van binnen en toen het meisje nog de durf had om naar haar naam te vragen, kookte ze over. “Hoe durf je!” grauwde Alice haar toe, terwijl ze haar hand tot een vuist balde en in de richting van het nu wapenloze meisje rende, klaar om de vuist tegen haar wang te stoten.